Πέμπτη 26 Ιουλίου 2007

Πένθος

Μαύρη είναι η ψυχή μου, μαύρη είναι όλη η Ελλάδα.
Πένθος νιώθω, πολύ βαρύ μάλιστα.
Σχεδιάζω διακοπές, ετοιμάζομαι για συναυλίες, νιώθω χαρούμενη για την καινούρια φωτογραφική μηχανή που αγόρασα και μετά..
πένθος και μαυρίλα και ντροπή.
Οι εικόνες που βλέπω μου θυμίζουν κάποιες άλλες, δύο καλοκαίρια πριν μόνο που εκείνες τις έβλεπα από κοντά και έκλαιγα και φοβόμουν για το σπίτι μου και πόναγα για τα δεντράκια που πάνω τους ξεκούραζα τα μάτια μου από την ένταση του καθημερινού άγχους.
Τις ίδιες εικόνες βλέπω ξανά συνέχεια..
Τις ξύλινες κολώνες της ΔΕΗ να έχουν καεί και να κρέμονται 
από τα σύρματα και να πηγαίνουν πέρα δώθε.. 
Τεράστια δέντρα να έχουν πάρει φωτιά οι κουφάλες τους και 
από πάνω αυτά να στέκονται πράσινα και φουντωτά για λίγο ακόμα...
Και παντού γύρω στάχτη και μαυρίλα και γύμνια και ερημιά..
Να καταπίνεις την σκόνη και να ξεχνάς τι σημαίνει υγρασία..
Και να κλαις, όχι από τον καπνό, αλλά από απελπισία και ανημπόρια και θυμό..

Δεν μπορώ καν να ακούω ποιος φταίει ποιος δε φταίει..
Όλη η Ελλάδα μαύρη..
Πένθος μόνο.
Τελικά στα νεκροταφεία πρέπει να μαζευτούμε
να θάψουμε την Ελλάδα και τις ζωές μας όλοι..