Τρίτη 30 Ιανουαρίου 2007

Πάρε κόσμε..

Φύλλα ελιάς πωλούνται,

λιανική - χοντρική,

σε τιμή ανταγωνιστική.


Αράντιστα, αβασάνιστα, εχέμυθα.

Πληροφορίες εντός..

Τρίτη 23 Ιανουαρίου 2007

Απόφαση - σταθμός του Ανώτατου Ειδικού Δικαστηρίου

Φως στο τούνελ για πολλούς συνταξιούχους καθώς και εργαζόμενους που ετοιμάζονται να συνταξιοδοτηθούν. Με απόφασή του, η οποία κατέστη αμετάκλητη, το ΑΕΔ έκρινε πως είναι αντισυνταγματικό το πλαφόν στο εφάπαξ.

Πρακτικά αυτό σημαίνει πως δεν θα ισχύει για όσους βγουν σε σύνταξη από εδώ και στο εξής. Επίσης, δικαιούνται να το πάρουν αναδρομικά όσοι βγήκαν σε σύνταξη από το 1993 και μετά και έλαβαν το ποσό μειωμένο. Τέλος, δεν θα υποχρεωθούν σε επιστροφή του επιπλέον ποσού και όσοι κατά τη διάρκεια ισχύος του νόμου το έλαβαν ολόκληρο. Τέτοιες περιπτώσεις υπήρξαν πολλές, ιδίως υπαλλήλων Τραπεζών από τους οποίους το ποσό ζητήθηκε προς επιστροφή.

Το εφάπαξ – έκρινε το ΑΕΔ – έχει ανταποδοτικό χαρακτήρα απορρίπτοντας την περί αντιθέτου άποψη η οποία ως βάση έθετε το γεγονός πως στη διαμόρφωσή του συμμετείχαν με κάποια – μικρή – εισφορά και οι εργοδότες. Πρόκειται για μια παροχή ανταποδοτική σε σχέση με τις εισφορές του κάθε εργαζόμενου στα ασφαλιστικά ταμεία κατά τα χρόνια εργασίας του, αφού και οι εισφορές των εργοδοτών καταβάλλονται λόγω της σχέσης εργασίας που τους συνδέουν με τον εργαζόμενο. Επιπλέον έκρινε την επιβολή πλαφόν ως αντίθετη στις Συνταγματικές διατάξεις περί ισότητας, αφού με το πλαφόν, εργαζόμενοι με περισσότερα χρόνια εργασίας και επομένως με μεγαλύτερες εισφορές θα έπαιρναν το ίδιο ποσό με εργαζόμενους με λιγότερα έτη εργασίας και άρα μικρότερες εισφορές.

Το ζήτημα τέθηκε υπό την κρίση του ΑΕΔ μετά την διαφωνία των δύο ανώτατων δικαστηρίων, του Αρείου Πάγου και του Συμβουλίου της Επικρατείας. Ο Άρειος Πάγος ομόφωνα είχε κρίνει αντισυνταγματικό το «νόμο Σιούφα» ενώ το ΣτΕ διαφοροποιήθηκε θεωρώντας τον συνταγματικό.

Όσον αφορά στο πως πρέπει να κινηθούν οι συνταξιούχοι που δικαιούνται πλέον το υπόλοιπο του ποσού που δεν έλαβαν, ποιες κατηγορίες (πέρα των τραπεζικών και ΔΕΚΟ) αφορά και τι θα συμβεί με όσους πρόκειται να βγουν τώρα σε σύνταξη, θα ενημερώσω μόλις καθαρίσει λίγο το τοπίο και ενημερωθώ για τις εξελίξεις!





 

Κυριακή 21 Ιανουαρίου 2007

Σήμερα γάμος γίνεται..

Ή μάλλον χτες! Μια πολύ καλή μου φίλη παντρεύτηκε, η πρώτη στην ουσία από δικούς μου φίλους. Και ήταν όλα πολύ συγκινητικά.
Από νωρίς στο σπίτι της να την ντύσουμε νυφούλα.. Συγγενείς και φίλοι της οικογένειας και εμείς.. οι φίλες της "νύφης". Πόσο αστείο ακούγεται, όταν πρόκειται για φιλενάδα σου, χαζεύεις εντελώς! Κρατήσαμε όλα τα έθιμα και ήταν πανέμορφα.. Η φιλενάδα μου φόρεσε κάτι "παλιό" και κάτι "δανεικό", που τρέχαμε να βρούμε τελευταία στιγμή γιατί δεν είχαμε προνοήσει!

Και όταν της φοράγαμε το νυφικό, πόσο συγκινήθηκα.. Τελικά, οι φίλοι μικρή διαφορά έχουν από οικογένεια. Μας θυμήθηκα από τότε που γνωριζόμαστε. Ήμουν πρώτο έτος εγώ δεύτερο εκείνη. Πόσα μοιραστήκαμε. Μαθήματα, κοψίματα, διαβάσματα, πανικό για το πτυχίο, βρίσιμο σε καθηγητές, ορκομωσίες, καφέδες, μπαράκια, πάρτυ και χορούς, άραγμα σε σπίτια επειδή δεν είχαμε λεφτά για έξω! Χυλόπιτες και αγάπες και απογοητεύσεις. Όλη εκείνη τη φρικαλέα περίοδο που σου λέει ο "έρωτας" (εξ αποστάσεως πάντα) καλημέρα και αναλύεις με τις ώρες τον τόνο της φωνής του και το βλέμμα για να καταλάβεις τι.. ήθελε να πει. Την πικρή συνειδητοποίηση κάποια στιγμή ότι οι άντρες δεν εννοούν τίποτα παραπάνω από όσα λενε.. Την ακόμα πιο πικρή συνειδητοποίηση ότι ο πρίγκιπας δεν θα έρθει απλά γιατί δεν υπάρχει και πως όσα δείχνουν οι ταινίες για αγάπες που φτάνουν μέχρι τον θάνατο, ανήκουν στις ταινίες. Την ευτυχία που μπορεί να σου φέρει η παραπάνω συνειδητοποίηση. Γιατί μετά από αυτήν έρχεται η αγάπη. Εκείνος ο ένας που δεν έχει τα πάντα, που έχει κουσούρια - αλλά έχεις και εσύ. Που μπορεί να σου σπάει τα νεύρα ώρες ώρες, να ξεχνάει γενέθλια ή την επέτειο, να τσακώνεστε, να μη σου φέρνει λουλούδια ή δώρα κάθε μέρα, αλλά είναι εκεί. Δίπλα σου. Ο καλύτερος σου φίλος και ο εραστής σου.. Ο άνθρωπος που μοιράζεσαι, το εαυτό σου, τους φόβους σου, τις ανησυχίες σου, τα όνειρά σου και αν είστε τυχεροί εν συνεχεία τη ζωή σας ολόκληρη. Και αν ρουτινιάζετε και κάποια στιγμή.. Ε στη ζωή είναι και αυτό και αν η σχέση είναι σωστή καμία ρουτίνα δεν είναι γκιλοτίνα!

Η φίλη μου τον βρήκε τον άνθρωπο αυτό, και είναι πολύ καλό παιδί και είναι και η ίδια πολύ καλό παιδί αν και λίγο στριμμένο ενίοτε και την κοροιδεύουμε πως μόνο ένας άγιος άνθρωπος σαν αυτόν που πήρε θα την ανεχτεί!

Για να συνεχίσω με τον γάμο, όλα ήταν υπέροχα. Την ντύσαμε, την πήγαμε πομπή στην εκκλησία, την ριζώσαμε για τα καλά και μετά χορέψαμε μέχρι το πρωί στον γάμο της! Χωρίς υπερβολή, το τραπέζι τέλειωσε στις 4 και 10, ο μεγαλύτερος γάμος που έχω πάει ποτέ. Και χαίρομαι για αυτό γιατί έτσι το ήθελε και μας ρωτούσε συνέχεια "θα χορέψετε έτσι?". Προσωπικά δεν της χάλασα χατήρι, ελάχιστα κατέβηκα από την πίστα! Χόρεψα όσο με κράταγαν τα τακούνια μου, και όταν με κράταγαν οριακά τα έβγαζα και χόρευα ξυπόλητη για λίγο. Όχι, που θα χάλαγα χατήρι στη φιλενάδα μου, όχι που δε θα χόρευα στο γάμο της.

Θέλω εδώ να καταθέσω και το κοινωνικό μήνυμα του κειμένου. Τελικά είναι υπέροχα τα έθιμα των γάμων. Δυσανασχετούμε όταν τα σκεφτόμαστε, αλλά είναι όλα τόσο όμορφα. Και δεν είναι κακό και το δημοτικό και το νησιώτικο. Ο καλύτερος χορός για ένα γάμο. Όπως και να το κάνεις κάποια πράγματα είναι στα γονίδιά μας, δε σβήνονται εύκολα. Και αν θέλετε την γνώμη μου, αυτό είναι πανέμορφο.

Εύχομαι στην φιλενάδα μου και τον αγαπημένο της -σύζυγο πλέον- να είναι πάντα τόσο ευτυχισμένοι όσο χτες. Άντε και στα δικά μας οι λεύτεροι!

ΥΓ: Εμένα πάντως χτες με έδειρε και το παρανυφάκι. Πήγα να το βγάλω από το δωμάτιο όπου είχε κλειστεί μουτρωμένο και ήρθα αντιμέτωπη με την κούκλα του σατανά. Πέρα από πλάκα κατέβασε όλο το δωματιο και με έδειρε κανονικά, μου έχει καταγδάρει το χέρι. Και όπως είπε η μαμά της φίλης μου της νύφης όταν το συζητήσαμε, θέλοντας να μας συμβουλεύσει για τα επερχόμενα τέκνα μας "το παιδί και το σκυλί όπως το μάθεις". Άντε, γιατί σε λίγο θα τα φοβόμαστε τα σκασμένα!

Τετάρτη 17 Ιανουαρίου 2007

Εμείς οι εξοχότητες!

Όταν η κοινωνία εξελίχθηκε δημιούργήθηκαν πολλά προβλήματα σύγκρουσης αντικρουόμενων εννοιών. Πιστεύω πως όποτε η σύγκρουση αυτή εμφανίζεται στο δικό μας στενό κοινωνικό προσκήνιο, τα αποτελέσματα είναι ολέθρια. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί συμβαίνει αυτό. Είναι δυνατόν να ζούμε κολλημένοι σε ένα παρόν 30 – 40 – 50 – 60 χρόνων και βάλε πίσω?

Ζούμε σε μία κοινωνία που όποιος τολμήσει να ξεστομίσει τον όρο εθνικό συμφέρον κινδυνεύει με δημόσιο λιθοβολισμό. Έχουμε κατά πολύ μπερδέψει όρους και καταστάσεις προσπαθώντας να αποδείξουμε τον βαθύτατο δημοκρατισμό μας. Θαυμάζουμε μανιωδώς τα άλλα Κράτη, τα οποία ευημερούν - ενώ εμείς όχι -, τα οποία προοδεύουν – ενώ εμείς όχι -, τα οποία κυβερνούνται από φιλελεύθερους, δημοκράτες και χαρισματικούς ηγέτες – ενώ εμείς όχι -, στα οποία διαβιούν πανέξυπνοι άνθρωποι – καλά εδώ τους τρώμε -. Οι δημόσιες υπηρεσίες λειτουργούν υποδειγματικά, οι γιατροί εργάζονται πανευτυχείς σε πλήρως εξοπλισμένα ΔΗΜΟΣΙΑ Νοσοκομεία χωρίς να παίρνουν φακελλάκι, τα ΔΗΜΟΣΙΑ Πανεπιστήμια είναι γεμάτα πανευτυχείς πανεπιστημιακούς και χαρούμενους φοιτητές, που χεράκι χεράκι μεταξύ τους καταστρέφουν τα υπερσύγχρονα κτίρια που το Κράτος δημιούργησε και χάνουν κατά μέσο όρο 2 ακαδημαϊκά έτη λόγω καταλήψεων μέχρι να πάρουν πτυχίο, οι δημοσιογράφοι είναι οι superman της κοινωνίας, οι δικηγόροι είναι τίμιοι και δεν κλέβουν το κοσμάκη, οι δικαστικοί δεν χρηματίζονται κοκ. Εν τω μεταξύ οι μισθοί είναι υψηλοί, οι ώρες εργασίας ελάχιστες, οι συντάξεις αυτοκρατορικές, οι τιμές χαμηλές, οι νέοι ευγενικοί, οι άνθρωποι χαμογελαστοί κλπ κλπ κλπ.. Τι άλλο? Α, ναι, δεν υπάρχει θρησκεία. Δεν υπάρχουν εκπρόσωποι θρησκειών άρα δε γίνονται σκάνδαλα, ο κόσμος δεν πιστεύει ούτε συναγελάζεται ούτε πίνει όπιο, οι χώροι θρησκευτικής συνάθροισης διατηρούνται μόνο ως μνημειακοί χώροι αφού ο κόσμος δεν ακολουθεί το τυπικό καμίας θρησκείας και σίγουρα όχι κάθε Κυριακή. Και ζουσαν αυτοί καλά και εμείς καλύτερα.

Και ας γυρίσουμε στο εθνικό συμφέρον για μια στιγμούλα. Συνέβη ένα περιστατικό στην αμερικάνικη πρεσβεία, στην ουσία του οποίου δε θα επεκταθώ καθόλου. Και τσουπ, μεταφέρεσαι σε ένα κόσμο όπου το κέντρο της τρομοκρατίας είναι η Ελλάδα. Μαύρα πρωτοσέλιδα σε εφημερίδες, βαριές κουβέντες σε κανάλια και ραδιόφωνα. Κανένας δεν σκέφτεται ούτε δευτερόλεπτο τις συνέπειες όλων αυτών. Γιατί να σκεφτούμε άλλωστε? Εμείς ο λαός του «όλα, θέλω να τα ξέρω όλα, όχι επειδή είμαι κουτσομπόλα..». Το μόνο που έχει σημασία να ενημερωθούμε για όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες. Να καταδικάσουμε την –όποια Κυβέρνηση- να βρούμε ευκαιρία να ασκήσουμε αντιπολίτευση, να ειδικευτούμε βρε παιδί μου όλοι στην τρομολαγνία. Υπάρχει άλλη όψη του νομίσματος? Η μάλλον μας ενδιαφέρει?


Όταν συνέβη το τρομοκρατικό χτύπημα στο Λονδίνο, - εκείνο το ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΚΟ χτύπημα στο μετρό και το λεωφορείο στην ώρα της μεγαλύτερης αιχμής – σε ολόκληρη την Αγγλία επικρατούσε σιγή ιχθύος. Φίλοι μου που ήταν εκεί για μεταπτυχιακό μου έχουν περιγράψει τι συνέβη. Οι τηλεοράσεις όλη μέρα μετέδιδαν μουσική, για όσο περισσότερο μπορούσαν έκαναν λόγο για ατύχημα. Δεν έδειξαν εικόνες, δεν συζήτησαν, δεν διαφώνησαν, δεν ανακοίνωσαν καν τον αριθμό νεκρών και τραυματιών, ούτε καν σε επίπεδο φημολογίας. Καιρό μετά ανακοίνωσαν έναν επίσημο αριθμό, όταν κανείς δεν ασχολούνταν πια. Εγώ χρειάστηκε να το ψάξω από ενδιαφέρον και ο αριθμός δεν με έπεισε καν αλλά το θέμα μας δεν είναι αυτό. Φέρθηκαν έτσι επειδή είναι βλάκες? Όχι, προστάτεψαν το εθνικό συμφέρον. Δεν έχασαν ούτε ένα τουρίστα. Δεν κατηγορήθηκαν από κανέναν. Δεν υπέκυψαν σε εκβιασμούς. Δεν πήραν κεφάλια. Κάτσαν στα αυγά τους και φέρθηκαν σαν να μην συνέβη τίποτα. Λόγω εθνικού συμφέροντος.

Ποιος έχει δίκιο ποιος έχει άδικο? Σίγουρα ο στρουθοκαμηλισμός είναι το ένα άκρο, ωστόσο και οι ειδήσεις που αναπαράγονται σε ολόκληρη την υφήλιο εξαιτίας μας και μόνο δεν είναι ό,τι καλύτερο. Και ήρθε η ώρα να ωριμάσουμε, δεν είμαστε πια παιδιά.

Viva Terrorism in Greece. Viva pinnata.

ΥΓ.: Πρωτοσέλιδο εφημερίδας "Η απόρρητη έκθεση του ΓΕΑ..."
Έλα μωρέ μια οικογένεια είμαστε, μεταξύ μας θα μείνει!

Πέμπτη 11 Ιανουαρίου 2007

Είμαστε ίσως η μόνη χώρα στον κόσμο..

... που ενώ θέλουμε ΟΛΑ να αλλάξουν

δεν θέλουμε να αλλάξει
ΤΙΠΟΤΑ για να γίνει αυτό..


ΥΓ. Όποιος πήρε το μαγικό ραβδάκι,
να το φέρει πίσω!

Τρίτη 9 Ιανουαρίου 2007

Η δημοκρατία είναι μόνο για εμάς??


Είναι καιρός που με πνίγει η απορία: γιατί κάποιοι έχουν περισσότερα δικαιώματα από κάποιους άλλους? Τι είναι αυτό που κάνει κάποιον γαμάτο και δημοκράτη και σωστό και ιδεολόγο και και και.. με αποτέλεσμα μόνο αυτός να δικαιούται να ομιλεί? Ή έστω να είναι σωστό μόνο αυτό που πιστεύει και λέει αυτός και για όλα τα αντίθετα να διατηρεί σταθερά το υφάκι στυλ "σε ξέρουμε εσένα τι είσαι, σκουληκάκι".

Ο χρόνος που διατηρώ αυτό το blog είναι ο μισός του χρόνου που διαβάζω blogs άλλων. Και αυτό που έχω εισπράξει είναι μια κάποια "τρομοκρατία". Για αυτά που πιστεύεις, για αυτά που θες να πεις, για τον τρόπο που μιλάς, για το κόμμα που ψήφιζεις, ακόμα και για το ότι ψηφίζεις βασικά. Αν μάλιστα τολμήσεις να διαφωνήσεις και με κάποιον "σουπερ" την έκατσες τη βάρκα. Προχτές σε συζήτηση με φίλο blogger ο οποίος μου ανέφερε κάτι που ήθελε να γράψει του συνέστησα "μη το γράψεις - θα σε φάνε". Αμέσως βέβαια κατάλαβα πόσο γελοίο ήταν αυτό που ξεστόμισα και αμέσως του είπα να κάνει ό,τι θέλει, δε χρειάζεται να είναι κότα σαν εμένα.

Ε, λοιπόν, όμως ούτε και εγώ είμαι κότα. Τέρμα. Εγώ το blog το άνοιξα για να έχω κάπου να τα λέω. Αυτά που με εντυπωσιάζουν, με εξοργίζουν, με κάνουν να απορώ, με ενθουσιάζουν. Και πιστεύω πως για αυτό υπάρχουν τα blogs, όχι για να μαζευτούμε εδώ όλοι οι γαμάτοι τύποι και να λέμε ο ένας στον άλλον πόσο γαμάτοι είμαστε.

Η αιτία που προκάλεσε αυτή την εσωτερική επανάσταση είναι κάτι που διάβασα σε ένα σχόλιο, δεν έχει σημασία ποιος το έγραψε ή που. Πάντως έλεγε κάτι σαν "τι δουλειά έχουν οι δημοσιογράφοι στα blogs?". Φαντάζομαι την ίδια δουλειά που έχω και εγώ. Εγώ, που για να αλλάξω template στο blogspot κοίταξα άφωνη τον κώδικα και αναφώνησα "ώστε αυτό λοιπόν εστί κώδικας?". Εγώ που σαν παιδάκι περηφανεύομαι για τις αλλαγές που έκανα μόνη μου πριν μου κάνουν delivery το super template που έχω τώρα.

Γιατί δηλαδή δικαιούμαι εγώ να έχω blog? Γιατί δικαιούσαι εσύ? Και αλήθεια ποιοι άλλοι απαγορεύεται να έχουν blog? Έτσι για να ξέρουμε δηλαδή, μήπως πάμε να υπερασπιστούμε κάποιους αγνώστους και βρεθούμε δαχτυλοδεικτούμενοι και εμείς!

Θα πω τα εξής. Συχνά καταφέρομαι δεικτικά κατά του τρόπου παρουσίασης των ειδήσεων. Αυτό ωστόσο δεν σημαίνει πως θεωρώ άχρηστους τους δημοσιογράφους. Η δημοσιογραφία είναι λειτούργημα, και μάλιστα υψηλό. Η δημοσιογραφία είναι όμως και επάγγελμα, και μάλιστα απαξιωμένο. Είναι λειτούργημα γιατί οι δημοσιογράφοι προσφέρουν την ενημέρωση στον κόσμο. Είναι επάγγελμα γιατί οι δημοσιογράφοι έχουν αφεντικό. Είναι δύσκολο να είσαι δημοσιογράφος. Να ξεκινάς με την ιδεολογία σου, με τις ελπίδες σου, σίγουρος πως αυτό που έχει σημασία είναι το μυαλό σου και η γραφή σου. Για να καταλάβεις γρήγορα πως σημασία έχουν τα κολητηλίκια του αφεντικού σου. Και να χρησιμοποιείς το μυαλό σου ψάχνοντας τρόπο να ζήσεις με τα 500 Ευρώ μισθό. Για τα οποία πανηγυρίζεις μόλις τα κερδίσεις μετά από χρόνια που δουλεύεις τζάμπα. Όχι μόνο τζάμπα, αλλά λες και ευχαριστώ που σε τιμούν προσφέροντάς σου την έξοχη ευκαιρία να δουλεύεις. Πολλοί δημοσιογράφοι σε εφημερίδες γράφουν και τα άρθρα τους δημοσιεύονται με άλλο όνομα. Δε θα ήθελα να είμαι στη θέση αυτή. Επειδή δηλαδή κάποιοι ξεχώρισαν -με όποιο τρόπο - και πληρώνονται καλά πηραμε μια πέτρα και τους λιθοβολάμε όλους?

Υπάρχουν φυσικά και οι δημοσιογράφοι οι οποίοι έχουν καταφέρει να ζουν καλά από τη δουλειά τους και χωρίς να είναι σταρ. Ακόμα και αυτοί δεν έχουν την δυνατότητα να εκφραστούν όπως επιθυμούν στο μέσο όπου εργάζονται, υπάρχουν τα "όρια" που τους τίθενται. Μπορεί π.χ. δημοσιογράφος που αθρογραφεί στα Νέα να εκφραστεί θετικά για κάποια κίνηση της Νέας Δημοκρατίας? Ή για να πάω και αλλού. Μπορεί αρθρογράφος του Πρωταθλητή να εξυμνήσει τον Γκονζάλες? Και όμως έχουν πράγματα να πουν. Γιατί δεν μπορούν να το κάνουν σε ένα μέσο που διατίθεται για αυτό το σκοπό? Όταν μάλιστα έχουν περισσότερα πράγματα να χάσουν από εμένα για παράδειγμα, αν δημοσιοποιηθεί η ταυτότητά τους.

Θα εξακολουθήσω να σχολιάζω τον τρόπο που παρουσιάζονται οι ειδήσεις. Γνωρίζοντας πως αν τις παρουσίαζα εγώ θα το έκανα με τον ίδιο τρόπο - αλλιώς δε θα τις παρουσίαζα. So simple. Αλλά ας σοβαρευτούμε. Ή είμαστε δημοκράτες ή είμαστε μαλάκες. Και εγώ όποιον δεν γουστάρω απλά δεν τον διαβάζω.
Παρακαλώ να κάνετε το ίδιο και όσοι δε γουστάρετε εμένα, ok??