Μόνο ο τίτλος μου έλειπε!!

Όσοι με ξέρουν μου λένε πως είμαι έξυπνη.
Εγώ πάλι συχνά αισθάνομαι αλλιώς. Όχι ακριβώς χαζή. Ανεπαρκής θα έλεγα. Νομίζω πως απλά μπορώ να ξεγελώ τους άλλους και πασχίζω να μην "ξεμπροστιαστώ".

Ας πούμε εξακολουθεί να με εκπλήσσει η κακία των ανθρώπων. Όπως και πολλοί άλλοι έχω ξεγελαστεί πολλές φορές. Και ενώ συνέχεια λέω πως θα είμαι προσεχτική την επόμενη φορά εξακολουθώ να την πατάω πάντα.

Η αλήθεια είναι πως με έχουν ξεγελάσει με πολλούς πιθανούς και απίθανους συνδυασμούς. Μάλλον θα φταίει το γεγονός πως είμαι σχετικά διάφανη. Εννοώ είμαι αυτό που φαίνομαι.
Προσπαθώ, αλήθεια σας λέω, να γίνω μυστηριώδης, ήξεις αφίξεις και τα συναφή αλλά δεν τα καταφέρνω.

Και το αξιοσημείωτο είναι πως την έχω πατήσει κυρίως από φίλους. Ένας άντρας με πλήγωσε πραγματικά, ή μάλλον με πλήγωσε το πόσο τον ανέχτηκα. Όλοι οι άλλοι ήταν "συναινετικοί" χωρισμοί. Τουλάχιστον δεν έχω ψυχολογικά τραύματα από σχέσεις οπότε δεν ξεσπάω στην τωρινή μου σχέση. Ίσως για αυτό πάει καλά.

Το πρόβλημα μου είναι όμως, ότι μολονότι η σχέση μου πάει πολύ καλά, εγώ νιώθω απίστευτα μόνη. Περισσότερο μόνη από όσο ένιωθα ένα χρόνο πρίν, πριν τον γνωρίσω. Γιατί φοβάμαι που είναι ο μόνος μου φίλος.

Τα τελευταία χρόνια δεν έχω καμία διάθεση να επενδύσω σε φιλίες. Τις δοκίμασα, τα έδωσα όλα και δεν έμεινε τίποτα άλλο που να θέλω να δώσω. Θα μπορούσα να πω ότι έκανα λάθος επιλογές, αλλά φοβάμαι πως αυτό είναι ότι πιο υποτιμητικό θα μπορούσα να πω για μένα, γιατί τελικά είμαστε οι επιλογές μας και τίποτα άλλο. Πάντως δεν έχω όρεξη να προσπαθήσω να κάνω φίλους ξανά, γιατί πιστεύω πλέον πως η φιλία είναι μία καθαρά συμβατική επιλογή και έχει να κάνει αποκλειστικά με το δούναι και λαβείν και το τι σου προσφέρει ο κάθε άνθρωπος τη δεδομένη χρονική στιγμή - και φυσικά τι του προσφέρεις εσύ.

Άλλωστε από τη στιγμή που είπα πως δε χρειάζομαι φίλους, μια χαρά περνάω με τους απλούς γνωστούς, -συν ότι έχω πάντα περισσότερες επιλογές για την κοινωνική ζωή μου- έφερα 2 ανθρωπους πιο κοντά. Φυσικά και απογοητεύτηκα ξανά βρε κουτά, τι περιμένατε?

Είναι πάνω από μήνας που άνοιξα αυτό το blog και έχω πραγματικά blogάρει, εεε μπλοκάρει εννοώ. Δεν βρίσκω τίποτα να γράψω. Νιώθω και λίγο εκτός τόπου από το γεγονός ότι τους βλέπω όλους να γνωρίζονται μεταξύ τους. Έχω επιστρέψει στην εποχή του παιδικού σταθμού που ήμουν πολύ συνεσταλμένη. Δεν μου έκαναν παρέα τα άλλα παιδάκια. Η μαμά μου με έντυνε πάντα με παντελονάκια και μου είχε κοντά μαλλιά. Προχώ η μαμά θα μου πείτε. Το ξέρω, όμως τα αγοράκια δεν με έπαιζαν γιατί - προφανώς- δεν ήμουν αγοράκι, ενώ τα κοριτσάκια δεν με ήθελαν γιατί λέει δεν ήμουν κοριτσάκι. Ποιον να κατηγορήσεις? Βρήκα και εγώ ένα μοναχικό αγοράκι που είχε χάσει το ένα μάτι σε ατύχημα και για αυτό δεν το έπαιζε κανείς, έπαιζα μαζί του και έδερνα όποιο παιδάκι το κορόιδευε. Δηλαδή όλα τα άλλα.

Μετά μεγάλωσα, άλλαξα πόλη, πήγα σχολείο, όρμηξα στη ζωή, έγινα κοινωνική, έκανα φίλους, σταμάτησα να δέρνω και τον κόσμο, χάθηκα με κάποιους από αυτούς λόγω συνθηκών, επέλεξα κάποιους άλλους και απομονώθηκα με αυτούς σχεδόν αλλαζονικά, τους έχασα εν τέλει και επέστρεψα στις ρίζες μου. Να κοιτάζω από έξω προς τα μέσα.

Και αφού δεν βρίσκω κάτι πιασάρικο να γράψω, λέω να ξεκινήσω την αυτοψυχανάληση, μπας και γλιτώσω κανένα από τα φράγκα που δεν έχω!