Τετάρτη 19 Δεκεμβρίου 2007

Εδώ ξανά..
Περίεργη εποχή, σαν να ξεκινάνε όλα από την αρχή.
Ανακαλύπτω τον εαυτό μου από την αρχή
και οφείλω να ομολογήσω ότι εκπλήσσομαι..

Το ενθαρρυντικό είναι πως η έκπληξη είναι ευχάριστη!

Παλιά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα μόνη μου.
Δεν άντεχα καθόλου να είμαι μονή μου.

Τελευταία απολαμβάνω τη μοναξιά.
Η αγαπημένη μου συνήθεια πλέον
είναι να πηγαίνω σε μια ήσυχη καφετέρια
με ένα μυθιστόρημα
και να πίνω μόνη μου καφέ διαβάζοντας.
Πλήρως αναζοωγονητική εμπειρία.


Ίσως αυτά να οφείλονται στο γεγονός ότι
πλέον δεν αισθάνομαι μοναξιά.
Αυτή τη μοναξιά που νιώθεις μέσα σου
ακόμα και όταν βρίσκεσαι με απίστευτο αριθμό ανθρώπων.

Τώρα λοιπόν, μπορώ να κάνω παρέα με τον εαυτό μου.
Και όλως παραδόξως είμαι καλύτερη συντροφιά από όσο πίστευα!


Καλές γιορτές σε όλους!

Τετάρτη 14 Νοεμβρίου 2007

Παράδοξα

Οι μέρες περνάνε, 
και είναι περίεργο αυτό που συμβαίνει..
Ενώ ο χρόνος περνάει σαν αστραπή 
και από Δευτέρα γίνεται Παρασκευή σε δευτερόλεπτα σχεδόν,
πράγματα που έγιναν χτες
μου φαίνονται σαν να έγιναν μήνες πριν.

Γίνεται ο χρόνος να κυλάει τόσο γρήγορα
και ταυτόχρονα τόσο αργά?

Κούραση και άγχος,
άγχος και κούραση.

Και απογοήτευση.
Μια απογοήτευση που έχει κολλήσει πάνω μου,
όπως η υγρασία.
Έχει αγγίξει το βάθος του μυαλού μου
- και το χειρότερο -
της καρδιάς μου.

Ευτυχώς που υπάρχει και η αγάπη..
Κάτι τέτοιες στιγμές σκέφτομαι πως είμαι ευλογημένη!

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2007

Ηλίθιες δικαιολογίες... Ή μήπως όχι?

Ας μιλήσουμε για ηλίθιες δικαιολογίες σήμερα!

Ας πούμε πως έχετε ραντεβού με τον/την φίλο/φίλη σας..
Περιμένετε, περιμένετε, περιμένετε.. ασκόπως.
Ούτε ένα τηλέφωνο να σας ειδοποιήσει για την καθυστέρηση.
Σε έξαλλη κατάσταση μετά από μισάωρο στήσιμο τηλεφωνείτε εσείς στο κινητό, αλλά δεν κάνει τον κόπο να απαντήσει. 
Απηυδισμένος, και μετά από μία ώρα στησίματος 
εγκαταλείπετε την προσπάθεια
αναμονής, και φεύγετε.
Μετά από κανά δίωρο σας παίρνει τηλέφωνο και ακούτε την εξής δικαιολογία:
"αγάπη μου με συγχωρείς, αλλά το κινητό μου έπεσε στον υπόνομο και περίμενα τρεις ώρες την ΕΥΔΑΠ να έρθει να μου το βγάλει από εκεί.
Εν τω μεταξύ δεν είχα τηλέφωνο να σε ειδοποιήσω,
και επειδή σε παίρνω συνέχεια από το κινητό μου, δεν θυμόμουν τον αριθμό σου για να σε πάρω από καρτοτηλέφωνο.
Μόλις το πήρα στα χέρια μου και είδα τις 68 κλήσεις σου και τα 22 μηνύματα που μπόρεσα να λάβω γιατί μετά τέλειωσε η μνήμη.."
Χωρίζεις επί τόπου ή όχι?

Ε, λοιπόν θα σας συμβούλευα να μην το κάνετε,
γιατί την προηγούμενη εβδομάδα είδα μια κοπέλα που έπαθε ακριβώς αυτό: Κατεβαίνοντας από το ταξί στην εθνική άμυνα, ξέχασε ότι είχε το κινητό στα πόδια της και αυτό έπεσε στον υπόνομο!
Ήταν από εκείνες τις πολύ λεπτές συσκευές που χωράνε στην κωλότσεπη. Ε, είναι προφανές ότι χωράνε και σε πολλά άλλα σημεία, όπως αποδείχτηκε.

Το περιστατικό είχε πλάκα (για εμένα).
Φανταστείτε δέκα κεφάλια που είχαμε μαζευτεί πάνω από τη σχάρα
να το κοιτάμε σαν βλαμμένα λέγοντας "οοοοοοοο".
Η κοπέλα τρελάθηκε, γιατί είχε ραντεβού με τον φίλο της,
τον οποίο παρεπιμπτόντως έστηνε συστηματικά
και την είχε προειδοποιήσει πως αν ξανα αργήσει θα χωρίσουν!
Δεν ήθελε όμως να αφήσει και το κινητό πίσω
(τόσοι άνθρωποι γνωριστήκαμε μαζί του και με την ακριβή διεύθυνση της προσωρινής του κατοικίας!!!).  
Μετά από σύσκεψη των δέκα έκπληκτων ανθρώπων που ξύναμε τα κεφάλια μας,
αποφασίσαμε να τηλεφωνήσει στην ΕΥΔΑΠ.
Και μετά την αφήσαμε να περιμένει μόνη της τρέμοντας!
Ελπίζω να μην χώρισε τελικά!

Εσείς ξέρετε καμιά τραγική δικαιολογία,
η οποία να ήταν τελικά αληθινή? 
Έτσι για να γελάσουμε και λίγο!

Τρίτη 9 Οκτωβρίου 2007

Οι διαρκείς ενηλικιώσεις μιας ζωής!

Η ενηλικίωση είναι μια σύνθετη διαδικασία. Για μένα αποτελεί τη διαδικασία κατά την οποία σπας τους δεσμούς σου με καταστάσεις που σου παρέχουν μία – στοιχειώδη έστω – ασφάλεια, παίρνεις τις αποφάσεις σου και προχωράς μπροστά. Τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να επιστρέψεις στην κατάσταση που ήσουν πριν. Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να σκεφτείς σοβαρά προτού σπάσεις τα δεσμά. Τυπικά η ενηλικίωση επέρχεται στην ηλικία των 18 ετών.

Ουσιαστικά ενηλικιώνεσαι πάρα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής σου. Για την ακρίβεια κάθε φορά που παίρνεις μια απόφαση η οποία έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα της ζωής σου. Κάθε φορά που επαναπροσδιορίζεις τις σχέσεις σου με τους γύρω σου και τη θέση σου ανάμεσα σε αυτούς. Πιο απλά κάθε φορά που σηκώνεσαι όρθιος και προβάλλεις αυτό που είσαι και αυτό που θέλεις, διεκδικώντας αυτό που θα ήθελες να υπάρχει στο μέλλον σου. Για να χρειαστεί να το κάνεις αυτό έχεις περιέλθει σε μια κατάσταση κατά την οποία αντιλαμβάνεσαι πως οι άλλοι έχουν μια στρεβλή εικόνα για σένα και τις φιλοδοξίες σου. Στο σημείο αυτό ή κάνεις την υπέρβαση ή υιοθετείς αυτό που οι άλλοι πιστεύουν για σένα και άρα ήρθε η ώρα να αποδεχτείς πως δεν είσαι τίποτα παραπάνω.

Η υπέρβαση επιβάλλει να πάρεις το μεγάλο ρίσκο να αποκοπείς από όσους ή όσα σε κρατούσαν πίσω ως τώρα, χωρίς ποτέ να είσαι βέβαιος πως η απόφασή σου είναι σωστή ή πως θα σε φέρει εκεί που πραγματικά θέλεις. Ίσως απλά να τα χάσεις όλα.

Η διαδικασία αυτή είναι ιδιαίτερα επίπονη.

Θεωρητικά, όποια απόφαση και αν πάρεις – να προχωρήσεις μπροστά ή να παραμείνεις εκεί που είσαι – είναι επωφελής για σένα, αφού επιτέλους αποτελεί προϊόν σοβαρής σκέψης και συνειδητής επιλογής, και όχι απλών συγκυριών όπως συνέβαινε έως σήμερα.

Πρακτικά, πιστεύω πως το να προχωρήσεις μπροστά είναι μονόδρομος. Άπαξ και αμφισβητήσεις τα δεδομένα μιας κατάστασης στο βαθμό που να εξετάζεις πλέον τις εναλλακτικές διεξόδους, η αλήθεια είναι πως έχεις ήδη αποφασίσει. Ο φόβος και η ατολμία είναι ο μόνος λόγος που θα αποφασίσεις να μείνεις στα παλιά. Όμως οι δεσμοί που σε κράταγαν δεμένο με τα παλιά έχουν ήδη σπάσει και για να μείνεις εκεί πρέπει να καταπνίξεις τον εαυτό σου. Σύντομα θα εκνευρίζεσαι με το παραμικρό, θα στέκεσαι και θα ασχολείσαι με αστεία και ασήμαντα πράγματα. Ο απόλυτος δρόμος που οδηγεί στη μιζέρια. Σίγουρα έρχονται στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου που βιώνει τη μιζέρια – σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Αν όμως μείνεις στάσιμος εκεί κινδυνεύεις να γίνεις μίζερος για μια ζωή. Ένα μικρόνου και πικρόχολο ανθρωπάκι που ζηλεύει όποιον τόλμησε το οτιδήποτε στη ζωή του.

Μου φαίνεται πως, τελικά, προτιμώ την αποτυχία από τη μιζέρια. Ακόμα και αν αποτύχεις – τουλάχιστον τόλμησες να προσπαθήσεις. Και το όλο διάβημα σίγουρα σου προσέφερε πολύτιμη εμπειρία. Μετά μπορείς να εξετάσεις τα λάθη σου, να επανεκτιμήσεις τις επιλογές σου και ξεκινήσεις ξανά. Δεν μπορείς όμως να γυρίσεις πίσω.

Βέβαια, υπάρχει και η μεγάλη πιθανότητα να πετύχεις. Τότε, όμως, η απόφαση που πήρες θα αποδειχτεί πως ήταν η σωστή, εσύ θα είσαι ευτυχής. Δε θα κοιτάς πίσω, δε θα μετανιώνεις.

Όχι. Την απόφαση αν θα προχωρήσεις ή όχι πρέπει να την πάρεις σταθμίζοντας τις συνέπειες της ενδεχόμενης αποτυχίας σου. Κατά πόσο μπορείς να τη δεχτείς με κέφι ως αποτέλεσμα της προσωπικής σου επιλογής που έκρινες αναγκαία και να ξεκινήσεις ξανά. Και με βάση την προοπτική αυτή να χαράξεις με μεγάλη προσοχή τα βήματά σου για να αποτρέψεις όσο μπορείς την αποτυχία.

Είμαι προ των πυλών μιας δικιάς μου ενηλικίωσης.

Εγκλωβισμένη εδώ και καιρό σε συγκυριακές επιλογές μιας εποχής κατά την οποία δεν ήξερα καν ότι επιλέγω. Τότε έκανα την πλάκα μου και νόμιζα πως ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος και πως εγώ είμαι υπερβολικά έξυπνη και ικανή για να αντεπεξέλθω στις προκλήσεις.

Τελικά, βρέθηκα κολλημένη με μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι με εκτιμούν όταν δουλεύω για αυτούς αλλά αδυνατούν να δεχτούν το ενδεχόμενο να μην θέλω απλά να τους ακολουθώ. Τελικά σπατάλησα χρόνο και φαιά ουσία, απλά και μόνο για να κάνω κάποιους άλλους μάγκες. Επιπλέον, οραματίζονται πάνω σε μοντέλα που ήδη υπάρχουν και δεν έχουν το ανοιχτό μυαλό που απαιτείται για να δημιουργήσεις κάτι νέο. Κάτι που οι άλλοι θα μιμούνται αργότερα.

Προσπάθησαν και τα κατάφεραν να με κάνουν να πιστέψω πως δεν είμαι ικανή να βγω μπροστά. Πως το όραμά μου είναι ανώφελο αφού οι άλλοι δεν προχωράνε έτσι. Κουτοπονηριές και μισές καταστάσεις και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας δηλαδή.

Είμαι τυχερή γιατί έχει βρεθεί στη ζωή μου ένας άνθρωπος που έχει πιστέψει σε μένα και σε αυτό που θέλω να κάνω. Προσπαθεί εδώ και καιρό να με πείσει να προχωρήσω. Και θα το είχα ήδη κάνει αν μπορούσα να τον έχω συνεργάτη μου, αλλά δυστυχώς αυτό δε γίνεται. Τουλάχιστον όχι στα συγκεκριμένα σχέδια. Ωστόσο με έχει βοηθήσει παραπάνω από όσο έχει καταλάβει και ο ίδιος. Με την αναλυτική του σκέψη, την πίστη του σε μένα και τις αμέτρητες ενέσεις αυτοπεποίθησης με βοήθησε να οργανώσω πλάνο και να πιστέψω πως ό,τι θέλω είναι εφικτό αν βρω τους κατάλληλους ανθρώπους που έχουν το ίδιο πνεύμα. Κάπως έτσι κοίταξα καλύτερα αυτούς που γνωρίζω και ίσως βρήκα τον πρώτο άνθρωπο που μοιράζεται τους ίδιους προβληματισμούς και τον ίδιο τρόπο σκέψης με εμένα.

Είμαι τρομοκρατημένη. Τώρα είναι η ώρα να αποφασίσω. Καλά ήταν τόσο καιρό που όλα υπήρχαν στο μυαλό μου. Τώρα είναι η στιγμή μου. Ή θα προχωρήσω ή θα μείνω πίσω. Μακάρι να μπορούσα να συνδυάσω κάποια πρόσωπα από το παρελθόν μαζί με τα καινούρια και να γίνει μια νέα αρχή. Όμως δεν πιστεύω πια πως ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος. Και ξέρω πως αυτό δε γίνεται.

Πολύ φοβάμαι πως οι εξελίξεις προηγούνται από εμένα, πως με έχουν πιάσει από το χέρι και με οδηγούν. Στο μυαλό μου η καλύτερη λύση είναι να κάνω καθαρές κουβέντες. Ίσως έτσι βγω από μία ομάδα αλλά δε χάσω τους φίλους. Ή έστω και να τους χάσω να ξέρω πως δεν έφταιγα εγώ. Πως έκανα ό,τι καλύτερο περνούσε από το χέρι μου.

Το βασικό άλλωστε είναι να μην χάσω τον εαυτό μου.

Είμαι πολύ χαρούμενη που βρήκα επιτέλους τον άνθρωπο που είπε «δε θα αφήσω κανένα να βάλει τη Μπέιμπ στη γωνία» (μην το ψάχνεις, είναι από το dirty dancing!). Το όνειρο κάθε έφηβης που έβλεπε την ταινία και έλιωνε. Κατάλαβα όμως πρόσφατα πως όσο ανεκτίμητο και αν είναι να έχει βρεθεί ο άνθρωπος αυτός – δεν είναι αρκετό. Είναι η κινητήρια δύναμη. Γιατί δεν έχει καμία αξία αν το παραπάνω δεν το πω εγώ η ίδια – για τον εαυτό μου.

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2007

ΑΝ ΔΕΙΣ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ ΣΟΥ ΤΟΝ ΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟ...

...Κάτσε σπίτι την επόμενη μέρα!

Πάνε και οι εκλογές πέρασαν και το μόνο που έφεραν είναι νέες εκλογές, εσωκομματικές αυτήν την φορά. 

Βαρέθηκα απίστευτα να ασχοληθώ στο blog μου με τις εκλογές. Ωστόσο, οφείλω να ομολογήσω ότι εκ του αποτελέσματος 
μου άρεσαν πολύ. 

Μου άρεσε το γεγονός ότι ανέβηκαν τα μικρότερα κόμματα. Μου άρεσε
το γεγονός ότι πλέον η πολυκομματική Βουλή φαίνεται να έχει παγιοποιηθεί. Μου άρεσε το γεγονός ότι το ΠΑΣΟΚ πλήρωσε την προεκλογική εκστρατεία που έκανε.

Πάνω από όλα μου άρεσε που επιτέλους έμειναν από έξω ονόματα μεγάλα και στα δύο κόμματα ΠΑΣΟΚ - ΝΔ.
Γιαννάκου, Καλός, Τσοχατζόπουλος, Πρωτόπαπας έξω.
Και πολλοί που με το ζόρι εκλέχτηκαν.

Ξεχνάμε όλοι μας, ότι το βασικό που ψηφίζουμε δεν είναι η Κυβέρνηση, αλλά οι Βουλευτές που θα καθίσουν στα έδρανα της Βουλής. 
Η Κυβέρνηση είναι απότοκος των αποτελεσμάτων,και στελεχώνεται 
από τους εκλεγμένους Βουλευτές - κατά κύριο λόγο. 
Αν κάποιον δεν τον θέλουμε Υπουργό, ο καλύτερος τρόπος είναι να 
μην τον εκλέξουμε. Ο καθένας έχει το δικαίωμα να ψηφίζει το 
κόμμα του, αλλά καλό είναι να μπορεί να το ψηφίσει κριτικά ως προς την επιλογή των προσώπων. Θεωρώ, ότι αυτό ήταν το σημαντικότερο μήνυμα 
των εκλογών και θα ήθελα προσωπικά να συνεχίσουμε όλοι να 
ψηφίζουμε έτσι. 

Πόσοι μπορούν αλήθεια να ισχυριστούν ότι γνώριζαν τα βιογραφικά 
των υποψηφίων του ψηφοδελτίου που θα έριχναν στην κάλπη? 
Πως μπορούν να μπουν νέοι άνθρωποι στη Βουλή, 
με νέες απόψεις αν εμείς δεν τους ψηφίσουμε?

Κατά τη γνώμη μου η ανανέωση στην πολιτική και στον τρόπο 
διακυβέρνησης δεν επέρχεται μόνο από την πλήρη απόρριψη ενός 
κόμματος και την στήριξη ενός άλλου. Ανανέωση επέρχεται και μέσα 
στο ίδιο το κόμμα που ψήφιζες. 

Θεωρώ πως είναι άδικο για την Αριστερά να λαμβάνει ψήφους 
αντίδρασης, καθώς δεν μπορεί ποτέ να βασιστεί σε αυτούς. 
Πάντα αναρωτιόμουν, αν σε κάποιες εκλογές αντιδρούσε ένας 
πραγματικά μεγάλος αριθμός ψηφοφόρων, με αποτέλεσμα να βγει 
Κυβέρνηση για παράδειγμα το ΚΚΕ, πως θα κυβερνούσε τότε? 
Ρεαλιστικά όμως, με τα δεδομένα της ΕΕ, και όχι υποθετικά, όπως
είναι το πρόγραμμα τους ως τώρα.

Όσο για την Γιαννάκου και τον Καλό, λένε όλοι πως πλήρωσαν το βιβλίο
της ιστορίας. Δε θεωρώ όμως πως είναι μόνο αυτό. Θυμάται κανείς την Γιαννάκου και τον Καλό να αποκαλούν "τεμπέληδες" τους δασκάλους και τους καθηγητές? Ποιος Υπουργός μίλησε ποτέ έτσι για υπαλλήλους του Υπουργείου του? Πιστεύω πως και αυτό το πλήρωσαν και μάλιστα 
πολύ ακριβά. Και επιμένω πως αυτός είναι ένας δυνατός τρόπος 
να στείλεις ως ψηφοφόρος το μήνυμά σου.

ΠΑΣΟΚ τώρα. Πρώτη φορά βλέπω υποψήφιο για αρχηγία κόμματος
να ανάβει και να σβήνει έτσι εύκολα. Κάηκε ο Βενιζέλος 
σαν σπίρτο στον άνεμο. Φαίνεται, φταίει η σιγουριά του. 
Μια σιγουριά που δεν τον βοήθησε να κρύψει την αλαζονεία και την 
πλεονεξία του. Περίμενε στην γωνία να εκμεταλευθεί την ήττα του κόμματός. Μια ήττα, η οποία πιθανώς τον έκανε ευτυχή.
Βέβαια, όλα αυτά δεν θα επηρεάσουν ιδιαίτερα το αποτέλεσμα, 
αφού οι άνθρωποι που ψηφίζουν στις εωκομματικές διαδικασίες είναι συγκεκριμένοι και οι αποφάσεις ήδη ειλημμένες. Όμως, 
θα έπρεπε να εξετάσουν και την αντίδραση του κόσμου σε 
συγκεκριμένες συμπεριφορές και πρακτικές. Αν αντικαταστήσουν ένα 
αρχηγό "λίγο" ενδεχομένως, με έναν αρχηγό αντιπαθή στον κόσμο 
- τι θα κερδίσουν? 

Πάντως κάτι μου λέει πως η ψήφιση του προϋπολογισμού 
θα έχει ενδιαφέρον φέτος!   

ΥΓ. Στο τμήμα που ήμουν δικαστική αντιπρόσωπος, δεν είχαμε ούτε ένα λευκό, ενώ τα άκυρα ήταν ελάχιστα. 
Ομολογώ πως και αυτό ήταν κάτι που με εντυπωσίασε!


Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2007

ΕΚΛΟΓΙΚΗ ΠΡΩΤΗ & ΔΕΥΤΕΡΗ ΣΚΕΨΗ

Έρχονται εκλογές για τις οποίες σιώπησα υποδειγματικά!

Σκεφτόμουν όμως, τα εξής:

ΕΣΤΩ ότι δεν σχηματίζεται Κυβέρνηση αυτοδύναμη...

ΕΣΤΩ ότι πρώτο κόμμα είναι η ΝΔ...

ΕΣΤΩ ότι τηρεί ο Πρόεδρός της ΝΔ τον κατηγορηματικό του λόγο, πως δε θα κάνει συνεργασία, αλλά θα προσφύγει εκ νέου στις κάλπες...

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ότι το Σύνταγμα ορίζει ότι σε τέτοιες περιπτώσεις δίνεται σε όλους τους αρχηγούς κομμάτων με τη σειρά ποσοστών τους στη Βουλή εντολή να διερευνήσουν αν υπάρχει περίπτωση σχηματισμού Κυβέρνησης...

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ότι με βάση το εκλογικό σύστημα, αν το ΠΑΣΟΚ είναι δεύτερο κόμμα, δεν θα αρκούν τα ποσοστά τα δικά του και του ΣΥΡΙΖΑ για να σχηματιστεί αυτοδύναμη Κυβέρνηση (κατά πάσα πιθανότητα)...

ΔΕΔΟΜΕΝΟΥ ότι το ΛΑΟΣ μέσω του Προέδρου του έχει, επίσης κατηγορηματικά δηλώσει πως θα συνεργαστεί με οποιοδήποτε κόμμα
προκειμένου να μπει στην Κυβέρνηση...

Έκανα μια πρώτη σκέψη:



ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ
-Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ - ΛΑΟΣ
-με Πρωθυπουργό Γιωργάκη,
-Υπουργό Παιδείας Αλαβάνο και
-Υπουργό Δημοσίας Τάξεως Καρατζαφέρη?




Εντυπωσιακό έτσι??

Μετά έκανα μια δεύτερη σκέψη:


ΜΠΟΡΕΙΤΕ ΝΑ ΦΑΝΤΑΣΤΕΙΤΕ
-Κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ - ΣΥΡΙΖΑ - ΛΑΟΣ
-με Πρωθυπουργό Γιωργάκη,
-Υπουργό Παιδείας Καρατζαφέρη και
-Υπουργό Δημοσίας Τάξεως Αλαβάνο?
 



ΓΑΜΑΤΟ, ΕΤΣΙ?

Σημείωση:
***η ως άνω υπό σκέψη 1 & 2 ανάθεση θέσεων είναι προϊόν καθαρά της προσωπικής μου νοσηρής φαντασίας***

Σάββατο 8 Σεπτεμβρίου 2007

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

ΑΠΟΓΟΗΤΕΥΣΗ

Κανένα δεν πειράζω και εγώ πάντα προσπαθώ
να μην ενοχλώ τον άλλο και μονάχος να τη βρω
μα πάντα κάτι θα μου τύχει πια δεν ξέρω τι να πω!

Σε όλα όσ' αρχίζω, κάτι δεν πάει καλά
ενώ στην αρχή είν' ωραία, στο τέλος πάν στραβά!
και βάφονται όλα μαύρα αχ κι εγώ απ' την αρχή ξανά

Κοντεύει να μου στρίψει, τι 'ναι τούτο το κακό
μ'αρρωσταίνει με πειράζει, και δεν ξέρω τι να πω!
Στο τέλος θα πιστέψω πως για όλα φταίω εγώ!

***Παύλος Σιδηρόπουλος***

Πέμπτη 26 Ιουλίου 2007

Πένθος

Μαύρη είναι η ψυχή μου, μαύρη είναι όλη η Ελλάδα.
Πένθος νιώθω, πολύ βαρύ μάλιστα.
Σχεδιάζω διακοπές, ετοιμάζομαι για συναυλίες, νιώθω χαρούμενη για την καινούρια φωτογραφική μηχανή που αγόρασα και μετά..
πένθος και μαυρίλα και ντροπή.
Οι εικόνες που βλέπω μου θυμίζουν κάποιες άλλες, δύο καλοκαίρια πριν μόνο που εκείνες τις έβλεπα από κοντά και έκλαιγα και φοβόμουν για το σπίτι μου και πόναγα για τα δεντράκια που πάνω τους ξεκούραζα τα μάτια μου από την ένταση του καθημερινού άγχους.
Τις ίδιες εικόνες βλέπω ξανά συνέχεια..
Τις ξύλινες κολώνες της ΔΕΗ να έχουν καεί και να κρέμονται 
από τα σύρματα και να πηγαίνουν πέρα δώθε.. 
Τεράστια δέντρα να έχουν πάρει φωτιά οι κουφάλες τους και 
από πάνω αυτά να στέκονται πράσινα και φουντωτά για λίγο ακόμα...
Και παντού γύρω στάχτη και μαυρίλα και γύμνια και ερημιά..
Να καταπίνεις την σκόνη και να ξεχνάς τι σημαίνει υγρασία..
Και να κλαις, όχι από τον καπνό, αλλά από απελπισία και ανημπόρια και θυμό..

Δεν μπορώ καν να ακούω ποιος φταίει ποιος δε φταίει..
Όλη η Ελλάδα μαύρη..
Πένθος μόνο.
Τελικά στα νεκροταφεία πρέπει να μαζευτούμε
να θάψουμε την Ελλάδα και τις ζωές μας όλοι..

Πέμπτη 28 Ιουνίου 2007

Η ανατρεπτική δύναμη της αναποδιάς!

Στο ένα φεγγάρι κάποτε που πήγαινα γυμναστήριο, έπεσα πάνω σε ένα παράδοξο για μένα, που προκαλούσε την ευθυμία όλων των γυναστών: Που λέτε ήμουν χρόνια αγύμναστη, με πρόβλημα στα γόνατα (όπερ σημαινει ούτε σκάλες ανεβοκατεβαίνω!) και συστηματική καπνίστρια.

Και όμως οι γυμναστές έκπληκτοι αντιμετώπιζαν την χαρακτηριστική ευκολία με την οποία έκανα κάθε είδους ασκήσεις, και εύθυμα αντιμετώπιζαν, στη συνέχεια, την ανικανότητά μου να σύρω τα χέρια μου..

Ειλικρινά τόσο αγύμναστα χέρια δεν έχετε ξαναδεί, στην τρίτη επανάληψη εκλιπαρούσα να σταματησω, εγώ, που μια μέρα με ξέχασαν σε κοιλιακούς για να δουν πόσους αντέχω.

Το παράδοξο αυτό με απασχόλησε και με απασχολεί ακόμα και τώρα, και ανακάλυψα μια ανατρεπτική δυναμική γυμναστική για τα χέρια που -πιστέψτε με- πιάνει... Με παρακολουθείτε?

Πιάνουμε την βεντάλια με το ένα χέρι και την κινούμε πάνω κάτω με δύναμη για δέκα λεπτά. Μετά αλλάζουμε χέρι και επαναλαμβάνουμε για άλλα δέκα λεπτά κοκ. Η δύναμη ρυθμίζεται από την ποσότητα του αέρα που παράγεται. Δεν διακόπτουμε την άσκηση ποτέ για να μην πάθουμε θερμοπληξία!!!

(Έτσι δε θα αντιμετώπιζε η Πολυάννα το γεγονός ότι με τέτοιο καύσωνα το κλιματιστικό στο γραφείο παραμένει χαλασμένο και ο *&^$#%^&(#$ εξακολουθεί να υπόσχεται πως θα το φτιάξει???)

Παρασκευή 15 Ιουνίου 2007

Ναι, επιτέλους το καλοκαίρι με βρήκε!

Είχα ένα πρόβλημα φέτος να συντονιστώ με το γεγονός ότι το καλοκαίρι ΗΡΘΕ!!

Μίλαγα για αυτό λες και περίμενα να έρθει, σύντομα αλλά όχι ακόμα. Ούτε το γεγονός ότι έφτασε μέσα Ιουνίου έκανε δουλεια!

Χτες όμως, επιτέλους, το καλοκαίρι με χτύπησε κατακούτελα.. Λυκαβητός, συναυλία, placebo, κόσμος, καλαμποκάκι, χεράκι να κρατάω (καλά αυτό είναι all weather, ευτυχώς!!!), και άαααραγμα.

Η συναυλία πάρα πολύ καλή, αλλά ομολογώ πως πιο πολύ απόλαυσα το κλίμα.Ρούφαγα τον κόσμο (καλά μιλάμε τίγκα) που φώναζε, χόρευε, τραγουδούσε, χτύπαγε παλαμάκια (θα έλεγα με τα χέρια ψηλά, αλλά δεν με πληρώνει η coca cola δυστυχώς για να το πω), και ξεκουραζόμουν. Να πάμε και μια θάλασσα και είμαι κομπλέ!

Βέβαια, δεν μπορώ να αντισταθώ και θα πω και το παράπονό μου. Μου πρότεινε ο φίλος μου να ανέβουμε με το τελεφερίκ, να πάμε για καφέ πάνω και μετά με τα πόδια στο θέατρο. Φτάνοντας στο τελεφερικ βρίσκουμε το μηχάνημα έκδοσης εισιτηρίων εκτός λειτουργίας και κόβουμε τα εισιτήρια στο γκισέ. 5,50 ευρώ το άτομο, για να διαπιστώσουμε στο πάνω μηχάνημα ότι μας έκοψε διπλής διαδρομής, χωρίς όμως να μας ρωτήσει. Οπότε λέμε να επιστρέψουμε και με το τελεφερίκ, μόνο που στην επιστροφή δεν μας δέχτηκε τα εισιτήρια. Συγνώμη, αλλά εγώ μπήκα χωρίς να πάρω καινούριο αφού το είχα πληρώσει.

Τέρμα η παρένθεση... Ααχχχ, καλοκαιράκι.. Καλά που ήρθε και η συναυλία να μου το θυμίσει!

Παρασκευή 1 Ιουνίου 2007

Για την Αμαλία...

Μην πάρεις φακελάκι - Μην δώσεις φακελάκι



«Ο ασθενής έχει το δικαίωμα του σεβασμού του προσώπου του και της ανθρώπινης αξιοπρέπειάς του.»

(σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 47 του Ν. 2071/ 1992)

«Να γίνουν εξαίρεση οι αλμπάνηδες ρε παιδιά, όχι ο κανόνας…»

(Αμαλία Καλυβίνου, 1977-2007)

Από την ηλικία των οκτώ ετών, η Αμαλία ξεκίνησε να πονάει. Παρά τις συνεχείς επισκέψεις της σε γιατρούς και νοσοκομεία, κανένας δεν κατάφερε να διαγνώσει εγκαίρως το καλόηθες νευρίνωμα στο πόδι της. Δεκαεπτά χρόνια αργότερα, η Αμαλία έμαθε ότι το νευρίνωμα είχε πια μεταλλαχθεί σε κακόηθες νεόπλασμα.

Για τα επόμενα πέντε χρόνια η Αμαλία είχε να παλέψει όχι μόνο με τον καρκίνο και τον ακρωτηριασμό, αλλά και με την παθογένεια ενός Εθνικού Συστήματος Υγείας που επιλέγει να κλείνει τα μάτια στα φακελάκια κι επιμένει να κωλυσιεργεί με παράλογες γραφειοκρατικές διαδικασίες. Εκτός από τις ακτινοβολίες και τη χημειοθεραπεία, η Αμαλία είχε να αντιμετωπίσει την οικονομική εκμετάλλευση από γιατρούς που στάθηκαν απέναντί της και όχι δίπλα της. Πέρα από τον πόνο, είχε να υπομείνει την απληστία των ιδιωτικών κλινικών και την ταλαιπωρία στις ουρές των ασφαλιστικών ταμείων για μία σφραγίδα.

Η Αμαλία άφησε την τελευταία της πνοή την Παρασκευή 25 Μαΐου 2007. Ήταν μόλις 30 ετών.

Πριν φύγει, πρόλαβε να καταγράψει την εμπειρία της και να τη μοιραστεί μαζί μας μέσα από το διαδικτυακό της ημερολόγιο. Στην ηλεκτρονική διεύθυνση http://fakellaki.blogspot.com, η νεαρή φιλόλογος κατήγγειλε επώνυμα τους γιατρούς που αναγκάστηκε να δωροδοκήσει, επαινώντας παράλληλα εκείνους που επέλεξαν να τιμήσουν τον Ορκο του Ιπποκράτη. Η μαρτυρία της συγκίνησε χιλιάδες ανθρώπους, που της στάθηκαν συμπαραστάτες στον άνισο αγώνα της μέχρι το τέλος.

«Ο στόχος της Αμαλίας ήταν να πει την ιστορία της, ώστε μέσα απ’ αυτήν να αφυπνίσει όσο το δυνατόν περισσότερους ανθρώπους και συνειδήσεις. Κυρίως ήθελε να δείξει ότι υπάρχουν τρόποι αντίστασης στην αυθαιρεσία και την εξουσία των ασυνείδητων και ανάλγητων γιατρών, αλλά και των γραφειοκρατών υπαλλήλων του συστήματος υγείας.»

(Δικαία Τσαβαρή και Γεωργία Καλυβίνου - μητέρα και αδελφή της Αμαλίας)

Σύμφωνα με τις διατάξεις του άρθρου 77 του Ν. 2071/1992, θεωρείται πειθαρχικό παράπτωμα για τους γιατρούς του Ε.Σ.Υ:

«Η δωροληψία και ιδίως η λήψη αμοιβής και η αποδοχή οποιασδήποτε άλλης περιουσιακής παροχής, για την προσφορά οποιασδήποτε ιατρικής υπηρεσίας.»

Η Αμαλία Καλυβίνου αγωνίστηκε για πράγματα που θεωρούνται αυτονόητα σε ένα σύγχρονο ευρωπαϊκό κράτος. Δυστυχώς δεν είναι και τόσο αυτονόητα στην Ελλάδα. Συνεχίζοντας την προσπάθεια που ξεκίνησε η Αμαλία, διαμαρτυρόμαστε δημόσια και απαιτούμε:

* ΝΑ ΛΗΦΘΟΥΝ ΑΜΕΣΑ ΜΕΤΡΑ ΑΠΟ ΤΗΝ ΠΟΛΙΤΕΙΑ ΩΣΤΕ ΝΑ ΣΤΑΜΑΤΗΣΟΥΝ ΤΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ ΚΑΙ Η ΑΝΙΣΟΤΗΤΑ ΠΟΥ ΕΠΙΦΕΡΟΥΝ ΣΤΗΝ ΑΝΤΙΜΕΤΩΠΙΣΗ ΤΩΝ ΑΣΘΕΝΩΝ

* ΝΑ ΓΙΝΕΙ ΠΙΟ ΕΥΕΛΙΚΤΟΣ Ο ΚΡΑΤΙΚΟΣ ΜΗΧΑΝΙΣΜΟΣ ΩΣΤΕ ΝΑ ΜΗ ΘΡΗΝΗΣΟΥΜΕ ΞΑΝΑ ΘΥΜΑΤΑ ΤΩΝ ΧΡΟΝΟΒΟΡΩΝ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΚΩΝ ΔΙΑΔΙΚΑΣΙΩΝ

* ΝΑ ΕΠΙΒΛΗΘΕΙ ΑΥΣΤΗΡΟΤΕΡΟΣ ΕΛΕΓΧΟΣ ΣΤΗ ΔΙΑΠΛΟΚΗ ΦΑΡΜΑΚΕΥΤΙΚΩΝ ΕΤΑΙΡΕΙΩΝ ΚΑΙ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΚΑΤΕΣΤΗΜΕΝΟΥ

* ΝΑ ΑΞΙΟΠΟΙΗΘΟΥΝ ΟΙ ΑΝΕΚΜΕΤΑΛΛΕΥΤΕΣ ΝΟΣΟΚΟΜΕΙΑΚΕΣ ΥΠΟΔΟΜΕΣ ΚΑΙ ΝΑ ΥΠΑΡΞΕΙ ΣΥΝΕΧΗΣ ΚΑΙ ΑΡΤΙΑ ΕΠΙΣΤΗΜΟΝΙΚΗ ΚΑΤΑΡΤΙΣΗ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΓΙΑΤΡΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΝΟΣΗΛΕΥΤΕΣ ΤΟΥ Ε.Σ.Υ.

* ΝΑ ΚΑΘΙΕΡΩΘΕΙ Η ΨΗΦΙΟΠΟΙΗΣΗ ΤΟΥ ΙΑΤΡΙΚΟΥ ΦΑΚΕΛΟΥ ΤΟΥ ΑΣΘΕΝΟΥΣ ΠΑΝΕΛΛΗΝΙΩΣ, ΩΣΤΕ ΝΑ ΕΠΙΣΠΕΥΔΕΤΑΙ Η ΣΩΣΤΗ ΔΙΑΓΝΩΣΗ ΚΑΙ ΘΕΡΑΠΕΙΑ

ΑΣ ΠΑΨΕΙ ΠΛΕΟΝ Η ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ ΤΩΝ ΚΥΒΕΡΝΩΝΤΩΝ, ΠΟΥ ΠΡΟΤΙΜΟΥΝ ΝΑ ΛΑΔΩΝΟΝΤΑΙ ΟΙ ΓΙΑΤΡΟΙ ΑΠΟ ΤΟΥΣ ΑΣΘΕΝΕΙΣ ΠΑΡΑ ΝΑ ΑΜΕΙΒΟΝΤΑΙ ΑΞΙΟΠΡΕΠΩΣ ΑΠΟ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ.

* ΟΧΙ ΑΛΛΑ ΦΑΚΕΛΑΚΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΗ ΓΡΑΦΕΙΟΚΡΑΤΙΑ

* ΟΧΙ ΑΛΛΟΣ ΕΜΠΑΙΓΜΟΣ

ΔΙΚΑΙΟΥΜΑΣΤΕ ΔΩΡΕΑΝ ΚΑΙ ΑΠΟΤΕΛΕΣΜΑΤΙΚΗ ΠΕΡΙΘΑΛΨΗ. ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.

Την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να δώσετε φακελάκι, μην το κάνετε. Προτιμήστε καλύτερα να κάνετε μια δωρεά. Η τελευταία επιθυμία της Αμαλίας ήταν η ενίσχυση της υπό ανέγερση Ογκολογικής Μονάδας Παίδων.

(Σύλλογος Ελπίδα, τηλ: 210-7757153, e-mail: infο@elpida.org, λογαριασμός Εθνικής Τράπεζας: 080/480898-36, λογαριασμός Alphabank: 152-002-002-000-515. Θυμηθείτε να αναφέρετε ότι η δωρεά σας είναι “για την Αμαλία”).

Τρίτη 22 Μαΐου 2007

Οι εμμονές του επαγγέλματος

Ήμουν σε μια ημερίδα σχετικά με τις συνεντεύξεις σε εταιρείες προς εύρεση εργασίας. Η όλη παρουσίαση δεν έλεγε τίποτα, στην ουσία μας παρουσίασαν και μας διαφήμισαν τις εταιρείες τους. Η κουβέντα που ακολούθησε όμως είχε γέλιο, κλάμα και σασπένς..


Τι να πρωτοσχολιάσω? Το ότι είχα άγνωστες λέξεις, αλλά μετά κατάλαβα ότι ομιλούσαν τη νέα ελληνική γλώσσα όπου παρεισφρύεις "ασυνείδητα" αγγλικές λέξεις (μιλάμε για τρελλή *λάνγκουιτσ*μάθεια) γιατί έχεις και μια αξία βρε παιδί μου, μη σε μπερδέψουμε και με την πλέμπα που μιλάει ελληνικά. Κοινώς, μιλάμε τέλεια αγγλικά, και πως το λέτε το *κόρσης* (σ.σ. courses) εσείς εδώ στο Ελλάντα?
Πέρα από πλάκα, καταλαβαίνω ότι σε επίπεδο ορολογίας χρησιμοποιείς αγγλικές λέξεις, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί σε χαλάει ο *μπας κλας* (που λέγαμε και στην *Ίνγκλαντ*) όρος σεμινάριο? Ααααα, δεν ξέρεις πως γράφεται? Πες το μου έτσι... Να ξέρετε δεν υπερβάλλω, μιλάμε για απίστευτες αγγλικές λέξεις για το οτιδήποτε.


Τι άλλο ενδιαφέρον ακούσαμε? Α, ναι! Ακούσαμε ότι το *σι-βι* μας πρέπει να είναι άψογο - σοβαρό - σύντομο - περιεκτικό, η συμπεριφορά μας στο τηλεφωνο *στρίκτλυ* επαγγελματική, το *ντρεσ κόουντ* πρέπει να το τηρούμε γιατί "είναι θέμα σεβασμού προς την εταιρεία" κλπ, κλπ, κλπ. Αλλά σε ερώτηση, γιατί οι εταιρείες δεν φροντίζουν να στείλουν απορριπτική απάντηση μετά τη συνέντευξη μάθαμε ότι "άνθρωποι είναι και αυτοί και δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν" (με τη πλέμπα που λέγαμε) και αν ξέραμε μόνο πόσο δύσκολο είναι(δακρύστε και εσείς μαζί μας). Μετά μάθαμε ότι φτιάχνονται ήδη προγράμματα για να αποστέλλουν μαζικές *ριπλάις* (ο φίλος μου, μου ψιθύρισε στα κρυφά πως τα προγράμματα αυτά λέγονται *μέιλ* και είναι εύκολα στη χρήση, αλλά επειδή είναι κακός άνθρωπος κράτησε την τεχνογνωσία για τον εαυτό του.. Υποπτεύομαι πως έχει σκοπό να πάει αύριο να τους πουλήσει την τεχνογνωσία αυτή πανάκριβα και μετά θα τον ψάχνω στον Αγ. Μαυρίκιο).


Αφού αναλύσαμε το πώς πρέπει να πουλάμε τον *σελφ* μας, και τα προσόντα μας, και την *περσονάλιτι* μας, ήθελα να ρωτήσω την άποψή τους για την κλασική ερώτηση "τι μισθό παίρνεις/θες" και τη συνεισφορά της απάντησης στην τελική επιλογή αλλά με πρόλαβαν. Όταν είπε και κάποιος "διαλέγετε τον πιο φτηνό", γελάσαμε όλοι με το *τζόουκ* του, αλλά φυσικά δεν τον διέψευσαν. Ειλικρινά στο τόπικ αυτό δεν θυμάμαι τις *ρισπόνσις* γιατί μάλλον μας δούλευαν ψιλό γαζί, αλλά δεν είμαι και σίγουρη.


Θύμωσα που μου έκλεψαν την ερώτηση και επειδή τα είχα πάρει στο κρανίο με όσα άκουγα, σκέφτηκα να κάνω ένα *στέιτμεντ*, οπότε έθιξα το θέμα ωραρίου (δουλεύεις δωδεκάωρο) και των υπερωριών (ξέρετε, αυτών που δεν πληρώνεται σχεδόν κανένας) με έμφαση στο γεγονός ότι στο δηλώνουν από τη συνέντευξη και επομένως περιλαμβάνεται στη σύμβαση εργασίας σου μολονότι δεν είναι νόμιμο (να μην πληρώνονται οι υπερωρίες ντε) και πως πρέπει ο *κάντιντανντ* να αντιδράσει, αφού αν αρνηθεί θα βρεθεί κάποιος με ανάγκη και θα δεχτεί.


Έλαβα κολοσιαία απάντηση. Με αποστόμωσε πλήρως, εμένα τη φτωχή δικηγόρο, που ζω και κινούμαι στη δικιά μου γεώσφαιρα...Με αποσβολλωμένο βλέμμα για την φρικιαστική ερώτηση που είχα κάνει έμαθα πως είναι θέμα δικής μου επιλογής (το να μείνω άνεργη επειδή διεκδικώ τα δικαιώματά μου), και άλλωστε δεν δουλεύω περισσότερο επειδή μου φορτώνουν δουλειά τριών με μισθό μισού, αλλά επειδή δουλεύω αργά (εγώ η άχρηστη) και τι φταίει η ΜΗΤΕΡΑ εταιρεία για τη δική μου ανεπάρκεια (μετανοώ πλήρως για τις φρικιάστικες *ντεμάνντσ* μου)...


Και ακολούθησε η κορυφαία *κονβερσέισον*:
- όσο για το νόμιμο που αναφέρατε (παύση)
έχετε το δικαίωμα να επιλέξετε (παύση)
πρόκειται για ελεύθερη αγορά (παύση)
Υπάρχει και η επιθεώρηση εργασίας (γελάκι).

-(εγώ, εντελώς παρμένη)
βλέπω γελάτε, προφανώς επειδή ξέρετε πως κανένας δεν τολμάει να πάει

- ε... ναι. Κανένας δεν πηγαίνει ποτέ, καταλαβαίνετε τους λόγους...

-(Από το βάθος ακούγεται φωνή να κάνει *λαρτζ* δήλωση)
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΞΕΧΝΟΥΝ, ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΟΤΕ(!!!!).


Τι να πω τώρα εγώ? Ξυπνήστε ζώα???Κανένας δε θα σώσει κανέναν, όσο για κάθε έναν που αξιώνει τα νόμιμα και την αξιοπρέπειά του, παραφυλάνε δέκα που ελπίζουν να το κάνει (ο μαλάκας)!


Ειπώθηκαν και άλλα ωραία, αλλά επειδή πρόσφατα ανακάλυψα πως έχω αλλεργία στην μαλακία, άρχισα ήδη να τα ξεχνάω!


* όσοι είχατε άγνωστες λέξεις, να πάτε να μάθετε αγγλικά πριν ξαναέρθετε. Εδώ είμαστε σίριους μπλογκ*



Δευτέρα 21 Μαΐου 2007

Είναι λογικό..

...μετά το καλοκαίρι πάντα έρχεται το φθινόπωρο!
Και τι φθινόπωρο!
(Που να ακουγατε και την καταιγίδα που ακούω εγώ αυτήν την στιγμή!!!)

Πέμπτη 10 Μαΐου 2007

Συνέντευξη να το πω και εγώ?

Αγαπητή lote alcarin ιδού η συνέντευξη που μου ζητήσατε! Με πιάσατε και σε περίοδο λίγο κάπως, οπότε βγήκε λίγο downιάρικη, αλλά δεν πειράζει. Να μάθετε να μην ζητάτε!

Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Η ηρεμία και η γαλήνη ψυχής. Αυτά τα δύο προσφέρουν όλες τις μεγάλες στιγμές!

Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Αυτό για την ανάγκη και τη φιλοτιμία το ξέρετε?

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Δε χάνω ευκαιρία να γελάω! Για αυτό δεν θεωρώ αξιοσημείωτη την τελευταία φορά που γέλασα. Πάντως αν θέλετε να γελάσετε εγγυημένα μπορώ να σας διηγηθώ ορισμένες πολύ αστείες ιστορίες!

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Ειλικρινά ο εαυτός μου εκπλήσσει ακόμα και μένα πολλές φορές. Πέρα από πλάκα θεωρώ πολύ πλαστό να κάθομαι να αυτοκολακεύομαι. Μπορώ όμως να κουτσομπολέψω όποιον άλλον θέλετε ευχαρίστως.

Το βασικό ελάττωμά σας;

Η ανασφάλειά μου.

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Στων άλλων. Δυστυχώς.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Τον Ίωνα Δραγούμη ασυζητητί.

Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Αυτό που ξεκίνησα ενάμισυ χρόνο πριν. Περιλάμβάνει και πολλά άλλα ταξίδια από τα οποία δεν μπορώ να επιλέξω..

Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν έχω βρει κάποιον συγγραφέα του οποίου το σύνολο έργων να με ενθουσιάζει. Αμέτρητα καλά βιβλία μπορώ να αναφέρω όμως, αλλά φαντάζομαι θα βαριέστε να διαβάζετε λίστες. Επειδή όμως είμαι και ολίγον ψώνιο, ένιωθα πάντα μια έλξη για τον Έσσε, καθώς θα είχαμε ίδια μέρα γενέθλια (αν είχαμε συνυπάρξει!). Φυσικά έγραψε και τον Ντέμιαν, μεταξύ άλλων!
Από ποιητές ο Καβάφης (και η μέρα που ανακάλυψα πως ήταν και φίλος με τον Δραγούμη ήταν πολύ ευτυχισμένη!)

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

Οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά. Αν και στις μέρες μας το να είναι άντρας μετράει σίγουρα θετικά!

και σε μια γυναίκα;

Σαν γυναίκα θα μιλήσω για χαρακτηριστικά που θα με έκαναν να τις θέλω για φίλες μου. Λοιπόν δεν μπορώ να το προσδιορίσω, πάντως όσες γυναίκες έκανα ποτέ φίλες μου έκαναν κατά κύριο λόγο παρέα με άντρες, όπως και εγώ αν και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Γενικά, δεν έχω φίλες και πρόσφατα άρχισα να νιώθω αυτήν την έλλειψη.

Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Ο Ντεμπισύ.
Με ενθουσιάζει όμως και ο Μπραμς.

Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Δε σφυρίζω ούτε τραγουδάω γιατί είμαι ψυχοπονιάρα και λυπάμαι το ντους (και όποιον άλλο κακομοίρη τύχει να με ακούει!)

Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Ο "Μεγάλος Δεύτερος" του Λευτέρη Κυπραίου.

Η ταινία που σας σημάδεψε;

"Angel baby" αγνώστων λοιπόν στοιχείων. Την είδα τυχαία πριν χρόνια στον μοναδικό κινηματογράφο που την είχε φέρει (άτιμες εταιρείες διανομών) ελλείψει άλλων επιλογών και το μόνο που ξέρω είναι πως πρόκειται για αυστραλέζικη παραγωγή. Αν παρελπίδα κάποιος ξέρει κάτι παραπάνω ας με βοηθήσει.
Επίσης, (και μην με κοροιδέψει κανείς γιατί θα θυμώσω) το Mullholand Drive (σκέφτηκα να το αφήσω απέξω γιατί μου φτάνουν όσα έχω ακούσει μέχρι σήμερα για το γούστο μου, αλλά τελευταία στιγμή παραδόθηκα).

O αγαπημένος σας ζωγράφος;

Δεν ασχολούμαι με ζωγραφική τόσο ώστε να ισχυρίζομαι πως έχω αγαπημένο ζωγράφο. Πάντως μου αρεσει πολύ ο ιμπρεσιονισμός και οι ταραγμένες θαλασσογραφίες (ειδικά μία σε ένα υπόγειο του Λούβρου, αγνώστων λοιπων στοιχείων επίσης που την κοίταζα με τις ώρες μόνη μου. Όλοι οι άλλοι θεωρούσαν πως έπρεπε να θαυμάζουν την Τζοκόντα).

Το αγαπημένο σας χρώμα;

Όλα τα χρώματα σε ζωηρή ματ απόχρωση. Εστιάζω όμως σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου με κορύφωση στο μπορντώ (εξ ού και η κουζίνα μου σε μπορντώ χρωμα!)

Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Θέλω να πιστεύω ότι η μεγαλύτερη επιτυχία μου βρίσκεται στο σύντομο μέλλον μου. Πράγματα για τα οποία νιώθω περήφανη έχω βέβαια και στο παρελθόν μου.

Το αγαπημένο σας ποτό;

Tequila.. it makes me happy! Λευκή, full extra (αλατάκι, λεμονάκι)! Μιλάμε πάντα για σφηνάκι, γιατί ως γνωστόν τα "καλά αρώματα μπαίνουν σε μικρό μπουκάλι"!

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Που οι λάθος επιλογές που έκανα κάποτε αλλοίωσαν σε υπερβολικό βαθμό την προσωπικότητά μου.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;

Τον φασισμό και την έλλειψη δημοκρατίας στην συμπεριφορά των άλλων. Ίσως όμως περισσότερο και από αυτό την αγνωμοσύνη.

Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Δεν γράφω. Ποτέ δεν δήλωσα λογοτέχνης ή συγγραφέας με κανένα τρόπο.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Φοβάμαι όλες τις φοβίες που έχω αποκτήσει τα τελευταία χρόνια και δεν μπορώ να αποβάλλω με τίποτα.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Δεν επιλέγω. Φαντάζομαι μου προκύπτουν ως πιο βολικά όταν στριμώχνομαι ή φοβάμαι.

Ποιο είναι το μότο σας;

Δεν έτυχε, πέτυχε.

Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Χωρίς να το καταλάβω. Κατά προτίμηση σε μεγάλη ηλικία.

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Δε σκέφτομαι ποτέ τέτοια πράγματα γιατί αγριεύομαι.. Κάθε πράγμα στον καιρό του, είμαι νέα ακόμα.

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Περίεργη. Πάντως σε γενικές γραμμές, παρά τα άγχη μου είμαι ευτυχισμένη.

Η τελευταία φορά που έκανα πάσα, υπήρξε καταστροφική. Να το ρισκάρω ακόμα μια φορά?
Λοιπόν, θα καλέσω τον
azrai και τον stiliti που με τίμησαν την προηγούμενη φορά. Την πληρωμένη πένα που έχει εξαφανιστεί, τον σεξπυρ γιατί μου αρέσει όταν γκρινιάζει, την maria iribarne παρόλο που την έχει πιάσει η οξεία τεμπελίτιδα γραφής που προκαλείται από το καλοκαίρι και τον lithoni έτσι για να του την σπάσω!

Τετάρτη 9 Μαΐου 2007

Ποιο είναι τελικά το όριο?

Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να έχουν απόψεις κατασταλαγμένες για τα πάντα, να στηλώνουν γερά τα πόδια κάτω και να μην κουνιούνται ούτε σπιθαμή. Πάντα ζήλευα τους ανθρώπους αυτούς, γιατί εγώ στα περισσότερα πράγματα υπολογίζω και την αντίθετη άποψη. Κατέληξα ότι η ειδοποιός διαφορά ανά περίπτωση είναι ο καθορισμός των ορίων. Να βρεις δηλαδή το σημείο εκείνο μέχρι το οποίο πρέπει να έχεις την α΄ συμπεριφορά και που αν ξεπεραστεί να περνάς στην συμπεριφορά β΄.
Όταν όμως σκέφτομαι ανά περίπτωση τα όρια αυτά, και που πρέπει να τεθούν μπερδεύομαι, στο μυαλό μου επικρατεί ένα χάος.
Κάποια επαγγέλματα – λειτουργήματα, στηρίζονται σε μία δεοντολογία που δεσμεύει τα πρόσωπα που τα τελούν τόσο ήθικά όσο και νομικά. Πρόκειται για επαγγέλματα – λειτούργήματα των οποίων ο θεμέλιος λίθος είναι η δέσμευση εχεμύθειας και απορρήτου. Απο το απόρρητο δεσμεύονται για παράδειγμα οι δικηγόροι, οι γιατροί ανεξαιρέτως, οι ψυχολόγοι – ψυχίατροι, οι παπάδες...
Θα ήθελα να σταθώ σε εκείνους όπου λόγω θέσης ελκύουν εξομολογήσεις. Αν έχω κάτι που με βαραίνει και δεν μπορώ να το πω στους ανθρώπους γύρω μου, ενδεχομένως θα απευθυνθώ σε ένα ψυχολόγο ή σε ένα παπά. Θα απευθυνθώ εκεί γιατί γνωρίζω πως δεσμεύεται να μην μεταφέρει πουθενά παραέξω τα όσα του έχω πει. Η αναγκαιότητα του απορρήτου είναι πασιφανής, νομίζω. Πάω λοιπόν και ξεφορτώνω το βάρος που έχω μετατίθοντάς το σε πλάτες άλλου. Αν όμως το βάρος μου είναι ένα έγκλημα ειδεχθές, πόσο σωστό είναι τελικά το απόρρητο? Ποιο είναι το όριο και ποια η διαδικασία μέσω της οποίας θα μπορούσε να τηρηθεί η ισορροπία ανάμεσα στην αναγκαιότητα διαφύλαξης των προσωπικών μου ζητημάτων και στην διελεύκανση ή ανακοίνωση εγκλημάτων? Αναρωτιέμαι, αν ένας κατ’ εξακολούθηση βιαστής ας πούμε, πηγαίνει και «εξομολογείται» κάθε έναν βιασμό που διαπράττει στον παπά ή στον ψυχολόγο του, είναι σωστό τελικά οι άνθρωποι αυτοί να δεσμεύονται και να μην μπορούν να το πουν πουθενά παραέξω?
Μιλάω φυσικά για την περίπτωση του 73χρονου, σήμερα, ο οποίος εν ψυχρώ σκότωσε, διαμέλισε και εξαφάνισε τη σύζυγό του πριν από έντεκα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ενός άντρα που είχε την ψυχραιμία να δηλώσει την εξαφάνιση της συζύγου του στην αστυνομία 24 ώρες μετά. Ενός άντρα που παραφύλαγε από το παράθυρο, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι το σκουπιδιάρικο πέρασε, ο κάδος άδειασε και οι σακκούλες πολτοποιήθηκαν. Ο άντρας αυτός εξομολογήθηκε την πράξη του στον παπά, λες και έτσι θα έπαιρνε άφεση αμαρτιών, και συνέχισε τη ζωούλα του.
Και ο παπάς? Ο αποδέκτης της εξομολόγησης αυτής? Ο μόνος άνθρωπος –πλην του δολοφόνου – που γνώριζε την αλήθεια? Η θέση του και η φύση της εξομολόγησης επέβαλε να τηρήσει το απόρρητο. Η συνείδησή του επέβαλε να σπάσει το θεμέλιο λίθο της εξομόλογησης και να μιλήσει. Προφανώς έκανε τελικά αυτό που επέβαλε η συνείδησή του. Ήταν λάθος ή σωστό? Και από ποια σκοπιά εξετάζεις το ζήτημα για να κρίνεις? Αν το εξετάσεις από την πλευρά του εξομολογούμενου λες ότι έπραξε λάθος. Έστω και αν εσύ που το λες, δεν έχεις διαπράξει τέτοιο έγκλημα. Φοβάσαι ότι ανοίγει ο δρόμος να αρχίσει να μιλάει ο παπάς – ή ο ψυχολόγος που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν στη θέση του – δεξιά και αριστερά. Αν όμως το εξετάσεις από τη σκοπιά του θύματος και της οικογένειάς του, τι θα πεις τότε?

Παρασκευή 4 Μαΐου 2007

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΕΣΑΣ..

.. αλλά όποτε κάποιος λέει "δομημένα ομόλογα" τα αυτάκια μου ακούνε "γ#@$μένα ομόλογα".
Και το πρόβλημα δεν είναι τι ακούω, το πρόβλημα είναι τι λέω. Ούτε μια κουβέντα της προκοπής δεν μπορώ να κάνω, σοβαρός άνθρωπος!

Τρίτη 24 Απριλίου 2007

Οπαδική κομματολαγνεία

Διάβαζα μια συζήτηση σε ένα forum, για το βρώμικο '89. Για αυτήν την κηλίδα στην ιστορία του ΚΚΕ, για αυτήν την ανίερη συνεργασία του με τη δεξιά. Για το ότι η ΚΝΕ είναι η κόκκινη ΔΑΠ και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά. Τα άτομα που συμμετείχαν στη συζήτηση ήταν ΠΑΣΟΚ και κατά πολύ νεώτερα από εμένα (που δεν είμαι και καμιά γριά στα 27 μου).


Το '89 ήμουν δέκα χρονών. Δεν περιμένετε φυσικά να είχα τότε πολιτική σκέψη και άποψη. Ό,τι έμαθα για τα τότε το έμαθα μετά. Δεν θέλω εδώ να γίνει συζήτηση πολιτικής ιστορίας ή οτιδήποτε άλλο, γιατί ειλικρινά σας το λέω, το '89 δεν με ενδιαφέρει καθόλου.


Με ενδιαφέρουν άλλα πράγματα όμως. Για παράδειγμα, ότι και εμείς σαν νέοι και φοιτητές και οι πιο νέοι από εμάς ανακυκλώνουμε συνθήματα που αφορούν σε καταστάσεις τις οποίες δεν ζήσαμε καν. Φοράμε παρωπίδες και μιλάμε συνθηματικά για τον Πέτρουλα και τον Λαμπράκη, για το Γράμμο και το Βίτσι, για το ΚΚΕ και δεξιά μια φωνή και μια γροθιά, για τον Ζέρβα και τον ΕΔΕΣ, για... για... για... Όσοι είστε ή υπήρξατε φοιτητές από την μεταπολίτευση έως και σήμερα ξέρετε πολύ καλά για τι πράγμα μιλάω.


Πιστεύετε πραγματικά πως σήμερα υπάρχει Δεξιά και Σοσιαλισμός και Αριστερά? Πιστεύετε πραγματικά πως αυτά οριοθετούνται το καθενα και σε ένα χώρο? Θυμάμαι όταν ήμουν 18 ή 19 χρονών, με Κυβέρνηση Σημίτη, είχα βγει με μια παρέα, πολύ μεγαλύτερους μου σε ηλικία. Και είχε ξεκινήσει μια πολιτική συζήτηση. Ήταν ένα παιδί, γύρω στα 26 τότε, που μου είχε κεντρίσει την περιέργεια, γιατί έβρισκα παράδοξα τα όσα έλεγε και δεν μπορούσα να καταλάβω τι ψήφιζε. Κάποια στιγμή τον ρώτησα στην ψύχρα, για να εισπράξω την ακόλουθη απάντηση "κοίτα, εμείς στην οικογένειά μου είμαστε πάππου προς πάππου δεξιοί, για αυτό ψηφίζω Σημίτη". Γέλασα τότε, για να συνειδητοποιήσω αμέσως πως δεν αστειευόταν.


Λυπάμαι πραγματικά, γιατί φαίνεται πως ζούμε ακόμα στη Χούντα. Δεν είμαστε σε θέση να κατανοήσουμε πως πρόκειται για το ιστορικό μας παρελθόν το οποίο πρέπει να είναι οδηγός για να μην επαναλάβουμε τα ίδια λάθη. Δεν το κατανοούμε γιατί τα λάθη αυτά τα ζούμε ακόμα. Είναι η πραγματικότητά μας, η καθημερινότητά μας, τα συνθήματα που μας τρέφουν.


Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί επιμένουμε να ακολουθούμε με οπαδική νοοτροπία τα κόμματα. Γιατί θέλουμε να είναι εχθροί μεταξύ τους, να μην συνεργάζονται, να καταργεί ο ένας τον άλλο? Γιατί είναι τόσο ανίερη η συμμαχία ΚΚΕ - ΝΔ? Γιατί είναι σωστή η συμμαχία ΠΑΣΟΚ - ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΥ ή ΠΑΣΟΚ - ΛΑΟΣ? Ή έστω όχι και τόσο κατακριτέα. Και αν πρόκειται καθαρά για κριτική της πολιτικής συνέπειας ενός κόμματος, γιατί δεν βλέπουμε ποτέ τα κοντινά - ιδολογικά - κόμματα να συνεργάζονται? Πότε συνεργάστηκαν τα δύο αριστερά κόμματα, το ΚΚΕ και ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ? Μήπως επειδή κυνηγούν το ίδιο κομμάτι της πίτας? Και τελικά, ποια η πραγματική ιδεολογική διαφορά της ΝΔ και του ΠΑΣΟΚ. Σήμερα όμως, όχι πριν είκοσι χρόνια. Γιατί μπορεί να είμαστε ένας λαός που αρνείται να μεγαλώσει, όμως από το 1989 έχουν περάσει 18 χρόνια και από το 1975 έχουν περάσει 32 χρόνια.


Παρακολουθώ την πολιτική και για να μιλήσω για τον εαυτό μου έχω να πω τα εξής με κάθε ειλικρίνεια. Ψηφίζω ένα κόμμα, για κάποιους λόγους, ωστόσο αν με ρωτήσετε άνετα μπορεί να μην το ψηφίζω σε δύο χρόνια. Δεν νιώθω καμία συναισθηματική συνάφεια, και δεν χρωστάω σε κανέναν να τον ψηφίζω εφ' όρου ζωής. Από εκεί και πέρα, ανεξαρτήτως του χρώματος που κυβερνά, θωρώ επικίνδυνη την παραμονή ενός κόμματος στην εξουσία πέραν των 2 τετραετιών. Πιστεύω στην εναλλαγή, η οποία απαγκυλώνει, αποφορτίζει και προσφέρει στη δημιουργία νέων ιδεών. Δεν καταργώ τα καλά μιας Κυβέρνησης που δεν ψήφισα, δεν στηρίζω τυφλά μια κυβέρνηση που ψήφισα. Και ακράδαντα πιστεύω, πως πρέπει να αναγνωρίζουμε τα -λίγα ή πολλά - καλά που μπορεί να έγιναν και η επόμενη κυβέρνηση απλά να προχωρά ένα βήμα πιο πέρα.


Τέλος, πιστεύω , πως τα δύο κόμματα εξουσίας, το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ έχουν από χρόνια καταρρίψει κάθε ιδεολογική διαφορά ανάμεσά τους. Στην εποχή της παγκοσμιοποίησης και της ΕΕ, υπάρχουν απλά τα πράγματα που πρέπει να γίνουν, και διαφέρουν οι προτάσεις επί του πως θα γίνουν. Και ναι, φαταούλες υπάρχουν και στα δύο κόμματα. Οχι, όμως ότι λείπουν και από την Αριστερά. Απλά η Αριστερά μιλάει από τη θέση εφησυχασμού της μόνιμης αντιπολίτευσης, και αυτή είναι η διαφορά - ή αν θέλετε η ευλογία της.

Παρασκευή 20 Απριλίου 2007

Γενέθλια

Σήμερα είμαι πολύ χαρούμενη γιατί έχει γενέθλια η αγάπη μου!
Έχω πάρει το δωράκι μου ήδη, και έχω κανονίσει και ρομαντικό δείπνο - έκπληξη!
Δε σας λέω που, για να μην το διαβάσει..
Σαν παιδάκι κάνω, λες και έχω γενέθλια εγώ! Σοβαρά τώρα, εγώ χαίρομαι περισσότερο από εκείνον, αλλά δεν πειράζει το βράδυ θα χαίρεται και αυτός!

Χρόνια πολλά αγάπη μου!!!!!

Δευτέρα 16 Απριλίου 2007

Jesus Christ Superstar

Η ιστορία μου με τη συγκεκριμένη ροκ όπερα ξεκινάει από παλιά και συγκεκριμένα από το Λύκειο. Κολλητός μου φίλος τότε, παθιασμένος με τη μουσική πιανίστας, μιλούσε για την μουσική αυτή σαν να ήταν η αποκάλυψη.. Για χρόνια μπαίναμε σε όποιο δισκάδικο - βιντεο κλαμπ βλέπαμε στο δρόμο μας να ψάξουμε να το βρούμε.
Δεν το βρήκαμε ποτέ.
Ξέρω όλα σχεδόν τα τραγούδια γιατί μου τα τραγουδούσε ο φίλος μου. Τα έπαιζε και στο πιάνο, αφού είχε εξαιρετικό μουσικό αυτί. Ποτέ όμως δεν άκουσα το cd, ποτέ δεν είδα την ταινία.

Πριν λίγο καιρό, με το που έμαθα ότι έρχεται η παράσταση στην Αθήνα, αναφώνησα δεν την χάνω με τίποτα! Μετά έμαθα τις τιμές και κλονίστηκα λίγο. Είπα και ένα "άι στο διάολο, σιγά μην τους τα δώσω". Η αλήθεια είναι πως έχουν χάσει την μπάλα με τις τιμές των εισιτηρίων εντελώς.
Με έτρωγε όμως. Τελικά οι αντιστάσεις μου έπεσαν, τόσα λεφτά ξοδεύω από εδώ και από εκεί, χαλάλι. Μετά διάβασα πως πρόκειται για μοντέρνα μεταφορά, πως φοράνε δερμάτινα κλπ. Χαλάστηκα λίγο, αλλά σκέφτηκα, "σιγά, εγώ για τη μουσική πάω". Ξανακοίταξα και τις τιμές. Αποφάσισα να επενδύσω και στην αγορά ενός καλού ζευγαριού κυαλιών (δε θα μου πάει χαμένο, έτσι όπως ανεβαίνουν οι τιμές διαρκώς)και ήμουν έτοιμη να αγοράσω τα εισητήρια.
Και τότε, διάβασα, πως τα τραγούδια
ΕΧΟΥΝ ΓΙΝΕΙ ΕΘΝΙΚ. Με την έγκριση του Andrew Lloyd Webber, λέει, αλλά έλεος. Αυτό δεν είναι το Jesus Christ Superstar! Μόνο οι στίχοι έχουν μείνει οι ίδιοι.
Τελικά δε θα πάω. Αλλά χαίρομαι που έρχεται η παράσταση, γιατί επ' ευκαιρίας πωλείται το soundtrack και το έχω ήδη στα χέρια μου. Δυστυχώς δεν πρόλαβα να αγοράσω το dvd, αλλά ελπίζω πως λόγω ζήτησης θα φέρουν και άλλα και θα το αγοράσω αμέσως.





Και θέλω να πω το παράπονό μου επίσης. Που θα πάει αυτή η κατάσταση με τις τιμές? Γενικά μου αρέσει να πηγαίνω σε συναυλίες και παραστάσεις που έρχονται στην Ελλάδα. Είχα πάει ας πούμε και στο Cats και ήταν υπέροχο. Αλλά και να μη μου άρεσε δεν θα μετάνιωνα που πήγα, γιατί πρόκειται για μια τεράστια δουλειά με τεράστιο μύθο. Έχω πάει σε συναυλία μόνο και μόνο γιατί ήθελα να ακούσω ένα τραγούδι live. Και το άκουσα. Προσπαθώ να παρακολουθώ ό,τι μεγάλο έρχεται, ακόμα και αν δεν είμαι τρελή θαυμάστρια. Όμως πλέον δεν αντέχω να τα παρακολουθώ. Και τρελαίνομαι, αλήθεια σας λέω. Και αναρωτιέμαι, μήπως είμαστε πλούσιοι και εμείς δεν το έχουμε καταλάβει, αλλά το ξέρουν οι εταιρείες που ρυθμίζουν τα εισιτήρια?









Παρασκευή 13 Απριλίου 2007

Περίεργη διάθεση

Αυτές τις μέρες έχω μια περίεργη διάθεση. Δεν έχω όρεξη να κάνω τίποτα, μα τίποτα απολύτως. Νιώθω μια απίστευτη κούραση, ή μάλλον όχι κούραση. Υπνηλία. Το μόνο που θέλω να κάνω είναι να κοιμάμαι. Έχω αποχαυνωθεί πλήρως και δεν έχω κουράγιο να πάρω τα πόδια μου.

Άλλες χρονιές, με το που έμπαινε η Άνοιξη, ξύπναγα, γέμιζα ενεργητικότητα και όρεξη, δε σταματούσα να κάνω πράγματα. Φέτος συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο.. Λέτε να φταίει το γεγονός, ότι όλος ο χειμώνας ήταν μια παρατεταμένη άνοιξη?

Ελπίζω όχι, γιατί αυτό θα σημαίνει πως θα ξυπνήσω πάλι του χρόνου τέτοια εποχή!

Δευτέρα 26 Μαρτίου 2007

Επιστροφή σε παλιότερο post.

Τον τελευταίο καιρο δυστυχώς δεν είχα καθόλου χρόνο να ασχοληθώ με το blog μου. Και λέω δυστυχώς γιατί από μέρες είχα σκοπό να διακόψω τα κείμενα που ήδη γράφω προκειμένου να κάνω μια επιστροφή σε ένα παλιότερο post μου.

Στις 9 Νοεμβρίου 2006 έγραψα ένα κείμενο με τίτλο "Μπορώ να έχω και εγώ αύξηση 70% στο μισθό μου παρακαλώ?" Στις 11 Μαρτίου μου ήρθε ένα σχόλιο και ακολούθησε μια ανταλλαγή σχολίων με τον Γιώργο, ο οποίος είναι πρωτοδίκης δικαστής. Αναφέρει την άποψή του και θεωρώ πως θα ήταν σωστό - εφόσον έγραψα ένα κείμενο με ένα συγκεκριμένο ύφος - να επαναφέρω το κείμενο στην αρχή, ώστε η άποψή του να μπορέσει να αναγνωσθεί από όποιον ενδιαφέρεται. Για αυτό και λόγω έλλειψης χρόνου παρέλειψα να θέσω και την απάντησή μου σαν απάντηση στο τελευταίο του σχόλιο, προκειμένου να το κάνω εδώ. Δυστυχώς, δεν έχω τη δυνατότητα να τον ειδοποιήσω, και ελπίζω να ρίξει μια ματιά προκειμένου να μπορέσει να δει και αυτό το κείμενο.

Αγαπητέ Γιώργο,
χάρηκα πολύ διαβάζοντας το σχόλιό σου, γιατί κατά κάποιο τρόπο διαφωνείς με όσα έγραψα ακολουθώντας όμως την ίδια πορεία και ύφος με το αρχικό μου κείμενο. Συγκρίνεις τη θέση σου και τους όρους με τους οποίους εργάζεσαι, με άλλες κατηγορίες εργαζομένων που θεωρείς προνομιούχες, τόσο σε επίπεδο αποδοχών όσο και σε επίπεδο αντικειμένου. Αντίστοιχα, θα μπορούσε να έρθει ένας από αυτούς τους εργαζόμενους και να πει, "ναι αλλά εγώ αντιμετωπίζω ..... και παίρνω μόνο.... ενώ αυτος... και αυτός... και εκείνος...". Και ο φαύλος κύκλος να συνεχιστεί επ' άπειρον.
Σέβομαι απεριόριστα και την πορεία σου και το έργο σου. Και ξέρω πόσο δύσκολη είναι η ζωή του δικαστή. Άλλωστε για αυτό δεν την επέλεξα, αφού γνωρίζεις μάλλον πως έχουμε το ίδιο πτυχίο. Εσύ όμως την επέλεξες, γνωρίζοντας τις συνθήκες. Μπορεί να είμαι ακόμα μία προνομιούχος που εξεγείρεται, μπορεί όμως να είμαι απλά και μία νέα δικηγόρος που ψάχνει να βρεί το δρόμο της αντιμετωπίζοντας πολλές δυσκολίες, τόσο οικονομικές, όσο και σε επίπεδο όρων εργασίας. Βλέπεις, στην δουλειά μου αντιμετωπίζω και εγώ πλείστα προβλήματα όταν για παράδειγμα καταθέτω αγωγή σε πολιτικό δικαστήριο ή Ειρηνοδικείο και προσδιορίζω δικάσιμο μετά από 3 χρόνια. Πόσο εύκολο είναι πιστεύεις να το εξηγήσω αυτό στον πελάτη μου? Να μην μιλήσω για αγωγή που κατέθεσα το έτος 2004 στο Διοικητικό Πρωτοδικείο και ακόμα δεν έχει προσδιοριστεί καν.
Ας μιλήσουμε για προβλήματα λοιπόν. Προσδιορίζω μια πολιτική αγωγή τον Ιανουάριο του 2009. Φτάνει η δικάσιμος και ο αντίδικος ζητά και παίρνει την μία αναβολή που δικαιούται, άρα προσδιορίζω εκ νέου σε ένα χρόνο κατ' ελάχιστο, δηλαδή φτάνω στον Ιανουάριο του 2010. Δικάζεται η αγωγή μου και περιμένω κατ' ελάχιστον έξι μήνες να εκδοθεί η απόφαση, δηλαδή φτάνω στον Ιούνιο του 2010. Ο αντίδικος καταθέτει έφεση και - για να μη γίνομαι κουραστική - χάνω άλλα τρία χρόνια. Δηλαδή, κατ' ελάχιστον έξι χρόνια δικαστηρίων, απίστευτη ταλαιπωρία τόσο για εμένα όσο και για τον πελάτη μου. Και περιμένεις ότι μπορώ να δεχτώ το μόνο αίτημα των δικαστών να είναι η αύξηση των μισθών τους? Μην αναζητάς ευθύνες στην δική μου αγανάκτηση. Καλύτερα να ζητήσεις εξηγήσεις από εκείνους που σας εκπροσωπούν και εμφανίζουν ένα αλλαζονικό πρόσωπο και μόνο.
Και μιας και ανέφερες ότι συνήθως αυτοί που εξεγείρονται είναι οι πλέον προνομιούχοι, έχω να δηλώσω πως είμαι μία από αυτούς. Γιατί έχω δικό μου γραφείο, και παρά τα προβλήματα και τα άγχη, και την οικονομική δυστοκία και ανασφάλεια, τουλάχιστον όμως δεν είμαι σκλάβα. Γιατί γνωρίζω -και γνωρίζεις- δικηγόρους με μεταπτυχιακά και διδακτορικά που εργάζονται σαν σκλάβοι δώδεκα και δεκατέσσερεις ώρες για τετρακόσια ευρώ το μήνα.

Σε ευχαριστώ πολύ για το χρόνο που διέθεσες, αλλά και για το γενικότερο ύφος σου.

Φιλικά

Τετάρτη 7 Μαρτίου 2007

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙΑΔΑΣ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ # 2


Κάποτε ήμουν και εγώ μια αθώα δευτεροετής φοιτήτρια Νομικής. Δεν είχα αποβάλλει ακόμα το άγχος για τις εξετάσεις μου στο Πανεπιστήμιο. Ήταν λοιπόν ένα μάθημα, δύσκολο, που οι φήμες για αυτό το έκαναν ακόμα πιο δύσκολο. Επέλεξα να εξεταστώ προφορικά. Την μέρα των εξετάσεων πηγαίνω στο γραφείο του καθηγητή και περίμενα από έξω τη σειρά μου. Δεν ήμασταν πολλοί, καμιά τριανταριά φοιτητές τολμήσαμε το απονενοημένο διάβημα της προφορικής εξέτασης.

Περιμένοντας, επικρατούσε η γνωστή ατμόσφαιρα σε παρόμοιες καταστάσεις. Όλοι μας αγχωμένοι, με τα βιβλία ανοιχτά να ρουφάμε λαίμαργα τις γραμμές, και να ρωτάμε ο ένας τον άλλον την γνώμη του για τα SOS. Όπως καθόμουν με το βιβλιαράκι μου αγκαλιά, κάποια στιγμή σηκώνω το κεφάλι και κοιτάζω τον νεαρό που καθόταν δίπλα μου. Στεκόταν ατάραχος, ακίνητος και κοίταζε γαλήνια ψηλά. Καμία συμμετοχή στο πανηγύρι του άγχους που είχε στηθεί. "Tavor πήρε?" σκέφτηκα. Τον κοίταξα καλύτερα, και κατάλαβα πως είναι τυφλός. Μία σκέψη σαν αστραπή από το μυαλό μου, "καλά αυτός πως διαβάζει?".

Τότε έκανα κάτι, για το οποίο ομολογώ ντρέπομαι ακόμα και τόσα χρόνια μετά (και ζήτησα και συγνώμη αργότερα από τον φίλο μου πλέον Μ.). Εξέφρασα την απορία μου φωναχτά, απυθυνόμενη όμως όχι στον ίδιο αλλά στην μητέρα του που τον συνόδευε. Και έμαθα, και η μέρα εκείνη άλλαξε πολλά πράγματα για μένα.

Έμαθα λοιπόν πως υπάρχει το Κέντρο Τυφλών. Εκεί, πρέπει να αποστέλλονται τα βιβλία όλων των βαθμίδων εκπαίδευσης και όλων των Τμημάτων, προκειμένου να ηχογραφηθούν. Οι τυφλοί πηγαίνουν εκεί και παραλαμβάνουν τις κασσέτες των μαθημάτων των σχολών τους, και μελετούν με κασσετόφωνο. Φυσικά εξετάζονται πάντα προφορικά.

Μου φάνηκε δύσκολο πολύ να μελετώ από κασσέτα, χωρίς να υπογραμμίζω ή να κρατάω σημειώσεις. Αυτή ήταν η πρώτη μου σκέψη, η οποία όμως δεν κράτησε πολύ. Γιατί έμαθα ότι οι καθηγητές δεν στέλνουν ποτέ τα βιβλία τους, ούτε ανταποκρίνονται στις παρακλήσεις του Κέντρου Τυφλών. Κατα συνέπεια, η μόνη επιλογή που απομένει είναι να παίρνουν οι φοιτητές αυτοί τα βιβλία και κάποιος από την οικογένεια να κάθεται να τους τα διαβάζει.

Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα τόσο ευτυχισμένη. Σκέφτηκα πως αυτό το πολύωρο διάβασμα για το οποίο τόσο γκρίνιαζα, είναι δώρο Θεού στη νοσηρή μας κοινωνία. Θα μου πείτε, εδώ δεν βλέπουν τίποτα το πανεπιστημιακό διάβασμα σε χάλασε? Ναι, τελικά είναι τα αυτονόητα που σε ταρακουνούν.

Υποσχέθηκα στην μητέρα του ότι θα κάνω τα πάντα για να βοηθήσω. Μου είπε πως δεν θα καταφέρω τίποτα, αλλά με ευχαρίστησε και με παρακάλεσε να κινηθώ, μπας και τουλάχιστον σε καμιά 20ετία αλλάξει κάτι. Δεν έχασα καιρό. Αμέσως κατατέθηκε έγγραφο αίτημα στη Γενική Συνέλευση μελών ΔΕΠ του Τμήματος Νομικής, το οποίο υποστήριξα η ίδια ενώπιον της Συνέλευσης. Σημειωτέον ότι, οι καθηγητές μας ήταν πάντα - και εξακολουθούν να είναι - προσεχτικοί στις αποφάσεις τους γιατί ανάμεσα στους πανεπιστημιακούς καθηγητές είναι οι πλέον αρμόδιοι να εξετάσουν την νομική βασιμότητα ενός αιτήματος, και αν το αποδεχτούν γίνεται κάτι σαν νομολογία για τις ΓΣ άλλων Πανεπιστημίων, όταν προκύψει το θέμα.

Το αίτημα απορρίφθηκε. Παραβιάζεται είπαν η Πνευματική Ιδιοκτησία τους με την ηχογράφηση των συγγραμάτων. Αθώα ακόμα, δεν υποχώρησα. Πήραμε την απόφασή τους και ψάξαμε περισσότερο. Βασιστήκαμε στους λόγους απόρριψης προσπαθώντας νομικά να καταρρίψουμε τους ισχυρισμούς τους, τονίζοντας επιπλέον τα ανθρώπινα συναισθήματα. Επικοινώνησα με το Κέντρο Τυφλών για βοήθεια και οι άνθρωποι μου συμπλήρωσαν την επιχειρηματολογία, ελπίζοντας να καταφέρουμε κάτι (χωρίς ωστόσο να το πιστεύουν). Η ανανεωμένη μας αίτηση επανήρθε στη ΓΣ. Απορρίφθηκε ξανά, για τους ίδιους λόγους. Μη μας ξεσυνερίζεστε, ήμασταν φοιτητές Νομικής που προσπαθούσαμε να σταθούμε επί νομικού ζητήματος απέναντι στους καθηγητές μας.

Κατάλαβα τότε ότι οι τυφλοί δεν περίμεναν εμενα για να σωθούν. Αλλά σκέφτηκα ότι η επιμονή ίσως κατάφερνε κάποτε να καταφέρει κάτι. Για όσα χρόνια ήμουν φοιτήτρια ακόμα, κατεβάζαμε 2 φορές κάθε χρόνο το ίδιο αίτημα. Πάντα μας το απέρριπταν. Για τον ίδιο λόγο. Το μόνο που έμεινε, ήταν ότι οι καθηγητές μου πλέον με ήξεραν ως "η κοπέλα που ενδιαφέρεται για τους τυφλούς". Τίποτα δηλαδή.

Το παιδί έγινε φίλος μου. Δεν μπορώ να μιλήσω για αυτό. Δεν μπορώ να εκφράσω με λόγια τα συναισθήματα που μου προκαλούνται κάθε φορά που μιλάω μαζί του. Έχει τόσα ενδιαφέροντα, που απέναντί του είμαι μια άχρηστη. Έχει πλέον πτυχίο Νομικής. Παίζει κιθάρα και τραγουδάει (έχει βγάλει και δίσκο). Συνθέτει την μουσική και γράφει στίχους μονος του. Αθλείται. Δούλευε συνεχώς ως φοιτητής. Είναι μοντέρνος, έχει φίλους που τον αγαπούν και μαζί τους βγαίνει έξω κανονικά, πάει διακοπές. Έχει σχέση. Έχει ενδιαφέροντα τριπλάσια από τα δικά μου. Δεν μπορείς να τον λυπηθείς, τον εαυτό σου λυπάσαι περισσότερο. Μια φορά μιλάγαμε στο τηλέφωνο για τάβλι, ξέρετε τα κλασικά - ξέρεις? - δασκάλα!! - καλά θα σε παίξω και δε θα πάρεις ούτε μισή παρτίδα κλπ. Κλείσαμε το τηλέφωνο και ακόμα αναρωτιέμαι πως διάολο θα παίξω τάβλι με τυφλό!

Κάθε φορά που μιλάμε ξεχνάω ότι είναι τυφλός. Μόνο από κοντά μου φαίνεται λίγο παράξενο γιατί θέλω να με κοιτάνε στα μάτια όταν συζητάω με κάποιον - και εκείνος δεν μπορεί..

(συνεχίζεται..)

Πέμπτη 1 Μαρτίου 2007

Ο ΣΥΓΧΡΟΝΟΣ ΚΑΙΑΔΑΣ ΤΩΝ ΤΥΦΛΩΝ


Μου αρέσει να περπατάω γρήγορα. Όμως όταν είμαι στο κέντρο περπατάω σαν κότα και μου την δίνει αυτό. Τι να κάνουμε, πρέπει να φοράμε και ένα σχετικό τακουνάκι λόγω δουλειάς. Το κέντρο λοιπόν έχει ή τα μικρά τετράγωνα πλακάκια με τα μεγάλα κενά το ένα από το άλλο που μπαίνει το τακουνάκι και συνεχίζεις χωρίς το παπούτσι σου, ή αυτή την γκρίζα γραμμή στο κέντρο του πεζοδρομίου με τις μεγάλες ρίγες. Ε, λοιπόν, δεν μπορώ να περπατήσω πάνω σε αυτήν. Με τίποτα όμως. Και δεν έχει καθόλου χώρο δεξιά και αριστερά από την γραμμή για να περπατήσεις. Και μη μου πει κανείς πως η γραμμή αυτή είναι για τους τυφλούς.. Στην πραγματικότητα πρόκειται για υλοποίηση ύπουλου σχεδίου εξολόθρευσης τυφλών. Παλιά υπήρχε ο καιάδας, τώρα η γκρι γραμμή ειδικά για τους τυφλούς! Γιατί άντε και πατάνε εκεί οι άνθρωποι για να ακολουθούν το πεζοδρόμιο. Την κολώνα που βόσκει καταμεσής της γραμμής, το περίπτερο στο τέρμα της, ή τα κολωνάκια που έχουν ευθυγραμμίσει πλήρως με την γκρι γραμμή πως διάολο θα τα αποφύγουν? Καρμικά?

Πέρα από πλάκα τώρα, η κατάσταση είναι τραγική. Δεν αρκεί να λες πως ενδιαφέρεσαι και δείχνεις πρόνοια για τα άτομα με ειδικές ανάγκες. Δεν αρκεί να το κάνεις για να συμβαδίσεις με τα πρότυπα της Ε.Ε. προκειμένου να μην πληρώνεις πρόστιμα.
ΔΕΝ ΑΡΚΕΙ ΝΑ ΑΓΟΡΑΣΕΙΣ ΤΟ ΕΙΔΙΚΟ ΠΛΑΚΑΚΙ ΚΑΙ ΝΑ ΤΟ ΠΕΤΑΞΕΙΣ ΣΤΗΝ ΜΕΣΗ ΤΟΥ ΠΕΖΟΔΡΟΜΙΟΥ για να νιώθεις μετά περήφανος για την κοινωνική ευαισθησία σου και τα μέτρα πρόνοιας που έλαβες. Κοινωνική ευαισθησία του κώλου, λέω εγώ! Αυτά τα πράγματα χρειάζονται σχεδιασμό και πραγματικό ενδιαφέρον. Την υποκρισία δεν την χρειάζονται ούτε οι τυφλοί, ούτε οι έχοντες όραση. Τώρα απλά κανείς δεν μπορεί να πατήσει πάνω σε αυτά άνετα. Γιατί αν πραγματικά εξυπηρετούσαν τους τυφλούς, δε θα γκρίνιαζα ακόμα και αν πάταγα πάνω σε καρφιά.

Τετάρτη 21 Φεβρουαρίου 2007

Εγώ σε πέντε σημεία!

Έφτασε η αλυσίδα και σε εμένα από τον Azrai (που θα στενοχωριόμουν αν δεν το έβρισκα τυχαία από τον tracker μου και νόμιζε πως τον έγραψα!) και τον Stiliti. Στα δύσκολα λοιπόν και εγώ, ας ξεκινήσω..

Ι. Όταν πάω να μιλήσω για τον εαυτό μου και τα προβλήματά μου,
αισθάνομαι πως βουλιάζω στην αυτολύπηση!
Επειδή όμως σιχαίνομαι τους μίζερους ανθρώπους
και επειδή ξέρω πως παρά τα μικροπροβλήματά μου,
η ζωή στάθηκε γεναιόδωρη μαζί μου
και είμαι ακόμα ένας ευτυχισμένος άνθρωπος
που επειδή δεν έχει σοβαρά προβλήματα
μεγιστοποιεί τα μικρά
για να ζει την "τραγωδία" του,
αποφεύγω πλέον να μιλάω πολύ για μένα.
Για τον ίδιο λόγο πιστεύω πως η γκρίνια για τα μικρά
είναι δείκτης ευτυχίας
αρκεί αυτό να το συνειδητοποιούμε
και να μη χάνουμε τη ζωή μας βουλιάζοντας στα ρηχά.


ΙΙ. Δεν μπορώ να φανταστώ τον εαυτό μου
να ασχολείται επαγγελματικά με κάτι διαφορετικό
από αυτό που κάνω.
Δεν μπορούσα να με φανταστώ να κάνω κάτι άλλο
ούτε και όταν έδινα εξετάσεις.
Ήμουν τόσο αλλαζόνας
που η πιθανότητα αποτυχίας απλά δεν υπήρχε στο μυαλό μου,
και ευγνωμονώ το Θεό
που τα κατάφερα τελικά
γιατί αλλιώς μάλλον θα διαλυόμουν.
Από την άλλη, σκέφτομαι μερικές φορές, πως ίσως αυτή η αλλαζονεία
-ή αλλιώς προσήλωση στο στόχο μου-
ήταν και ο λόγος που τα κατάφερα.
Και ναι, οι σπουδές μου δικαίωσαν την επιλογή μου,
αφού αγάπησα το αντικείμενό μου,
και περισσότερο το αγαπώ τώρα που το εξασκώ,
ανεξαρτήτως απογοητεύσεων ή άγχους.
Επιτυχημένος για μένα είναι εκείνος που καταφέρνει να κάνει
αυτό που ονειρεύτηκε
και ακόμα και μετά το απολαμβάνει.
Για αυτό θα θεωρήσω περισσότερο επιτυχημένη μια κομμώτρια
που το ονειρευόταν από παιδάκι και το αγαπάει
από ένα μεγαλοστέλεχος με εντυπωσιακές περγαμηνές
που μισεί κάθε λεπτό της εργασίας του
και για αυτό γίνεται πικρόχολος και κακός και επιδειξιομανής.


ΙΙΙ. Παλιά πίστευα πολλά ωραία πράγματα για τον εαυτό μου,
ότι ήμουν λέει "αντισυμβατική" και "ανοιχτόμυαλη"
και ότι άντεχα να ζήσω μια ζωή έξω από τα συνηθισμένα.
Η άποψή μου αυτή με οδήγησε σε πολλές λάθος επιλογές
τόσο φίλων όσο και σχέσεων,
με αποτέλεσμα να νιώθω πως δεν ανήκω πουθενά
και να προσποιούμαι ολοένα και περισσότερο.
Η πιο σημαντική περίοδος της ζωής μου ήταν μαύρη
και βγήκα από αυτή όταν συνειδητοποίησα
πως είμαι μάλλον συντηρητική και συνεσταλμένη
και αναζητώ την ασφάλεια.
Μετά ηρέμησα και τώρα είμαι ευτυχισμένη.
Εξακολουθώ όμως να είμαι δυναμική και ανεξάρτητη.
Λυπάμαι τους ανθρώπους που δεν αντιλαμβάνονται
πως είναι δυνατόν να συμβαίνει αυτό.


IV. Δεν ξέρω τι πραγματικά είναι η ωριμότητα και πως την κατακτάς.
Είμαι αυτό που είμαι και έχω τις απόψεις μου,
οι οποίες όμως τροποποιούνται διαρκώς
καθώς και η προσωπικότητά μου εξελίσσεται διαρκώς.
Ο πυρήνας μου είναι σταθερός,
οι λεπτομέρειες όμως μεταβάλλονται,
και αυτό έχει σχέση με τα ερεθίσματα που δέχομαι
από διάφορους παράγοντες καθημερινά.
Διεκδικώ την δυνατότητα να μπορώ να υπάρχω με τις απόψεις μου
ακόμα και όταν κολυμπάω αντίθετα στο ρεύμα.
Προσπαθώ να μην κάνω εκπτώσεις στις ιδέες μου για να ταιριάξω.
Και απολαμβάνω να συνομιλώ -ακόμα και να διαφωνώ έντονα-
με ανθρώπους διαφορετικούς από εμένα
που ταιριάζουμε όμως στο ζήτημα του σεβασμού των απόψεων του άλλου. Αποστρέφομαι τον φασισμό ως τρόπο ζωής,
και με λυπεί που βλέπω πως είναι γνώρισμα πολλών νέων ανθρώπων,
και περισσότερο όσων τον θεωρούν απλά ένα πολιτικό κίνημα
του οποίου αυτοανακηρύσσονται πολέμιοι.
Πιστεύω πως η χειρότερη στιγμή στη ζωή τους
θα είναι εκείνη που θα συνειδητοποιήσουν
πως είναι ό,τι σιχαίνονται και πολεμούν.


V. Βουτάω στα συναισθήματά μου και κολυμπάω εκεί
μέχρι τελικής πτώσεως.
Αυτό είναι καλό για τα καλά συναισθήματα
και καταστροφικό για τα άσχημα.
Έτσι, όταν είμαι στις μαύρες μου βουλιάζω στην αυτολύπηση
και στις φοβίες μου,
όταν έχω νεύρα βρίζω σαν πλύστρα
και μπορώ να παίξω μέχρι και ξύλο.
Από την άλλη όμως, μου αρέσει να γελάω πολύ και δυνατά,
να παίζω,
να αγκαλιάζω,
να αγαπάω,
να δίνω.
Δεν ξέρω αν έχω κρατήσει ζωντανό το παιδί μέσα μου
ή αν απλά είμαι χαζοχαρούμενη,
πάντως είμαι ευτυχισμένη έτσι,
και δεν έχω ανάγκη να αποδείξω σε κανένα τη σοβαρότητά μου
θυσιάζοντας τη ζωή μου.
Αυτοσαρκάζομαι πολύ,
και δε διστάζω να παραδεχτώ πως κάτι δεν το γνωρίζω.
Έτσι έχω αποκομίσει μεγάλο όγκο πληροφοριών και γνώσης.
Αποδέχομαι το γεγονός ότι δεν έχω κανένα ταλέντο,
και απολαμβάνω το ταλέντο των άλλων,
ενώ τραγουδάω, ζωγραφίζω κλπ χάλια
και μόνο για διασκέδαση δική μου και των γύρω μου.
Στις προσωπικές μου σχέσεις
δεν διατηρώ μπακάλικο,
όμως κρέμασα δια παντός το ταμπελάκι "ΚΛΕΙΣΤΟΝ"
στο φιλόπτωχο ταμείο που μέχρι πρότινος διατηρούσα.
Ο μεγαλύτερος μου φόβος είναι
μην ξυπνήσω μια μέρα και είμαι γριά,
και σε αντίθεση με όλους,
δεν με ενοχλεί που το Σαββατοκύριακο περνάει γρήγορα.
Με φοβίζει πολύ περισσότερο που δεν καταλαβαίνω
πότε από τη Δευτέρα φτάνει η Παρασκευή.


Γενικά δεν είμαι κάτι το ιδιαίτερο, απλά είμαι εγώ!

Και αυτό το καυτό μπαλάκι που ομολογουμένως με δυσκόλεψε, και δεν μπόρεσα να οριοθετήσω και καλά (!) το πετάω βιαστικά στα χέρια άλλων, οι οποίοι είναι:

Ι. Lithonis ο αφηγητής, ο οποίος στο ενδιάμεσο λέει τα σύκα σύκα και τη σκάφη σκάφη πυροβολώντας πιο γρήγορα από τη σκιά του!

ΙΙ. σεξπυρ ο πρώτος blogger στον οποίο άφησα σχόλιο εξαιτίας ενός τραγουδιού. Ελπίζω να μου κάνει την τιμή να κάνει ένα διάλλειμα στο διάλλειμά του!

ΙΙΙ. Maria Iribarne η οποία με ξετρελαίνει με την ευαισθησία και τον αυτοσαρκασμό που διαθέτει!

IV. fmorgaine η μικρούλα με το μεγάλο πνεύμα που δεν έχει νιώσει ακόμα άνετα στο blogοσπιτάκι της!

V. collateral με τη ζόρικη μετακόμιση που τον κρατάει μακριά μέρες τώρα!

Πέμπτη 8 Φεβρουαρίου 2007

Παραμιλώντας..

Δεν συνηθίζω να γράφω σε αυτό το blog για τα προσωπικά μου ζητήματα, προβλήματα, αμφιβολίες και άγχη. Δεν ξέρω γιατί αλλά δεν μου βγαίνει τελικά. Στην αρχή, σκέφτηκα πως θα ήταν ένα άδειασμα, αλλά το χέρι μου τελικά ποτέ δεν πήγε εκεί. Φαντάζομαι ο κάθε άνθρωπος λειτουργεί διαφορετικά. Δεν μου αρέσει να βγάζω μιζέρια προς τα έξω, η οποία να στέκεται μόνη της σαν μονόλογος. Ίσως για αυτό δεν κατάφερα ποτέ να κρατήσω και ημερολόγιο. Συν το γεγονός ότι βαριόμουν. Τη βαρεμάρα κατάφερα να την υπερνικήσω, αλλά εδώ συνειδητοποίησα κάτι πολύ σημαντικό για πρώτη φορά. Ό,τι βιώνεις, ευχάριστο ή δυσάρεστο, εξαρτάται αποκλειστικά τόσο από την προσωπικότητά σου όσο και από παλαιότερα βιώματά σου. Είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με εσένα και μόνο. Δεν μπορεί να συζητηθεί ανεξάρτητα, ή με κάποιον που δε σε γνωρίζει. Αυτός που δε σε γνωρίζει δεν μπορεί να καταλάβει γιατί νιώθεις έτσι. Έτσι, λοιπόν, μιλάω μόνο σε όποιον με ξέρει έστω και λίγο. Και πάλι πρέπει να εξηγώ πολλά. Δόξα τω θεω, έχω άτομα να μιλήσω. Παλιά, πριν ενάμιση χρόνο νόμιζα πως δεν είχα, πως ήμουν ολομόναχη, αλλά τώρα ξέρω πως απλά δεν έβλεπα μπροστά μου. Γιατί ισχύει παντού τελικά ο βασικός κανόνας της οδήγησης "κοίτα εκεί που θέλεις να πας, αλλιώς θα πας εκεί που κοιτάς".

Μεγάλη εισαγωγή έκανα, για να πω απλά πως θα παραβώ τις αρχές μου. Γιατί κάποιες στιγμές γίνονται τα νεύρα κρόσια και δεν έχεις κανέναν εύκαιρο να τα πεις ατάκα και επί τόπου. Συμπτωματικά είσαι και online και τσουπ! να ' μαι και εγώ εδώ να γκρινιάζω.

Το παρελθόν φυγείν αδύνατον ή αλλιώς πρόσεχε το παρόν σου γιατί αν κάνεις βλακείες θα το φας στη μάπα στο μέλλον! Οk το ξέρουμε πως όλα είναι ένα ρίσκο, αλλά εγώ τι αμαρτίες πληρώνω? Να σε ανέχομαι να λες το μακρύ και το κοντό σου και να με εκβιάζεις έτσι συναισθηματικά απλά και μόνο επειδή ξέρεις πως έχω προχωρήσει στη ζωή μου και είμαι καλά? Να με παρακαλάς να μου μιλήσεις "γιατί δεν είσαι καλά", αλλά φυσικά να μη λες τι έχεις, γιατί αν έλεγες μετά πως θα παρακαλούσες, πως θα μου δημιουργούσες ενοχές που δε θέλω να έχω καμία επαφή μαζί σου?

Παλιά, γινόμουν κομμάτια για όποιον μου έλεγε πως δεν είναι καλά. Έστω και αν τον γνώριζα ελάχιστα. Κατέληξα κάποια στιγμή να σηκώνω πολλά βάρη, να έχω γίνει δοχείο μιζέριας και βάρους, και να μην εκτιμάται καν αυτό. Ή μάλλον, το χειρότερο δεν ήταν αυτό, άλλωστε δεν περιμένεις ανταπόκριση για όσα κάνεις. Κατάλαβα πόσο μου κόστιζε αυτό όταν μια "φίλη" μου (η οποία χανόταν όταν ήταν καλά και εμφανιζόταν όταν ήταν χάλια) μου είπε με περισσή ειλικρίνεια κάποια στιγμή που είχα πρόβλημα και ήθελα να της μιλήσω εγώ "δεν μπορώ να ασχοληθώ με το πρόβλημά σου, δεν το καταλαβαίνεις? Εγώ έχω μάθει να στηρίζομαι πάνω σου, να είσαι πάντα η δυνατή, και αν σε δω να καταρρέεις εγώ θα χάσω το κέντρο μου, πως να αντιμετωπίσω μετά τα δικά μου προβλήματα"? Μαθήματα ζωής είναι αυτά, και οφείλεις να είσαι μελετηρός όταν βρίσκεσαι στην τάξη αυτή. Τώρα στηρίζω μόνο τους λίγους που θεωρώ ότι αξίζουν, και μόνο όσο αντέχει η πλάτη μου.

Ε, λοιπόν εσύ δεν συγκαταλέγεσαι σε αυτούς. Δε σε θυμάμαι, δε σε συμπαθώ, αντιθέτως με έχεις κάνει να σε σιχαίνομαι και να σιχαίνομαι τον εαυτό μου που κάποτε ήμουν μαζί σου. Έχεις δοκιμάσει όλους τους τρόπους για να με υποχρεώσεις να πάω μαζί σου για καφέ, μόνο και μόνο επειδή το όχι δεν είναι αποδεκτή απάντηση για εσένα. Όχι φίλε μου, δε θα υποκύψω αυτή τη φορά. Θα είσαι ο πρώτος που δεν θα καταφέρει να με ρίξει στο τρυπάκι των ενοχών που δεν υπάρχει λόγος να έχω. Άλλωστε, υπάρχουν πάντα και οι ψυχολόγοι.