Εκκαθάριση

Όλο το Σαββατοκύριακο συμμάζευα το δωμάτιό μου.
Έχω μια τάση να μην πετάω τίποτα και ποτέ. Αποκόμματα, χαρτάκια, αποδείξεις, εισιτήρια, σημειώματα και γράμματα.
Όμως πλέον η κατάσταση έφτασε στο απροχώρητο και έπρεπε να προχωρήσω σε εκκαθάριση.
Δεν φαντάστηκα πως θα πόναγε τόσο.
Υπήρξα όμως αμείλικτη μπορώ να πω.
Και τώρα νιώθω περίεργα.
Σαν να απελευθερώθηκα, ένα πράγμα.
Και σαν να έζησα ξανά τη ζωή μου των τελευταίων δεκαπέντε χρόνων.

Υ.Γ.: Να μην ξεχνάω να πετάω πράγματα από ότι τελειώνει, για να μην χρειάζεται να τα ξαναζώ όταν τα έχω ξεχάσει..

Μάλλον είμαι ένα από τα άτομα που αναζητάνε "κλικ"

Δυο μέρες είχα να μπω, και όταν μπήκα δεν βρήκα τίποτα γνώριμο. Όχι ότι είχε προλάβει να μου γίνει γνώριμο το οτιδήποτε.
Φοβάμαι πως δεν μου κάθεται το blogging.
Παντού βλέπω διαμάχες, κόντρες, και αμπελοφιλοσοφίες πάσης φύσεως.
Ας μιλήσω για μένα, γιατί δεν έχω και τίποτα άλλο να πω.
Η σχέση μου με το internet είναι καθαρά ερασιτεχνική έως αστεία. Για την ακρίβεια δεν έχω καν σύνδεση στο σπίτι μου και μπαίνω από netcafe. Αρκετά συχνά, δηλαδή 3 φορές την εβδομάδα κωλοβαράω σε net cafe (μη ρωτήσει κανείς γιατί -προσωπικοί λόγοι) όπου κυρίως παίζω χαζά παιχνιδάκια ή κατεβάζω τραγούδια (μάλλον παίρνω τα τραγούδια που κατεβάζουν άλλοι, γιατί εγώ δεν ξέρω πως να κατεβάζω). Φαντάζομαι καταλάβατε όλοι την κατάσταση μου.
Για τα blogs έμαθα περίπου πριν 3 χρόνια από μια εφημερίδα. Αλλά δεν ασχολήθηκα.
Ένας άνθρωπος κάποια στιγμή πριν ένα χρόνο μου έστειλε sms ότι άνοιξε blog και τη διεύθυνση. Έκανα περίπου τρεις μήνες να το επισκεφτώ. Μετά που και που έμπαινα και διάβαζα, αλλά δεν έκανα σχόλια. Έτσι, γιατί δεν μου πήγαινε. Σιγά, σιγά άρχιζα να μπαίνω στον κόσμο αυτόν. Πηγαίνοντας από το blog αυτό στα άλλα blog που είχε και απο εκείνα σε άλλα και σε άλλα. Ξέρετε τώρα. Είχα πρόβλημα όμως με το να τα θυμάμαι. Έβρισκα blog που μου άρεσαν και μετά τα ξέχναγα. Άρχισα να τα σημειώνω σε τεράδιο. Χάλι μαύρο σας λέω. Σχόλια δεν έγραφα. Δεν ήμουν στο χώρο, και πέρα από αυτό πως να γράψεις όταν χάνεσαι έτσι απλά.
Τέλος πάντων μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Ένας χώρος να εκφράζεσαι. Έτσι το είδα. Αποφάσισα να φτιάξω και εγώ ένα. Γιατί όχι? Το έφτιαξα. Και δεν ήξερα τι να γράψω. Όχι γιατί ονειρεύομαι "κλικ" αλλά γιατί για να υπάρξει λόγος - ε. χρειάζεται και κάποιος αντίλογος. Επίσης, δυσκολευόμουν πολύ στο blogger. Έβλεπα όλους τους άλλους να παίζουν και να κάνουν ό,τι γουστάρουν στη σελιδούλα τους, και δεν μπορώ να καταλάβω πως.
Ένιωσα μοναξιά, και μετά σκέφτηκα, "δεν μπορεί θα υπάρχει κάτι ελληνικό αντίστοιχο του blogger". Έτσι ανακάλυψα το blogs.gr Έφτιαξα εκεί ένα blog. Έγραφα τα δικά μου και διάβαζα. Διάβαζα κυρίως για καβγάδες, παράπονα, και πολλά πολλά άλλα, ξέρετε οι περισσότεροι για τι πράγμα μιλάω. Δεν με ενδιέφερε και δεν ασχολήθηκα, μολονότι φυσικά σχημάτισα και εγώ εικόνα, και οι υπεύθυνοι του blogs.gr δεν κέρδιζαν. Όμως μου φάνηκε εύκολο στη διαχείριση, και αυτό ήταν το πιο σημαντικό για εμένα. Άρχισα τα σχόλια, κυρίως σε σελίδες διαφόρων που ήταν σαν εμένα - δηλαδή αμέτοχοι σε ότι συνέβη πριν.
Ερχόμουνα συχνά και στο bloghood και παρακολουθούσα τα blogs που υπήρχαν εκεί. Αλλά έως εκεί. Σχόλια δεν άφηνα. Γιατί? Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά ένιωσα σαν να γνωρίζονται όλοι, και ποια είμαι εγώ να αφήσω ένα άσχετο σχόλιο.. Ξέρω γω? Απλά δεν μου πήγαινε.
Μετά έκλεισε το blogs.gr Μάλιστα έκλεισε σε τριήμερο που έλειπα εκτός Αθηνών, καλοκαίρι γαρ. Δεν πρόλαβα καν να σώσω τα λίγα που είχα ανεβάσει. Αμέσως άνοιξα καινούριο blog εδώ και ζήτησα να συμμετάσχω στο bloghood. Ξαναδυσκολεύτηκα απίστευτα με τη διαχείριση (δυσκολεύομαι ακόμα δηλαδή)! Ρε παιδιά. θέλω εδώ και τόσο καιρό να βάλω ένα blog σαν link
στο δικό μου, και δεν βρίσκω πως. Άσχετο, και συνεχίζω.
Με έπιασε το καλοκαίρι, η αναμονή των διακοπών, η κούραση, αποσυντονίστηκα, δεν έγραψα τίποτα, μόνο διάβαζα, έφυγα, γύρισα, έπεσε δουλειά, προσπάθησα να προσαρμοστώ. Όχι δεν πήγα βόλτα να αφήνω σχόλια παντού για να γίνω δεκτή σε μια παρέα που υπάρχει και χωρίς εμένα. Απλά παρακολουθούσα, ξεχώριζα, έψαχνα το ρυθμό μου. Να φανταστείτε άφησα σχόλιο σε ένα θέμα που μου φάνηκε ενδιαφέρον, και μετά έκανα μια εβδομάδα να μπω στο internet. Πήγα μια βόλτα και είδα α) ότι με ρώτησαν κάτι, β) ότι είχαν δημοσιευτεί τρία ακόμα θέματα και δεν απάντησα ποτέ στην ερώτηση. Oistre ακόμα νιώθω άσχημα για αυτό αλλά υπήρχε λόγος να απαντήσω όταν πια κανείς δε ασχολιόταν με το θέμα? Άρχισα να αντιλαμβάνομαι φαγωμάρα και στο bloghood. Ξενέρωσα. Απίστευτα όμως.
Δεν έδωσα σημασία, έμεινα στον κόσμο μου, δεν με αφορούσε, και ειλικρινά δεν νομίζω να ήθελε κανείς τη γνώμη μου.
Έκανα πάλι μια εβδομάδα να μπω.
Είδα δύο πράγματα: α) ότι έχω δύο σχόλια στα οποία δεν απάντησα αμέσως, γιατί δεν τα είδα (και δεν απάντησα ακόμα, αλλά θα το κάνω μόλις τελειώσω αυτό το έπος) και μάλλον θα με θεωρούν ακατάδεκτη και και και... και β) ότι το bloghood διαλύθηκε (σχεδόν ή εντελώς, δεν είμαι σίγουρη) και τώρα υπάρχουν τρία αντίστοιχα.
Αφού ανέλυσα την ιστορία της ζωής μου, θέλω να αναφέρω κάποια σχόλια μου:
α)Το bloghood για εμένα είναι ένας χώρος με πολλά άτομα μαζεμένα για να τους βρίσκεις εύκολα. Υπεραπλουστευμένο, αλλά υπάρχουμε και εμείς οι άσχετοι που μας αρέσει να υπεραπλουστεύουμε τη ζωή μας.
β)Δεν έκανα link ποτέ στο bloghood γιατί δεν ήξερα πως. Ούτε πότε. Για την ακρίβεια ζήτησα να συμμετάσχω για το λόγο που ανέφερα παραπάνω. Αλλά ρε παιδιά, σας εξήγησα, ούτε link δεν ξέρω πως να βάλω.
γ) Δεν επιδίωξα την είσοδο μου σε μια "παρέα" όπως την αποκαλούσατε, γιατί δεν αναζητώ παρέα, αλλά την καλοδέχομαι αν την βρω. Κοινώς, σκέφτηκα, πως είτε θα ερχόταν φυσιολογικά κάποια στιγμή στον χρόνο του, ή δε θα ερχόταν ποτέ, ok κανένα πρόβλημα.
Αλλά δεν μου αρέσει να νιώθω της προσκολήσεως.
δ) Μάλλον είμαι πτώμα, γιατί ενώ είχα και άλλα να πω μπλόκαρα. Τέσπα. Ήρθα εδώ γιατί κάνατε τον κόπο να με καλέσετε. Θα γράφω όταν έχω όρεξη, και θα προσπαθήσω να είμαι πιο τυπική στα σχόλια, αλλά συγχωρείστε με που δε θα τα καταφέρω. Αν κάποιος θέλει να διαβάσει τι γράφω ίσως πατήσει το όνομά μου, αλλιώς ας μη με διαβάσει. Δεν με καίει και τόσο. Και κρίμα που αυτό δεν έγινε αλλού κατανοητό, μιας και φαντάζομαι ανήκα στα άτομα - φαντάσματα που είχαν πάει μόνο για τα "κλικ" και όχι επειδή ήθελαν να μπουν στην παρέα. Ίσως να είναι και έτσι. Περί οπτικής γωνίας.. κολοκυθόπιτα.
Καλό βράδυ!

Η Κορώνη πέθανε, ζήτω οι μπαρμπάδες πανταχόθεν

Σήμερα έγινα έξαλλη. Καιρό είχα να βγω εκτός εαυτού.
Αποφάσισα πριν λίγο καιρό ότι ήρθε η ώρα να προχωρήσω προς ένα μεταπτυχιακό. Έχω πάρει το πτυχίο μου εδώ και δυόμιση χρόνια οπότε αν δεν το κάνω τώρα δε θα το κάνω ποτέ. Την περασμένη Τετάρτη πήγα να καταθέσω τα χαρτιά μου, καθώς η προθεσμία λήγει στις 18/9 δηλαδή τη Δευτέρα. Εκεί ανακάλυψα πως αιτήσεις δέχονται μόνο 3 μέρες την εβδομάδα για δύο ώρες και ακριβέστερα 10-12. Αυτό θα το αφήσω ασχολίαστο.
Έκοψα λοιπόν σήμερα τη μέρα μου στα 2, δεδομένου ότι το γραφείο μου είναι στη Ραφήνα, προκειμένου να καταθέσω τα χαρτιά μου, αφού μάλιστα Δευτέρα δε θα μπορούσα με τίποτα.
Ανάμεσα στα απαιτούμενα δικαιολογητικά είναι και το Proficiency, το οποίο ως γνωστόν και αφού είναι ξενόγλωσσο κείμενο δεν στο επικυρώνει καμία δημόσια υπηρεσία, εκτός από το Βρετανικό Συμβούλιο και Δικηγόρο.

Σημειωτέον, πριν 2 χρόνια είχα κάνει αιτήσεις για μεταπτυχιακά σε δύο άλλους τομείς, όπου είχα το ίδιο πρόβλημα επικύρωσης. Τότε, μου είπαν και οι δύο γραμματείς ότι θα έβαζαν σημείωση πάνω ότι είχα επιδείξει το πρωτότυπο και να σφράγιζα και εγώ το αντίγραφο με τη δικιά μου σφραγίδα προφανώς για να έχουν και τον κώλο τους καλυμένο. Επειδή τότε εγώ δεν είχα σφραγίδα, απλά έβαλαν σημείωση ότι είδαν το πρωτότυπο και με προειδοποίησαν ότι ίσως μου ζητούσαν κατά την εγγραφή ξανά επίδειξη. Λογικό.

Πήγα λοιπόν σήμερα και βρήκα 2 γραμματείς στον εν λόγω Τομέα. Ετοίμασα την αίτηση και πήγα να σφραγίσω το Proficiency. Της λέω λοιπόν ότι θα το επικυρώσω και έχω και το πρωτότυπο για να σημειώσει ότι της το επίδειξα.
Μου λέει - Θέλω να το επικυρώσεις σε ΚΕΠ.
Της λέω - Το ΚΕΠ δεν το επικυρώνει γιατί είναι ξενόγλωσσο.
Μου λέει - Τότε σε αστυνομία.
Της λέω - Ούτε η αστυνομία για τον ίδιο λόγο.
Μου λέει - Και θα επικυρώσεις μόνη σου δικό σου έγγραφο?
Της λέω - ναι, είναι ιδιότυπη περίπτωση, αλλώστε δεν το εξέδωσα εγώ, απλά με αφορά, και θα σας επιδείξω και το πρωτότυπο. Έχω καταθέσει σε άλλους δύο Τομείς και αυτό συνέβη και τότε.
Αρχίζει να γελάει.
Της λέω - Εντάξει τότε επικυρώστε το εσείς.
Μου λέει - Αααα, δεν μπορώ, έχω ξεχάσει τη σφραγίδα σπίτι. (Του Πανεπιστημίου τη σφραγίδα την παίρνεις σπίτι σου κυρά μου??)
Της λέω - Σε αυτήν την περίπτωση θα κάνουμε, ότι κάνουν και οι υπόλοιποι Τομείς.
Μου λέει - Δεν έχεις κανά φίλο ή συνάδερφο να στην επικυρώσει?
Της λέω - Το γραφείο μου είναι στην Ραφήνα, και δεν μπορώ τώρα να ψάχνω τους φίλους μου τέτοια ώρα - δουλεύουν.

Συνεχίζω που λέτε να ετοιμάζω την επικύρωση και αρχίζει να με κοροιδεύει στην άλλη. Της λέει μία, χαχα δεν έχει κανέναν φίλο να της την επικυρώσει και δώστου να γελάνε. Δίνω τόπο στην οργή. Και λέει μετά γελώντας, είναι και δικηγόρος και δεν ξέρει να κάνει μια επικύρωση. Και δώστου να γελάνε.

Εκεί έγινα έξαλη. Να σχολιάζει τις γνώσεις μου Υπάλληλος που δεν γνώριζε ότι τα ΚΕΠ και η αστυνομία δεν επικυρώνουν ξενόγλωσσα αλλά έπρεπε να τα παραλάβει. Και ποιος ξέρει πόσους έστειλε εκεί.

Τέλος πάντων έγινε πανικός. Θυμήθηκα όλες τις φορές που μας έκαναν μαλακία όταν είμασταν φοιτητές και δεν τολμάγαμε να μιλήσουμε και μου ανέβηκε το αίμα στο κεφάλι. Επειδή δε βγάζαμε άκρη, ζητησα το τηλέφωνο τουΠροέδρου του Τομέα για να παραπονεθώ. Ναι μου λέω να στο βρω. Και δεν έψαχνε καν, πιστεύοντας προφανώς πως απλά θα έφευγα. Αφού χρειάστηκε να το ζητήσω 5 φορές, μου το έδωσε. φεύγοντας από εκεί μου είπε να πω ό,τι θέλω θα πουν ότι λέω ψέμματα, και είναι και δύο.

Αμέσως έφυγα για την Κεντρική Γραμματεία να μιλήσω με την Προϊσταμένη, η οποία όμως δεν προϊστατο των Γραμματειών των Τομέων. Μου λένε έχει συνάντηση με τον Πρόεδρο της Σχολής, να περιμένω.

Μετά από λίγο κατέβηκε μαζί με τον Πρόεδρο, τον οποίο και γνώριζα όταν ήμουν φοιτήτρια αλλά δεν περίμενα να με θυμάται. Με θυμόταν όμως. Με χαιρέτησε, με ρώτησε που βρίσκομαι, και έτσι βρήκα ευκαιρία να παραπονεθώ και να του πω ότι θέλω να κάνω αναφορά. Έμεινε κόκκαλο. "Καλά και δεν δέχτηκαν την αίτησή σου? Αφού έτσι τις δεχόμαστε. Τέλος πάντων δώσε μου να στο επικυρώσω εγώ να μην χάσεις την προθεσμία και ετοίμασε μετά μια αναφορά και ξαναέλα".

Κάπως έτσι προσκόμισα Proficiency επικυρωμένο από τον Πρόεδρο της Νομικής. Όταν επέστρεψα ήταν ειρωνικές και μου είπαν ότι δε θα το δεχτούν αν δεν είναι εντάξει. Όταν είδαν την υπογραφή, έγιναν γλυκύτατες.

Είναι δυνατόν για να κάνεις αίτηση για μετατυχιακό να είσαι έρμαιο του τι γουστάρει ο καθένας? Είναι δυνατόν να πρέπει να έχεις γνωστό για να καταθέσεις τα χαρτιά σου στο Πανεπιστήμιο? Και εντάξει εγώ ήμουν τυχερή, αλλά δεν γνωρίζουν όλοι κάποιον και ούτε και θα έπρεπε κανονικά να είναι σημαντικό. Πόσοι άλλοι μπορεί να έπαθαν το ίδιο και να μην κατεθεσαν αίτηση, γιατί και εγώ αν δεν τύχαινε αυτό θα το άφηνα για του χρόνου? Γιατί εκνευρίζομαι που πρέπει να πω ότι έκανα τη δουλειά μου λόγω γνωστού, και ντρέπομαι για αυτό.

Το λιγότερο που μπορώ να κάνω είναι να προχωρήσω σε έγγραφη καταγγελία. Και ας ξέρω ότι με τον τρόπο αυτό θα με κόψουν τελικά. Η συνείδησή μου αυτό μου λέει να κάνω, και έχει ο Θεός θα μπω του χρόνου.

Πόσο κρατάει μια κακιά στιγμή?

Είναι κάποια πράγματα άσχετα με τη δικιά σου ζωή που για κάποιο λόγο σε αγγίζουν, σου δίνουν ώθηση.
Όσο χαζό και αν ακούγεται, κάτι τέτοιο για μένα ήταν η σχέση ενός φίλου μου. Με έκανε να αισθάνομαι ότι υπάρχει ελπίδα για όλους.
Θυμάμαι πριν 7 χρόνια που ήταν ερωτευμένος μαζί της. Δεν τον ήθελε, είχε και μια άλλη σχέση, την κυνήγησε, αναγκάστηκε να του πει έντονα ότι δεν ενδιαφέρεται, έγιναν λίγο άσχημα τα πράγματα. Τον παρηγορήσαμε, πέρασε ο καιρός, το ξεχάσαμε όλοι οι φίλοι.
Και πριν τέσσερα χρόνια έγιναν ζευγάρι. Γιατί μάλλον ο ίδιος δεν το είχε ξεχάσει.
Μια πολύ όμορφη και πολύ γλυκιά σχέση. Πολύ καλά παιδιά και τα δύο. Πολύ αγαπημένοι, με ένα απλό και ήρεμο τρόπο που ένιωθες ότι δεν χωράει αμφισβήτηση.
Και σήμερα εμαθα ότι χώρισαν, κάτι που δε θα πίστευα εύκολα.
Νομίζω πως κανείς από τους δυο τους δεν ξέρει γιατί ακριβώς.
Νομίζω πως δεν μπορώ να εξηγήσω πόσο στενοχωρήθηκα. Ούτε γιατί.
Απλά αναρωτιέμαι..
Τίποτα δεν κρατάει ποτέ??

Μόνο ο τίτλος μου έλειπε!!

Όσοι με ξέρουν μου λένε πως είμαι έξυπνη.
Εγώ πάλι συχνά αισθάνομαι αλλιώς. Όχι ακριβώς χαζή. Ανεπαρκής θα έλεγα. Νομίζω πως απλά μπορώ να ξεγελώ τους άλλους και πασχίζω να μην "ξεμπροστιαστώ".

Ας πούμε εξακολουθεί να με εκπλήσσει η κακία των ανθρώπων. Όπως και πολλοί άλλοι έχω ξεγελαστεί πολλές φορές. Και ενώ συνέχεια λέω πως θα είμαι προσεχτική την επόμενη φορά εξακολουθώ να την πατάω πάντα.

Η αλήθεια είναι πως με έχουν ξεγελάσει με πολλούς πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς. Μάλλον θα φταίει το γεγονός πως είμαι σχετικά διάφανη. Εννοώ είμαι αυτό που φαίνομαι.
Προσπαθώ, αλήθεια σας λέω, να γίνω μυστηριώδης, ήξεις αφίξεις και τα συναφή αλλά δεν τα καταφέρνω.

Και το αξιοσημείωτο είναι πως την έχω πατήσει κυρίως από φίλους. Ένας άντρας με πλήγωσε πραγματικά, ή μάλλον με πλήγωσε το πόσο τον ανέχτηκα. Όλοι οι άλλοι ήταν "συναινετικοί" χωρισμοί. Τουλάχιστον δεν έχω ψυχολογικά τραύματα από σχέσεις οπότε δεν ξεσπάω στην τωρινή μου σχέση. Ίσως για αυτό πάει καλά.

Το πρόβλημα μου είναι όμως, ότι μολονότι η σχέση μου πάει πολύ καλά, εγώ νιώθω απίστευτα μόνη. Περισσότερο μόνη από όσο ένιωθα ένα χρόνο πρίν, πριν τον γνωρίσω. Γιατί φοβάμαι που είναι ο μόνος μου φίλος.

Τα τελευταία χρόνια δεν έχω καμία διάθεση να επενδύσω σε φιλίες. Τις δοκίμασα, τα έδωσα όλα και δεν έμεινε τίποτα άλλο που να θέλω να δώσω. Θα μπορούσα να πω ότι έκανα λάθος επιλογές, αλλά φοβάμαι πως αυτό είναι ότι πιο υποτιμητικό θα μπορούσα να πω για μένα, γιατί τελικά είμαστε οι επιλογές μας και τίποτα άλλο. Πάντως δεν έχω όρεξη να προσπαθήσω να κάνω φίλους ξανά, γιατί πιστεύω πλέον πως η φιλία είναι μία καθαρά συμβατική επιλογή και έχει να κάνει αποκλειστικά με το δούναι και λαβείν και το τι σου προσφέρει ο κάθε άνθρωπος τη δεδομένη χρονική στιγμή - και φυσικά τι του προσφέρεις εσύ.

Άλλωστε από τη στιγμή που είπα πως δε χρειάζομαι φίλους, μια χαρά περνάω με τους απλούς γνωστούς, -συν ότι έχω πάντα περισσότερες επιλογές για την κοινωνική ζωή μου- έφερα 2 ανθρωπους πιο κοντά. Φυσικά και απογοητεύτηκα ξανά βρε κουτά, τι περιμένατε?

Είναι πάνω από μήνας που άνοιξα αυτό το blog και έχω πραγματικά blogάρει, εεε μπλοκάρει εννοώ. Δεν βρίσκω τίποτα να γράψω. Νιώθω και λίγο εκτός τόπου από το γεγονός ότι τους βλέπω όλους να γνωρίζονται μεταξύ τους. Έχω επιστρέψει στην εποχή του παιδικού σταθμού που ήμουν πολύ συνεσταλμένη. Δεν μου έκαναν παρέα τα άλλα παιδάκια. Η μαμά μου με έντυνε πάντα με παντελονάκια και μου είχε κοντά μαλλιά. Προχώ η μαμά θα μου πείτε. Το ξέρω, όμως τα αγοράκια δεν με έπαιζαν γιατί - προφανώς- δεν ήμουν αγοράκι, ενώ τα κοριτσάκια δεν με ήθελαν γιατί λέει δεν ήμουν κοριτσάκι. Ποιον να κατηγορήσεις? Βρήκα και εγώ ένα μοναχικό αγοράκι που είχε χάσει το ένα μάτι σε ατύχημα και για αυτό δεν το έπαιζε κανείς, έπαιζα μαζί του και έδερνα όποιο παιδάκι το κορόιδευε. Δηλαδή όλα τα άλλα.

Μετά μεγάλωσα, άλλαξα πόλη, πήγα σχολείο, όρμηξα στη ζωή, έγινα κοινωνική, έκανα φίλους, σταμάτησα να δέρνω και τον κόσμο, χάθηκα με κάποιους από αυτούς λόγω συνθηκών, επέλεξα κάποιους άλλους και απομονώθηκα με αυτούς σχεδόν αλλαζονικά, τους έχασα εν τέλει και επέστρεψα στις ρίζες μου. Να κοιτάζω από έξω προς τα μέσα.

Και αφού δεν βρίσκω κάτι πιασάρικο να γράψω, λέω να ξεκινήσω την αυτοψυχανάληση, μπας και γλιτώσω κανένα από τα φράγκα που δεν έχω!