Μάλλον είμαι ένα από τα άτομα που αναζητάνε "κλικ"

Δυο μέρες είχα να μπω, και όταν μπήκα δεν βρήκα τίποτα γνώριμο. Όχι ότι είχε προλάβει να μου γίνει γνώριμο το οτιδήποτε.
Φοβάμαι πως δεν μου κάθεται το blogging.
Παντού βλέπω διαμάχες, κόντρες, και αμπελοφιλοσοφίες πάσης φύσεως.
Ας μιλήσω για μένα, γιατί δεν έχω και τίποτα άλλο να πω.
Η σχέση μου με το internet είναι καθαρά ερασιτεχνική έως αστεία. Για την ακρίβεια δεν έχω καν σύνδεση στο σπίτι μου και μπαίνω από netcafe. Αρκετά συχνά, δηλαδή 3 φορές την εβδομάδα κωλοβαράω σε net cafe (μη ρωτήσει κανείς γιατί -προσωπικοί λόγοι) όπου κυρίως παίζω χαζά παιχνιδάκια ή κατεβάζω τραγούδια (μάλλον παίρνω τα τραγούδια που κατεβάζουν άλλοι, γιατί εγώ δεν ξέρω πως να κατεβάζω). Φαντάζομαι καταλάβατε όλοι την κατάσταση μου.
Για τα blogs έμαθα περίπου πριν 3 χρόνια από μια εφημερίδα. Αλλά δεν ασχολήθηκα.
Ένας άνθρωπος κάποια στιγμή πριν ένα χρόνο μου έστειλε sms ότι άνοιξε blog και τη διεύθυνση. Έκανα περίπου τρεις μήνες να το επισκεφτώ. Μετά που και που έμπαινα και διάβαζα, αλλά δεν έκανα σχόλια. Έτσι, γιατί δεν μου πήγαινε. Σιγά, σιγά άρχιζα να μπαίνω στον κόσμο αυτόν. Πηγαίνοντας από το blog αυτό στα άλλα blog που είχε και απο εκείνα σε άλλα και σε άλλα. Ξέρετε τώρα. Είχα πρόβλημα όμως με το να τα θυμάμαι. Έβρισκα blog που μου άρεσαν και μετά τα ξέχναγα. Άρχισα να τα σημειώνω σε τεράδιο. Χάλι μαύρο σας λέω. Σχόλια δεν έγραφα. Δεν ήμουν στο χώρο, και πέρα από αυτό πως να γράψεις όταν χάνεσαι έτσι απλά.
Τέλος πάντων μου άρεσε αυτό που έβλεπα. Ένας χώρος να εκφράζεσαι. Έτσι το είδα. Αποφάσισα να φτιάξω και εγώ ένα. Γιατί όχι? Το έφτιαξα. Και δεν ήξερα τι να γράψω. Όχι γιατί ονειρεύομαι "κλικ" αλλά γιατί για να υπάρξει λόγος - ε. χρειάζεται και κάποιος αντίλογος. Επίσης, δυσκολευόμουν πολύ στο blogger. Έβλεπα όλους τους άλλους να παίζουν και να κάνουν ό,τι γουστάρουν στη σελιδούλα τους, και δεν μπορώ να καταλάβω πως.
Ένιωσα μοναξιά, και μετά σκέφτηκα, "δεν μπορεί θα υπάρχει κάτι ελληνικό αντίστοιχο του blogger". Έτσι ανακάλυψα το blogs.gr Έφτιαξα εκεί ένα blog. Έγραφα τα δικά μου και διάβαζα. Διάβαζα κυρίως για καβγάδες, παράπονα, και πολλά πολλά άλλα, ξέρετε οι περισσότεροι για τι πράγμα μιλάω. Δεν με ενδιέφερε και δεν ασχολήθηκα, μολονότι φυσικά σχημάτισα και εγώ εικόνα, και οι υπεύθυνοι του blogs.gr δεν κέρδιζαν. Όμως μου φάνηκε εύκολο στη διαχείριση, και αυτό ήταν το πιο σημαντικό για εμένα. Άρχισα τα σχόλια, κυρίως σε σελίδες διαφόρων που ήταν σαν εμένα - δηλαδή αμέτοχοι σε ότι συνέβη πριν.
Ερχόμουνα συχνά και στο bloghood και παρακολουθούσα τα blogs που υπήρχαν εκεί. Αλλά έως εκεί. Σχόλια δεν άφηνα. Γιατί? Είναι δύσκολο να το εξηγήσω, αλλά ένιωσα σαν να γνωρίζονται όλοι, και ποια είμαι εγώ να αφήσω ένα άσχετο σχόλιο.. Ξέρω γω? Απλά δεν μου πήγαινε.
Μετά έκλεισε το blogs.gr Μάλιστα έκλεισε σε τριήμερο που έλειπα εκτός Αθηνών, καλοκαίρι γαρ. Δεν πρόλαβα καν να σώσω τα λίγα που είχα ανεβάσει. Αμέσως άνοιξα καινούριο blog εδώ και ζήτησα να συμμετάσχω στο bloghood. Ξαναδυσκολεύτηκα απίστευτα με τη διαχείριση (δυσκολεύομαι ακόμα δηλαδή)! Ρε παιδιά. θέλω εδώ και τόσο καιρό να βάλω ένα blog σαν link
στο δικό μου, και δεν βρίσκω πως. Άσχετο, και συνεχίζω.
Με έπιασε το καλοκαίρι, η αναμονή των διακοπών, η κούραση, αποσυντονίστηκα, δεν έγραψα τίποτα, μόνο διάβαζα, έφυγα, γύρισα, έπεσε δουλειά, προσπάθησα να προσαρμοστώ. Όχι δεν πήγα βόλτα να αφήνω σχόλια παντού για να γίνω δεκτή σε μια παρέα που υπάρχει και χωρίς εμένα. Απλά παρακολουθούσα, ξεχώριζα, έψαχνα το ρυθμό μου. Να φανταστείτε άφησα σχόλιο σε ένα θέμα που μου φάνηκε ενδιαφέρον, και μετά έκανα μια εβδομάδα να μπω στο internet. Πήγα μια βόλτα και είδα α) ότι με ρώτησαν κάτι, β) ότι είχαν δημοσιευτεί τρία ακόμα θέματα και δεν απάντησα ποτέ στην ερώτηση. Oistre ακόμα νιώθω άσχημα για αυτό αλλά υπήρχε λόγος να απαντήσω όταν πια κανείς δε ασχολιόταν με το θέμα? Άρχισα να αντιλαμβάνομαι φαγωμάρα και στο bloghood. Ξενέρωσα. Απίστευτα όμως.
Δεν έδωσα σημασία, έμεινα στον κόσμο μου, δεν με αφορούσε, και ειλικρινά δεν νομίζω να ήθελε κανείς τη γνώμη μου.
Έκανα πάλι μια εβδομάδα να μπω.
Είδα δύο πράγματα: α) ότι έχω δύο σχόλια στα οποία δεν απάντησα αμέσως, γιατί δεν τα είδα (και δεν απάντησα ακόμα, αλλά θα το κάνω μόλις τελειώσω αυτό το έπος) και μάλλον θα με θεωρούν ακατάδεκτη και και και... και β) ότι το bloghood διαλύθηκε (σχεδόν ή εντελώς, δεν είμαι σίγουρη) και τώρα υπάρχουν τρία αντίστοιχα.
Αφού ανέλυσα την ιστορία της ζωής μου, θέλω να αναφέρω κάποια σχόλια μου:
α)Το bloghood για εμένα είναι ένας χώρος με πολλά άτομα μαζεμένα για να τους βρίσκεις εύκολα. Υπεραπλουστευμένο, αλλά υπάρχουμε και εμείς οι άσχετοι που μας αρέσει να υπεραπλουστεύουμε τη ζωή μας.
β)Δεν έκανα link ποτέ στο bloghood γιατί δεν ήξερα πως. Ούτε πότε. Για την ακρίβεια ζήτησα να συμμετάσχω για το λόγο που ανέφερα παραπάνω. Αλλά ρε παιδιά, σας εξήγησα, ούτε link δεν ξέρω πως να βάλω.
γ) Δεν επιδίωξα την είσοδο μου σε μια "παρέα" όπως την αποκαλούσατε, γιατί δεν αναζητώ παρέα, αλλά την καλοδέχομαι αν την βρω. Κοινώς, σκέφτηκα, πως είτε θα ερχόταν φυσιολογικά κάποια στιγμή στον χρόνο του, ή δε θα ερχόταν ποτέ, ok κανένα πρόβλημα.
Αλλά δεν μου αρέσει να νιώθω της προσκολήσεως.
δ) Μάλλον είμαι πτώμα, γιατί ενώ είχα και άλλα να πω μπλόκαρα. Τέσπα. Ήρθα εδώ γιατί κάνατε τον κόπο να με καλέσετε. Θα γράφω όταν έχω όρεξη, και θα προσπαθήσω να είμαι πιο τυπική στα σχόλια, αλλά συγχωρείστε με που δε θα τα καταφέρω. Αν κάποιος θέλει να διαβάσει τι γράφω ίσως πατήσει το όνομά μου, αλλιώς ας μη με διαβάσει. Δεν με καίει και τόσο. Και κρίμα που αυτό δεν έγινε αλλού κατανοητό, μιας και φαντάζομαι ανήκα στα άτομα - φαντάσματα που είχαν πάει μόνο για τα "κλικ" και όχι επειδή ήθελαν να μπουν στην παρέα. Ίσως να είναι και έτσι. Περί οπτικής γωνίας.. κολοκυθόπιτα.
Καλό βράδυ!