Πέμπτη 28 Δεκεμβρίου 2006

Μόνο γκρίνια σήμερα!

Είχα υποσχεθεί στον εαυτό μου να μην γκρινιάξω καθόλου μέρες που είναι. Τα κατάφερα σε ένα βαθμό. Συνετέλεσε σε μεγάλο βαθμό βέβαια και το γεγονός ότι έκοψα τις ειδήσεις. Χρονιάρες μέρες, είπα να κάνω μια αποτοξίνωση, να κόψω λίγο τις κακές συνήθειες.
Όμως ο κακός μου εαυτός ξύπνησε και δεν κρατιέται.

Τι είχα να κάνω η κακομοίρα σήμερα? Να καταθέσω 3 αγωγές και μία προσφυγή. Σκίστηκα χτες όλη μέρα να γράφω για να προλάβω και ξεκινάω η καλή σου πρωί πρωί.

Πρώτος σταθμός: Διοικητικό Πρωτοδικείο. Μια ουρά γύρω στους 50 δικηγόρους. Απίστευτο, δεδομένου ότι στο Διοικητικό για τις καταθέσεις υπάρχουν 5 υπάλληλοι, οι οποίοι είναι όλοι παραδειγματικά γρήγοροι. Να φανταστείτε πέρισυ, που κατετίθεντο τέτοιες μέρες πυρετωδώς και σε τόνους οι μαζικές αγωγές για τα 176 Ευρώ, όσες φορές πήγα δεν βρήκα ουρά πάνω από 5 δικηγόρους και δεν περίμενα ποτέ πάνω από μισή ώρα. Και φέτος δεν υπάρχει περίπτωση μαζικών αγωγών. Περιμένω να δω τι θα γίνει, δεν κουνιέται άνθρωπος. Ρωτάω τι συμβαίνει. Συστημα υπολογιστών γιοκ.

Τι να κάνω η γυναίκα, φεύγω για Ευελπίδων, να καταθέσω την άλλη αγωγή ώστε να πάω μετά για την προσφυγή και να αφήσω το Διοικητικό για αύριο. Επομένως..

Δεύτερος σταθμός: Ευελπίδων. Μια ουρά περί τους 30 δικηγόρους στην κατάθεση και 15 στον προσδιορισμό. Τι γίνεται ωρέ παιδιά, ρωτώ. Σύστημα υπολογιστών γιοκ. Και εδώ? Και εδώ. Κάθομαι στην ουρά μέχρι που μας έδιωξαν γιατί μετά τις 1 δεν εξυπηρετούν. Τι είπατε? Ξεροσταλιάζαμε με τις ώρες εντός του ωραρίου και δεν φταίγαμε εμείς που δεν κάναμε τη δουλειά μας? Ψιλά γράμματα.. Κράτησαν μόνο όσα παραγράφονται και αν.. Άκου και αν!

Τρίτος σταθμός: Δεν υπήρξε. Το ωράριο λήγει στις 1. Αύριο και αυτό. Όμορφα!

Εντάξει ρε παιδιά, ζητήσαμε μηχανογράφηση, να γίνεται η δουλειά πιο εύκολα και πιο γρήγορα για όλους μας. Δεν εννοούσαμε να μην προνοήσετε για τέτοιου είδους καταστάσεις. Έπρεπε να υπάρχει και plan b, ας πούμε χειρόγραφη κατάθεση. Δεν είναι δυνατόν να αντιμετωπίζουμε τέτοια προβλήματα διαρκώς και να χάνουμε δύο μέρες για να καταθέσουμε. Έλεος.. Και άντε να εξηγήσεις στον πελάτη γιατί παραγράφηκε. Γιατί δεν θα εξετάσει το γεγονός ότι πιθανώς ήρθε τελευταία στιγμή σε σένα. Πάλι καλά που εγώ δεν είχα σήμερα παραγραφή!

Αυτά τα γιορταστικά και αύριο ξέρετε που θα τρέχω!!

Παρασκευή 22 Δεκεμβρίου 2006

Τα Χριστούγεννα...


.... δεν στολίζει όλος ο κόσμος χριστουγεννιάτικο δέντρο.




Κάποιοι από εμάς...






.. στολίζουμε καράβι!!!


Καλές γιορτές σε όλους!

Τρίτη 19 Δεκεμβρίου 2006

Πως απαντάς σε ένα γιατί χωρίς απάντηση?

Είναι πολυ δύσκολη η στιγμή, όπου έχεις απέναντί σου ένα νεαρό παιδί ταλαιπωρημένο που σε κοιτάει με εμπιστοσύνη στα μάτια και σε ρωτάει "γιατί". Ένα γιατί που δεν μπορείς να απαντήσεις. Και σου ζητάει βοήθεια, και ενώ θες να βοηθήσεις, αμφιβάλλεις αν θα τα καταφέρεις. Τουλάχιστον σύντομα..

Ένα παιδί, εικοσιτριών ετών σήμερα, βρέθηκε ενάμισυ χρόνο προφυλακισμένο στον Κορυδαλλό, εμπλεκόμενο σε μια κακουργηματική πράξη, στην οποία δεν είχε καμία συμμετοχή. Το παιδί είναι από την Ινδία, και βρισκόταν παράνομα στην Ελλάδα, όταν συνελήφθη. Ήταν ένας από τους δεκατρείς κατηγορούμενους για την πράξη που κατηγορήθηκε. Ήταν ένας από τους τρεις κατηγορούμενους που προφυλακίστηκε, αφού, όντας παράνομος, δεν είχε σταθερή κατοικία και κατά συνέπεια ήταν ύποπτος φυγής. Την Παρασκευή δικάστηκε, και παρά την αγωνία μας -δεδομένης και της κατάστασής του- το Δικαστήριο τον αθώωσε. Ήταν ο μόνος που αθωώθηκε. Χτες το απόγευμα αποφυλακίστηκε από τον Κορυδαλλό. Από χτες το απόγευμα κρατείται στο αλλοδαπών, επειδή δεν έχει νομιμοποιητικά έγγραφα.

Σήμερα πήγα να τον δω και μου έκανε την καρδιά κομμάτια. Τον ρώτησα πως είναι και μου απάντησε πως είναι ράκος. Βγήκα, μου είπε, από τη φυλακή για να μπω φυλακή. Μου ζήτησε να τον βγάλω, με ρώτησε αν πιστεύω πως θα μπορέσει να κάνει χριστούγεννα έξω. Δε θα είναι έξω τα χριστούγεννα, ούτε την πρωτοχρονιά. Ελπίζω μόνο να κοιτάξουν την περίπτωσή του με ανθρωπιά, γιατί ταλαιπωρήθηκε πολύ.

Θέλω να σημειώσω ότι όλα είναι νόμιμα. Μάλιστα η ελληνική Δικαιοσύνη στάθηκε επάξια στο ύψος της, αφού εξέτασε την περίπτωσή του με ανοιχτά αυτιά, και τον απήλαξε αμέσως μόλις βεβαιώθηκε πως ήταν αθώος. Και εξακολουθεί να είναι παράνομα στην Ελλάδα, άρα νόμιμα κρατείται στο αλλοδαπών. Όμως..

όμως ήταν ενάμισυ χρόνο φυλακισμένος για κάτι που δεν έκανε. Αν δεν ήταν φυλακή, θα είχε τακτοποιήσει τα χαρτιά του μέχρι τον Μάιο 2005, όπως χιλιάδες άλλοι παράνομοι αλλοδαποί.

Ελπίζω να μπορέσω να τον βοηθήσω για δεύτερη φορά. Γιατί δεν μπορώ να τον δω σαν επαγγελματίας, λυπάμαι για αυτόν και θέλω να τον βοηθήσω.

Γιατί ήταν 21 ετών όταν μπήκε φυλακή..

Τετάρτη 13 Δεκεμβρίου 2006

Ένα σπουδαίο πνεύμα μας αποχαιρετά


(Μετά από αναζήτηση, η unapatatras με ενημέρωσε ότι η προέλευση της επιστολής είναι πλαστή. Επειδή όμως, μου άρεσε και δεν ήθελα να το αλλοιώσω εντελώς, αφήνω το κείμενο ως έχει!)



“Αν ο Θεός ξεχνούσε για μια στιγμή ότι είμαι μια μαριονέτα φτιαγμένη από κουρέλια και μου χάριζε ένα κομμάτι ζωή, ίσως δεν θα έλεγα όλα αυτά που σκέφτομαι, αλλά σίγουρα θα σκεφτόμουν όλα αυτά που λέω εδώ.



Θα έδινα αξία στα πράγματα, όχι γι’αυτό που αξίζουν, αλλά γι’αυτό που σημαίνουν.



Θα κοιμόμουν λίγο, θα ονειρευόμουν πιο πολύ, γιατί για κάθε λεπτό που κλείνουμε τα μάτια, χάνουμε εξήντα δευτερόλεπτα φως. Θα συνέχιζα όταν οι άλλοι σταματούσαν, θα ξυπνούσα όταν οι άλλοι κοιμόταν. Θα άκουγα όταν οι άλλοι μιλούσαν και πόσο θα απολάμβανα ένα ωραίο παγωτό σοκολάτα!



Αν ο Θεός μου δώριζε ένα κομμάτι ζωή, θα ντυνόμουν λιτά, θα ξάπλωνα μπρούμυτα στον ήλιο, αφήνοντας ακάλυπτο όχι μόνο το σώμα αλλά και την ψυχή μου.



Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο και θα περίμενα να βγει ο ήλιος. Θα ζωγράφιζα μ’ένα όνειρο του Βαν Γκογκ πάνω στα άστρα ένα ποίημα του Μπενεντέτι κι ένα τραγούδι του Σερράτ θα ήταν η σερενάτα που θα χάριζα στη σελήνη. Θα πότιζα με τα δάκρια μου τα τριαντάφυλλα, για να νοιώσω τον πόνο από τ’αγκάθια τους και το κοκκινωπό φιλί των πετάλων τους...



Θεέ μου, αν είχα ένα κομμάτι ζωή... Δεν θα άφηνα να περάσει ούτε μία μέρα χωρίς να πω στους ανθρώπους ότι αγαπώ, ότι τους αγαπώ. Θα έκανα κάθε άνδρα και γυναίκα να πιστέψουν ότι είναι οι αγαπητοί μου και θα ζούσα ερωτευμένος με τον έρωτα.



Στους ανθρώπους θα έδειχνα πόσο λάθος κάνουν να νομίζουν ότι παύουν να ερωτεύονται όταν γερνούν, χωρίς να καταλαβαίνουν ότι γερνούν όταν παύουν να ερωτεύονται! Στο μικρό παιδί θα έδινα φτερά, αλλά θα το άφηνα να μάθει μόνο του να πετάει. Στους γέρους θα έδειχνα ότι το θάνατο δεν τον φέρνουν τα γηρατειά αλλά η λήθη. Έμαθα τόσα πράγματα από σας, τους ανθρώπους... Έμαθα πως όλοι θέλουν να ζήσουν στην κορυφή του βουνού, χωρίς να γνωρίζουν ότι η αληθινή ευτυχία βρίσκεται στον τρόπο που κατεβαίνεις την απόκρημνη πλαγιά. Έμαθα πως όταν το νεογέννητο σφίγγει στη μικρή παλάμη του, για πρώτη φορά, το δάχτυλο του πατέρα του, το αιχμαλωτίζει για πάντα.



Έμαθα πως ο άνθρωπος δικαιούται να κοιτά τον άλλον από ψηλά μόνο όταν πρέπει να τον βοηθήσει να σηκωθεί. Είναι τόσα πολλά τα πράγματα που μπόρεσα να μάθω από σας, αλλά δεν θα χρησιμεύσουν αλήθεια πολύ, γιατί όταν θα με κρατούν κλεισμένο μέσα σ’αυτή τη βαλίτσα, δυστυχώς θα πεθαίνω.



Να λες πάντα αυτό που νιώθεις και να κάνεις πάντα αυτό που σκέφτεσαι. Αν ήξερα ότι σήμερα θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να κοιμάσαι, θα σ’αγκάλιαζα σφιχτά και θα προσευχόμουν στον Κύριο για να μπορέσω να γίνω ο φύλακας της ψυχής σου. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα σ’έβλεπα να βγαίνεις απ’ την πόρτα, θα σ’αγκάλιαζα και θα σού ‘δινα ένα φιλί και θα σε φώναζα ξανά για να σου δώσω κι άλλα. Αν ήξερα ότι αυτή θα ήταν η τελευταία φορά που θα άκουγα τη φωνή σου, θα ηχογραφούσα κάθε σου λέξη για να μπορώ να τις ακούω ξανά και ξανά. Αν ήξερα ότι αυτές θα ήταν οι τελευταίες στιγμές που σ’έβλεπα, θα έλεγα “σ’αγαπώ” και δεν θα υπέθετα, ανόητα, ότι το ξέρεις ήδη.



Υπάρχει πάντα ένα αύριο και η ζωή μας δίνει κι άλλες ευκαιρίες για να κάνουμε τα πράγματα όπως πρέπει, αλλά σε περίπτωση που κάνω λάθος και μας μένει μόνο το σήμερα, θα ΄θελα να σου πω πόσο σ’αγαπώ κι ότι ποτέ δεν θα σε ξεχάσω.



Το αύριο δεν το έχει εξασφαλίσει κανείς, είτε νέος είτε γέρος. Σήμερα μπορεί να είναι η τελευταία φορά που βλέπεις τους ανθρώπους που αγαπάς. Γι’ αυτό μην περιμένεις άλλο, κάν’το σήμερα, γιατί αν το αύριο δεν έρθει ποτέ, θα μετανιώσεις σίγουρα για τη μέρα που δεν βρήκες χρόνο για ένα χαμόγελο, μια αγκαλιά, ένα φιλί και ήσουν πολύ απασχολημένος για να κάνεις πράξη μια τελευταία τους επιθυμία. Κράτα αυτούς που αγαπάς κοντά σου, πες τους ψιθυριστά πόσο πολύ τους χρειάζεσαι, αγάπα τους και φέρσου τους καλά, βρες χρόνο για να τους πεις “συγνώμη”, “συγχώρεσέ με”, “σε παρακαλώ”, “ευχαριστώ” κι όλα τα λόγια αγάπης που ξέρεις.



Κανείς δεν θα σε θυμάται για τις κρυφές σου σκέψεις. Ζήτα απ’ τον Κύριο τη δύναμη και τη σοφία για να τις εκφράσεις. Δείξε στους φίλους σου τι σημαίνουν για σένα.”

------------------------------------
ΥΓ. Ιδιαίτερα αφιερωμένο σε σένα..

Τρίτη 12 Δεκεμβρίου 2006

Νταβατζιλίκι στο νταβατζιλίκι

θα θυμάστε οι περισσότεροι το νταβατζιλίκι της εφορίας με τα κλεισίματα βιβλίων των ελεύθερων επαγγελματιών σίγουρα. Για όσους δε γνωρίζουν η εφορία τα τελευταία χρόνια στέλνει επιστολές στους ελεύθερους επαγγελματίες και τους γνωστοποιεί ότι πληρώνοντας το αναγραφόμενο ποσό (το οποίο νομίζω πως ποικίλλει αλλά δεν ξέρω πως υπολογίζεται) τα βίβλια της χρονιάς θα κλείσουν χωρίς να ελεχθούν. Αυτό μόνο νταβατζιλίκι μπορεί να ονομαστεί και να μεταφραστεί ως εξής:
α) Μπορεί ο ελεύθερος επαγγελματίας να φοροδιαφεύγει ελεύθερα
β) Παραδέχεται ταυτόχρονα ο ελεύθερος επαγγελματίας ότι φοροδιαφεύγει, επιλέγοντας να πληρώσει το παραπάνω ποσό ακόμα και αν δεν το κάνει.

Και όμως, γνωρίζω πολλούς οι οποίοι ενώ τα βιβλία τους ήταν κανονικά, φοβήθηκαν να μην το πληρώσουν γιατί σκέφτηκαν ότι θα ελέγξουν εξονυχιστικά τα βιβλία όσων δεν πλήρωσαν, ε.. και αν θέλουν να σου βάλουν πρόστιμο θα στο βάλουν, προς γνώση και συμμόρφωση για την επόμενη φορά. Άλλωστε λάθη γίνονται καμιά φορά, και ως γνωστόν στην Ελλάδα τη νύφη πάντα την πληρώνουν οι μικρομεσαίοι και όχι όσοι κλέβουν κανονικότατα το Κράτος.

Άκουσα όμως σήμερα ότι λέει θα ανοίξουν και θα ελέγξουν ακόμα και όσους έκλεισαν τα βιβλία τους πληρώνοντας την εφορία. Αν αυτό συμβεί το θεωρώ απαράδεκτο. Εξίσου απαράδεκτο και με την αρχική κίνηση του κλεισίματος. Γιατί κύριε, εσύ επιλέγεις να διογκώσεις τη φοροδιαφυγή δίνοντας μια τέτοια διέξοδο. Επίσης γέμισες τα ταμεία σου με ζεστό χρήμα, χωρίς καν να απασχολήσεις υπαλλήλους για έλεγχο. Τώρα με ποιο δικαίωμα, προχωράς σε μια τέτοια κίνηση? Αφού τους παρακίνησες στην φοροδιαφυγή, πας να εισπράξεις μεγαλύτερα πρόστιμα κρατώντας και τα χρήματα που ζήτησες και έλαβες? Και αν προχωρήσεις, θα επιστρέψεις το ποσό αυτό σε όποιον επιβάλλεις πρόστιμο, και μάλιστα με τον νόμιμο τόκο?

Έτσι, για να μιλάμε και λίγο καθαρά.

ΥΓ. Γνωστός μου, ασφαλισμένος στο ΙΚΑ ο οποίος είχε ανοίξει και ΤΕΒΕ επειδή κάποια φορά χρειάστηκε για προσωπική του δουλειά να εκδώσει απόδειξη παροχής υπηρεσιών, του ήρθε επιστολή να πληρώσει για κλείσιμο βιβλίων έτους 300 Ευρώ, όταν κατά το έτος εκείνο δεν είχε κόψει καμία απόδειξη. Δεν πλήρωσε φυσικά για το ίδιο λόγο, το αναφέρω ενδεικτικά για τα ποσά.

Δευτέρα 11 Δεκεμβρίου 2006

Η μέρα της μαρμότας.. είναι στο μέλλον μου??

Σας παρακαλώ, πείτε μου πως δεν χρειάζεται να είναι έτσι η ζωή μου..
Γιατί το άκουσα και μου φάνηκε πως είδα στιγμές από το μέλλον μου!

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά
μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ το καταπληκτικό,
είμαι αυτό που λένε δείγμα τυπικό.

Μόλις ξυπνήσω το πρωί πολύ πρωί
πριν ξημερώσει δηλαδή καλά καλά,
λέω από μέσα μου μουλάρι σήκω ντύσου
γιατί εδώ σε περιμένουνε πολλά.
Και τότε τρέχω να ξυπνήσω να ταΐσω
να ποτίσω και να ντύσω τα παιδιά
ενώ παράλληλα ετοιμάζω πρωινό για τον πασά.
Του το πηγαίνω στο κρεβάτι κι αυτομάτως
κατεβάζω τα παιδιά στο σχολικό,
τρέχω γραμμή για να ψωνίσω κι ο χασάπης
μες στην ζούρλια να μου πιάνει και τον κώ..
Να 'χω τον νου μου κάθε μέρα για πουκάμισο
και σώβρακο καινούργιο καθαρό
κι αλίμονο μου αν το ξεχάσω
και δεν βρει ζεστό νερό.

Νταπα νταπα νταπα νταμ...
Να συγυρίζω τα κρεβάτια και το σπίτι
να ετοιμάζω φαγητό για τα παιδιά
Κι εγώ να φύγω νηστική και σαν τρελή για την δουλειά
Ντάπα, ντάπα, ντάπα, ντα

Και μόλις φτάσω αλαφιασμένη στη δουλειά
να 'χω να κάνω και καφέ στ' αφεντικό
Να 'χω κι αυτόν που του τη δίνει κάθε τόσο
και που θέλει να μου πιάνει και τον κώ..
Να 'χω το ντρουν του τηλεφώνου μες στ' αφτί μου
κι από πάνω τις δικές του τις φωνές
και να με στέλνει έξω να κάνω και του κόσμου τις δουλειές

Μόλις σχολάσω τρέχω αμέσως να προφτάσω
να ετοιμάσω το τραπέζι για φαΐ
να τηγανίσω, να ετοιμάσω τη σαλάτα,
να σερβίρω και να κόψω το ψωμί
να 'μαι μια ράκος που να σέρνεται απ' την πείνα
κι από το τρεχαλητό
κι αυτοί να βρίζουν πως δεν ήτανε καλό το φαγητό.
Να πλένω πιάτα και πιρούνια και μαχαίρια
και να μου 'ρχεται να κάνω φονικό
κι αυτός ο κύριος να θέλει να μου πιάνει και τον κώ..

Μόλις ξαπλώσει και φωνάξει ησυχία
μην ακούσω μες στο σπίτι τσιμουδιά
Είναι η ώρα που τελειώνω εγώ τα πιάτα
και που πρέπει να διαβάσω τα παιδιά
Είναι η ώρα να διαβάσουν οι διαβόλοι
και ν' αρχίσουμε να τρέχουμε μετά
στα ιδιαίτερα του ενός και τ' αλλουνού τα γαλλικά.
Κι αφού μου βγάλουνε καλά-καλά την πίστη
και γυρίσουμε στο σπίτι τελικά
τότε θα φάνε, θα πλυθούνε, θα δαρθούνε
και θα παν να κοιμηθούν κανονικά
Κι εγώ θα σιδερώνω και θα πλένω
ότι κάνει μια γυναίκα δηλαδή
αυτός ο κύριος θα είναι αραγμένος στην ΤV
Κι αν γίνω έξαλλη σαν πέσω στο κρεβάτι
και τον δω πως είν' ο νους του στο κακό
είναι καθήκον σου, γυρίζει και μου λέει, συζυγικό!

Είμαι η Μαίρη Παναγιωταρά
μια εργαζόμενη μητέρα μια καλή νοικοκυρά
Δεν είμαι τίποτα το σπέσιαλ το καταπληκτικό,
είμαι ένα ζώον δηλαδή κανονικό


"Μια μέρα της Μαίρης"
Στίχοι - Μουσική: Λουκιανός Κηλαϊδόνης
Ερμηνεία: Αφροδίτη Μάνου

Πέμπτη 7 Δεκεμβρίου 2006

Ναρκομανείς στις φυλακές.. Και όχι μόνο

Είχα βρεθεί για μια δουλειά πριν κανά μήνα στις φυλακές Κορυδαλλού, και επιστρέφοντας πήρα ένα ταξί. Ο οδηγός μόλις είχε επισκεφτεί την κόρη του μέσα στις φυλακές. Είναι προφυλακισμένη για ναρκωτικά (ίσως και για κάποιο άλλο αδίκημα, που έγινε προκειμένου να ικανοποιήσει την εξάρτησή της, δεν ξέρω, δεν ρωτάς τέτοια πράγματα ένα πατέρα εύκολα).

Η συζήτηση που έκανα με τον άνθρωπο αυτό, μου δημιούργησε ποικίλλες σκέψεις γύρω από το ζήτημα των εθισμένων ναρκομανών, την αντιμετώπισή τους από το Κράτος αλλά και την κοινωνία, την κατάσταση των φυλακών και τις συνθήκες σε αυτές, και εν γένει τη διαιώνιση του προβλήματος.

Πάντα διαφωνούσα με τη ποινική αντιμετώπιση των χρηστών ναρκωτικών ουσιών και των μικρεμπόρων ναρκωτικών, τα λεγόμενα βαποράκια. Οι άνθρωποι αυτοί καλώς ή κακώς μπήκαν σε ένα τρυπάκι, και ακόμα και αν το θέλουν αδυνατούν να βγουν από εκεί. Τι απαντάμε σαν πολιτεία στο πρόβλημά τους? Τους στέλνουμε φυλακή. Τι απαντάμε σαν κοινωνία μόλις βγουν από εκεί? Τους απομονώνουμε, τους θέτουμε στο περιθώριο, τους στέλνουμε πίσω στα γνωστά.

Η πρόθεση μου δεν είναι να κατηγορήσω τους δικαστές, τι να κάνουν και αυτοί? Τους τρελλούς τους στέλνουν στα ψυχιατρεία, από αυτά έχουμε μπόλικα, έστω και αν είναι άθλια. Τους ναρκομανείς που να τους στείλουν? Στα κέντρα αποτοξίνωσης που ΔΕΝ έχουμε? Για κάθε έναν που πάει για αποτοξίνωση περιμένουν από έξω άλλοι εκατό που περιμένουν. Και άντε και μπήκαν. Μόλις βγουν? Το ναρκωτικό δεν είναι μόνο η ουσία που προκαλεί εθισμό. Αυτή μετά από λίγο φεύγει. Το ναρκωτικό είναι στο μυαλό στην αίσθηση που προκαλεί, και την οποία δεν μπορείς να διαγράψεις από την μνήμη σου. Δεν υπάρχει κουμπάκι delete για αυτό. Καταφέρνεις λοιπόν να μην πονάς που δεν παίρνεις τη δόση σου, μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Και επιστρέφεις στη ζωή. Οι δικοί σου σου φέρονται σαν χαζοχαρούμενοι, οι φίλοι το ίδιο, προσπαθούν να σε βοηθήσουν, αλλά καταφέρνουν μόνο να υποτιμούν τη νοημοσύνη σου. Δεν ξέρουν πως να σου μιλήσουν, πως να σου φερθούν. Απαντάς και εσύ με χαζοχαρούμενες απαντήσεις, και τι καλά και όμορφα που είναι όλα, και μετά σιωπή. Τα κενά δεν γεμίζουν με τίποτα. Και ψάχνεις να βρεις δουλειά. Αλλά δεν βρίσκεις, γιατί ήσουν ναρκομανής, μπορεί να έκανες και λίγη φυλακή, οι καιροί είναι δύσκολοι, ποιος να σε εμπιστευτεί. Και βουλιάζεις στην απογοήτευση και τη μελαγχολία και την αγωνία, μένοντας χαζοχαρούμενος για τους άλλους για να δείξεις ότι δεν πτοείσαι, ότι όλα είναι καλά και όμορφα. Και βλέπεις τους ανθρώπους σου να βουλιάζουν στην απογοήτευση και τη μελαγχολία και την αγωνία τους για σένα, παίζοντας το επίσης χαζοχαρούμενοι.. Και αυτά για τους τυχερούς. Πού βρήκαν θέση σε κέντρο αποτοξίνωσης. Γιατί οι άλλοι, που παρακαλάνε οι ίδιοι και οι δικοί τους αλλά τίποτα? Ή ακόμα περισσότερο εκείνοι που ζουν στο δρόμο γιατί τους έδιωξαν, που δεν έχουν κάποιον να προσπαθεί να βοηθήσει να ξεκόψουν? Αυτοί που κοιμούνται στην ομόνοια, πάνω στις σχάρες του μετρό για να ζεσταίνονται?

Το ξέρετε ότι το 90% των μεγαλέμπορων ναρκωτικών, δεν βάζουν στο στόμα τους ούτε καν τσιγάρο? Το ξέρετε ότι έχουν αμύθητες περιουσίες? Το ξέρετε ότι μπορεί να είναι και αξιοσέβαστα πρόσωπα της κοινωνίας μας? Το ξέρετε πως δε συλλαμβάνονται ΠΟΤΕ??

Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, που αγωνιούσε για την κόρη του, μου μίλησε. Μου είπε ότι η κόρη του είναι τυχερή τώρα γιατί την δέχτηκαν στην κοινωνική υπηρεσία των γυναικείων φυλακών που είναι μόνο για ναρκομανείς που θέλουν να αποτοξινωθούν. Μου είπε όμως ότι μόλις έκανε την αίτηση, την πλάκωσαν στο ξύλο οι βαρυποινίτισες. Παραλίγο να τη σκοτώσουν. Μου είπε και κάτι άλλο που μου πλάκωσε την καρδιά "Προτιμώ χίλιες φορές που είναι στη φυλακή, ειδικά τώρα που μπήκε στην υπηρεσία. Καλύτερα μια φορά την εβδομάδα να τη βλέπω στις φυλακές, παρά μια φορά την εβδομάδα να της ανάβω το καντήλι". Μου είπε ότι πήγαν σε ομάδες ψυχολογικής στήριξης συγγενών ναρκομανών και είδαν εκεί ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης και οικονομικής διαστρωμάτωσης. Γιατί πρέπει κάποτε να καταλάβουμε πως τα ναρκωτικά δεν τα παίρνουν οι "αλήτες", τα παιδιά των άλλων.

Μου είπε και κάτι άλλο, που δεν έχω όμως τσεκάρει αν όντως ισχύει. Σε κάποια κράτη λέει, ισχύει νόμος κατά τον οποίο, όταν συλλαμβάνεται μεγαλέμπορος ναρκωτικών, πέρα από όλα τα άλλα δημεύεται ολόκληρη η περιουσία του. Εν συνεχεία αυτή ρευστοποιείται και τα χρήματα αυτά εντάσσονται σε ένα ειδικό ταμείο που μοναδικό αντικείμενο έχει να ανοιγει κέντρα αποτοξίνωσης και να συντηρεί τα ήδη υπάρχοντα. Δεν ξέρω αν αυτό όντως γίνεται, αλλά πάντως είναι σίγουρα μια πολύ καλή ιδέα. Και λειτουργική.