Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Επιστροφή σε παλιότερο post.

Τον τελευταίο καιρο δυστυχώς δεν είχα καθόλου χρόνο να ασχοληθώ με το blog μου. Και λέω δυστυχώς γιατί από μέρες είχα σκοπό να διακόψω τα κείμενα που ήδη γράφω προκειμένου να κάνω μια επιστροφή σε ένα παλιότερο post μου.

Στις 9 Νοεμβρίου 2006 έγραψα ένα κείμενο με τίτλο "Μπορώ να έχω και εγώ αύξηση 70% στο μισθό μου παρακαλώ?" Στις 11 Μαρτίου μου ήρθε ένα σχόλιο και ακολούθησε μια ανταλλαγή σχολίων με τον Γιώργο, ο οποίος είναι πρωτοδίκης δικαστής. Αναφέρει την άποψή του και θεωρώ πως θα ήταν σωστό - εφόσον έγραψα ένα κείμενο με ένα συγκεκριμένο ύφος - να επαναφέρω το κείμενο στην αρχή, ώστε η άποψή του να μπορέσει να αναγνωσθεί από όποιον ενδιαφέρεται. Για αυτό και λόγω έλλειψης χρόνου παρέλειψα να θέσω και την απάντησή μου σαν απάντηση στο τελευταίο του σχόλιο, προκειμένου να το κάνω εδώ. Δυστυχώς, δεν έχω τη δυνατότητα να τον ειδοποιήσω, και ελπίζω να ρίξει μια ματιά προκειμένου να μπορέσει να δει και αυτό το κείμενο.

Αγαπητέ Γιώργο,
χάρηκα πολύ διαβάζοντας το σχόλιό σου, γιατί κατά κάποιο τρόπο διαφωνείς με όσα έγραψα ακολουθώντας όμως την ίδια πορεία και ύφος με το αρχικό μου κείμενο. Συγκρίνεις τη θέση σου και τους όρους με τους οποίους εργάζεσαι, με άλλες κατηγορίες εργαζομένων που θεωρείς προνομιούχες, τόσο σε επίπεδο αποδοχών όσο και σε επίπεδο αντικειμένου. Αντίστοιχα, θα μπορούσε να έρθει ένας από αυτούς τους εργαζόμενους και να πει, "ναι αλλά εγώ αντιμετωπίζω ..... και παίρνω μόνο.... ενώ αυτος... και αυτός... και εκείνος...". Και ο φαύλος κύκλος να συνεχιστεί επ' άπειρον.
Σέβομαι απεριόριστα και την πορεία σου και το έργο σου. Και ξέρω πόσο δύσκολη είναι η ζωή του δικαστή. Άλλωστε για αυτό δεν την επέλεξα, αφού γνωρίζεις μάλλον πως έχουμε το ίδιο πτυχίο. Εσύ όμως την επέλεξες, γνωρίζοντας τις συνθήκες. Μπορεί να είμαι ακόμα μία προνομιούχος που εξεγείρεται, μπορεί όμως να είμαι απλά και μία νέα δικηγόρος που ψάχνει να βρεί το δρόμο της αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες, τόσο οικονομικές, όσο και σε επίπεδο όρων εργασίας. Βλέπεις, στην δουλειά μου αντιμετωπίζω και εγώ πλείστα προβλήματα όταν για παράδειγμα καταθέτω αγωγή σε πολιτικό δικαστήριο ή Ειρηνοδικείο και προσδιορίζω δικάσιμο μετά από 3 χρόνια. Πόσο εύκολο είναι πιστεύεις να το εξηγήσω αυτό στον πελάτη μου? Να μην μιλήσω για αγωγή που κατέθεσα το έτος 2004 στο Διοικητικό Πρωτοδικείο και ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί καν.
Ας μιλήσουμε για προβλήματα λοιπόν. Προσδιορίζω μια πολιτική αγωγή τον Ιανουάριο του 2009. Φτάνει η δικάσιμος και ο αντίδικος ζητά και παίρνει την μία αναβολή που δικαιούται, άρα προσδιορίζω εκ νέου σε ένα χρόνο κατ' ελάχιστο, δηλαδή φτάνω στον Ιανουάριο του 2010. Δικάζεται η αγωγή μου και περιμένω κατ' ελάχιστον έξι μήνες να εκδοθεί η απόφαση, δηλαδή φτάνω στον Ιούνιο του 2010. Ο αντίδικος καταθέτει έφεση και - για να μη γίνομαι κουραστική - χάνω άλλα τρία χρόνια. Δηλαδή, κατ' ελάχιστον έξι χρόνια δικαστηρίων, απίστευτη ταλαιπωρία τόσο για εμένα όσο και για τον πελάτη μου. Και περιμένεις ότι μπορώ να δεχτώ το μόνο αίτημα των δικαστών να είναι η αύξηση των μισθών τους? Μην αναζητάς ευθύνες στην δική μου αγανάκτηση. Καλύτερα να ζητήσεις εξηγήσεις από εκείνους που σας εκπροσωπούν και εμφανίζουν ένα αλλαζονικό πρόσωπο και μόνο.
Και μιας και ανέφερες ότι συνήθως αυτοί που εξεγείρονται είναι οι πλέον προνομιούχοι, έχω να δηλώσω πως είμαι μία από αυτούς. Γιατί έχω δικό μου γραφείο, και παρά τα προβλήματα και τα άγχη, και την οικονομική δυστοκία και ανασφάλεια, τουλάχιστον όμως δεν είμαι σκλάβα. Γιατί γνωρίζω -και γνωρίζεις- δικηγόρους με μεταπτυχιακά και διδακτορικά που εργάζονται σαν σκλάβοι δώδεκα και δεκατέσσερεις ώρες για τετρακόσια ευρώ το μήνα.

Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διέθεσες, αλλά και για το γενικότερο ύφος σου.

Φιλικά

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2007

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙΑΔΑΣ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ # 2


Κάποτε ήμουν και εγώ μια αθώα δευτεροετής φοιτήτρια Νομικής. Δεν είχα αποβάλλει ακόμα το άγχος για τις εξετάσεις μου στο Πανεπιστήμιο. Ήταν λοιπόν ένα μάθημα, δύσκολο, που οι φήμες για αυτό το έκαναν ακόμα πιο δύσκολο. Επέλεξα να εξεταστώ προφορικά. Την μέρα των εξετάσεων πηγαίνω στο γραφείο του καθηγητή και περίμενα από έξω τη σειρά μου. Δεν ήμασταν πολλοί, καμιά τριανταριά φοιτητές τολμήσαμε το απονενοημένο διάβημα της προφορικής εξέτασης.

Περιμένοντας, επικρατούσε η γνωστή ατμόσφαιρα σε παρόμοιες καταστάσεις. Όλοι μας αγχωμένοι, με τα βιβλία ανοιχτά να ρουφάμε λαίμαργα τις γραμμές, και να ρωτάμε ο ένας τον άλλον την γνώμη του για τα SOS. Όπως καθόμουν με το βιβλιαράκι μου αγκαλιά, κάποια στιγμή σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω τον νεαρό που καθόταν δίπλα μου. Στεκόταν ατάραχος, ακίνητος και κοίταζε γαλήνια ψηλά. Καμία συμμετοχή στο πανηγύρι του άγχους που είχε στηθεί. "Tavor πήρε?" σκέφτηκα. Τον κοίταξα καλύτερα, και κατάλαβα πως είναι τυφλός. Μία σκέψη σαν αστραπή από το μυαλό μου, "καλά αυτός πως διαβάζει?".

Τότε έκανα κάτι, για το οποίο ομολογώ ντρέπομαι ακόμα και τόσα χρόνια μετά (και ζήτησα και συγνώμη αργότερα από τον φίλο μου πλέον Μ.). Εξέφρασα την απορία μου φωναχτά, απυθυνόμενη όμως όχι στον ίδιο αλλά στην μητέρα του που τον συνόδευε. Και έμαθα, και η μέρα εκείνη άλλαξε πολλά πράγματα για μένα.

Έμαθα λοιπόν πως υπάρχει το Κέντρο Τυφλών. Εκεί, πρέπει να αποστέλλονται τα βιβλία όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης και όλων των Τμημάτων, προκειμένου να ηχογραφηθούν. Οι τυφλοί πηγαίνουν εκεί και παραλαμβάνουν τις κασσέτες των μαθημάτων των σχολών τους, και μελετούν με κασσετόφωνο. Φυσικά εξετάζονται πάντα προφορικά.

Μου φάνηκε δύσκολο πολύ να μελετώ από κασσέτα, χωρίς να υπογραμμίζω ή να κρατάω σημειώσεις. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη, η οποία όμως δεν κράτησε πολύ. Γιατί έμαθα ότι οι καθηγητές δεν στέλνουν ποτέ τα βιβλία τους, ούτε ανταποκρίνονται στις παρακλήσεις του Κέντρου Τυφλών. Κατα συνέπεια, η μόνη επιλογή που απομένει είναι να παίρνουν οι φοιτητές αυτοί τα βιβλία και κάποιος από την οικογένεια να κάθεται να τους τα διαβάζει.

Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τόσο ευτυχισμένη. Σκέφτηκα πως αυτό το πολύωρο διάβασμα για το οποίο τόσο γκρίνιαζα, είναι δώρο Θεού στη νοσηρή μας κοινωνία. Θα μου πείτε, εδώ δεν βλέπουν τίποτα το πανεπιστημιακό διάβασμα σε χάλασε? Ναι, τελικά είναι τα αυτονόητα που σε ταρακουνούν.

Υποσχέθηκα στην μητέρα του ότι θα κάνω τα πάντα για να βοηθήσω. Μου είπε πως δεν θα καταφέρω τίποτα, αλλά με ευχαρίστησε και με παρακάλεσε να κινηθώ, μπας και τουλάχιστον σε καμιά 20ετία αλλάξει κάτι. Δεν έχασα καιρό. Αμέσως κατατέθηκε έγγραφο αίτημα στη Γενική Συνέλευση μελών ΔΕΠ του Τμήματος Νομικής, το οποίο υποστήριξα η ίδια ενώπιον της Συνέλευσης. Σημειωτέον ότι, οι καθηγητές μας ήταν πάντα - και εξακολουθούν να είναι - προσεχτικοί στις αποφάσεις τους γιατί ανάμεσα στους πανεπιστημιακούς καθηγητές είναι οι πλέον αρμόδιοι να εξετάσουν την νομική βασιμότητα ενός αιτήματος, και αν το αποδεχτούν γίνεται κάτι σαν νομολογία για τις ΓΣ άλλων Πανεπιστημίων, όταν προκύψει το θέμα.

Το αίτημα απορρίφθηκε. Παραβιάζεται είπαν η Πνευματική Ιδιοκτησία τους με την ηχογράφηση των συγγραμάτων. Αθώα ακόμα, δεν υποχώρησα. Πήραμε την απόφασή τους και ψάξαμε περισσότερο. Βασιστήκαμε στους λόγους απόρριψης προσπαθώντας νομικά να καταρρίψουμε τους ισχυρισμούς τους, τονίζοντας επιπλέον τα ανθρώπινα συναισθήματα. Επικοινώνησα με το Κέντρο Τυφλών για βοήθεια και οι άνθρωποι μου συμπλήρωσαν την επιχειρηματολογία, ελπίζοντας να καταφέρουμε κάτι (χωρίς ωστόσο να το πιστεύουν). Η ανανεωμένη μας αίτηση επανήρθε στη ΓΣ. Απορρίφθηκε ξανά, για τους ίδιους λόγους. Μη μας ξεσυνερίζεστε, ήμασταν φοιτητές Νομικής που προσπαθούσαμε να σταθούμε επί νομικού ζητήματος απέναντι στους καθηγητές μας.

Κατάλαβα τότε ότι οι τυφλοί δεν περίμεναν εμενα για να σωθούν. Αλλά σκέφτηκα ότι η επιμονή ίσως κατάφερνε κάποτε να καταφέρει κάτι. Για όσα χρόνια ήμουν φοιτήτρια ακόμα, κατεβάζαμε 2 φορές κάθε χρόνο το ίδιο αίτημα. Πάντα μας το απέρριπταν. Για τον ίδιο λόγο. Το μόνο που έμεινε, ήταν ότι οι καθηγητές μου πλέον με ήξεραν ως "η κοπέλα που ενδιαφέρεται για τους τυφλούς". Τίποτα δηλαδή.

Το παιδί έγινε φίλος μου. Δεν μπορώ να μιλήσω για αυτό. Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια τα συναισθήματα που μου προκαλούνται κάθε φορά που μιλάω μαζί του. Έχει τόσα ενδιαφέροντα, που απέναντί του είμαι μια άχρηστη. Έχει πλέον πτυχίο Νομικής. Παίζει κιθάρα και τραγουδάει (έχει βγάλει και δίσκο). Συνθέτει την μουσική και γράφει στίχους μονος του. Αθλείται. Δούλευε συνεχώς ως φοιτητής. Είναι μοντέρνος, έχει φίλους που τον αγαπούν και μαζί τους βγαίνει έξω κανονικά, πάει διακοπές. Έχει σχέση. Έχει ενδιαφέροντα τριπλάσια από τα δικά μου. Δεν μπορείς να τον λυπηθείς, τον εαυτό σου λυπάσαι περισσότερο. Μια φορά μιλάγαμε στο τηλέφωνο για τάβλι, ξέρετε τα κλασικά - ξέρεις? - δασκάλα!! - καλά θα σε παίξω και δε θα πάρεις ούτε μισή παρτίδα κλπ. Κλείσαμε το τηλέφωνο και ακόμα αναρωτιέμαι πως διάολο θα παίξω τάβλι με τυφλό!

Κάθε φορά που μιλάμε ξεχνάω ότι είναι τυφλός. Μόνο από κοντά μου φαίνεται λίγο παράξενο γιατί θέλω να με κοιτάνε στα μάτια όταν συζητάω με κάποιον - και εκείνος δεν μπορεί..

(συνεχίζεται..)

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2007

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙΑΔΑΣ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ


Μου αρέσει να περπατάω γρήγορα. Όμως όταν είμαι στο κέντρο περπατάω σαν κότα και μου την δίνει αυτό. Τι να κάνουμε, πρέπει να φοράμε και ένα σχετικό τακουνάκι λόγω δουλειάς. Το κέντρο λοιπόν έχει ή τα μικρά τετράγωνα πλακάκια με τα μεγάλα κενά το ένα από το άλλο που μπαίνει το τακουνάκι και συνεχίζεις χωρίς το παπούτσι σου, ή αυτή την γκρίζα γραμμή στο κέντρο του πεζοδρομίου με τις μεγάλες ρίγες. Ε, λοιπόν, δεν μπορώ να περπατήσω πάνω σε αυτήν. Με τίποτα όμως. Και δεν έχει καθόλου χώρο δεξιά και αριστερά από την γραμμή για να περπατήσεις. Και μη μου πει κανείς πως η γραμμή αυτή είναι για τους τυφλούς.. Στην πραγματικότητα πρόκειται για υλοποίηση ύπουλου σχεδίου εξολόθρευσης τυφλών. Παλιά υπήρχε ο καιάδας, τώρα η γκρι γραμμή ειδικά για τους τυφλούς! Γιατί άντε και πατάνε εκεί οι άνθρωποι για να ακολουθούν το πεζοδρόμιο. Την κολώνα που βόσκει καταμεσής της γραμμής, το περίπτερο στο τέρμα της, ή τα κολωνάκια που έχουν ευθυγραμμίσει πλήρως με την γκρι γραμμή πως διάολο θα τα αποφύγουν? Καρμικά?

Πέρα από πλάκα τώρα, η κατάσταση είναι τραγική. Δεν αρκεί να λες πως ενδιαφέρεσαι και δείχνεις πρόνοια για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν αρκεί να το κάνεις για να συμβαδίσεις με τα πρότυπα της Ε.Ε. προκειμένου να μην πληρώνεις πρόστιμα.
ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΠΛΑΚΑΚΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ για να νιώθεις μετά περήφανος για την κοινωνική ευαισθησία σου και τα μέτρα πρόνοιας που έλαβες. Κοινωνική ευαισθησία του κώλου, λέω εγώ! Αυτά τα πράγματα χρειάζονται σχεδιασμό και πραγματικό ενδιαφέρον. Την υποκρισία δεν την χρειάζονται ούτε οι τυφλοί, ούτε οι έχοντες όραση. Τώρα απλά κανείς δεν μπορεί να πατήσει πάνω σε αυτά άνετα. Γιατί αν πραγματικά εξυπηρετούσαν τους τυφλούς, δε θα γκρίνιαζα ακόμα και αν πάταγα πάνω σε καρφιά.