Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙΑΔΑΣ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ # 2

Κάποτε ήμουν και εγώ μια αθώα δευτεροετής φοιτήτρια Νομικής. Δεν είχα αποβάλλει ακόμα το άγχος για τις εξετάσεις μου στο Πανεπιστήμιο. Ήταν λοιπόν ένα μάθημα, δύσκολο, που οι φήμες για αυτό το έκαναν ακόμα πιο δύσκολο. Επέλεξα να εξεταστώ προφορικά. Την μέρα των εξετάσεων πηγαίνω στο γραφείο του καθηγητή και περίμενα από έξω τη σειρά μου. Δεν ήμασταν πολλοί, καμιά τριανταριά φοιτητές τολμήσαμε το απονενοημένο διάβημα της προφορικής εξέτασης.

Περιμένοντας, επικρατούσε η γνωστή ατμόσφαιρα σε παρόμοιες καταστάσεις. Όλοι μας αγχωμένοι, με τα βιβλία ανοιχτά να ρουφάμε λαίμαργα τις γραμμές, και να ρωτάμε ο ένας τον άλλον την γνώμη του για τα SOS. Όπως καθόμουν με το βιβλιαράκι μου αγκαλιά, κάποια στιγμή σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω τον νεαρό που καθόταν δίπλα μου. Στεκόταν ατάραχος, ακίνητος και κοίταζε γαλήνια ψηλά. Καμία συμμετοχή στο πανηγύρι του άγχους που είχε στηθεί. "Tavor πήρε?" σκέφτηκα. Τον κοίταξα καλύτερα, και κατάλαβα πως είναι τυφλός. Μία σκέψη σαν αστραπή από το μυαλό μου, "καλά αυτός πως διαβάζει?".

Τότε έκανα κάτι, για το οποίο ομολογώ ντρέπομαι ακόμα και τόσα χρόνια μετά (και ζήτησα και συγνώμη αργότερα από τον φίλο μου πλέον Μ.). Εξέφρασα την απορία μου φωναχτά, απυθυνόμενη όμως όχι στον ίδιο αλλά στην μητέρα του που τον συνόδευε. Και έμαθα, και η μέρα εκείνη άλλαξε πολλά πράγματα για μένα.

Έμαθα λοιπόν πως υπάρχει το Κέντρο Τυφλών. Εκεί, πρέπει να αποστέλλονται τα βιβλία όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης και όλων των Τμημάτων, προκειμένου να ηχογραφηθούν. Οι τυφλοί πηγαίνουν εκεί και παραλαμβάνουν τις κασσέτες των μαθημάτων των σχολών τους, και μελετούν με κασσετόφωνο. Φυσικά εξετάζονται πάντα προφορικά.

Μου φάνηκε δύσκολο πολύ να μελετώ από κασσέτα, χωρίς να υπογραμμίζω ή να κρατάω σημειώσεις. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη, η οποία όμως δεν κράτησε πολύ. Γιατί έμαθα ότι οι καθηγητές δεν στέλνουν ποτέ τα βιβλία τους, ούτε ανταποκρίνονται στις παρακλήσεις του Κέντρου Τυφλών. Κατα συνέπεια, η μόνη επιλογή που απομένει είναι να παίρνουν οι φοιτητές αυτοί τα βιβλία και κάποιος από την οικογένεια να κάθεται να τους τα διαβάζει.

Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τόσο ευτυχισμένη. Σκέφτηκα πως αυτό το πολύωρο διάβασμα για το οποίο τόσο γκρίνιαζα, είναι δώρο Θεού στη νοσηρή μας κοινωνία. Θα μου πείτε, εδώ δεν βλέπουν τίποτα το πανεπιστημιακό διάβασμα σε χάλασε? Ναι, τελικά είναι τα αυτονόητα που σε ταρακουνούν.

Υποσχέθηκα στην μητέρα του ότι θα κάνω τα πάντα για να βοηθήσω. Μου είπε πως δεν θα καταφέρω τίποτα, αλλά με ευχαρίστησε και με παρακάλεσε να κινηθώ, μπας και τουλάχιστον σε καμιά 20ετία αλλάξει κάτι. Δεν έχασα καιρό. Αμέσως κατατέθηκε έγγραφο αίτημα στη Γενική Συνέλευση μελών ΔΕΠ του Τμήματος Νομικής, το οποίο υποστήριξα η ίδια ενώπιον της Συνέλευσης. Σημειωτέον ότι, οι καθηγητές μας ήταν πάντα - και εξακολουθούν να είναι - προσεχτικοί στις αποφάσεις τους γιατί ανάμεσα στους πανεπιστημιακούς καθηγητές είναι οι πλέον αρμόδιοι να εξετάσουν την νομική βασιμότητα ενός αιτήματος, και αν το αποδεχτούν γίνεται κάτι σαν νομολογία για τις ΓΣ άλλων Πανεπιστημίων, όταν προκύψει το θέμα.

Το αίτημα απορρίφθηκε. Παραβιάζεται είπαν η Πνευματική Ιδιοκτησία τους με την ηχογράφηση των συγγραμάτων. Αθώα ακόμα, δεν υποχώρησα. Πήραμε την απόφασή τους και ψάξαμε περισσότερο. Βασιστήκαμε στους λόγους απόρριψης προσπαθώντας νομικά να καταρρίψουμε τους ισχυρισμούς τους, τονίζοντας επιπλέον τα ανθρώπινα συναισθήματα. Επικοινώνησα με το Κέντρο Τυφλών για βοήθεια και οι άνθρωποι μου συμπλήρωσαν την επιχειρηματολογία, ελπίζοντας να καταφέρουμε κάτι (χωρίς ωστόσο να το πιστεύουν). Η ανανεωμένη μας αίτηση επανήρθε στη ΓΣ. Απορρίφθηκε ξανά, για τους ίδιους λόγους. Μη μας ξεσυνερίζεστε, ήμασταν φοιτητές Νομικής που προσπαθούσαμε να σταθούμε επί νομικού ζητήματος απέναντι στους καθηγητές μας.

Κατάλαβα τότε ότι οι τυφλοί δεν περίμεναν εμενα για να σωθούν. Αλλά σκέφτηκα ότι η επιμονή ίσως κατάφερνε κάποτε να καταφέρει κάτι. Για όσα χρόνια ήμουν φοιτήτρια ακόμα, κατεβάζαμε 2 φορές κάθε χρόνο το ίδιο αίτημα. Πάντα μας το απέρριπταν. Για τον ίδιο λόγο. Το μόνο που έμεινε, ήταν ότι οι καθηγητές μου πλέον με ήξεραν ως "η κοπέλα που ενδιαφέρεται για τους τυφλούς". Τίποτα δηλαδή.

Το παιδί έγινε φίλος μου. Δεν μπορώ να μιλήσω για αυτό. Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια τα συναισθήματα που μου προκαλούνται κάθε φορά που μιλάω μαζί του. Έχει τόσα ενδιαφέροντα, που απέναντί του είμαι μια άχρηστη. Έχει πλέον πτυχίο Νομικής. Παίζει κιθάρα και τραγουδάει (έχει βγάλει και δίσκο). Συνθέτει την μουσική και γράφει στίχους μονος του. Αθλείται. Δούλευε συνεχώς ως φοιτητής. Είναι μοντέρνος, έχει φίλους που τον αγαπούν και μαζί τους βγαίνει έξω κανονικά, πάει διακοπές. Έχει σχέση. Έχει ενδιαφέροντα τριπλάσια από τα δικά μου. Δεν μπορείς να τον λυπηθείς, τον εαυτό σου λυπάσαι περισσότερο. Μια φορά μιλάγαμε στο τηλέφωνο για τάβλι, ξέρετε τα κλασικά - ξέρεις? - δασκάλα!! - καλά θα σε παίξω και δε θα πάρεις ούτε μισή παρτίδα κλπ. Κλείσαμε το τηλέφωνο και ακόμα αναρωτιέμαι πως διάολο θα παίξω τάβλι με τυφλό!

Κάθε φορά που μιλάμε ξεχνάω ότι είναι τυφλός. Μόνο από κοντά μου φαίνεται λίγο παράξενο γιατί θέλω να με κοιτάνε στα μάτια όταν συζητάω με κάποιον - και εκείνος δεν μπορεί..

(συνεχίζεται..)