Ή μάλλον χτες! Μια πολύ καλή μου φίλη παντρεύτηκε, η πρώτη στην ουσία από δικούς μου φίλους. Και ήταν όλα πολύ συγκινητικά.
Από νωρίς στο σπίτι της να την ντύσουμε νυφούλα.. Συγγενείς και φίλοι της οικογένειας και εμείς.. οι φίλες της "νύφης". Πόσο αστείο ακούγεται, όταν πρόκειται για φιλενάδα σου, χαζεύεις εντελώς! Κρατήσαμε όλα τα έθιμα και ήταν πανέμορφα.. Η φιλενάδα μου φόρεσε κάτι "παλιό" και κάτι "δανεικό", που τρέχαμε να βρούμε τελευταία στιγμή γιατί δεν είχαμε προνοήσει!
Και όταν της φοράγαμε το νυφικό, πόσο συγκινήθηκα.. Τελικά, οι φίλοι μικρή διαφορά έχουν από οικογένεια. Μας θυμήθηκα από τότε που γνωριζόμαστε. Ήμουν πρώτο έτος εγώ δεύτερο εκείνη. Πόσα μοιραστήκαμε. Μαθήματα, κοψίματα, διαβάσματα, πανικό για το πτυχίο, βρίσιμο σε καθηγητές, ορκομωσίες, καφέδες, μπαράκια, πάρτυ και χορούς, άραγμα σε σπίτια επειδή δεν είχαμε λεφτά για έξω! Χυλόπιτες και αγάπες και απογοητεύσεις. Όλη εκείνη τη φρικαλέα περίοδο που σου λέει ο "έρωτας" (εξ αποστάσεως πάντα) καλημέρα και αναλύεις με τις ώρες τον τόνο της φωνής του και το βλέμμα για να καταλάβεις τι.. ήθελε να πει. Την πικρή συνειδητοποίηση κάποια στιγμή ότι οι άντρες δεν εννοούν τίποτα παραπάνω από όσα λενε.. Την ακόμα πιο πικρή συνειδητοποίηση ότι ο πρίγκιπας δεν θα έρθει απλά γιατί δεν υπάρχει και πως όσα δείχνουν οι ταινίες για αγάπες που φτάνουν μέχρι τον θάνατο, ανήκουν στις ταινίες. Την ευτυχία που μπορεί να σου φέρει η παραπάνω συνειδητοποίηση. Γιατί μετά από αυτήν έρχεται η αγάπη. Εκείνος ο ένας που δεν έχει τα πάντα, που έχει κουσούρια - αλλά έχεις και εσύ. Που μπορεί να σου σπάει τα νεύρα ώρες ώρες, να ξεχνάει γενέθλια ή την επέτειο, να τσακώνεστε, να μη σου φέρνει λουλούδια ή δώρα κάθε μέρα, αλλά είναι εκεί. Δίπλα σου. Ο καλύτερος σου φίλος και ο εραστής σου.. Ο άνθρωπος που μοιράζεσαι, το εαυτό σου, τους φόβους σου, τις ανησυχίες σου, τα όνειρά σου και αν είστε τυχεροί εν συνεχεία τη ζωή σας ολόκληρη. Και αν ρουτινιάζετε και κάποια στιγμή.. Ε στη ζωή είναι και αυτό και αν η σχέση είναι σωστή καμία ρουτίνα δεν είναι γκιλοτίνα!
Η φίλη μου τον βρήκε τον άνθρωπο αυτό, και είναι πολύ καλό παιδί και είναι και η ίδια πολύ καλό παιδί αν και λίγο στριμμένο ενίοτε και την κοροιδεύουμε πως μόνο ένας άγιος άνθρωπος σαν αυτόν που πήρε θα την ανεχτεί!
Για να συνεχίσω με τον γάμο, όλα ήταν υπέροχα. Την ντύσαμε, την πήγαμε πομπή στην εκκλησία, την ριζώσαμε για τα καλά και μετά χορέψαμε μέχρι το πρωί στον γάμο της! Χωρίς υπερβολή, το τραπέζι τέλειωσε στις 4 και 10, ο μεγαλύτερος γάμος που έχω πάει ποτέ. Και χαίρομαι για αυτό γιατί έτσι το ήθελε και μας ρωτούσε συνέχεια "θα χορέψετε έτσι?". Προσωπικά δεν της χάλασα χατήρι, ελάχιστα κατέβηκα από την πίστα! Χόρεψα όσο με κράταγαν τα τακούνια μου, και όταν με κράταγαν οριακά τα έβγαζα και χόρευα ξυπόλητη για λίγο. Όχι, που θα χάλαγα χατήρι στη φιλενάδα μου, όχι που δε θα χόρευα στο γάμο της.
Θέλω εδώ να καταθέσω και το κοινωνικό μήνυμα του κειμένου. Τελικά είναι υπέροχα τα έθιμα των γάμων. Δυσανασχετούμε όταν τα σκεφτόμαστε, αλλά είναι όλα τόσο όμορφα. Και δεν είναι κακό και το δημοτικό και το νησιώτικο. Ο καλύτερος χορός για ένα γάμο. Όπως και να το κάνεις κάποια πράγματα είναι στα γονίδιά μας, δε σβήνονται εύκολα. Και αν θέλετε την γνώμη μου, αυτό είναι πανέμορφο.
Εύχομαι στην φιλενάδα μου και τον αγαπημένο της -σύζυγο πλέον- να είναι πάντα τόσο ευτυχισμένοι όσο χτες. Άντε και στα δικά μας οι λεύτεροι!
ΥΓ: Εμένα πάντως χτες με έδειρε και το παρανυφάκι. Πήγα να το βγάλω από το δωμάτιο όπου είχε κλειστεί μουτρωμένο και ήρθα αντιμέτωπη με την κούκλα του σατανά. Πέρα από πλάκα κατέβασε όλο το δωματιο και με έδειρε κανονικά, μου έχει καταγδάρει το χέρι. Και όπως είπε η μαμά της φίλης μου της νύφης όταν το συζητήσαμε, θέλοντας να μας συμβουλεύσει για τα επερχόμενα τέκνα μας "το παιδί και το σκυλί όπως το μάθεις". Άντε, γιατί σε λίγο θα τα φοβόμαστε τα σκασμένα!
Από νωρίς στο σπίτι της να την ντύσουμε νυφούλα.. Συγγενείς και φίλοι της οικογένειας και εμείς.. οι φίλες της "νύφης". Πόσο αστείο ακούγεται, όταν πρόκειται για φιλενάδα σου, χαζεύεις εντελώς! Κρατήσαμε όλα τα έθιμα και ήταν πανέμορφα.. Η φιλενάδα μου φόρεσε κάτι "παλιό" και κάτι "δανεικό", που τρέχαμε να βρούμε τελευταία στιγμή γιατί δεν είχαμε προνοήσει!
Και όταν της φοράγαμε το νυφικό, πόσο συγκινήθηκα.. Τελικά, οι φίλοι μικρή διαφορά έχουν από οικογένεια. Μας θυμήθηκα από τότε που γνωριζόμαστε. Ήμουν πρώτο έτος εγώ δεύτερο εκείνη. Πόσα μοιραστήκαμε. Μαθήματα, κοψίματα, διαβάσματα, πανικό για το πτυχίο, βρίσιμο σε καθηγητές, ορκομωσίες, καφέδες, μπαράκια, πάρτυ και χορούς, άραγμα σε σπίτια επειδή δεν είχαμε λεφτά για έξω! Χυλόπιτες και αγάπες και απογοητεύσεις. Όλη εκείνη τη φρικαλέα περίοδο που σου λέει ο "έρωτας" (εξ αποστάσεως πάντα) καλημέρα και αναλύεις με τις ώρες τον τόνο της φωνής του και το βλέμμα για να καταλάβεις τι.. ήθελε να πει. Την πικρή συνειδητοποίηση κάποια στιγμή ότι οι άντρες δεν εννοούν τίποτα παραπάνω από όσα λενε.. Την ακόμα πιο πικρή συνειδητοποίηση ότι ο πρίγκιπας δεν θα έρθει απλά γιατί δεν υπάρχει και πως όσα δείχνουν οι ταινίες για αγάπες που φτάνουν μέχρι τον θάνατο, ανήκουν στις ταινίες. Την ευτυχία που μπορεί να σου φέρει η παραπάνω συνειδητοποίηση. Γιατί μετά από αυτήν έρχεται η αγάπη. Εκείνος ο ένας που δεν έχει τα πάντα, που έχει κουσούρια - αλλά έχεις και εσύ. Που μπορεί να σου σπάει τα νεύρα ώρες ώρες, να ξεχνάει γενέθλια ή την επέτειο, να τσακώνεστε, να μη σου φέρνει λουλούδια ή δώρα κάθε μέρα, αλλά είναι εκεί. Δίπλα σου. Ο καλύτερος σου φίλος και ο εραστής σου.. Ο άνθρωπος που μοιράζεσαι, το εαυτό σου, τους φόβους σου, τις ανησυχίες σου, τα όνειρά σου και αν είστε τυχεροί εν συνεχεία τη ζωή σας ολόκληρη. Και αν ρουτινιάζετε και κάποια στιγμή.. Ε στη ζωή είναι και αυτό και αν η σχέση είναι σωστή καμία ρουτίνα δεν είναι γκιλοτίνα!
Η φίλη μου τον βρήκε τον άνθρωπο αυτό, και είναι πολύ καλό παιδί και είναι και η ίδια πολύ καλό παιδί αν και λίγο στριμμένο ενίοτε και την κοροιδεύουμε πως μόνο ένας άγιος άνθρωπος σαν αυτόν που πήρε θα την ανεχτεί!
Για να συνεχίσω με τον γάμο, όλα ήταν υπέροχα. Την ντύσαμε, την πήγαμε πομπή στην εκκλησία, την ριζώσαμε για τα καλά και μετά χορέψαμε μέχρι το πρωί στον γάμο της! Χωρίς υπερβολή, το τραπέζι τέλειωσε στις 4 και 10, ο μεγαλύτερος γάμος που έχω πάει ποτέ. Και χαίρομαι για αυτό γιατί έτσι το ήθελε και μας ρωτούσε συνέχεια "θα χορέψετε έτσι?". Προσωπικά δεν της χάλασα χατήρι, ελάχιστα κατέβηκα από την πίστα! Χόρεψα όσο με κράταγαν τα τακούνια μου, και όταν με κράταγαν οριακά τα έβγαζα και χόρευα ξυπόλητη για λίγο. Όχι, που θα χάλαγα χατήρι στη φιλενάδα μου, όχι που δε θα χόρευα στο γάμο της.
Θέλω εδώ να καταθέσω και το κοινωνικό μήνυμα του κειμένου. Τελικά είναι υπέροχα τα έθιμα των γάμων. Δυσανασχετούμε όταν τα σκεφτόμαστε, αλλά είναι όλα τόσο όμορφα. Και δεν είναι κακό και το δημοτικό και το νησιώτικο. Ο καλύτερος χορός για ένα γάμο. Όπως και να το κάνεις κάποια πράγματα είναι στα γονίδιά μας, δε σβήνονται εύκολα. Και αν θέλετε την γνώμη μου, αυτό είναι πανέμορφο.
Εύχομαι στην φιλενάδα μου και τον αγαπημένο της -σύζυγο πλέον- να είναι πάντα τόσο ευτυχισμένοι όσο χτες. Άντε και στα δικά μας οι λεύτεροι!
ΥΓ: Εμένα πάντως χτες με έδειρε και το παρανυφάκι. Πήγα να το βγάλω από το δωμάτιο όπου είχε κλειστεί μουτρωμένο και ήρθα αντιμέτωπη με την κούκλα του σατανά. Πέρα από πλάκα κατέβασε όλο το δωματιο και με έδειρε κανονικά, μου έχει καταγδάρει το χέρι. Και όπως είπε η μαμά της φίλης μου της νύφης όταν το συζητήσαμε, θέλοντας να μας συμβουλεύσει για τα επερχόμενα τέκνα μας "το παιδί και το σκυλί όπως το μάθεις". Άντε, γιατί σε λίγο θα τα φοβόμαστε τα σκασμένα!
8 σχόλια:
πω πωωωω όταν παντρεύονται φίλοι μου συνομίλικοι (από το σχολείο, κ.α.) αισθάνομαι πολύ περίεργα, μου φαίνεται πολύ αστείο αυτό το γεγονός αλλά συνάμα με προβληματίζει γιατί θαρρώ πως θα είμαι για πάντα εργένης, αν και βέβαια είμαι ακόμα πολύυυυυ πολύυυυ μικρόοοος για τέτοια πράγματα ;p
Πιο πολύ προβληματίζομαι για τους ίδιους τους φίλους που ξαφνικά αλλάζει όλη τους η ζωή μετά το γάμο, παύουν να κάνουν τα ίδια χαζά που κάναμε και πριν, περνούν περισσότερη ώρα στο σπίτι και αρχίζουν να πιστεύουν πως όσοι δεν παντρεύονται και δεν αποκτούν παιδιά είναι άτομα που πρέπει να αποστρέφονται, κατά βάθος όμως το κάνουν από ζήλια.
Άντε και στα δικά σου!
ΥΓ: καλά ντε, μη βαράς.
keimgreek: Αυτό όντως συμβαίνει όταν το ζευγάρι είναι ζαβό! Και πάντα εύχεσαι οι φίλοι σου να μην είναι!!
Ένα ζευγαρι που σταματάει τις πλάκες με τους φίλους μόλις παντρευτεί έχει πολλές πιθανότητες να μετατραπεί σε ένα δυστυχισμένο ζευγάρι. Εγώ γνωρίζω πολλά ευτυχισμένα ζευγάρια ευτυχώς για τα οποία ο γάμος απλά τους τοποθετεί στο ίδιο σπίτι. Με τα υπόλοιπα δεν ασχολούμαι.
Πάντως για την φίλη μου, με χαρά άκουσα το παλικάρι -με το οποίο δεν κάνουμε στενή παρέα αλλά έχουμε καλή σχέση - να μου λέει ανήσυχος "κοίτα, τώρα που τελειώσαμε με τα τρεξίματα του γάμου να βγαίνουμε πιο συχνά. Δεν άλλαξε κάτι επειδή παντρευτήκαμε και δεν θα ήθελα οι φίλοι να μας κάνουν πέρα λες και ξαφνικά γίναμε εξωγήινοι".. Οπότε είμαι αισόδοξη!
ΣεΞπΥρ: Εγώ δεν βαράω, για κάποιον άλλον δεν παίρνω και όρκο! lol Πέρα από πλάκα, οι ευχές ποτέ δεν πάνε χαμένες. Τις κρατάς για όταν έρθει η ώρα να τις χρειαστείς!
Και στα δικά σου βρε!!!
Τώρα θα έλεγα μερικές κακίες αλλά σας συμπαθώ και θα συγκρατηθώ αυτή τη φορά. Άντε, και στα δικά σας
Πληρωμένη πένα: Και μπορώ να φανταστώ αρκετές από τις κακίες :)
Αφού μας συμπαθείτε γιατί δεν μας τις λέτε? Κουβέντα να γίνεται είναι το θέμα, δεν παρεξηγιέμαι από καλοπροαίρετους σχολιασμούς!
Φτου φτου φτου!
ΥΓ: ευχαριστώ (μάλλον).
Να 'ναι καλά οι φίλοι σου, γιατί, όσο κοινότοπο και να ακούγεται, τα δύσκολα τώρα αρχίζουν, τελείως διαφορετικό πράγμα η συμβίωση από την ερωτική σχέση.
Κι εμένα μ' αρέσουν τα έθιμα του γάμου, και άλλα έθιμα μ' αρέσουν, παρόλο που στη δική μου ζωή κανένα έθιμο δεν έχω ακολουθήσει, μ' αρέσει να τα βλέπω στους άλλους. Το μόνο που με ενοχλεί είναι να βλέπω ανθρώπους που δεν είναι και πλούσιοι να δίνουν υπέρογκα ποσά για δεξιώσεις κλπ για να κρατήσουν ένα κοινωνικό status, ενώ θα μπορούσαν να τα κάνουν κάτι πιο εποικοδομητικό. Από την άλλη όμως, δεν μου πέφτει λόγος, δικός τους γάμος είναι, ό,τι θέλουν κάνουν.
Maria: Ναι, φαντάζομαι πως τα δυσκολα αρχίζουν τώρα, απλά πιστεύω πως αυτός δεν είναι λόγος να μην αρχίσεις.
Όσο για τις δεξιώσεις, τι να πω.. Πιστεύω το εξής, ότι ψώνιο δε γίνεσαι ξαφνικά στη τελετή γάμου. Είσαι από πριν, οπότε και οι άνθρωποι γύρω σου έχουν περίπου ίδια μυαλά. Ένας όμορφος γάμος δεν χρειάζεται να είναι χλιδάτος. Αρκεί το ζευγάρι να αγαπιέται και να έχουν καλούς φίλους που χαίρονται στη χαρά τους.
Εγώ αν ονειρεύομαι κάτι για το γάμο μου, είναι να έχει φίλους. Και αν θλίβομαι σε γάμους άλλων, είναι όταν οι καλεσμένοι είναι κυρίως φίλοι των γονιών και από νέους συνάδερφοι που βαριούνται και φεύγουν!!
Έθιμα.. Παντός φύσεως, τα λατρεύω! Και ας μην τα ακολουθώ πάντοτε!
Δημοσίευση σχολίου