Τρίτη 24 Απριλίου 2007

Οπαδική κομματολαγνεία

Διάβαζα μια συζήτηση σε ένα forum, για το βρώμικο '89. Για αυτήν την κηλίδα στην ιστορία του ΚΚΕ, για αυτήν την ανίερη συνεργασία του με τη δεξιά. Για το ότι η ΚΝΕ είναι η κόκκινη ΔΑΠ και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Τα άτομα που συμμετείχαν στη συζήτηση ήταν ΠΑΣΟΚ και κατά πολύ νεώτερα από εμένα (που δεν είμαι και καμιά γριά στα 27 μου).


Το '89 ήμουν δέκα χρονών. Δεν περιμένετε φυσικά να είχα τότε πολιτική σκέψη και άποψη. Ό,τι έμαθα για τα τότε το έμαθα μετά. Δεν θέλω εδώ να γίνει συζήτηση πολιτικής ιστορίας ή οτιδήποτε άλλο, γιατί ειλικρινά σας το λέω, το '89 δεν με ενδιαφέρει καθόλου.


Με ενδιαφέρουν άλλα πράγματα όμως. Για παράδειγμα, ότι και εμείς σαν νέοι και φοιτητές και οι πιο νέοι από εμάς ανακυκλώνουμε συνθήματα που αφορούν σε καταστάσεις τις οποίες δεν ζήσαμε καν. Φοράμε παρωπίδες και μιλάμε συνθηματικά για τον Πέτρουλα και τον Λαμπράκη, για το Γράμμο και το Βίτσι, για το ΚΚΕ και δεξιά μια φωνή και μια γροθιά, για τον Ζέρβα και τον ΕΔΕΣ, για... για... για... Όσοι είστε ή υπήρξατε φοιτητές από την μεταπολίτευση έως και σήμερα ξέρετε πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω.


Πιστεύετε πραγματικά πως σήμερα υπάρχει Δεξιά και Σοσιαλισμός και Αριστερά? Πιστεύετε πραγματικά πως αυτά οριοθετούνται το καθενα και σε ένα χώρο? Θυμάμαι όταν ήμουν 18 ή 19 χρονών, με Κυβέρνηση Σημίτη, είχα βγει με μια παρέα, πολύ μεγαλύτερους μου σε ηλικία. Και είχε ξεκινήσει μια πολιτική συζήτηση. Ήταν ένα παιδί, γύρω στα 26 τότε, που μου είχε κεντρίσει την περιέργεια, γιατί έβρισκα παράδοξα τα όσα έλεγε και δεν μπορούσα να καταλάβω τι ψήφιζε. Κάποια στιγμή τον ρώτησα στην ψύχρα, για να εισπράξω την ακόλουθη απάντηση "κοίτα, εμείς στην οικογένειά μου είμαστε πάππου προς πάππου δεξιοί, για αυτό ψηφίζω Σημίτη". Γέλασα τότε, για να συνειδητοποιήσω αμέσως πως δεν αστειευόταν.


Λυπάμαι πραγματικά, γιατί φαίνεται πως ζούμε ακόμα στη Χούντα. Δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πως πρόκειται για το ιστορικό μας παρελθόν το οποίο πρέπει να είναι οδηγός για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Δεν το κατανοούμε γιατί τα λάθη αυτά τα ζούμε ακόμα. Είναι η πραγματικότητά μας, η καθημερινότητά μας, τα συνθήματα που μας τρέφουν.


Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επιμένουμε να ακολουθούμε με οπαδική νοοτροπία τα κόμματα. Γιατί θέλουμε να είναι εχθροί μεταξύ τους, να μην συνεργάζονται, να καταργεί ο ένας τον άλλο? Γιατί είναι τόσο ανίερη η συμμαχία ΚΚΕ - ΝΔ? Γιατί είναι σωστή η συμμαχία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ή ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ? Ή έστω όχι και τόσο κατακριτέα. Και αν πρόκειται καθαρά για κριτική της πολιτικής συνέπειας ενός κόμματος, γιατί δεν βλέπουμε ποτέ τα κοντινά - ιδολογικά - κόμματα να συνεργάζονται? Πότε συνεργάστηκαν τα δύο αριστερά κόμματα, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ? Μήπως επειδή κυνηγούν το ίδιο κομμάτι της πίτας? Και τελικά, ποια η πραγματική ιδεολογική διαφορά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα όμως, όχι πριν είκοσι χρόνια. Γιατί μπορεί να είμαστε ένας λαός που αρνείται να μεγαλώσει, όμως από το 1989 έχουν περάσει 18 χρόνια και από το 1975 έχουν περάσει 32 χρόνια.


Παρακολουθώ την πολιτική και για να μιλήσω για τον εαυτό μου έχω να πω τα εξής με κάθε ειλικρίνεια. Ψηφίζω ένα κόμμα, για κάποιους λόγους, ωστόσο αν με ρωτήσετε άνετα μπορεί να μην το ψηφίζω σε δύο χρόνια. Δεν νιώθω καμία συναισθηματική συνάφεια, και δεν χρωστάω σε κανέναν να τον ψηφίζω εφ' όρου ζωής. Από εκεί και πέρα, ανεξαρτήτως του χρώματος που κυβερνά, θωρώ επικίνδυνη την παραμονή ενός κόμματος στην εξουσία πέραν των 2 τετραετιών. Πιστεύω στην εναλλαγή, η οποία απαγκυλώνει, αποφορτίζει και προσφέρει στη δημιουργία νέων ιδεών. Δεν καταργώ τα καλά μιας Κυβέρνησης που δεν ψήφισα, δεν στηρίζω τυφλά μια κυβέρνηση που ψήφισα. Και ακράδαντα πιστεύω, πως πρέπει να αναγνωρίζουμε τα -λίγα ή πολλά - καλά που μπορεί να έγιναν και η επόμενη κυβέρνηση απλά να προχωρά ένα βήμα πιο πέρα.


Τέλος, πιστεύω , πως τα δύο κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν από χρόνια καταρρίψει κάθε ιδεολογική διαφορά ανάμεσά τους. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ, υπάρχουν απλά τα πράγματα που πρέπει να γίνουν, και διαφέρουν οι προτάσεις επί του πως θα γίνουν. Και ναι, φαταούλες υπάρχουν και στα δύο κόμματα. Οχι, όμως ότι λείπουν και από την Αριστερά. Απλά η Αριστερά μιλάει από τη θέση εφησυχασμού της μόνιμης αντιπολίτευσης, και αυτή είναι η διαφορά - ή αν θέλετε η ευλογία της.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2007

Γενέθλια

Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη γιατί έχει γενέθλια η αγάπη μου!
Έχω πάρει το δωράκι μου ήδη, και έχω κανονίσει και ρομαντικό δείπνο - έκπληξη!
Δε σας λέω που, για να μην το διαβάσει..
Σαν παιδάκι κάνω, λες και έχω γενέθλια εγώ! Σοβαρά τώρα, εγώ χαίρομαι περισσότερο από εκείνον, αλλά δεν πειράζει το βράδυ θα χαίρεται και αυτός!

Χρόνια πολλά αγάπη μου!!!!!

Δευτέρα 16 Απριλίου 2007

Jesus Christ Superstar

Η ιστορία μου με τη συγκεκριμένη ροκ όπερα ξεκινάει από παλιά και συγκεκριμένα από το Λύκειο. Κολλητός μου φίλος τότε, παθιασμένος με τη μουσική πιανίστας, μιλούσε για την μουσική αυτή σαν να ήταν η αποκάλυψη.. Για χρόνια μπαίναμε σε όποιο δισκάδικο - βιντεο κλαμπ βλέπαμε στο δρόμο μας να ψάξουμε να το βρούμε.
Δεν το βρήκαμε ποτέ.
Ξέρω όλα σχεδόν τα τραγούδια γιατί μου τα τραγουδούσε ο φίλος μου. Τα έπαιζε και στο πιάνο, αφού είχε εξαιρετικό μουσικό αυτί. Ποτέ όμως δεν άκουσα το cd, ποτέ δεν είδα την ταινία.

Πριν λίγο καιρό, με το που έμαθα ότι έρχεται η παράσταση στην Αθήνα, αναφώνησα δεν την χάνω με τίποτα! Μετά έμαθα τις τιμές και κλονίστηκα λίγο. Είπα και ένα "άι στο διάολο, σιγά μην τους τα δώσω". Η αλήθεια είναι πως έχουν χάσει την μπάλα με τις τιμές των εισιτηρίων εντελώς.
Με έτρωγε όμως. Τελικά οι αντιστάσεις μου έπεσαν, τόσα λεφτά ξοδεύω από εδώ και από εκεί, χαλάλι. Μετά διάβασα πως πρόκειται για μοντέρνα μεταφορά, πως φοράνε δερμάτινα κλπ. Χαλάστηκα λίγο, αλλά σκέφτηκα, "σιγά, εγώ για τη μουσική πάω". Ξανακοίταξα και τις τιμές. Αποφάσισα να επενδύσω και στην αγορά ενός καλού ζευγαριού κυαλιών (δε θα μου πάει χαμένο, έτσι όπως ανεβαίνουν οι τιμές διαρκώς)και ήμουν έτοιμη να αγοράσω τα εισητήρια.
Και τότε, διάβασα, πως τα τραγούδια
ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΕΘΝΙΚ. Με την έγκριση του Andrew Lloyd Webber, λέει, αλλά έλεος. Αυτό δεν είναι το Jesus Christ Superstar! Μόνο οι στίχοι έχουν μείνει οι ίδιοι.
Τελικά δε θα πάω. Αλλά χαίρομαι που έρχεται η παράσταση, γιατί επ' ευκαιρίας πωλείται το soundtrack και το έχω ήδη στα χέρια μου. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να αγοράσω το dvd, αλλά ελπίζω πως λόγω ζήτησης θα φέρουν και άλλα και θα το αγοράσω αμέσως.





Και θέλω να πω το παράπονό μου επίσης. Που θα πάει αυτή η κατάσταση με τις τιμές? Γενικά μου αρέσει να πηγαίνω σε συναυλίες και παραστάσεις που έρχονται στην Ελλάδα. Είχα πάει ας πούμε και στο Cats και ήταν υπέροχο. Αλλά και να μη μου άρεσε δεν θα μετάνιωνα που πήγα, γιατί πρόκειται για μια τεράστια δουλειά με τεράστιο μύθο. Έχω πάει σε συναυλία μόνο και μόνο γιατί ήθελα να ακούσω ένα τραγούδι live. Και το άκουσα. Προσπαθώ να παρακολουθώ ό,τι μεγάλο έρχεται, ακόμα και αν δεν είμαι τρελή θαυμάστρια. Όμως πλέον δεν αντέχω να τα παρακολουθώ. Και τρελαίνομαι, αλήθεια σας λέω. Και αναρωτιέμαι, μήπως είμαστε πλούσιοι και εμείς δεν το έχουμε καταλάβει, αλλά το ξέρουν οι εταιρείες που ρυθμίζουν τα εισιτήρια?









Παρασκευή 13 Απριλίου 2007

Περίεργη διάθεση

Αυτές τις μέρες έχω μια περίεργη διάθεση. Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, μα τίποτα απολύτως. Νιώθω μια απίστευτη κούραση, ή μάλλον όχι κούραση. Υπνηλία. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κοιμάμαι. Έχω αποχαυνωθεί πλήρως και δεν έχω κουράγιο να πάρω τα πόδια μου.

Άλλες χρονιές, με το που έμπαινε η Άνοιξη, ξύπναγα, γέμιζα ενεργητικότητα και όρεξη, δε σταματούσα να κάνω πράγματα. Φέτος συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.. Λέτε να φταίει το γεγονός, ότι όλος ο χειμώνας ήταν μια παρατεταμένη άνοιξη?

Ελπίζω όχι, γιατί αυτό θα σημαίνει πως θα ξυπνήσω πάλι του χρόνου τέτοια εποχή!