Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2006

Μόνο γκρίνια σήμερα!

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην γκρινιάξω καθόλου μέρες που είναι. Τα κατάφερα σε ένα βαθμό. Συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό βέβαια και το γεγονός ότι έκοψα τις ειδήσεις. Χρονιάρες μέρες, είπα να κάνω μια αποτοξίνωση, να κόψω λίγο τις κακές συνήθειες.
Όμως ο κακός μου εαυτός ξύπνησε και δεν κρατιέται.

Τι είχα να κάνω η κακομοίρα σήμερα? Να καταθέσω 3 αγωγές και μία προσφυγή. Σκίστηκα χτες όλη μέρα να γράφω για να προλάβω και ξεκινάω η καλή σου πρωί πρωί.

Πρώτος σταθμός: Διοικητικό Πρωτοδικείο. Μια ουρά γύρω στους 50 δικηγόρους. Απίστευτο, δεδομένου ότι στο Διοικητικό για τις καταθέσεις υπάρχουν 5 υπάλληλοι, οι οποίοι είναι όλοι παραδειγματικά γρήγοροι. Να φανταστείτε πέρισυ, που κατετίθεντο τέτοιες μέρες πυρετωδώς και σε τόνους οι μαζικές αγωγές για τα 176 Ευρώ, όσες φορές πήγα δεν βρήκα ουρά πάνω από 5 δικηγόρους και δεν περίμενα ποτέ πάνω από μισή ώρα. Και φέτος δεν υπάρχει περίπτωση μαζικών αγωγών. Περιμένω να δω τι θα γίνει, δεν κουνιέται άνθρωπος. Ρωτάω τι συμβαίνει. Συστημα υπολογιστών γιοκ.

Τι να κάνω η γυναίκα, φεύγω για Ευελπίδων, να καταθέσω την άλλη αγωγή ώστε να πάω μετά για την προσφυγή και να αφήσω το Διοικητικό για αύριο. Επομένως..

Δεύτερος σταθμός: Ευελπίδων. Μια ουρά περί τους 30 δικηγόρους στην κατάθεση και 15 στον προσδιορισμό. Τι γίνεται ωρέ παιδιά, ρωτώ. Σύστημα υπολογιστών γιοκ. Και εδώ? Και εδώ. Κάθομαι στην ουρά μέχρι που μας έδιωξαν γιατί μετά τις 1 δεν εξυπηρετούν. Τι είπατε? Ξεροσταλιάζαμε με τις ώρες εντός του ωραρίου και δεν φταίγαμε εμείς που δεν κάναμε τη δουλειά μας? Ψιλά γράμματα.. Κράτησαν μόνο όσα παραγράφονται και αν.. Άκου και αν!

Τρίτος σταθμός: Δεν υπήρξε. Το ωράριο λήγει στις 1. Αύριο και αυτό. Όμορφα!

Εντάξει ρε παιδιά, ζητήσαμε μηχανογράφηση, να γίνεται η δουλειά πιο εύκολα και πιο γρήγορα για όλους μας. Δεν εννοούσαμε να μην προνοήσετε για τέτοιου είδους καταστάσεις. Έπρεπε να υπάρχει και plan b, ας πούμε χειρόγραφη κατάθεση. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε τέτοια προβλήματα διαρκώς και να χάνουμε δύο μέρες για να καταθέσουμε. Έλεος.. Και άντε να εξηγήσεις στον πελάτη γιατί παραγράφηκε. Γιατί δεν θα εξετάσει το γεγονός ότι πιθανώς ήρθε τελευταία στιγμή σε σένα. Πάλι καλά που εγώ δεν είχα σήμερα παραγραφή!

Αυτά τα γιορταστικά και αύριο ξέρετε που θα τρέχω!!

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2006

Τα Χριστούγεννα...


.... δεν στολίζει όλος ο κόσμος χριστουγεννιάτικο δέντρο.




Κάποιοι από εμάς...






.. στολίζουμε καράβι!!!


Καλές γιορτές σε όλους!

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2006

Πως απαντάς σε ένα γιατί χωρίς απάντηση?

Είναι πολυ δύσκολη η στιγμή, όπου έχεις απέναντί σου ένα νεαρό παιδί ταλαιπωρημένο που σε κοιτάει με εμπιστοσύνη στα μάτια και σε ρωτάει "γιατί". Ένα γιατί που δεν μπορείς να απαντήσεις. Και σου ζητάει βοήθεια, και ενώ θες να βοηθήσεις, αμφιβάλλεις αν θα τα καταφέρεις. Τουλάχιστον σύντομα..

Ένα παιδί, εικοσιτριών ετών σήμερα, βρέθηκε ενάμισυ χρόνο προφυλακισμένο στον Κορυδαλλό, εμπλεκόμενο σε μια κακουργηματική πράξη, στην οποία δεν είχε καμία συμμετοχή. Το παιδί είναι από την Ινδία, και βρισκόταν παράνομα στην Ελλάδα, όταν συνελήφθη. Ήταν ένας από τους δεκατρείς κατηγορούμενους για την πράξη που κατηγορήθηκε. Ήταν ένας από τους τρεις κατηγορούμενους που προφυλακίστηκε, αφού, όντας παράνομος, δεν είχε σταθερή κατοικία και κατά συνέπεια ήταν ύποπτος φυγής. Την Παρασκευή δικάστηκε, και παρά την αγωνία μας -δεδομένης και της κατάστασής του- το Δικαστήριο τον αθώωσε. Ήταν ο μόνος που αθωώθηκε. Χτες το απόγευμα αποφυλακίστηκε από τον Κορυδαλλό. Από χτες το απόγευμα κρατείται στο αλλοδαπών, επειδή δεν έχει νομιμοποιητικά έγγραφα.

Σήμερα πήγα να τον δω και μου έκανε την καρδιά κομμάτια. Τον ρώτησα πως είναι και μου απάντησε πως είναι ράκος. Βγήκα, μου είπε, από τη φυλακή για να μπω φυλακή. Μου ζήτησε να τον βγάλω, με ρώτησε αν πιστεύω πως θα μπορέσει να κάνει χριστούγεννα έξω. Δε θα είναι έξω τα χριστούγεννα, ούτε την πρωτοχρονιά. Ελπίζω μόνο να κοιτάξουν την περίπτωσή του με ανθρωπιά, γιατί ταλαιπωρήθηκε πολύ.

Θέλω να σημειώσω ότι όλα είναι νόμιμα. Μάλιστα η ελληνική Δικαιοσύνη στάθηκε επάξια στο ύψος της, αφού εξέτασε την περίπτωσή του με ανοιχτά αυτιά, και τον απήλαξε αμέσως μόλις βεβαιώθηκε πως ήταν αθώος. Και εξακολουθεί να είναι παράνομα στην Ελλάδα, άρα νόμιμα κρατείται στο αλλοδαπών. Όμως..

όμως ήταν ενάμισυ χρόνο φυλακισμένος για κάτι που δεν έκανε. Αν δεν ήταν φυλακή, θα είχε τακτοποιήσει τα χαρτιά του μέχρι τον Μάιο 2005, όπως χιλιάδες άλλοι παράνομοι αλλοδαποί.

Ελπίζω να μπορέσω να τον βοηθήσω για δεύτερη φορά. Γιατί δεν μπορώ να τον δω σαν επαγγελματίας, λυπάμαι για αυτόν και θέλω να τον βοηθήσω.

Γιατί ήταν 21 ετών όταν μπήκε φυλακή..

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2006

Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά


(Μετά από αναζήτηση, η unapatatras με ενημέρωσε ότι η προέλευση της επιστολής είναι πλαστή. Επειδή όμως, μου άρεσε και δεν ήθελα να το αλλοιώσω εντελώς, αφήνω το κείμενο ως έχει!)



“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.



Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.



Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!



Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.



Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...



Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.



Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.



Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.



Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.



Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.



Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.



Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

------------------------------------
ΥΓ. Ιδιαίτερα αφιερωμένο σε σένα..

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2006

Νταβατζιλίκι στο νταβατζιλίκι

θα θυμάστε οι περισσότεροι το νταβατζιλίκι της εφορίας με τα κλεισίματα βιβλίων των ελεύθερων επαγγελματιών σίγουρα. Για όσους δε γνωρίζουν η εφορία τα τελευταία χρόνια στέλνει επιστολές στους ελεύθερους επαγγελματίες και τους γνωστοποιεί ότι πληρώνοντας το αναγραφόμενο ποσό (το οποίο νομίζω πως ποικίλλει αλλά δεν ξέρω πως υπολογίζεται) τα βίβλια της χρονιάς θα κλείσουν χωρίς να ελεχθούν. Αυτό μόνο νταβατζιλίκι μπορεί να ονομαστεί και να μεταφραστεί ως εξής:
α) Μπορεί ο ελεύθερος επαγγελματίας να φοροδιαφεύγει ελεύθερα
β) Παραδέχεται ταυτόχρονα ο ελεύθερος επαγγελματίας ότι φοροδιαφεύγει, επιλέγοντας να πληρώσει το παραπάνω ποσό ακόμα και αν δεν το κάνει.

Και όμως, γνωρίζω πολλούς οι οποίοι ενώ τα βιβλία τους ήταν κανονικά, φοβήθηκαν να μην το πληρώσουν γιατί σκέφτηκαν ότι θα ελέγξουν εξονυχιστικά τα βιβλία όσων δεν πλήρωσαν, ε.. και αν θέλουν να σου βάλουν πρόστιμο θα στο βάλουν, προς γνώση και συμμόρφωση για την επόμενη φορά. Άλλωστε λάθη γίνονται καμιά φορά, και ως γνωστόν στην Ελλάδα τη νύφη πάντα την πληρώνουν οι μικρομεσαίοι και όχι όσοι κλέβουν κανονικότατα το Κράτος.

Άκουσα όμως σήμερα ότι λέει θα ανοίξουν και θα ελέγξουν ακόμα και όσους έκλεισαν τα βιβλία τους πληρώνοντας την εφορία. Αν αυτό συμβεί το θεωρώ απαράδεκτο. Εξίσου απαράδεκτο και με την αρχική κίνηση του κλεισίματος. Γιατί κύριε, εσύ επιλέγεις να διογκώσεις τη φοροδιαφυγή δίνοντας μια τέτοια διέξοδο. Επίσης γέμισες τα ταμεία σου με ζεστό χρήμα, χωρίς καν να απασχολήσεις υπαλλήλους για έλεγχο. Τώρα με ποιο δικαίωμα, προχωράς σε μια τέτοια κίνηση? Αφού τους παρακίνησες στην φοροδιαφυγή, πας να εισπράξεις μεγαλύτερα πρόστιμα κρατώντας και τα χρήματα που ζήτησες και έλαβες? Και αν προχωρήσεις, θα επιστρέψεις το ποσό αυτό σε όποιον επιβάλλεις πρόστιμο, και μάλιστα με τον νόμιμο τόκο?

Έτσι, για να μιλάμε και λίγο καθαρά.

ΥΓ. Γνωστός μου, ασφαλισμένος στο ΙΚΑ ο οποίος είχε ανοίξει και ΤΕΒΕ επειδή κάποια φορά χρειάστηκε για προσωπική του δουλειά να εκδώσει απόδειξη παροχής υπηρεσιών, του ήρθε επιστολή να πληρώσει για κλείσιμο βιβλίων έτους 300 Ευρώ, όταν κατά το έτος εκείνο δεν είχε κόψει καμία απόδειξη. Δεν πλήρωσε φυσικά για το ίδιο λόγο, το αναφέρω ενδεικτικά για τα ποσά.

Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2006

Η μέρα της μαρμότας.. είναι στο μέλλον μου??

Σας παρακαλώ, πείτε μου πως δεν χρειάζεται να είναι έτσι η ζωή μου..
Γιατί το άκουσα και μου φάνηκε πως είδα στιγμές από το μέλλον μου!

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά
μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ το καταπληκτικό,
είμαι αυτό που λένε δείγμα τυπικό.

Μόλις ξυπνήσω το πρωί πολύ πρωί
πριν ξημερώσει δηλαδή καλά καλά,
λέω από μέσα μου μουλάρι σήκω ντύσου
γιατί εδώ σε περιμένουνε πολλά.
Και τότε τρέχω να ξυπνήσω να ταΐσω
να ποτίσω και να ντύσω τα παιδιά
ενώ παράλληλα ετοιμάζω πρωινό για τον πασά.
Του το πηγαίνω στο κρεβάτι κι αυτομάτως
κατεβάζω τα παιδιά στο σχολικό,
τρέχω γραμμή για να ψωνίσω κι ο χασάπης
μες στην ζούρλια να μου πιάνει και τον κώ..
Να 'χω τον νου μου κάθε μέρα για πουκάμισο
και σώβρακο καινούργιο καθαρό
κι αλίμονο μου αν το ξεχάσω
και δεν βρει ζεστό νερό.

Νταπα νταπα νταπα νταμ...
Να συγυρίζω τα κρεβάτια και το σπίτι
να ετοιμάζω φαγητό για τα παιδιά
Κι εγώ να φύγω νηστική και σαν τρελή για την δουλειά
Ντάπα, ντάπα, ντάπα, ντα

Και μόλις φτάσω αλαφιασμένη στη δουλειά
να 'χω να κάνω και καφέ στ' αφεντικό
Να 'χω κι αυτόν που του τη δίνει κάθε τόσο
και που θέλει να μου πιάνει και τον κώ..
Να 'χω το ντρουν του τηλεφώνου μες στ' αφτί μου
κι από πάνω τις δικές του τις φωνές
και να με στέλνει έξω να κάνω και του κόσμου τις δουλειές

Μόλις σχολάσω τρέχω αμέσως να προφτάσω
να ετοιμάσω το τραπέζι για φαΐ
να τηγανίσω, να ετοιμάσω τη σαλάτα,
να σερβίρω και να κόψω το ψωμί
να 'μαι μια ράκος που να σέρνεται απ' την πείνα
κι από το τρεχαλητό
κι αυτοί να βρίζουν πως δεν ήτανε καλό το φαγητό.
Να πλένω πιάτα και πιρούνια και μαχαίρια
και να μου 'ρχεται να κάνω φονικό
κι αυτός ο κύριος να θέλει να μου πιάνει και τον κώ..

Μόλις ξαπλώσει και φωνάξει ησυχία
μην ακούσω μες στο σπίτι τσιμουδιά
Είναι η ώρα που τελειώνω εγώ τα πιάτα
και που πρέπει να διαβάσω τα παιδιά
Είναι η ώρα να διαβάσουν οι διαβόλοι
και ν' αρχίσουμε να τρέχουμε μετά
στα ιδιαίτερα του ενός και τ' αλλουνού τα γαλλικά.
Κι αφού μου βγάλουνε καλά-καλά την πίστη
και γυρίσουμε στο σπίτι τελικά
τότε θα φάνε, θα πλυθούνε, θα δαρθούνε
και θα παν να κοιμηθούν κανονικά
Κι εγώ θα σιδερώνω και θα πλένω
ότι κάνει μια γυναίκα δηλαδή
αυτός ο κύριος θα είναι αραγμένος στην ΤV
Κι αν γίνω έξαλλη σαν πέσω στο κρεβάτι
και τον δω πως είν' ο νους του στο κακό
είναι καθήκον σου, γυρίζει και μου λέει, συζυγικό!

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά
μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ το καταπληκτικό,
είμαι ένα ζώον δηλαδή κανονικό


"Μια μέρα της Μαίρης"
Στίχοι - Μουσική: Λουκιανός Κηλαϊδόνης
Ερμηνεία: Αφροδίτη Μάνου

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2006

Ναρκομανείς στις φυλακές.. Και όχι μόνο

Είχα βρεθεί για μια δουλειά πριν κανά μήνα στις φυλακές Κορυδαλλού, και επιστρέφοντας πήρα ένα ταξί. Ο οδηγός μόλις είχε επισκεφτεί την κόρη του μέσα στις φυλακές. Είναι προφυλακισμένη για ναρκωτικά (ίσως και για κάποιο άλλο αδίκημα, που έγινε προκειμένου να ικανοποιήσει την εξάρτησή της, δεν ξέρω, δεν ρωτάς τέτοια πράγματα ένα πατέρα εύκολα).

Η συζήτηση που έκανα με τον άνθρωπο αυτό, μου δημιούργησε ποικίλλες σκέψεις γύρω από το ζήτημα των εθισμένων ναρκομανών, την αντιμετώπισή τους από το Κράτος αλλά και την κοινωνία, την κατάσταση των φυλακών και τις συνθήκες σε αυτές, και εν γένει τη διαιώνιση του προβλήματος.

Πάντα διαφωνούσα με τη ποινική αντιμετώπιση των χρηστών ναρκωτικών ουσιών και των μικρεμπόρων ναρκωτικών, τα λεγόμενα βαποράκια. Οι άνθρωποι αυτοί καλώς ή κακώς μπήκαν σε ένα τρυπάκι, και ακόμα και αν το θέλουν αδυνατούν να βγουν από εκεί. Τι απαντάμε σαν πολιτεία στο πρόβλημά τους? Τους στέλνουμε φυλακή. Τι απαντάμε σαν κοινωνία μόλις βγουν από εκεί? Τους απομονώνουμε, τους θέτουμε στο περιθώριο, τους στέλνουμε πίσω στα γνωστά.

Η πρόθεση μου δεν είναι να κατηγορήσω τους δικαστές, τι να κάνουν και αυτοί? Τους τρελλούς τους στέλνουν στα ψυχιατρεία, από αυτά έχουμε μπόλικα, έστω και αν είναι άθλια. Τους ναρκομανείς που να τους στείλουν? Στα κέντρα αποτοξίνωσης που ΔΕΝ έχουμε? Για κάθε έναν που πάει για αποτοξίνωση περιμένουν από έξω άλλοι εκατό που περιμένουν. Και άντε και μπήκαν. Μόλις βγουν? Το ναρκωτικό δεν είναι μόνο η ουσία που προκαλεί εθισμό. Αυτή μετά από λίγο φεύγει. Το ναρκωτικό είναι στο μυαλό στην αίσθηση που προκαλεί, και την οποία δεν μπορείς να διαγράψεις από την μνήμη σου. Δεν υπάρχει κουμπάκι delete για αυτό. Καταφέρνεις λοιπόν να μην πονάς που δεν παίρνεις τη δόση σου, μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Και επιστρέφεις στη ζωή. Οι δικοί σου σου φέρονται σαν χαζοχαρούμενοι, οι φίλοι το ίδιο, προσπαθούν να σε βοηθήσουν, αλλά καταφέρνουν μόνο να υποτιμούν τη νοημοσύνη σου. Δεν ξέρουν πως να σου μιλήσουν, πως να σου φερθούν. Απαντάς και εσύ με χαζοχαρούμενες απαντήσεις, και τι καλά και όμορφα που είναι όλα, και μετά σιωπή. Τα κενά δεν γεμίζουν με τίποτα. Και ψάχνεις να βρεις δουλειά. Αλλά δεν βρίσκεις, γιατί ήσουν ναρκομανής, μπορεί να έκανες και λίγη φυλακή, οι καιροί είναι δύσκολοι, ποιος να σε εμπιστευτεί. Και βουλιάζεις στην απογοήτευση και τη μελαγχολία και την αγωνία, μένοντας χαζοχαρούμενος για τους άλλους για να δείξεις ότι δεν πτοείσαι, ότι όλα είναι καλά και όμορφα. Και βλέπεις τους ανθρώπους σου να βουλιάζουν στην απογοήτευση και τη μελαγχολία και την αγωνία τους για σένα, παίζοντας το επίσης χαζοχαρούμενοι.. Και αυτά για τους τυχερούς. Πού βρήκαν θέση σε κέντρο αποτοξίνωσης. Γιατί οι άλλοι, που παρακαλάνε οι ίδιοι και οι δικοί τους αλλά τίποτα? Ή ακόμα περισσότερο εκείνοι που ζουν στο δρόμο γιατί τους έδιωξαν, που δεν έχουν κάποιον να προσπαθεί να βοηθήσει να ξεκόψουν? Αυτοί που κοιμούνται στην ομόνοια, πάνω στις σχάρες του μετρό για να ζεσταίνονται?

Το ξέρετε ότι το 90% των μεγαλέμπορων ναρκωτικών, δεν βάζουν στο στόμα τους ούτε καν τσιγάρο? Το ξέρετε ότι έχουν αμύθητες περιουσίες? Το ξέρετε ότι μπορεί να είναι και αξιοσέβαστα πρόσωπα της κοινωνίας μας? Το ξέρετε πως δε συλλαμβάνονται ΠΟΤΕ??

Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, που αγωνιούσε για την κόρη του, μου μίλησε. Μου είπε ότι η κόρη του είναι τυχερή τώρα γιατί την δέχτηκαν στην κοινωνική υπηρεσία των γυναικείων φυλακών που είναι μόνο για ναρκομανείς που θέλουν να αποτοξινωθούν. Μου είπε όμως ότι μόλις έκανε την αίτηση, την πλάκωσαν στο ξύλο οι βαρυποινίτισες. Παραλίγο να τη σκοτώσουν. Μου είπε και κάτι άλλο που μου πλάκωσε την καρδιά "Προτιμώ χίλιες φορές που είναι στη φυλακή, ειδικά τώρα που μπήκε στην υπηρεσία. Καλύτερα μια φορά την εβδομάδα να τη βλέπω στις φυλακές, παρά μια φορά την εβδομάδα να της ανάβω το καντήλι". Μου είπε ότι πήγαν σε ομάδες ψυχολογικής στήριξης συγγενών ναρκομανών και είδαν εκεί ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης και οικονομικής διαστρωμάτωσης. Γιατί πρέπει κάποτε να καταλάβουμε πως τα ναρκωτικά δεν τα παίρνουν οι "αλήτες", τα παιδιά των άλλων.

Μου είπε και κάτι άλλο, που δεν έχω όμως τσεκάρει αν όντως ισχύει. Σε κάποια κράτη λέει, ισχύει νόμος κατά τον οποίο, όταν συλλαμβάνεται μεγαλέμπορος ναρκωτικών, πέρα από όλα τα άλλα δημεύεται ολόκληρη η περιουσία του. Εν συνεχεία αυτή ρευστοποιείται και τα χρήματα αυτά εντάσσονται σε ένα ειδικό ταμείο που μοναδικό αντικείμενο έχει να ανοιγει κέντρα αποτοξίνωσης και να συντηρεί τα ήδη υπάρχοντα. Δεν ξέρω αν αυτό όντως γίνεται, αλλά πάντως είναι σίγουρα μια πολύ καλή ιδέα. Και λειτουργική.

Τετάρτη 29 Νοεμβρίου 2006

ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ



Σε βιβλίο καινούριο, μόλις αγορασμένο από βιβλιοπωλείο, βρήκα μέσα το σημείωμα αυτό!
Και τρελάθηκα εντελώς.. Σταμάτησα να διαβάζω το βιβλίο γιατί δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου. Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν φτάσει στο σημείο αυτό? Η μοναξιά, είναι αρκετή για να δημιουργήσει την ανάγκη σε κάποιον να φτιάξει ένα τέτοιο σημείωμα και να πηγαίνει σε βιβλιοπωλεία για να το χώνει στη μέση μιας σελίδας? Ή μήπως ο ανθρωπος αυτός κουβαλάει και κάποια ψυχική ασθένεια? Πόσο επικίνδυνος μπορεί να αποδειχτεί φτάνοντας μέχρι και τον βιασμό? Ή μπορεί πάλι να είναι και κανένας βαριεστημένος μεσήλικας, με γυναίκα και παιδιά που σκέφτεται ότι όλο και κανένα κοριτσάκι θα τηλεφωνήσει, και που ξέρεις, μπορεί να τη θαμπώσω με την αστραφτερή προσωπικότητα μου, και να τη ρίξω στο κρεβάτι..
Από την άλλη, θα υπάρξει καμια/κανένας που θα απαντήσει? Φαντάζομαι μοναχικές γυναίκες που μπορεί να μπουν στον πειρασμό, ή τίποτα κοριτσάκια, που το βρήκε μία από αυτές και φαντάζονται τον ρομαντικό ιππότη, ή έστω αποφασίζουν να κάνουν την πλάκα τους..
Το ομολογώ, ούτε στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί αυτός που το έγραψε να είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, που ψάχνει την – ας πούμε – κουλτούρα. Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος δε θα κατεύφεγε σε ανώνυμες κινήσεις απελπισίας. Θα πήγαινε σε λογοτεχνικά εργαστήρια, ή παρουσιάσεις βιβλίων όπου θα ενημερωνόταν για το χόμπυ του και θα έβρισκε ανθρώπους με την ίδια αγάπη, και μάλιστα ανεξαρτήτως φύλου. Γιατί όταν ψάχνεις λογοτεχνική συντροφιά, μπορεί να είναι και του ιδίου φύλλου, σωστά?
Τι να πω άλλο? Ανησύχησα απλά που το βρήκα, και με προβλημάτισε, και το αναφέρω προς γενικότερο προβληματισμό και συζήτηση. Γιατί ανάμεσά μας υπάρχπυν πολλοί σαλεμένοι άνθρωποι. Και ίσως –λέω ίσως – όποιος έγραψε το σημείωμα να είναι ένας από αυτούς.

Δευτέρα 27 Νοεμβρίου 2006

Αθάνατη ελληνική επαρχία!

Στα πλαίσια της μαραθώνιας ενημέρωσης για το πενταπλό φονικό, υπήρξε η ακόλουθη ερωταπόκριση δημοσιογράφου, κατοίκου της περιοχής:

Ερ: Είναι πιθανόν να έπεσαν πάνω σε κάποια παράνομη δοσοληψία?

Απ: Μπα αποκλείεται.. Μέσα στο χειμώνα? Αυτά γίνονται το καλοκαίρι με τα καλαμπόκια (!!!!)

Α, ρε αθάνατη ελληνική επαρχία!

Πέμπτη 16 Νοεμβρίου 2006

Μαύρο vs Άσπρο

Δεν έχω πολλή όρεξη σήμερα. Και έχω πολλά να σκεφτώ. Για τις ιδέες, τις απόψεις, τις αντιθέσεις. Για το σωστό και το λάθος μιας νοοτροπίας, μιας άποψης. Για το αν κατι αφού δεν είναι σωστό είναι απαραιτήτως λάθος ή αν μπορεί να είναι λίγο σωστό ή λίγο λάθος. Για το αν απορρίπτοντας κάτι δέχεσαι το άκρως αντίθετό του και το ανάποδο. Για το μαύρο και το άσπρο.

Ποτέ δε θέλησα να ζήσω μια γκρίζα ζωή. Ούτε όμως και το μαύρο - άσπρο με εξέφρασε ποτέ. Μου αρέσει το χρώμα, και ακόμα περισσότερο οι αποχρώσεις. Δεν έχω αγαπημένο χρώμα μόνο αγαπημένες αποχρώσεις.

Έτσι και με όσα πιστεύω. Είναι αποχρώσεις. Και μπερδεύομαι, χάνομαι, διαφωνώ, τσακώνομαι, δεν ταιριάζω πουθενά με δυο λόγια. Για τους εδώ είμαι εκεί, για τους εκεί είμαι εδώ και εκνευρίζομαι. Που δεν βρίσκω ανθρώπους να αποδέχονται την ορθότητα μερικά όπως εγώ. Που βλέπω γύρω μου ανθρώπους να καταλαμβάνουν την μία ή την άλλη γωνία και να αφήνουν όλο το ενδιάμεσο δωμάτιο άδειο. Και όλοι να συνωστίζονται στα άκρα. Που αντιλαμβάνομαι γύρω μου ότι αν δεν πιστεύεις αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι πιστεύεις το άλλο. Τι σημαίνει το γεγονός ότι η δικιά μου αλήθεια είναι κάπου στη μέση?

Δεν μπορώ την απαξίωση της αντίθετης άποψης εξ ολοκλήρου, όπως δεν μπορώ την υιοθέτηση μιας άποψης εξ ολοκλήρου. Συνήθως η αλήθεια είναι στη μέση, όπως σε ένα καβγά συμμετέχουν πάντα δύο (τουλάχιστον).

Αλλά πάλι ποιος είπε ότι η άποψή μου είναι σωστή? Ή ακόμα ότι έχω άποψη? Ίσως το καλύτερο θα είναι αυτό, να μην έχω ή έστω να μην την αναφέρω. Να ακούω μόνο, για να έχω προσλαμβάνουσες να σκέφτομαι, αλλά να μην την κοινοποιώ. Και έτσι όλοι θα νομίζουν πως έχω την ίδια με αυτούς άποψη. Και τότε θα είναι καλύτερα.

Ναι, μάλλον αυτό θα κάνω.

ΥΓ: Λέει το τραγούδι"oh it's lonely at the top". Που να δει τι γίνεται στη μέση του δωματίου!

Κυριακή 12 Νοεμβρίου 2006

Καινούρια αρχή

Επιτέλους έχω καινούριο template.
Και μου έμαθες και πως να κάνω link.

Σε ευχαριστώ! Στο χρωστάω!

Παρασκευή 10 Νοεμβρίου 2006

Ουσία συνθημάτων

Είδα ένα σύνθημα σε ένα τοίχο στη Σόλωνος, και το μεταφέρω όπως το θυμάμαι:

"Να αλλάξεις τον κόσμο για να αλλάξεις τη ζωή σου"


ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

λέω εγώ καλύτερα,

αλλά ποιος μου δίνει σημασία εμένα?

Πέμπτη 9 Νοεμβρίου 2006

Μπορώ να έχω και εγώ αύξηση 70% στο μισθό μου παρακαλώ?

Μπορώ να έχω αύξηση 70% τοις εκατό στο μισθό μου και εγώ? Και προσέξτε, δεν αναφέρομαι σε μισθό 600 Ευρώ αλλά 3.500 ως πρώτο μισθό.
Ρε μας δουλεύουν οι δικαστάδες? 70% τοις εκατό αύξηση? Βέβαια θα μου πεις έχουν και ένα δίκιο. Ποιος διάολο δίνει μισθό στους προέδρους Ανεξάρτητων Αρχών 8.000 Ευρώ το μήνα?

Αναφέρομαι φυσικά στην απόφαση του μισθοδικίου που εξισώνει τον μισθό του Προέδρου του Αρείου Πάγου με τον μισθό του Προέδρου του Ραδιοτηλεοπτικού, που είναι και ο καλύτερα αμοιβόμενος άνθρωπος στην Ελλάδα σήμερα. Η ρύθμιση για τον πρόεδρο ΑΠ συμπαρασύρει φυσικά και όλες τις βαθμίδες δικαστών με αποτέλεσμα ο πρώτοδίκης που τώρα παίρνει περίπου 3500 να πάρει αύξηση με τελικό ποσό 5.800. Και ανοίγει ο δρόμος για δικαστικές επιδιώξεις αναδρομικών που κυμαίνονται από 50.000 Ευρώ για την πρώτη κλίμακα έως 150.000 για την μεγαλύτερη. Έκαστος έτσι? Για να συνεννοούμαστε. Για να μην μπω στις λεπτομέρειες του ποσοστού τόκου και των ετών που δικαιούνται αναδρομικά και που εμείς φυσικά δεν δικαιούμαστε ούτε να ονειρευτούμε. Άντε πες το αυτό σε όσους διεκδικούν το επίδομα των 176 Ευρώ.

Άκουσα χτες τον πρόεδρο των δικαστών να λέει πως είναι άδικες οι κριτικές, γιατί λεει σε αυτά τα χρήματα συνυπολογίζεται και το δωμάτιο που χρειάζεται ο δικαστής στο σπίτι του για να εργαστεί. Δεν μου λέτε κύριοι, όλους αυτούς τους ελεύθερους επαγγελματίες που μισθώνουν ολόκληρο επαγγελματικό χώρο και δεν βγάζουν ούτε στον ύπνο τους τα λεφτά που βγάζετε εσείς, τους ρωτάτε πως κοιμούνται τα βράδυα? Όλους αυτούς τους ανθρώπους που παίρνουν δουλειά στο σπίτι, και μη φανταστείτε μιλάμε για δυάρι άντε στην καλύτερη τριάρι, τους ρωτήσατε που βρίσκουν δωμάτιο να εργάζονται? Εσείς στην βίλα σας όλο και κάποια αποθηκούλα (!) μπορείτε να εξοικονομήσετε.

Άκουσα σήμερα τον Πρόεδρο των Εισαγγελέων να λέει πως δεν πρέπει να γκρινιάζουμε, αφού θέλουμε αμερόληπτο και ανεξάρτητο δικαστή ώστε να μην χρηματίζεται. Μια χαρά ανεξαρτησία προσφέρουν τα 3.500 σαν πρώτο μισθό αγαπητοί μου, και δε σας είδα να κρατάτε τα χεράκια σας φρόνιμα. Δώστε σε ένα μέσο Έλληνα 3.500 μια φορά το χρόνο και κωλοτούμπες θα κάνει. Ή μήπως θέλετε να πείτε πως τα πολλά λεφτά σας δημιουργούν πολλές ανάγκες και όσα και να έχετε πάντα θα θέλετε περισσότερα. Ε, πέστε το ανοιχτά τουλάχιστον μην ντρέπεστε.

Αλλά θα επιμείνω. Ποιος δίνει τέτοιο μισθό στους προέδρους των Αρχών? Δεν ήξερε πως ο Πρόεδρος του ΑΠ θα διεκδικούσε αυτό που του παρέχει το Σύνταγμα συμπαρρασύροντας και όλες τις υπόλοιπες βαθμίδες? Με ποιο δικαίωμα οι πρόεδροι ανεξάρτητων αρχών εισπράττουν τέτοιους παχυλούς μισθούς? Όταν οι περισσότεροι από αυτούς συνήθως έχουν ένα πολύ καλό μηνιαίο εισόδημα από τη θέση που τους έκανε επαρκείς για να αναλάβουν τη θέση αυτή. Γιατί δεν κόβεται ο δεύτερος μισθός/σύνταξη σε αυτούς φίλοι μου. Αυτοί τα παίρνουν όλα. Όχι σαν εμάς τα σκουληκάκια που δεν δικαιούμαστε δύο συντάξεις και θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη σύνταξη των 300 ή εκείνη των 322 Ευρώ για να ζήσουμε.

Σίγουρα η απόφαση είναι νόμιμη. Αυτό όμως δεν την κάνει και ηθική. Υπάρχει το γράμμα του νόμου. Υπάρχει όμως και το πνεύμα του νόμου. Η καλή πίστη, η συναλλακτική πρακτική, η ανθρωπιά στην τελική. Και ας μην την βλέπετε γραμμένη πουθενά αυτήν την τελευταία. Θέλετε να σας σεβόμαστε, να σας τοποθετούμε σε ένα βάθρο πιο πάνω από τους κοινούς θνητούς. Κερδίστε τον σεβασμό μας και υπαναχωρείστε. Και αντί να τα πάρετε διεκδικήστε μείωση των μισθών των προέδρων Ανεξάρτητων Αρχών, ώστε ο πρόεδρος του ΑΠ να παίρνει τον υψηλότερο μισθό στην Ελλάδα. Και εκεί θα μας βρείτε δίπλα σας. Βγείτε σε μια λαϊκή αγορά και βοηθείστε μια γιαγιούλα να ψωνίσει από τα πιο φθηνά και χαλασμένα. Μια γιαγιούλα που πλέον ούτε Χριστούγεννα και Πάσχα δεν δοκιμάζει κρέας. Και, ναι μην απορείτε, υπάρχουν ακόμα λαϊκές αγορές, δεν ψωνίζουν όλοι από τα βιολογικά όπως εσείς.

Πολεμείστε λίγο την αρρώστια του επαγγέλματος σας. Δεν είναι τα πράγματα μόνο ΝΟΜΙΜΑ ή ΠΑΡΑΝΟΜΑ. Υπάρχει και το ΗΘΙΚΟ και το ΑΝΗΘΙΚΟ. Και σε όποιον βλέπει την διαφορά αξίζει ο σεβασμός. Σε κανέναν άλλον, ότι θεσάρα και αν έχει.

Παραμιλώ πάλι. Αλλά δεν αντέχω άλλο ρε γαμώτο αυτήν την κοροιδία. Έλεος.

Τρίτη 7 Νοεμβρίου 2006

Δωρίζεται ζωή.. Πληροφορίες εντός..

Έβλεπα ειδήσεις σήμερα (το ομολογώ, δεν κόβεται με τίποτα το ρημαδι, ξέρετε τι λένε άλλωστε: "πρώτα θα σου βγει η ψυχή..) και άκουσα για μια κοπέλα , στη Βρετανία νομίζω, η οποία συνήλθε μετά από κώμα οχτώ μηνών. Η οικογένεια, αν και πανευτυχής εξαιτίας της ανάρρωσης, κατηγορεί τους γιατρούς ότι πριν καιρό υποστηρίξαν ότι είχε επέρθει ο εγκεφαλικός θάνατος και ήθελαν να αποσυνδέσουν τα μηχανήματα. Η οικογένεια υποστηρίζει ότι οι γιατροί βιάζονταν γιατί ήθελαν να διαθέσουν το κρεβάτι της εντατικής σε άλλον ασθενή που το χρειαζόταν, και πως αν τους άκουγαν δεν θα της έδιναν τη δυνατότητα να συνέρθει.

Λυπηρό το περιστατικό, αν το σκεφτεί κανείς στην ουσία του, ειδικά από τη στιγμή που δεν μπορείς ακριβώς να κατηγορήσεις τους γιατρούς, διότι δεν συμπεριφέρθηκαν έτσι από αναλγησία, ή από έλλειψη ενδιαφέροντος, το αντίθετο μάλλον θα μπορούσε ίσως να πει κανείς - και σίγουρα οι συγγενείς του ανθρώπου που χρειαζόταν το κρεβάτι -.

Το θέμα μου έφερε στο μυαλό ένα δίλλημα που έχω από τότε που ήμουν κοριτσάκι. Να γίνω δωρήτρια οργάνων ή να μη γίνω? Θυμάμαι, ήμουν στην έκτη τάξη του δημοτικού όταν ήρθαν στο σχολείο γιατροί και μας ενημέρωσαν για τη δωρεά οργάνων. Από την αρχή με συγκίνησε το ζήτημα πολύ και παρακολούθησα με τέτοιο ενδιαφέρον που δεν είχε κάποια λογική εξήγηση αφού δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ παρόμοια ανάγκη στον μικρόκοσμό μου. Αποφάσισα από την αρχή να προχωρήσω, και μάλιστα μόνο εγώ έκανα ερωτήσεις ανάμεσα στα παιδιά.

Τελικά δεν έγινα δωρήτρια οργάνων, και εξακολουθώ να μην είμαι μέχρι σήμερα.
Ο λόγος είναι ίσως μια παιδική φοβία που με ακολουθεί ως σήμερα. Θυμάμαι είχα ρωτήσει τότε πως θα ήξεραν οι γιατροί ότι ήμουν δωρήτρια ή όχι, και μου απάντησαν ότι θα το έγραφε η ταυτότητά μου. Ξέρω τώρα ότι δεν κατάλαβα καλά, δε θα το έγραφε η αστυνομική μου ταυτότητα, αλλά θα μου έδιναν μια ταυτότητα δωρητή την οποία θα έπρεπε να κουβαλάω μαζί μου. Αυτός όμως ήταν ο λόγος που δεν έγινα. Μου δημιουργήθηκε η ιδέα ότι θα πάθαινα ατύχημα και οι γιατροί δε θα πάλευαν να με σώσουν προκειμένου να πάρουν τα όργανά μου και να τα δώσουν σε κάποιον άλλον.

Αυτή η άποψη είναι ευρέως διαδεδομένη, από όσο μπορώ να κρίνω από συζητήσεις που έχω κάνει γύρω από το θέμα. Αξιοσημείωτο είναι δε το γεγονός, ότι το έχω ακούσει και από φίλους γιατρούς. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω κατά πόσο έχει έρεισμα στην πραγματικότητα ή αν πρόκειται απλά για μια ευρέως διαδεδομένη παιδική φοβία που μοιραζόμαστε όλοι.

Θεωρώ ότι το να προσφέρεις είναι πολύ σημαντικό. Ειδικά όταν αυτό που προσφέρεις είναι η ίδια η ζωή σε έναν άλλον άνθρωπο. Δε βλέπω το λόγο γιατί να μη δωρηθούν τα όργανά μου εφόσον εγώ έχω πεθάνει προκειμένου κάποιος άλλος να ζήσει. Μπορώ όμως να είμαι σίγουρη πέρα πάσης αμφιβολίας ότι μετά τη δωρεά θα εξακολουθήσουν να με βλέπουν σαν άνθρωπο και όχι σαν καρδιά ή νεφρά ή συκώτι? Ότι θα κάνουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να με σώσουν αντί να μιλάνε στο τηλέφωνο για να κανονίζουν τη μεταφορά?

Δεν μπόρεσα ποτέ να απαντήσω σε αυτό. Ξέρω όμως δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι ποτέ δε θα γίνω δωρήτρια οργάνων. Το δεύτερο είναι ότι βαθιά μου επιθυμία είναι να δωρηθούν τα όργανά μου μετά τον θάνατό μου. Για το λόγο αυτό το έχω δηλώσει στη οικογένειά μου ζητώντας τους να το σεβαστούν και να βρουν το μυαλό να το δηλώσουν εγκαίρως όταν κρίνουν πως εγώ θα έχω φύγει έτσι κι αλλιώς.

Τετάρτη 1 Νοεμβρίου 2006

Ένα κορίτσι - τέσσερα αγόρια - τρεις θεατές - ένας βιασμός - κάμερα - φώτα -πάμε

Παντού ακούς για αυτό. Παντού διαβάζεις για αυτό. Σίγουρα έχει το δεκαήμερο δημοσιότητας που του αξίζει. Πειράζει όμως που διαφωνώ με τη διάσταση που το θέμα έχει πάρει? Πειράζει που για άλλη μια φορά εκνευρίζομαι με τους δημοσιογράφους που στρέφουν τα ζητήματα σε όποια κατεύθυνση θέλουν?

Δεν ήθελα να μιλήσω όμως για αυτό. Ήθελα να μιλήσω για ένα βιασμό. Μιας δεκαεξάχρονης. Από τέσσερεις "άντρες". Δεκαέξι ετών. Μέσα σε ένα σχολείο. Και με τρεις θεατές. Φύλου θηλυκού(πειράζει που με ενοχλεί περισσότερο από ότι αν χάζευαν άντρες?). Που έπαιζαν το ρόλο καμεραμαν.

Το γεγονός είναι τραγικό. Το συζητάμε όμως ελάχιστα.

Μιλάμε για ρατσισμό. Είμαι κατά του ρατσισμού. Αλλά πιστεύω πως δεν τίθεται θέμα ρατσισμού. Θα γινόταν έτσι και αλλιώς. Όποιας εθνικότητας και αν ήταν η κοπέλα. Όποιας εθνικότητας και αν ήταν τα αγόρια. Άλλωστε, έτυχε να μην είναι ανάμεικτες οι εθνικότητες των αγοριών. Ας πούμε στην περίπτωση του Άλεξ, αλλοδαπός σκοτώθηκε από 2 Έλληνες και 2 αλλοδαπούς. Πάλι για ρατσισμό μιλάμε. Ρατσισμό τίνος έναντι τίνος? Ή είναι πιασάρικο το θέμα και εύκολο να το συζητήσει ο καθε ένας καλεσμένος σε παράθυρα και εκπομπές? Πλέον, τα παιδιά στα σχολεία έχουν αναμειχτεί. Και οι κατηγορίες παραμένουν ίδιες όπως παλιά. Οι "μάγκες" και τα "φυτά". Οι "κλίκες" και οι "απόβλητοι". Ανεξαρτήτως εθνικότητας.

Κατ' αρχήν να διευκρινήσω κάτι. Καθόλου δεν παραλληλίζω το θέμα του Άλεξ με αυτόν τον βιασμό. Καμία σχέση δεν έχουν. Και αδυνατώ να καταλάβω γιατί όλοι τα συγκρίνουν. Το μόνο κοινό που υπάρχει είναι η τραγικότητα. Ας μην ξεχνάμε πως στην περίπτωση του Άλεξ έχουμε ένα κατά πάσα πιθανότητα νεκρό παιδί, σκοτωμένο από άλλα παιδιά και με ένα κύκλωμα παιδεραστίας υπό τον τίτλο "ο κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι" . Αλλά δε θέλω να μιλήσω για αυτό.

Στο θέμα μας λοιπόν. Αυτά είναι τα σημερινά παιδιά? Είναι δυνατόν να μιλώ σαν γριά εννέα μόλις χρόνια αφότου τέλειωσα το σχολείο εγώ η ίδια? Ας αφήσω προς τον παρόν το θέμα του βιασμού στην άκρη. Δεν μπορώ να αντιληφθώ την φυσικότητα με την οποία όλη η πόλη υποστηρίζει πως ήταν μια απλή φυσιολογική παρτουζίτσα. Δε βαριέσαι μωρέ.. Παιδιά είναι παίζουν, χαζολογάνε. Βρε, πριν δέκα χρόνια αν οι μανάδες μας καταλάβαιναν πως χάσαμε την παρθενιά μας πριν τελειώσουμε το σχολείο, θα μέναμε κλειδωμένες μέσα μέχρι να τελειώσουμε το Πανεπιστήμιο. Δε με σοκάρει τόσο το γεγονός ότι προσπαθούν να βγάλουν πουτάνα την κοπέλα. Είναι αναμενόμενο. Με σοκάρει το γεγονός πως θεωρούν την παρτούζα υπό κοινό φυσιολογική. Που οι γονείς αυτοί πανηγυρίζουν. Πως θα μιλήσουν οι γονείς αυτοί μετά στα παιδιά? Πως θα μαζέψουν τα υπόλοιπα? Πως μπορούν και είναι περήφανοι για τα παιδιά αυτά που συμμετείχαν σε "αφιερώματα ποιητών"?

Είπα παραπάνω πως είναι αναμενόμενο να προσπαθήσουν να βγάλουν την κοπέλα πουτάνα. Μην βγάλετε από τώρα τα μαχαίρια, είναι αποδεδειγμένο εγκληματολογικά πως αυτό συμβαίνει σε περιπτώσεις βιασμού. Η "κοινωνική καταδίκη" ενός θύματος βιασμού είναι το μεγάλο αγκάθι της κοινωνιολογικής και εγκληματολογικής έρευνας και μελέτης ενός βιασμού. Για αυτό σαν έγκλημα ποινικά θεωρείται "ιδιάζον" και έχει εντελώς διαφορετική ποινική αντιμετώπιση από άλλα εγκλήματα. Για παράδειγμα, αν και κακούργημα, διώκεται μόνο μετά από καταγγελία του θύματος, και αν το θύμα αποσύρει την καταγγελία παύει και η ποινική δίωξη. Γιατί θεωρείται τέτοιο το ψυχικό τραύμα του θύματος και τόσο μεγάλες οι προεκτάσεις στην μετέπειτα ζωή του, που του δίνεται η δυνατότητα να επιλέξει αν πραγματικά αντέχει να περάσει την ψυχική ταλαιπωρία του διασυρμού μιας δημόσιας κοινοποιήσης και δικαστικής διαδικασίας. Για αυτό οι εγκληματολογικοί δείκτες των βιασμών είναι τόσο ψευδείς και χαμηλοί. Γιατί δεν καταγγέλονται. Γιατί πάντα σε μια τέτοια δίκη γίνεται προσπάθεια σπίλωσης του θύματος. Και θυματοποίησης του δράστη. Γιατί υπάρχουν ακόμα ανέκδοτα του στυλ "μια γυναίκα με ανεβασμένη φούστα τρέχει πιο γρήγορα από έναν άντρα με κατεβασμένα παντελόνια". Και να σας θυμίσω πως πλέον οι γυναίκες κατά κύριο λόγο φοράνε παντελόνια και όχι φούστες όπως μέχρι πριν μια εικοσαετία. Άρα δεν πρόκειται για φαινόμενο της εποχής μας. Δεν πρόκειται για ρατσισμό εναντίον μιας Βουλγάρας. Πρόκειται για ρατσισμό εναντίον μια βιασμένης γυναίκας. Ο λεγόμενος "κοινωνικός βιασμός" μετά τον πραγματικό. Και η πίστη πως αυτά συμβαίνουν μόνο στα κορίτσια των άλλων. Ποτέ στα δικά μας. Η κοπέλα επέλεξε να καταγγείλει τον βιασμό αυτό. Δεν θα πω μπράβο της, γιατί δε θα περάσω εγώ όσα θα περάσει εκείνη. Πιστέψτε με, αυτό δεν είναι τίποτα, η δίκη θα είναι χειρότερη. Η εξέτασή της από τους δικηγόρους των βιαστών της θα είναι χειρότερη. Χειρότερη ακόμα και από τον βιασμό.

Δεν είναι μόνο αυτά που με σοκάρουν. Είναι και όσα συμβαίνουν στα σχολεία. Είναι η τρομοκρατία που κυριαρχεί στα σχολεία και επιτέλους δειλά δειλά άρχισε να βγαίνει προς τα έξω. Θα ήθελα να τραβήξω το θέμα πολύ μακριά τώρα, αν και σύντομα θα επανέρθω με ολόκληρο post με στοιχεία. Όλα τα παιδιά με κινητά. Όλα τα παιδιά με κάμερες. Στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στις καφετέριες. Όλα τα κινητά γεμάτα βίντεο. Γεμάτα τσόντες. Γεμάτα βάναυσες φάρσες εναντίον άτυχων δειλών συμμαθητών -των "αποκλήρων"- και εναντίον καθηγητών. Ναι και καθηγητών κυρίες και κύριοι. Όλοι εσείς που αναρωτιέστε γιατί πληρώνονται αυτοί οι τεμπέληδες, ανοίξτε λίγο τα μάτια σας στην τρομοκρατία που ζουν κάθε μέρα οι άνθρωποι αυτοί. Είδα βίντεο από κινητό, όπου ένας καθηγητής είναι στραμένος προς τον πίνακα και γράφει και ξαφνικά μαθητής πετάγεται και του κατεβάζει παντελόνι σώβρακο , τα πάντα. Τον ξεβρακώνει κανονικά. Και όλη η αίθουσα γελάει, χειροκροτάει, και σφυρίζει. Αυτός κυρίες και κύριοι είναι ο τεμπέλης. Που καθημερινά υβρίζεται, γελοιοποιείται. Που δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αντιδράσει, γιατί το Υπουργείο του το απαγορεύει. Που δεν μπορεί να τιμωρήσει γιατί μετά θα έχει να αντιμετωπίσει τον μαινόμενο γονιό - συνένοχο - καταστροφέα των παιδιών. Των παιδιών αυτών που στη συνέχεια τέσσερεις μαζί θα βιάσουν συμμαθήτριά τους στην τουαλέτα. Και θαυμάσατε όλοι τους γονείς αυτούς και τη συμπεριφορά τους. Θα επανέρθω όμως στο θέμα αυτό, αφού συγκεντρώσω όλες τις διαταγές του Υπουργείου Παιδείας. Για να μάθετε και εσείς αυτό που ξέρουν εκείνοι - γιατί τα σχολεία δεν λειτουργούν. Μπας και καταλάβετε μετά γιατί τα φροντιστήριά κάνουν καλή δουλειά. Γιατί οι γονείς σέβονται τα λεφτά που δίνουν, και σε προέκταση τους καθηγητές. Το θέμα μας όμως τώρα δεν είναι αυτό.

Το θέμα μας είναι μια κοπέλα που πρώτα βιάστηκε, και στη συνέχεια έρχεται η "δίκη" και η "καταδίκη" της.

Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2006

Sunscreen


Λίγο μεγάλο, το ξέρω, αλλά αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε μέχρι τέλους. Θα κάτσω και να το μεταφράσω σύντομα. Είχε αναγνωστεί ως λόγος της Mary Schmidt σε αποφοίτους αμερικανικού πανεπιστημίου το 1997. Κυκλοφόρησε, και μάλιστα έγινε και τραγούδι. Καλά όχι ακριβώς τραγούδι, περισσότερο μελοποιημένη απαγγελία ήταν. Με εκπληκτικό video clip, ταξιδιάρικο πολύ.
Το 1997 τελείωσα το Λύκειο. Και ήταν σαν να απευθυνόταν και σε μένα. Από τότε αποτελεί στενό σύντροφο, θέλω μάλιστα να το κάνω και καδράκι, μόνο που λόγω μεγέθους θα πρέπει να γίνει καδράρα!

Everybody's Free
(to wear sunscreen)
Mary Schmich Chicago Tribune

Ladies and Gentlemen of the class of ’97...

wear sunscreen.

If I could offer you only one tip for the future, sunscreen would be IT.

The long term benefits of sunscreen have been proved by scientists whereas the rest of my advice has no basis more reliable than my own meandering experience.

I will dispense this advice now.

Enjoy the power and beauty of your youth. Never mind.
You will not understand the power and beauty of your youth until they have faded. But trust me, in 20 years
you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked.

You are NOT as fat as you imagine.

Don’t worry about the future;
or worry, but know that worrying is as effective
as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum.
The real troubles in your life are apt to be things that never crossed
your worried mind;
the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday.

Do one thing every day that scares you.

Sing.

Don’t be reckless with other people’s hearts,
don’t put up with people who are reckless with yours.

Floss.

Don’t waste your time on jealousy;
sometimes you’re ahead, sometimes you’re behind.
The race is long,
and in the end, it’s only with yourself.

Remember compliments you receive,
forget the insults;
if you succeed in doing this, tell me how.

Keep your old love letters,
throw away your old bank statements.

Stretch.

Don’t feel guilty if you don’t know what you want
to do with your life.
The most interesting people I know
didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives,
some of the most interesting 40 year olds I know
still don’t.

Get plenty of calcium.

Be kind to your knees,
you’ll miss them when they’re gone.

Maybe you’ll marry,
maybe you won’t,
maybe you’ll have children,
maybe you won’t,
maybe you’ll divorce at 40,
maybe you’ll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary.
Whatever you do,
don’t congratulate yourself too much
or berate yourself, either.
Your choices are half chance,
so are everybody else’s.

Enjoy your body, use it every way you can.
Don’t be afraid of it, or what other people think of it,
it’s the greatest instrument you’ll ever own.

Dance.
Even if you have nowhere to do it but in your own living room.

Read the directions,
even if you don’t follow them.

Do NOT read beauty magazines,
they will only make you feel ugly.

Get to know your parents,
you never know when they’ll be gone for good.

Be nice to your siblings;
they are your best link to your past
and the people most likely to stick with you in the future.

Understand that friends come and go,
but for the precious few you should hold on.

Work hard to bridge the gaps in geography
in lifestyle
because the older you get,
the more you need the people you knew when you were young.

Live in New York City once,
but leave before it makes you hard;
live in Northern California once,
but leave before it makes you soft.

Travel.

Accept certain inalienable truths,
prices will rise,
politicians will philander,
you too will get old,
and when you do you’ll fantasize that when you were young
prices were reasonable,
politicians were noble
and children respected their elders.

Respect your elders.

Don’t expect anyone else to support you.
Maybe you have a trust fund,
maybe you'll have a wealthy spouse;
but you never know when either one might run out.

Don’t mess too much with your hair,
or by the time you're 40,
it will look 85.

Be careful whose advice you buy,
but,
be patient with those who supply it.
Advice is a form of nostalgia,
dispensing it is a way of fishing the past from the disposal,
wiping it off,
painting over the ugly parts
and recycling it for more than it’s worth.

But trust me on the sunscreen.


------------------------------------------
ΥΓ. Αφιερωμένο στον Σεξ+Πυρ που αναστενάζει όλο του το blog τελευταία, και σε όσους του συμπαραστέκονται με επίσης αναστεναγμούς. (Αν ήξερα πώς, το όνομά σου θα ήταν link!)

Και λίγο Τρύπες για σας:
-Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου
....
-Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι
...

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2006

Άφωνη..


Πολλοί έχουν γράψει για το θέμα και δεν έχω κάτι καινούριο να πω, απλά ήθελα να συμπεριλάβω και εγώ το θέμα στο blog μου, έστω και σαν κίνηση.

Συμφωνώ και εγώ πως το θέμα θα καταλήξει με μηνυόμενο τον μηνυτή, όμως υπάρχει και η ταλαιπωρία και η "διαπόμπευση" στη μέση.

Καθαρά νομικά, διαμαρτύρομαι με την ενεργοποίηση των διατάξεων περί αυτοφώρου. Εξ όσων διάβασα, η συγκεκριμένη μήνυση θα έπρεπε να ακολουθήσει το δρόμο της, εφόσον κατατέθηκε αλλά χωρίς την αυτόφωρη διαδικασία.

Κατά τα άλλα, στην Ελλάδα η νομοθεσία περί internet είναι ακόμα σε εμβρυακό επίπεδο για να μην πω ανύπαρκτη. Ζητήματα τέτοια επιλύονται με χρήση γενικών αρχών δικαίου. Πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να ακολουθήσουμε νομοθετικά τις εξελίξεις και να μην ψηφίζουμε νομοσχέδια για την σύνταξη στην τριετία των Βουλευτών. Έτσι, μπας και προστατέψουμε κανέναν άνθρωπο.

Απαράδεκτο. Όσοι μπορούν πρέπει να είναι εκεί, όσοι μπορούν πρέπει να το προβάλλουν.

(Το banner το δανείστηκα από το http://magicasland.com/)

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2006

Αυτό το post ξεκινάει από το υστερόγραφο

[ΥΓ: Από το πρωί περιμένω να βρω χρόνο να γράψω για κάτι που μου τράβηξε την προσοχή όταν το άκουσα το πρωί στο ράδιο μέσα σε ένα ταξί. Επειδή όμως σε ταξί ήμουν, δεν κράτησα και σημειώσεις, οπότε αποφάσισα να διαβάσω για αυτό κάπου, ώστε να είμαι περισσότερο ενημερωμένη και να μην αναφερθώ σε αβέβαια γεγονότα επειδή κάτι δεν άκουσα καλά.
Δεν βρήκα όμως τίποτα και πουθενά για το θέμα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Είναι παλιό και το άκουσα σήμερα, ή τελικά πλήρη ενημέρωση δεν βρίσκεις πουθενά ούτε καν στο internet? Μάλλον θα επανέλθω στο θέμα]

Έχει δημιουργηθεί θέμα στην Βρετανία, τη Γερμανία και το Ευρωκοινοβούλιο κατ' ελάχιστον μετά την απόφαση των British Airways να θέσουν σε αναγκαστική άδεια με το ερώτημα της απόλυσης υπάλληλο εδάφους, η οποία παρά τις επανειλλημένες συστάσεις που της έγιναν αρνήθηκε να κρύψει το σταυρουδάκι που φορούσε στο λαιμό κάτω από τα ρούχα της αλλά το φόραγε σε κοινή θέα. Στην απόφαση αυτή έχουν εναντιωθεί πολιτικοί της Βρετανίας, ακόμα και του κυβερνώντος κόμματος καθώς και η ηγεσία της Γερμανίας που κάλεσε τον Βρετανικό Αερομεταφορέα να αλλάξει στάση, ενώ το θέμα συζητήθηκε και στο Ευρωκοινοβούλιο μετά από την ενός λεπτού εισήγηση Ελληνίδας Ευρωβουλευτού (της οποίας το όνομα δε θυμάμαι οπότε δε θα αναφέρω και το κόμμα). Το θέμα κρίνεται πολύ σοβαρό, ειδικά από τη στιγμή που η εταιρεία επιτρέπει σε Μουσουλμάνες υπαλλήλους να φοράνε μαντήλα καθώς επίσης και σε Σιχ να φοράνε ... το καπελάκι της θρησκείας τους που ντρέπομαι να πω ότι δε θυμάμαι πως το λένε (αλλά θα το κοιτάξω και θα διορθώσω).

Η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά υποπέπτει στην αντίληψή μου τέτοιο φαινόμενο έναντι Χριστιανών σε δυτικό Κράτος. Από το μυαλό μου πέρασαν πολλές σκέψεις σαν σφαίρα.

Ομολογώ πως η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι είναι λογικό να μην ενοχλεί κανείς τους Χριστιανούς, γιατί η σχέση μας με τη θρησκεία δεν είναι τόσο στενή και δε φέρουμε πάνω μας χριστιανικά σύμβολα, ή και όταν το κάνουμε έχει περισσότερο χαρακτήρα κοσμήματος και όχι θρησκευτικού συμβόλου. Φαντάζομαι αυτό έχει να κάνει κυρίως με τις κοινωνικές δομές
των χριστιανικων Κρατών καθώς και με την πολιτική κατάσταση κάθε περιόδου. Δεν είναι τυχαίο που η βαθιά σύνδεση με την Εκκλησία παρουσιάζεται κατά κύριο λόγο σε δύσκολες κοινωνικές ή πολιτικές περιόδους, και δεν μιλώ φυσικά μόνο για την Ελλάδα αλλά και για άλλα Κράτη όπως π.χ. Ισπανία επί Φράνκο, Χιλή επί Πινοσέτ, Ρωσία γενικά κοκ (η Ιταλία όπως το σκέφτομαι αποτελεί εξαίρεση). Αντίστοιχα, άλλα κράτη με πιο ήρεμη πορεία δεν ανέπτυξαν ποτέ ιδιαίτερη σχέση με κάποια θρησκεία όπως η Ελβετία, η Νορβηγία κλπ.

Η δεύτερη μου σκέψη ήταν πως όλο αυτό είναι στημένο και με συμμετοχή της Βρετανικής Κυβέρνησης, προκειμένου να αποδείξουν πως δεν στρέφονται εναντίον των Μουσουλμάνων μόνο, αλλά οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος. Πως είναι αντικειμενικοί και δημοκράτες και συνεπείς αθεϊστές. Φυσικά, πρέπει να βρουν και ένα τρόπο να κατευνάσουν την αντιπαράθεση με τους Μουσουλμάνους, γιατί η έκρηξη δεν έχει γίνει ακόμα και αν γίνει θα μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους.

Η τρίτη μου σκέψη είναι πως τελικά όλο αυτό το αθεϊστικο στυλάκι δεν το πολυγουστάρω. Όχι γιατί είμαι θρησκευόμενη ή συμπαθώ τους τραγόπαπες. Η σχέση μου με την Εκκλησία δεν είναι καλή, αλλά βασικά πιστεύω. Σε ό,τι αντιλαμβάνομαι εγώ. Μην με ρωτήσει κανείς τι και γιατί, γιατί δεν με ενδιαφέρει να κάνω χριστιανοθρησκευτική συζήτηση. Έλεγα λοιπόν, ότι αυτό το αθεϊστικό στυλάκι που πάνε να μας πλασάρουν εγώ δεν το γουστάρω. Πάνε να μας κάνουν αμερικανάκια. Χρειάζεται η διαφορετικότητα, χρειάζεται η άλλη αντίληψη, ο άλλος τρόπος ζωής. Τους βλέπω να κάνουν τέτοιες κινήσεις και φαντάζομαι το μέλλον. Θα ζει ο καθένας στο κουτάκι του την πλαστική ζωή του, χωρίς πάθος, χωρίς πιστεύω και πάνω από όλα χωρίς ελπίδα. Κάτι ανάμεσα σε 1984 του Orwel και Gataca.

Δε θέλω να είμαι η ίδια με όλους. Έχω γνωρίσει Μουσουλμάνους, έχω γνωρίσει Εβραίους, έχω γνωρίσει Σιχ, έχω γνωρίσει Ινδουιστές και έχω κάνει πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζί τους. Έχω μάθει πως θα ήταν η ζωή μου αν ήμουν σε κάθε ένα από αυτά τα θρησκεύματα. Έχω νιώσει τη διαφορετικότητα, έχω νιώσει την πίστη, έχω νιώσει την αμφιβολία. Μεταξύ μας, έχω ευλογήσει και την χώρα και τη θρησκεία κάτω από τις οποίες γεννήθηκα, επειδή κατάλαβα όλα αυτά που για εκατομμύρια γυναίκες δεν είναι αυτονόητα όπως για μένα. Αντίστοιχα έχω εξηγήσει. Έχω ακούσει Μουσουλμάνους να μου λένε ότι οι κατάσταση για τις γυναίκες τους είναι άθλια, και πως είμαι τυχερή, αλλά όταν τους είπα να τις αφήσουν πιο ελεύθερες είπαν αποκλείεται. Έχω ρωτήσει τι θέλουν για τις κόρες τους και πήρα την ίδια απάντηση. Αν έρθουν στην Ελλάδα να σπουδάσουν, να δουλέψουν και να γίνουν ανεξάρτητες, αλλά αν μείνουν στη χώρα τους θα τις παντρέψουν από τα δεκαπέντε. Μοιάζουν ασύνδετα όλα αυτά που λέω, όμως τελικά αυτό είναι ο κόσμος. Διαφορετικές πορείες, διαφορετικοί ορίζοντες που ψάχνουν σημείο σύγκλησης. Αν επέρθει η ομοιοποίηση θα χαθεί και η ψυχή από κάθε δραστηριότητα. Κορυφαία είναι και η κεντρική ατάκα της ταινίας Gataca που προανέφερα "There is no germ for spirit". Ας προσπαθήσουμε να το θυμόμαστε.

Και κάτι ακόμα. Θρησκευτική ελευθερία δεν είναι μόνο το δικαίωμα να μην φανερωνεις το θρήσκευμά σου, αλλά και το θετικό δικαίωμα να το δηλώνεις ανοιχτά και να φέρεις τα σύμβολά του, μέχρι του ορίου του προσυλητισμού.


ΥΓ2: Ψάχνοντας όμως για τα παραπάνω βρήκα τίτλο είδησης: "Περισσότεροι θάνατοι από ιατρικά λάθη παρά από τροχαία ατυχήματα στην Ιταλία" (!)
Τι να πω? Αυτοί οι άνθρωποι είτε έχουν τέλειους δρόμους και άψογη οδηγική συμπεριφορά είτε έχουν άχρηστους γιατρούς!

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2006

FW: Tο βάζο του γλυκού, oi δυο κούπες και ο καφες

Αν και μου το είχαν ξαναστείλει παλιότερα, το διάβασα πάλι σήμερα. Μου το έκανε προώθηση ένας φίλος, αλλά κάποια πράγματα ψάχνεις να βρεις τρόπο να μην τα ξεχνάς!



"Όταν τα θέματα και οι υποθέσεις της καθημερινότητας της ζωής σας γίνουν τόσα πολλά που δεν επαρκεί ο χρόνος του 24ωρου για να τα χειριστείτε, να θυμηθείτε το βάζο του γλυκού, τις δυο κούπες και τον καφε.

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα.
Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις.
Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.
Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις.
Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.
Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια
και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.
Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.

«Τώρα», λέει ο καθηγητής, «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας όπως η πατρίδα, η οικογένεια,
τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι πολύ αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και αν όλα τα άλλα να χαθούν,
αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.
Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι.
Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα.
Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις.

Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας.

Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα ..
Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια. Τα υπόλοιπα είναι άμμος»

Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές.

Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο
γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο»

Σας ενθαρρύνω να πείτε τα παραπάνω και σε όποιους φίλους έχετε και στα
πρόσωπα που σας ενδιαφέρουν. Εγώ μόλις το έκανα αυτό."

Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2006

Χειμώνας!

Πάντα οι πρώτες μέρες του χειμώνα μου έφερναν μελαγχολία..
Φέτος νιώθω το ακριβώς αντίθετο! Παράξενο, αναρωτιέμαι που να οφείλεται.

Εξακολουθεί όμως, να με ενοχλεί η προοπτική αλλαγής της ώρας.
Τελικά μάλλον αυτό δεν μου αρέσει στον χειμώνα, ότι νυχτώνει νωρίς.

Γιατί όλα τα άλλα τα νοσταλγώ ήδη. Το κρύο, τα ζεστά ρούχα, την γλυκερή αίσθηση που σε τυλίγει όταν μπαίνεις σε έναν ζεστό χώρο, την πρώτη γουλιά από ένα ζεστό ρόφημα, το πάπλωμα..
Αν γινόταν να νύχτωνε και πιο αργά θα ήταν όλα τέλεια!
Όπου να'ναι αλλάζει η ώρα.
Πρόσφατα μου είπαν αλλά δεν έχω τσεκάρει αν είναι αλήθεια (μολονότι εμπιστεύομαι την πηγή) ότι η αλλαγή της ώρας είναι "εφεύρεση" που ήρθε μαζί με την ανακάλυψη του ηλεκτρικού, προκειμένου να γίνεται οικονομία της ενέργειας. Το ηλεκτρικό συνδεόταν για λίγες ώρες οπότε το χειμώνα άλλαζαν την ώρα για να δουλεύουν τα εργοστάσια, αφού τα βράδυα ο κόσμος δεν χρειαζόταν ηλεκτρικό στα σπίτια του.
Αν είναι έτσι γιατί δεν την καταργούμε?

Και ένα τραγουδάκι αγαπημένο από τους New Order:


"True Faith"

I feel so extraordinary
Something's got a hold on me
I get this feeling I'm in motion
A sudden sense of liberty
I don't care 'cause I'm not there
And I don't care if I'm here tomorrow
Again and again I've taken too much
Of the things that cost you too much


I used to think that the day would never come
I'd see delight in the shade of the morning sun
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
I used to think that the day would never come
That my life would depend on the morning sun...


When I was a very small boy,
Very small boys talked to me
Now that we've grown up together
They're afraid of what they see
That's the price that we all pay
Our valued destiny comes to nothing
I can't tell you where we're going
I guess there was just no way of knowing


I used to think that the day would never come
I'd see delight in the shade of the morning sun
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
I used to think that the day would never come
That my life would depend on the morning sun...

I feel so extraordinary
Something's got a hold on me
I get this feeling I'm in motion
A sudden sense of liberty
The chances are we've gone too far
You took my time and you took my money
Now I fear you've left me standing
In a world that's so demanding


I used to think that the day would never come

I'd see delight in the shade of the morning sun

My morning sun is the drug that brings me near

To the childhood I lost, replaced by fear

I used to think that the day would never come

That my life would depend on the morning sun...

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2006

Όταν ξεχνάς..

Είναι πολύ άσχημο να σε ξεχνάνε. Να έχεις για παράδειγμα γενέθλια και να μη σε θυμάται ο κολητός σου ή η μητέρα σου. Πληγώνεσαι, θυμώνεις έστω και αν δεν το παραδέχεσαι αλλά προσπαθείς να το παίξεις υπεράνω.
Τι γίνεται όμως όταν ξεχνάς εσύ? Και δεν βρίσκεται κανείς να στο θυμίσει παρά μόνο την τελευταία στιγμή και όταν είσαι πια προ τετελεσμένου?
Τελικά μήπως δεν πρέπει να είμαστε πολύ αυστηροί με τους άλλους?



Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2006

Καταλήψεις και υποκινήσεις

Τις αναταραχές στην παιδεία τις γνωρίζετε όλοι.
Τελευταία μπήκαν και οι μαθητές στον χορό ξεκινώντας καταλήψεις. Σιγά το νέο θα μου πείτε. Στην γενιά των καταλήψεων στα σχολεία ανήκω και εγώ. Από Πρώτη Γυμνασίου μέχρι και Τρίτη Λυκείου μετράω τις σχολικές χρονιές μεταξύ άλλων και με καταλήψεις. Ίσως πολλοί να με κατηγορήσουν για αυτό που θα πω, αλλά θυμάμαι τότε εμείς κατά κύριο λόγο κάναμε τις καταλήψεις για να χάσουμε μαθήματα, αν και προς τα έξω προβάλλαμε και εμείς επιχειρήματα που μεταξύ μας ούτε που τα καταλαβαίναμε (τι σημαίνει 3% του ΑΕΠ έμαθα πολύ πολύ αργότερα - μολονότι ναι συμφωνώ πως πρέπει να δοθούν λεφτά σε αυτό το χάλι που ονομάζεται παιδεία).
Παραμιλάω παραπάνω, απλά άκουγα χτες πως τα σχολεία ξεκινάνε το ένα μετά το άλλο καταλήψεις. Στην αρχή μου ακούστηκε λογικό, τέτοια ευκαιρία και τα σχολεία να μείνουν ανοιχτά? Μετά όμως συνειδητοποίησα ότι τα σχολεία θα έκλειναν την Πέμπτη έτσι κι αλλιώς προκειμένου να παραδοθούν ως εκλογικά κέντρα. Αν τελούν υπό κατάληψη που θα γίνουν οι εκλογές?
Ξέρω, πολλοί ισχυρίζονται πως οι εκλογές είναι μια γελοιότητα, πως έτσι κι αλλιώς όλοι ίδιοι είναι, πως κανείς δεν κάνει τίποτα, πως πάλι καλά που υπάρχουν και αυτές για να γίνονται κάποια μπαλώματα στους δρόμους κλπ με τα οποία φυσικά και συμφωνώ, όμως θεωρώ πως το να εμποδίζεται η διεξαγωγή τους είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα και θα έλεγα πως το όλο σκηνικό εμένα μου βρωμάει. Από την άλλη όμως, ποιος θέλει να παρεμποδιστούν οι εκλογές?
Τέλος πάντων, δεν έχω ακούσει κανέναν να αναφέρεται στο ζήτημα, ούτε ξέρω πως θα λυθεί εν τέλει αφού δεν έχω ακούσει στοιχεία για τον ακριβή αριθμό των υπό κατάληψη σχολείων ή το σχέδιο β΄ αναπλήρωσης αυτών, εν πάσει περιπτώσει πιστεύω πως κάποια στιγμή θα ήταν καλό να γίνει λόγος για την κομματικοποίηση των μαθητών, ειδικά όταν αυτή παρασύρει και δεν είναι φανερή.
Όλοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με το ζήτημα της κομματικοποίησης στο χώρο των Πανεπιστημίων και η μεγαλύτερη μερίδα των φοιτητών αντιδρά και θα επιθυμούσε την κατάλυσή της. Ωστόσο, το ζήτημα εκεί είναι πολύ διαφορετικό, αφού σε τελική ανάλυση ξέρεις ποιος είναι τι, ξέρεις πως θα μεταφραστεί ή ψήφος σου στις φοιτητικές εκλογές, ξέρεις ποιος θα πανηγυρίσει επί αυτής και έχεις πάντα την επιλογή της αποχής ή της ψήφισης ανεξάρτητης παράταξης που ενδεχομένως λειτουργεί στην εκάστοτε σχολή.
Στα σχολεία όμως το θέμα είναι εντελώς διαφορετικό. Θυμάμαι, όταν ήμουν μαθήτρια, κάναμε τις εκλογές των 5μελών και των 15μελών και ψηφίζαμε φίλους μας. Πάντα πίστευα πως ο μάγκας του σχολείου έβγαινε Πρόεδρος του 15μελούς, και γενικά εκλέγονταν τα πιο δημοφιλή παιδιά. Μετά τις εκλογές στα σχολεία, όμως, πάντα διάβαζα ένα άρθρο στις εφημερίδες για τα ποσοστά της ΠΑΣΠ, της ΜΑΚΙ, της ΚΝΕ κλπ στα σχολεία και αναρωτιόμουν από που προέκυπταν αυτά. Αφού δεν είχαμε παρατάξεις και κόμματα, απλά ψηφίζαμε φίλους μας, τι βλακείες ήταν αυτές?
Πέρασα και εγώ στο Πανεπιστήμιο, και βρήκα τα κόμματα. Και ρώτησα φίλους από τις παρατάξεις για το ζήτημα αυτό και από όλους πήρα την ίδια απάντηση.
Που λέτε στις μαθητικές οργανώσεις που κάθε κόμμα έχει, υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη. Συνήθως τα παιδιά αυτά, επειδή είναι και πολιτικοποιημένα και μπαίνουν στους μηχανισμούς, κατεβαίνουν υποψήφια στις σχολικές εκλογές. Κάποια εκλέγονται κάποια όχι, αλλά πάντα μέσω της διαδικασίας της δημοτικότητας και των ψήφων από φίλους. Μετά τα κόμματα μαζεύουν τους αριθμούς των μελών τους που εκλέχτηκαν και κάπως έτσι βγαίνουν τα εν λόγω ποσοστά.
Λοιπόν, εμένα αυτό μου φαίνεται απαράδεκτο, γιατί κανένα παιδί δεν ξέρει τελικά ποιος μέτρησε κομματικά την ψήφο του, ποιος ακουμπάει σε αυτήν για να υποδηλώνει τη δύναμή του.
Και φυσικά το θέμα δεν σταματάει εκεί. Καθ'όλη τη διάρκεια της χρονιάς τα παιδιά αυτά, που εξακολουθούν να βρίσκονται στους κομματικούς μηχανισμούς παίρνουν γραμμές. Τους μαθαίνουν πως ν μιλάνε στους συμμαθητές τους, πως να πείθουν, πως να περνάνε αυτά που θέλουν. Και τα υπόλοιπα παιδιά συνήθως δεν ξέρουν καν ποιο κόμμα βρίσκεται από πίσω.
Δεν με ενδιαφέρει να φωτογραφίσω συγκεκριμένο κόμμα με όσα γράφω. Τα ίδια κάνουν όλοι. Απλά καιρός είναι να καταλάβουμε όλοι πως υποκινητές στα σχολεία υπάρχουν ήδη, και όσοι δεν με πιστεύετε μπορείτε είτε να ρωτήσετε μέλη κομματικών παρατάξεων όπως έκανα εγώ είτε αν έχετε παιδιά να κρατήσετε τα ονόματα των μελών των συμβουλίων και να ψάξετε.
Γιατί οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι κομματικοί μηχανισμοί μπαίνουν στη ζωή μας από την τρυφερή ηλικία των φοιτητικών μας χρόνων, αλλά η αλήθεια είναι πως είμαστε γρανάζια τους από πολύ πιο πριν, από μια ηλικία που δεν ξέρουμε τι σημαίνει καν κόμμα καλά καλά.


Δευτέρα 25 Σεπτεμβρίου 2006

Εκκαθάριση

Όλο το Σαββατοκύριακο συμμάζευα το δωμάτιό μου.
Έχω μια τάση να μην πετάω τίποτα και ποτέ. Αποκόμματα, χαρτάκια, αποδείξεις, εισιτήρια, σημειώματα και γράμματα.
Όμως πλέον η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και έπρεπε να προχωρήσω σε εκκαθάριση.
Δεν φαντάστηκα πως θα πόναγε τόσο.
Υπήρξα όμως αμείλικτη μπορώ να πω.
Και τώρα νιώθω περίεργα.
Σαν να απελευθερώθηκα, ένα πράγμα.
Και σαν να έζησα ξανά τη ζωή μου των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων.

Υ.Γ.: Να μην ξεχνάω να πετάω πράγματα από ότι τελειώνει, για να μην χρειάζεται να τα ξαναζώ όταν τα έχω ξεχάσει..



Τετάρτη 20 Σεπτεμβρίου 2006

Μάλλον είμαι ένα από τα άτομα που αναζητάνε "κλικ"

Δυο μέρες είχα να μπω, και όταν μπήκα δεν βρήκα τίποτα γνώριμο. Όχι ότι είχε προλάβει να μου γίνει γνώριμο το οτιδήποτε.
Φοβάμαι πως δεν μου κάθεται το blogging.
Παντού βλέπω διαμάχες, κόντρες, και αμπελοφιλοσοφίες πάσης φύσεως.
Ας μιλήσω για μένα, γιατί δεν έχω και τίποτα άλλο να πω.
Η σχέση μου με το internet είναι καθαρά ερασιτεχνική έως αστεία. Για την ακρίβεια δεν έχω καν σύνδεση στο σπίτι μου και μπαίνω από netcafe. Αρκετά συχνά, δηλαδή 3 φορές την εβδομάδα κωλοβαράω σε net cafe (μη ρωτήσει κανείς γιατί -προσωπικοί λόγοι) όπου κυρίως παίζω χαζά παιχνιδάκια ή κατεβάζω τραγούδια (μάλλον παίρνω τα τραγούδια που κατεβάζουν άλλοι, γιατί εγώ δεν ξέρω πως να κατεβάζω). Φαντάζομαι καταλάβατε όλοι την κατάσταση μου.
Για τα blogs έμαθα περίπου πριν 3 χρόνια από μια εφημερίδα. Αλλά δεν ασχολήθηκα.
Ένας άνθρωπος κάποια στιγμή πριν ένα χρόνο μου έστειλε sms ότι άνοιξε blog και τη διεύθυνση. Έκανα περίπου τρεις μήνες να το επισκεφτώ. Μετά που και που έμπαινα και διάβαζα, αλλά δεν έκανα σχόλια. Έτσι, γιατί δεν μου πήγαινε. Σιγά, σιγά άρχιζα να μπαίνω στον κόσμο αυτόν. Πηγαίνοντας από το blog αυτό στα άλλα blog που είχε και απο εκείνα σε άλλα και σε άλλα. Ξέρετε τώρα. Είχα πρόβλημα όμως με το να τα θυμάμαι. Έβρισκα blog που μου άρεσαν και μετά τα ξέχναγα. Άρχισα να τα σημειώνω σε τεράδιο. Χάλι μαύρο σας λέω. Σχόλια δεν έγραφα. Δεν ήμουν στο χώρο, και πέρα από αυτό πως να γράψεις όταν χάνεσαι έτσι απλά.
Τέλος πάντων μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Ένας χώρος να εκφράζεσαι. Έτσι το είδα. Αποφάσισα να φτιάξω και εγώ ένα. Γιατί όχι? Το έφτιαξα. Και δεν ήξερα τι να γράψω. Όχι γιατί ονειρεύομαι "κλικ" αλλά γιατί για να υπάρξει λόγος - ε. χρειάζεται και κάποιος αντίλογος. Επίσης, δυσκολευόμουν πολύ στο blogger. Έβλεπα όλους τους άλλους να παίζουν και να κάνουν ό,τι γουστάρουν στη σελιδούλα τους, και δεν μπορώ να καταλάβω πως.
Ένιωσα μοναξιά, και μετά σκέφτηκα, "δεν μπορεί θα υπάρχει κάτι ελληνικό αντίστοιχο του blogger". Έτσι ανακάλυψα το blogs.gr Έφτιαξα εκεί ένα blog. Έγραφα τα δικά μου και διάβαζα. Διάβαζα κυρίως για καβγάδες, παράπονα, και πολλά πολλά άλλα, ξέρετε οι περισσότεροι για τι πράγμα μιλάω. Δεν με ενδιέφερε και δεν ασχολήθηκα, μολονότι φυσικά σχημάτισα και εγώ εικόνα, και οι υπεύθυνοι του blogs.gr δεν κέρδιζαν. Όμως μου φάνηκε εύκολο στη διαχείριση, και αυτό ήταν το πιο σημαντικό για εμένα. Άρχισα τα σχόλια, κυρίως σε σελίδες διαφόρων που ήταν σαν εμένα - δηλαδή αμέτοχοι σε ότι συνέβη πριν.
Ερχόμουνα συχνά και στο bloghood και παρακολουθούσα τα blogs που υπήρχαν εκεί. Αλλά έως εκεί. Σχόλια δεν άφηνα. Γιατί? Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά ένιωσα σαν να γνωρίζονται όλοι, και ποια είμαι εγώ να αφήσω ένα άσχετο σχόλιο.. Ξέρω γω? Απλά δεν μου πήγαινε.
Μετά έκλεισε το blogs.gr Μάλιστα έκλεισε σε τριήμερο που έλειπα εκτός Αθηνών, καλοκαίρι γαρ. Δεν πρόλαβα καν να σώσω τα λίγα που είχα ανεβάσει. Αμέσως άνοιξα καινούριο blog εδώ και ζήτησα να συμμετάσχω στο bloghood. Ξαναδυσκολεύτηκα απίστευτα με τη διαχείριση (δυσκολεύομαι ακόμα δηλαδή)! Ρε παιδιά. θέλω εδώ και τόσο καιρό να βάλω ένα blog σαν link
στο δικό μου, και δεν βρίσκω πως. Άσχετο, και συνεχίζω.
Με έπιασε το καλοκαίρι, η αναμονή των διακοπών, η κούραση, αποσυντονίστηκα, δεν έγραψα τίποτα, μόνο διάβαζα, έφυγα, γύρισα, έπεσε δουλειά, προσπάθησα να προσαρμοστώ. Όχι δεν πήγα βόλτα να αφήνω σχόλια παντού για να γίνω δεκτή σε μια παρέα που υπάρχει και χωρίς εμένα. Απλά παρακολουθούσα, ξεχώριζα, έψαχνα το ρυθμό μου. Να φανταστείτε άφησα σχόλιο σε ένα θέμα που μου φάνηκε ενδιαφέρον, και μετά έκανα μια εβδομάδα να μπω στο internet. Πήγα μια βόλτα και είδα α) ότι με ρώτησαν κάτι, β) ότι είχαν δημοσιευτεί τρία ακόμα θέματα και δεν απάντησα ποτέ στην ερώτηση. Oistre ακόμα νιώθω άσχημα για αυτό αλλά υπήρχε λόγος να απαντήσω όταν πια κανείς δε ασχολιόταν με το θέμα? Άρχισα να αντιλαμβάνομαι φαγωμάρα και στο bloghood. Ξενέρωσα. Απίστευτα όμως.
Δεν έδωσα σημασία, έμεινα στον κόσμο μου, δεν με αφορούσε, και ειλικρινά δεν νομίζω να ήθελε κανείς τη γνώμη μου.
Έκανα πάλι μια εβδομάδα να μπω.
Είδα δύο πράγματα: α) ότι έχω δύο σχόλια στα οποία δεν απάντησα αμέσως, γιατί δεν τα είδα (και δεν απάντησα ακόμα, αλλά θα το κάνω μόλις τελειώσω αυτό το έπος) και μάλλον θα με θεωρούν ακατάδεκτη και και και... και β) ότι το bloghood διαλύθηκε (σχεδόν ή εντελώς, δεν είμαι σίγουρη) και τώρα υπάρχουν τρία αντίστοιχα.
Αφού ανέλυσα την ιστορία της ζωής μου, θέλω να αναφέρω κάποια σχόλια μου:
α)Το bloghood για εμένα είναι ένας χώρος με πολλά άτομα μαζεμένα για να τους βρίσκεις εύκολα. Υπεραπλουστευμένο, αλλά υπάρχουμε και εμείς οι άσχετοι που μας αρέσει να υπεραπλουστεύουμε τη ζωή μας.
β)Δεν έκανα link ποτέ στο bloghood γιατί δεν ήξερα πως. Ούτε πότε. Για την ακρίβεια ζήτησα να συμμετάσχω για το λόγο που ανέφερα παραπάνω. Αλλά ρε παιδιά, σας εξήγησα, ούτε link δεν ξέρω πως να βάλω.
γ) Δεν επιδίωξα την είσοδο μου σε μια "παρέα" όπως την αποκαλούσατε, γιατί δεν αναζητώ παρέα, αλλά την καλοδέχομαι αν την βρω. Κοινώς, σκέφτηκα, πως είτε θα ερχόταν φυσιολογικά κάποια στιγμή στον χρόνο του, ή δε θα ερχόταν ποτέ, ok κανένα πρόβλημα.
Αλλά δεν μου αρέσει να νιώθω της προσκολήσεως.
δ) Μάλλον είμαι πτώμα, γιατί ενώ είχα και άλλα να πω μπλόκαρα. Τέσπα. Ήρθα εδώ γιατί κάνατε τον κόπο να με καλέσετε. Θα γράφω όταν έχω όρεξη, και θα προσπαθήσω να είμαι πιο τυπική στα σχόλια, αλλά συγχωρείστε με που δε θα τα καταφέρω. Αν κάποιος θέλει να διαβάσει τι γράφω ίσως πατήσει το όνομά μου, αλλιώς ας μη με διαβάσει. Δεν με καίει και τόσο. Και κρίμα που αυτό δεν έγινε αλλού κατανοητό, μιας και φαντάζομαι ανήκα στα άτομα - φαντάσματα που είχαν πάει μόνο για τα "κλικ" και όχι επειδή ήθελαν να μπουν στην παρέα. Ίσως να είναι και έτσι. Περί οπτικής γωνίας.. κολοκυθόπιτα.
Καλό βράδυ!


Παρασκευή 15 Σεπτεμβρίου 2006

Η Κορώνη πέθανε, ζήτω οι μπαρμπάδες πανταχόθεν

Σήμερα έγινα έξαλλη. Καιρό είχα να βγω εκτός εαυτού.
Αποφάσισα πριν λίγο καιρό ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσω προς ένα μεταπτυχιακό. Έχω πάρει το πτυχίο μου εδώ και δυόμιση χρόνια οπότε αν δεν το κάνω τώρα δε θα το κάνω ποτέ. Την περασμένη Τετάρτη πήγα να καταθέσω τα χαρτιά μου, καθώς η προθεσμία λήγει στις 18/9 δηλαδή τη Δευτέρα. Εκεί ανακάλυψα πως αιτήσεις δέχονται μόνο 3 μέρες την εβδομάδα για δύο ώρες και ακριβέστερα 10-12. Αυτό θα το αφήσω ασχολίαστο.
Έκοψα λοιπόν σήμερα τη μέρα μου στα 2, δεδομένου ότι το γραφείο μου είναι στη Ραφήνα, προκειμένου να καταθέσω τα χαρτιά μου, αφού μάλιστα Δευτέρα δε θα μπορούσα με τίποτα.
Ανάμεσα στα απαιτούμενα δικαιολογητικά είναι και το Proficiency, το οποίο ως γνωστόν και αφού είναι ξενόγλωσσο κείμενο δεν στο επικυρώνει καμία δημόσια υπηρεσία, εκτός από το Βρετανικό Συμβούλιο και Δικηγόρο.

Σημειωτέον, πριν 2 χρόνια είχα κάνει αιτήσεις για μεταπτυχιακά σε δύο άλλους τομείς, όπου είχα το ίδιο πρόβλημα επικύρωσης. Τότε, μου είπαν και οι δύο γραμματείς ότι θα έβαζαν σημείωση πάνω ότι είχα επιδείξει το πρωτότυπο και να σφράγιζα και εγώ το αντίγραφο με τη δικιά μου σφραγίδα προφανώς για να έχουν και τον κώλο τους καλυμένο. Επειδή τότε εγώ δεν είχα σφραγίδα, απλά έβαλαν σημείωση ότι είδαν το πρωτότυπο και με προειδοποίησαν ότι ίσως μου ζητούσαν κατά την εγγραφή ξανά επίδειξη. Λογικό.

Πήγα λοιπόν σήμερα και βρήκα 2 γραμματείς στον εν λόγω Τομέα. Ετοίμασα την αίτηση και πήγα να σφραγίσω το Proficiency. Της λέω λοιπόν ότι θα το επικυρώσω και έχω και το πρωτότυπο για να σημειώσει ότι της το επίδειξα.
Μου λέει - Θέλω να το επικυρώσεις σε ΚΕΠ.
Της λέω - Το ΚΕΠ δεν το επικυρώνει γιατί είναι ξενόγλωσσο.
Μου λέει - Τότε σε αστυνομία.
Της λέω - Ούτε η αστυνομία για τον ίδιο λόγο.
Μου λέει - Και θα επικυρώσεις μόνη σου δικό σου έγγραφο?
Της λέω - ναι, είναι ιδιότυπη περίπτωση, αλλώστε δεν το εξέδωσα εγώ, απλά με αφορά, και θα σας επιδείξω και το πρωτότυπο. Έχω καταθέσει σε άλλους δύο Τομείς και αυτό συνέβη και τότε.
Αρχίζει να γελάει.
Της λέω - Εντάξει τότε επικυρώστε το εσείς.
Μου λέει - Αααα, δεν μπορώ, έχω ξεχάσει τη σφραγίδα σπίτι. (Του Πανεπιστημίου τη σφραγίδα την παίρνεις σπίτι σου κυρά μου??)
Της λέω - Σε αυτήν την περίπτωση θα κάνουμε, ότι κάνουν και οι υπόλοιποι Τομείς.
Μου λέει - Δεν έχεις κανά φίλο ή συνάδερφο να στην επικυρώσει?
Της λέω - Το γραφείο μου είναι στην Ραφήνα, και δεν μπορώ τώρα να ψάχνω τους φίλους μου τέτοια ώρα - δουλεύουν.

Συνεχίζω που λέτε να ετοιμάζω την επικύρωση και αρχίζει να με κοροιδεύει στην άλλη. Της λέει μία, χαχα δεν έχει κανέναν φίλο να της την επικυρώσει και δώστου να γελάνε. Δίνω τόπο στην οργή. Και λέει μετά γελώντας, είναι και δικηγόρος και δεν ξέρει να κάνει μια επικύρωση. Και δώστου να γελάνε.

Εκεί έγινα έξαλη. Να σχολιάζει τις γνώσεις μου Υπάλληλος που δεν γνώριζε ότι τα ΚΕΠ και η αστυνομία δεν επικυρώνουν ξενόγλωσσα αλλά έπρεπε να τα παραλάβει. Και ποιος ξέρει πόσους έστειλε εκεί.

Τέλος πάντων έγινε πανικός. Θυμήθηκα όλες τις φορές που μας έκαναν μαλακία όταν είμασταν φοιτητές και δεν τολμάγαμε να μιλήσουμε και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Επειδή δε βγάζαμε άκρη, ζητησα το τηλέφωνο τουΠροέδρου του Τομέα για να παραπονεθώ. Ναι μου λέω να στο βρω. Και δεν έψαχνε καν, πιστεύοντας προφανώς πως απλά θα έφευγα. Αφού χρειάστηκε να το ζητήσω 5 φορές, μου το έδωσε. φεύγοντας από εκεί μου είπε να πω ό,τι θέλω θα πουν ότι λέω ψέμματα, και είναι και δύο.

Αμέσως έφυγα για την Κεντρική Γραμματεία να μιλήσω με την Προϊσταμένη, η οποία όμως δεν προϊστατο των Γραμματειών των Τομέων. Μου λένε έχει συνάντηση με τον Πρόεδρο της Σχολής, να περιμένω.

Μετά από λίγο κατέβηκε μαζί με τον Πρόεδρο, τον οποίο και γνώριζα όταν ήμουν φοιτήτρια αλλά δεν περίμενα να με θυμάται. Με θυμόταν όμως. Με χαιρέτησε, με ρώτησε που βρίσκομαι, και έτσι βρήκα ευκαιρία να παραπονεθώ και να του πω ότι θέλω να κάνω αναφορά. Έμεινε κόκκαλο. "Καλά και δεν δέχτηκαν την αίτησή σου? Αφού έτσι τις δεχόμαστε. Τέλος πάντων δώσε μου να στο επικυρώσω εγώ να μην χάσεις την προθεσμία και ετοίμασε μετά μια αναφορά και ξαναέλα".

Κάπως έτσι προσκόμισα Proficiency επικυρωμένο από τον Πρόεδρο της Νομικής. Όταν επέστρεψα ήταν ειρωνικές και μου είπαν ότι δε θα το δεχτούν αν δεν είναι εντάξει. Όταν είδαν την υπογραφή, έγιναν γλυκύτατες.

Είναι δυνατόν για να κάνεις αίτηση για μετατυχιακό να είσαι έρμαιο του τι γουστάρει ο καθένας? Είναι δυνατόν να πρέπει να έχεις γνωστό για να καταθέσεις τα χαρτιά σου στο Πανεπιστήμιο? Και εντάξει εγώ ήμουν τυχερή, αλλά δεν γνωρίζουν όλοι κάποιον και ούτε και θα έπρεπε κανονικά να είναι σημαντικό. Πόσοι άλλοι μπορεί να έπαθαν το ίδιο και να μην κατεθεσαν αίτηση, γιατί και εγώ αν δεν τύχαινε αυτό θα το άφηνα για του χρόνου? Γιατί εκνευρίζομαι που πρέπει να πω ότι έκανα τη δουλειά μου λόγω γνωστού, και ντρέπομαι για αυτό.

Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να προχωρήσω σε έγγραφη καταγγελία. Και ας ξέρω ότι με τον τρόπο αυτό θα με κόψουν τελικά. Η συνείδησή μου αυτό μου λέει να κάνω, και έχει ο Θεός θα μπω του χρόνου.



Πέμπτη 14 Σεπτεμβρίου 2006

Πόσο κρατάει μια κακιά στιγμή?

Είναι κάποια πράγματα άσχετα με τη δικιά σου ζωή που για κάποιο λόγο σε αγγίζουν, σου δίνουν ώθηση.
Όσο χαζό και αν ακούγεται, κάτι τέτοιο για μένα ήταν η σχέση ενός φίλου μου. Με έκανε να αισθάνομαι ότι υπάρχει ελπίδα για όλους.
Θυμάμαι πριν 7 χρόνια που ήταν ερωτευμένος μαζί της. Δεν τον ήθελε, είχε και μια άλλη σχέση, την κυνήγησε, αναγκάστηκε να του πει έντονα ότι δεν ενδιαφέρεται, έγιναν λίγο άσχημα τα πράγματα. Τον παρηγορήσαμε, πέρασε ο καιρός, το ξεχάσαμε όλοι οι φίλοι.
Και πριν τέσσερα χρόνια έγιναν ζευγάρι. Γιατί μάλλον ο ίδιος δεν το είχε ξεχάσει.
Μια πολύ όμορφη και πολύ γλυκιά σχέση. Πολύ καλά παιδιά και τα δύο. Πολύ αγαπημένοι, με ένα απλό και ήρεμο τρόπο που ένιωθες ότι δεν χωράει αμφισβήτηση.
Και σήμερα εμαθα ότι χώρισαν, κάτι που δε θα πίστευα εύκολα.
Νομίζω πως κανείς από τους δυο τους δεν ξέρει γιατί ακριβώς.
Νομίζω πως δεν μπορώ να εξηγήσω πόσο στενοχωρήθηκα. Ούτε γιατί.
Απλά αναρωτιέμαι..
Τίποτα δεν κρατάει ποτέ??



Κυριακή 3 Σεπτεμβρίου 2006

Μόνο ο τίτλος μου έλειπε!!

Όσοι με ξέρουν μου λένε πως είμαι έξυπνη.
Εγώ πάλι συχνά αισθάνομαι αλλιώς. Όχι ακριβώς χαζή. Ανεπαρκής θα έλεγα. Νομίζω πως απλά μπορώ να ξεγελώ τους άλλους και πασχίζω να μην "ξεμπροστιαστώ".

Ας πούμε εξακολουθεί να με εκπλήσσει η κακία των ανθρώπων. Όπως και πολλοί άλλοι έχω ξεγελαστεί πολλές φορές. Και ενώ συνέχεια λέω πως θα είμαι προσεχτική την επόμενη φορά εξακολουθώ να την πατάω πάντα.

Η αλήθεια είναι πως με έχουν ξεγελάσει με πολλούς πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς. Μάλλον θα φταίει το γεγονός πως είμαι σχετικά διάφανη. Εννοώ είμαι αυτό που φαίνομαι.
Προσπαθώ, αλήθεια σας λέω, να γίνω μυστηριώδης, ήξεις αφίξεις και τα συναφή αλλά δεν τα καταφέρνω.

Και το αξιοσημείωτο είναι πως την έχω πατήσει κυρίως από φίλους. Ένας άντρας με πλήγωσε πραγματικά, ή μάλλον με πλήγωσε το πόσο τον ανέχτηκα. Όλοι οι άλλοι ήταν "συναινετικοί" χωρισμοί. Τουλάχιστον δεν έχω ψυχολογικά τραύματα από σχέσεις οπότε δεν ξεσπάω στην τωρινή μου σχέση. Ίσως για αυτό πάει καλά.

Το πρόβλημα μου είναι όμως, ότι μολονότι η σχέση μου πάει πολύ καλά, εγώ νιώθω απίστευτα μόνη. Περισσότερο μόνη από όσο ένιωθα ένα χρόνο πρίν, πριν τον γνωρίσω. Γιατί φοβάμαι που είναι ο μόνος μου φίλος.

Τα τελευταία χρόνια δεν έχω καμία διάθεση να επενδύσω σε φιλίες. Τις δοκίμασα, τα έδωσα όλα και δεν έμεινε τίποτα άλλο που να θέλω να δώσω. Θα μπορούσα να πω ότι έκανα λάθος επιλογές, αλλά φοβάμαι πως αυτό είναι ότι πιο υποτιμητικό θα μπορούσα να πω για μένα, γιατί τελικά είμαστε οι επιλογές μας και τίποτα άλλο. Πάντως δεν έχω όρεξη να προσπαθήσω να κάνω φίλους ξανά, γιατί πιστεύω πλέον πως η φιλία είναι μία καθαρά συμβατική επιλογή και έχει να κάνει αποκλειστικά με το δούναι και λαβείν και το τι σου προσφέρει ο κάθε άνθρωπος τη δεδομένη χρονική στιγμή - και φυσικά τι του προσφέρεις εσύ.

Άλλωστε από τη στιγμή που είπα πως δε χρειάζομαι φίλους, μια χαρά περνάω με τους απλούς γνωστούς, -συν ότι έχω πάντα περισσότερες επιλογές για την κοινωνική ζωή μου- έφερα 2 ανθρωπους πιο κοντά. Φυσικά και απογοητεύτηκα ξανά βρε κουτά, τι περιμένατε?

Είναι πάνω από μήνας που άνοιξα αυτό το blog και έχω πραγματικά blogάρει, εεε μπλοκάρει εννοώ. Δεν βρίσκω τίποτα να γράψω. Νιώθω και λίγο εκτός τόπου από το γεγονός ότι τους βλέπω όλους να γνωρίζονται μεταξύ τους. Έχω επιστρέψει στην εποχή του παιδικού σταθμού που ήμουν πολύ συνεσταλμένη. Δεν μου έκαναν παρέα τα άλλα παιδάκια. Η μαμά μου με έντυνε πάντα με παντελονάκια και μου είχε κοντά μαλλιά. Προχώ η μαμά θα μου πείτε. Το ξέρω, όμως τα αγοράκια δεν με έπαιζαν γιατί - προφανώς- δεν ήμουν αγοράκι, ενώ τα κοριτσάκια δεν με ήθελαν γιατί λέει δεν ήμουν κοριτσάκι. Ποιον να κατηγορήσεις? Βρήκα και εγώ ένα μοναχικό αγοράκι που είχε χάσει το ένα μάτι σε ατύχημα και για αυτό δεν το έπαιζε κανείς, έπαιζα μαζί του και έδερνα όποιο παιδάκι το κορόιδευε. Δηλαδή όλα τα άλλα.

Μετά μεγάλωσα, άλλαξα πόλη, πήγα σχολείο, όρμηξα στη ζωή, έγινα κοινωνική, έκανα φίλους, σταμάτησα να δέρνω και τον κόσμο, χάθηκα με κάποιους από αυτούς λόγω συνθηκών, επέλεξα κάποιους άλλους και απομονώθηκα με αυτούς σχεδόν αλλαζονικά, τους έχασα εν τέλει και επέστρεψα στις ρίζες μου. Να κοιτάζω από έξω προς τα μέσα.

Και αφού δεν βρίσκω κάτι πιασάρικο να γράψω, λέω να ξεκινήσω την αυτοψυχανάληση, μπας και γλιτώσω κανένα από τα φράγκα που δεν έχω!