Είχα βρεθεί για μια δουλειά πριν κανά μήνα στις φυλακές Κορυδαλλού, και επιστρέφοντας πήρα ένα ταξί. Ο οδηγός μόλις είχε επισκεφτεί την κόρη του μέσα στις φυλακές. Είναι προφυλακισμένη για ναρκωτικά (ίσως και για κάποιο άλλο αδίκημα, που έγινε προκειμένου να ικανοποιήσει την εξάρτησή της, δεν ξέρω, δεν ρωτάς τέτοια πράγματα ένα πατέρα εύκολα).
Η συζήτηση που έκανα με τον άνθρωπο αυτό, μου δημιούργησε ποικίλλες σκέψεις γύρω από το ζήτημα των εθισμένων ναρκομανών, την αντιμετώπισή τους από το Κράτος αλλά και την κοινωνία, την κατάσταση των φυλακών και τις συνθήκες σε αυτές, και εν γένει τη διαιώνιση του προβλήματος.
Πάντα διαφωνούσα με τη ποινική αντιμετώπιση των χρηστών ναρκωτικών ουσιών και των μικρεμπόρων ναρκωτικών, τα λεγόμενα βαποράκια. Οι άνθρωποι αυτοί καλώς ή κακώς μπήκαν σε ένα τρυπάκι, και ακόμα και αν το θέλουν αδυνατούν να βγουν από εκεί. Τι απαντάμε σαν πολιτεία στο πρόβλημά τους? Τους στέλνουμε φυλακή. Τι απαντάμε σαν κοινωνία μόλις βγουν από εκεί? Τους απομονώνουμε, τους θέτουμε στο περιθώριο, τους στέλνουμε πίσω στα γνωστά.
Η πρόθεση μου δεν είναι να κατηγορήσω τους δικαστές, τι να κάνουν και αυτοί? Τους τρελλούς τους στέλνουν στα ψυχιατρεία, από αυτά έχουμε μπόλικα, έστω και αν είναι άθλια. Τους ναρκομανείς που να τους στείλουν? Στα κέντρα αποτοξίνωσης που ΔΕΝ έχουμε? Για κάθε έναν που πάει για αποτοξίνωση περιμένουν από έξω άλλοι εκατό που περιμένουν. Και άντε και μπήκαν. Μόλις βγουν? Το ναρκωτικό δεν είναι μόνο η ουσία που προκαλεί εθισμό. Αυτή μετά από λίγο φεύγει. Το ναρκωτικό είναι στο μυαλό στην αίσθηση που προκαλεί, και την οποία δεν μπορείς να διαγράψεις από την μνήμη σου. Δεν υπάρχει κουμπάκι delete για αυτό. Καταφέρνεις λοιπόν να μην πονάς που δεν παίρνεις τη δόση σου, μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Και επιστρέφεις στη ζωή. Οι δικοί σου σου φέρονται σαν χαζοχαρούμενοι, οι φίλοι το ίδιο, προσπαθούν να σε βοηθήσουν, αλλά καταφέρνουν μόνο να υποτιμούν τη νοημοσύνη σου. Δεν ξέρουν πως να σου μιλήσουν, πως να σου φερθούν. Απαντάς και εσύ με χαζοχαρούμενες απαντήσεις, και τι καλά και όμορφα που είναι όλα, και μετά σιωπή. Τα κενά δεν γεμίζουν με τίποτα. Και ψάχνεις να βρεις δουλειά. Αλλά δεν βρίσκεις, γιατί ήσουν ναρκομανής, μπορεί να έκανες και λίγη φυλακή, οι καιροί είναι δύσκολοι, ποιος να σε εμπιστευτεί. Και βουλιάζεις στην απογοήτευση και τη μελαγχολία και την αγωνία, μένοντας χαζοχαρούμενος για τους άλλους για να δείξεις ότι δεν πτοείσαι, ότι όλα είναι καλά και όμορφα. Και βλέπεις τους ανθρώπους σου να βουλιάζουν στην απογοήτευση και τη μελαγχολία και την αγωνία τους για σένα, παίζοντας το επίσης χαζοχαρούμενοι.. Και αυτά για τους τυχερούς. Πού βρήκαν θέση σε κέντρο αποτοξίνωσης. Γιατί οι άλλοι, που παρακαλάνε οι ίδιοι και οι δικοί τους αλλά τίποτα? Ή ακόμα περισσότερο εκείνοι που ζουν στο δρόμο γιατί τους έδιωξαν, που δεν έχουν κάποιον να προσπαθεί να βοηθήσει να ξεκόψουν? Αυτοί που κοιμούνται στην ομόνοια, πάνω στις σχάρες του μετρό για να ζεσταίνονται?
Το ξέρετε ότι το 90% των μεγαλέμπορων ναρκωτικών, δεν βάζουν στο στόμα τους ούτε καν τσιγάρο? Το ξέρετε ότι έχουν αμύθητες περιουσίες? Το ξέρετε ότι μπορεί να είναι και αξιοσέβαστα πρόσωπα της κοινωνίας μας? Το ξέρετε πως δε συλλαμβάνονται ΠΟΤΕ??
Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, που αγωνιούσε για την κόρη του, μου μίλησε. Μου είπε ότι η κόρη του είναι τυχερή τώρα γιατί την δέχτηκαν στην κοινωνική υπηρεσία των γυναικείων φυλακών που είναι μόνο για ναρκομανείς που θέλουν να αποτοξινωθούν. Μου είπε όμως ότι μόλις έκανε την αίτηση, την πλάκωσαν στο ξύλο οι βαρυποινίτισες. Παραλίγο να τη σκοτώσουν. Μου είπε και κάτι άλλο που μου πλάκωσε την καρδιά "Προτιμώ χίλιες φορές που είναι στη φυλακή, ειδικά τώρα που μπήκε στην υπηρεσία. Καλύτερα μια φορά την εβδομάδα να τη βλέπω στις φυλακές, παρά μια φορά την εβδομάδα να της ανάβω το καντήλι". Μου είπε ότι πήγαν σε ομάδες ψυχολογικής στήριξης συγγενών ναρκομανών και είδαν εκεί ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης και οικονομικής διαστρωμάτωσης. Γιατί πρέπει κάποτε να καταλάβουμε πως τα ναρκωτικά δεν τα παίρνουν οι "αλήτες", τα παιδιά των άλλων.
Μου είπε και κάτι άλλο, που δεν έχω όμως τσεκάρει αν όντως ισχύει. Σε κάποια κράτη λέει, ισχύει νόμος κατά τον οποίο, όταν συλλαμβάνεται μεγαλέμπορος ναρκωτικών, πέρα από όλα τα άλλα δημεύεται ολόκληρη η περιουσία του. Εν συνεχεία αυτή ρευστοποιείται και τα χρήματα αυτά εντάσσονται σε ένα ειδικό ταμείο που μοναδικό αντικείμενο έχει να ανοιγει κέντρα αποτοξίνωσης και να συντηρεί τα ήδη υπάρχοντα. Δεν ξέρω αν αυτό όντως γίνεται, αλλά πάντως είναι σίγουρα μια πολύ καλή ιδέα. Και λειτουργική.
Η συζήτηση που έκανα με τον άνθρωπο αυτό, μου δημιούργησε ποικίλλες σκέψεις γύρω από το ζήτημα των εθισμένων ναρκομανών, την αντιμετώπισή τους από το Κράτος αλλά και την κοινωνία, την κατάσταση των φυλακών και τις συνθήκες σε αυτές, και εν γένει τη διαιώνιση του προβλήματος.
Πάντα διαφωνούσα με τη ποινική αντιμετώπιση των χρηστών ναρκωτικών ουσιών και των μικρεμπόρων ναρκωτικών, τα λεγόμενα βαποράκια. Οι άνθρωποι αυτοί καλώς ή κακώς μπήκαν σε ένα τρυπάκι, και ακόμα και αν το θέλουν αδυνατούν να βγουν από εκεί. Τι απαντάμε σαν πολιτεία στο πρόβλημά τους? Τους στέλνουμε φυλακή. Τι απαντάμε σαν κοινωνία μόλις βγουν από εκεί? Τους απομονώνουμε, τους θέτουμε στο περιθώριο, τους στέλνουμε πίσω στα γνωστά.
Η πρόθεση μου δεν είναι να κατηγορήσω τους δικαστές, τι να κάνουν και αυτοί? Τους τρελλούς τους στέλνουν στα ψυχιατρεία, από αυτά έχουμε μπόλικα, έστω και αν είναι άθλια. Τους ναρκομανείς που να τους στείλουν? Στα κέντρα αποτοξίνωσης που ΔΕΝ έχουμε? Για κάθε έναν που πάει για αποτοξίνωση περιμένουν από έξω άλλοι εκατό που περιμένουν. Και άντε και μπήκαν. Μόλις βγουν? Το ναρκωτικό δεν είναι μόνο η ουσία που προκαλεί εθισμό. Αυτή μετά από λίγο φεύγει. Το ναρκωτικό είναι στο μυαλό στην αίσθηση που προκαλεί, και την οποία δεν μπορείς να διαγράψεις από την μνήμη σου. Δεν υπάρχει κουμπάκι delete για αυτό. Καταφέρνεις λοιπόν να μην πονάς που δεν παίρνεις τη δόση σου, μπορείς να ζήσεις χωρίς αυτό. Και επιστρέφεις στη ζωή. Οι δικοί σου σου φέρονται σαν χαζοχαρούμενοι, οι φίλοι το ίδιο, προσπαθούν να σε βοηθήσουν, αλλά καταφέρνουν μόνο να υποτιμούν τη νοημοσύνη σου. Δεν ξέρουν πως να σου μιλήσουν, πως να σου φερθούν. Απαντάς και εσύ με χαζοχαρούμενες απαντήσεις, και τι καλά και όμορφα που είναι όλα, και μετά σιωπή. Τα κενά δεν γεμίζουν με τίποτα. Και ψάχνεις να βρεις δουλειά. Αλλά δεν βρίσκεις, γιατί ήσουν ναρκομανής, μπορεί να έκανες και λίγη φυλακή, οι καιροί είναι δύσκολοι, ποιος να σε εμπιστευτεί. Και βουλιάζεις στην απογοήτευση και τη μελαγχολία και την αγωνία, μένοντας χαζοχαρούμενος για τους άλλους για να δείξεις ότι δεν πτοείσαι, ότι όλα είναι καλά και όμορφα. Και βλέπεις τους ανθρώπους σου να βουλιάζουν στην απογοήτευση και τη μελαγχολία και την αγωνία τους για σένα, παίζοντας το επίσης χαζοχαρούμενοι.. Και αυτά για τους τυχερούς. Πού βρήκαν θέση σε κέντρο αποτοξίνωσης. Γιατί οι άλλοι, που παρακαλάνε οι ίδιοι και οι δικοί τους αλλά τίποτα? Ή ακόμα περισσότερο εκείνοι που ζουν στο δρόμο γιατί τους έδιωξαν, που δεν έχουν κάποιον να προσπαθεί να βοηθήσει να ξεκόψουν? Αυτοί που κοιμούνται στην ομόνοια, πάνω στις σχάρες του μετρό για να ζεσταίνονται?
Το ξέρετε ότι το 90% των μεγαλέμπορων ναρκωτικών, δεν βάζουν στο στόμα τους ούτε καν τσιγάρο? Το ξέρετε ότι έχουν αμύθητες περιουσίες? Το ξέρετε ότι μπορεί να είναι και αξιοσέβαστα πρόσωπα της κοινωνίας μας? Το ξέρετε πως δε συλλαμβάνονται ΠΟΤΕ??
Ο άνθρωπος αυτός λοιπόν, που αγωνιούσε για την κόρη του, μου μίλησε. Μου είπε ότι η κόρη του είναι τυχερή τώρα γιατί την δέχτηκαν στην κοινωνική υπηρεσία των γυναικείων φυλακών που είναι μόνο για ναρκομανείς που θέλουν να αποτοξινωθούν. Μου είπε όμως ότι μόλις έκανε την αίτηση, την πλάκωσαν στο ξύλο οι βαρυποινίτισες. Παραλίγο να τη σκοτώσουν. Μου είπε και κάτι άλλο που μου πλάκωσε την καρδιά "Προτιμώ χίλιες φορές που είναι στη φυλακή, ειδικά τώρα που μπήκε στην υπηρεσία. Καλύτερα μια φορά την εβδομάδα να τη βλέπω στις φυλακές, παρά μια φορά την εβδομάδα να της ανάβω το καντήλι". Μου είπε ότι πήγαν σε ομάδες ψυχολογικής στήριξης συγγενών ναρκομανών και είδαν εκεί ανθρώπους κάθε κοινωνικής τάξης και οικονομικής διαστρωμάτωσης. Γιατί πρέπει κάποτε να καταλάβουμε πως τα ναρκωτικά δεν τα παίρνουν οι "αλήτες", τα παιδιά των άλλων.
Μου είπε και κάτι άλλο, που δεν έχω όμως τσεκάρει αν όντως ισχύει. Σε κάποια κράτη λέει, ισχύει νόμος κατά τον οποίο, όταν συλλαμβάνεται μεγαλέμπορος ναρκωτικών, πέρα από όλα τα άλλα δημεύεται ολόκληρη η περιουσία του. Εν συνεχεία αυτή ρευστοποιείται και τα χρήματα αυτά εντάσσονται σε ένα ειδικό ταμείο που μοναδικό αντικείμενο έχει να ανοιγει κέντρα αποτοξίνωσης και να συντηρεί τα ήδη υπάρχοντα. Δεν ξέρω αν αυτό όντως γίνεται, αλλά πάντως είναι σίγουρα μια πολύ καλή ιδέα. Και λειτουργική.
8 σχόλια:
Ποια "παιδιά των άλλων", έχω ακούσει ιστορίες που δεν θέλω ούτε να τις σκέφτομαι. Εγώ έχω καταλήξει ότι η μόνη λύση είναι η νομιμοποίησή τους με χορήγηση των βαριών ναρκωτικών μέσω συνταγών και νοσοκομείων (καθημερινά στην ουρά για τη δόση, έτσι απλά). Έτσι παρακολουθείται αφενός η ποιότητα των ναρκωτικών (γιατί πολλοί πεθαίνουν και από πειραγμένες δόσεις, αποφεύγονται οι παράνομες πράξεις για την απόκτησή τους, και μακροπρόθεσμα επιτυγχάνεται το κυριότερο για μένα, διαλύεται ο μύθος τους: δεν είσαι παρεκκλίνων, επαναστάτης, ψαγμένος κλπ, είσαι ένας άρρωστος βαριά και τίποτ' άλλο κι έτσι σε αντιμετωπίζουμε. Φυσικά παράλληλα λειτουργούν και κλινικές αποτοξίνωσης. Κι η δήμευση της περιουσίας των εμπόρων καλή είναι, μόνο που φοβάμαι ότι κάποιο παραθυράκι θα βρουν (θα την έχουν στο όνομα συγγενών κλπ)Βέβαια, όλα αυτά προϋποθέτουν ένα σοβαρό κράτος, στην οργάνωση που έχουμε εμείς σήμερα, αν γινόταν ξαφνικά αυτό, το πιο πιθανό είναι ότι θα κατάφερναν να μας κάνουν όλους ναρκομανείς!
Καλέ, μου πήρε το σχόλιο! Θαύμα, θαύμα!!!!
Πολύ ωραία τα λες. Τα πράγματα είναι όντως τραγικά και δεν βοηθάμε και πολύ σαν κοινωνία αλλά ούτε και ατομικά.
Θα σε στεναχωρήσω βέβαια και δεν το θέλω. Το είπες μόνη σου. Δεν συλλαμβάνονται ποτέ. Και να συλληφθούν όμως, δεν δικάζονται. Πως λοιπόν να δημευθεί η περιουσία τους;
Μήπως δεν ξέρουμε ποιοι είναι όλοι αυτοί οι κύριοι; Τόσους ναρκοδικηγόρους έχουμε και σουλατσάρουν στα κανάλια. Δεν ξέρουμε ποιους υπερασπίζονται; Τι κάνουμε όμως; Τυπώνουμε μπλουζάκια με το λογότυπο «Ήμουν και εγώ στο κότερο». Αν υποθέσουμε ότι αυτό είναι ενέργεια επιτήδειων εμείς το επικροτούμε.
Μπράβο μας!!!
Το πρόβλημα είναι πως για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους - εθισμένους τοξικών ουσιών, εκτός από χρήματα χρειαζόμαστε ανθρώπους που θα θέλουν να προσφέρουν και να βοηθήσουν. Άνθρωποι , δηλαδή, που θα πονάνε τον συνάνθρωπο και όχι δημοσίους υπαλλήλους.
Δε θεωρώ με αυτό που ανέφερα για τη δήμευση ότι τετραγώνισα τον κύκλο, ή ότι μόλις παρουσίασα τη λύση στο πρόβλημα αυτό, ούτε ότι είμαι η μόνη έξυπνη. Παραθυράκια θα υπάρχουν, ναρκοδικηγόροι θα υπάρχουν, περιουσίες στο όνομα άλλων θα υπάρχουν, και δε θα αρχίσουν ξαφνικά να συλλαμβάνονται μόλις κάτι τέτοιο γίνει νόμος. Αλλά αυτό δεν είναι λόγος να μη γίνουν κάποια βήματα. Πρέπει να συζητήσουμε το θέμα σοβαρά και σαν Κράτος και σαν κοινωνία. Αν υπάρχει κοινωνική και πολιτική βούληση, μόνο τότε τα μέτρα θα ισχύσουν, και συλλήψεις θα γίνονται, και το πόθεν έσχες θα εφαρμόζεται, και τα οποιαδήποτε λαμόγια δεν θα έχουν χώρο να κάνουν τις λαμογιές τους.
Η γνώμη μου είναι πως πρέπει να σταματήσουμε κάποια στιγμή να αναβάλλουμε κινήσεις μόνο και μόνο επειδή "στην Ελλάδα δε συμβαίνουν αυτά". Ας μην βουλιάζουμε στην απισιοδοξία και την μεμψιμοιρία, προσφέροντας έτσι άλλοθι σε όσους τους συμφέρει η κατάσταση αυτή.
sourfou: απέχουμε πάρα πολύ από το να δημεύσουμε περιουσίες, αλλά ίσως θα μπορούσαμε να μιλήσουμε σοβαρά για το ζήτημα, έτσι για αλλαγή.
maria iribarne: καλώς μας ξαναήρθες! Όντως πρέπει να αρχίσουμε να αντιμετωπίζουμε τους ναρκομανείς ως ασθενείς, αλλά προσωπικά δεν θεωρώ την χορήγηση ναρκωτικών ως λύση. Για τον ίδιο λόγο δεν αποδίδω στη μεθαδόνη τα εύσημα που αποδίδουν πολλοί. Ψυχολογική υποστήριξη, πραγματική ένταξη στην κοινωνία και πάνω από όλα απενοχοποίηση των ανθρώπων αυτών πιστεύω πως είναι πιο σημαντικά.
lithonis: καταλαβαίνω τι θες να πείς, αλλά όσον αφορά στο "ήμουν και εγώ στο κότερο" θα διαφωνήσω. Θεωρώ τις μπλούζες αυτές καθαρά σκωπτικές, γιατί αν θυμάσαι, τότε υπήρχαν άτομα που μια ήταν - μια δεν ήταν πάνω και τέλος πάντων είχε γίνει ένα θέμα σχετικά με το ποιοι ήταν που στην αρχή το έλεγαν και μετά όταν σοβάρεψε το ζήτημα "θυμήθηκαν" ότι δεν ήταν και γενικά ήταν γελοίο το όλο σκηνικό. Τότε εμφανίστηκαν και οι μπλούζες.
Πάντως τα πράγματα είναι χειρότερα από όσο τα περιγράφεις. Όσοι συλλμβάνονται δικάζονται και καταδικάζονται. Μόνο κατά ένα περίεργο τρόπο ενώ φαίνεται πως εκτίουν ποινή δεν πάνε στη φυλακή ούτε για καφέ. Και συνεχίζουν το έργο τους εξακολουθώντας να ζουν πλουσιοπάροχα. Ως πότε όμως θα το αποδεχόμαστε αυτό ως αυτονόητο??
Πληρωμένη πένα: Για να βοηθήσουμε τους ανθρώπους αυτούς χρειαζόμαστε πάρα πολλά πράγματα. Δεν τα συζητάμε όμως, γιατί όλα σκαλώνουν στο οικονομικό, το οποίο αποτελεί και στο ζήτημα αυτό την εκ Θεού προερχόμενη τροχοπέδη )αν καταλαβαίνεις τι εννοώ). Μια καλή λύση θα ήταν αυτό που επίσης συμβαίνει στο εξωτερικό, να απασχολούνται άνθρωποι που ήταν ναρκομανείς και αποτοξινώθηκαν. Έτσι και σε αυτούς προσφέρεις εργασία, και είναι σε θέση να καταλαβαίνουν ακιβώς τι συμβαίνει και τι περνάν οι άνθρωποι που είναι υπό την εποπτεία τους. Θα μπορούσε να υπάρχει και εθελοντικη εργασία, και ίσως θα μας εξέπλησε όλους μας ευχάριστα πόσοι θα ανταποκρίνονταν. Θα μπορούσαν να γίνουν πολλά.. αν το θέλαμε όμως.
Καλησπέρα σε όλους
Φυσικά δεν θεωρώ κι εγώ τη χορήγηση ηρωίνης μέσω νοσοκομείων ως τη μαγική λύση του προβλήματος, η αποτοξίνωση και η ένταξη είναι η λύση, αλλά αυτά προϋποθέτουν και τη θέληση του ναρκομανούς να θεραπευθεί, πράγμα που δεν είναι καθόλου εύκολο.Πάρα πολλοί πεθαίνουν από πειραγμένες δόσεις (τις νοθεύουν με στρυχνίνη νομίζω και δεν ξέρω τι άλλο), τις οποίες πλήρωσαν για κανονικές και με λεφτά που ένας Θεός ξέρει πού τα βρήκαν.Όταν βλέπεις σε ένα μήνα πχ αυξημένους θανάτους από ναρκωτικά είναι ένδειξη ότι έπεσε νοθευμένη ηρωίνη στην πιάτσα. Κάπως πρέπει να προστατευθούν και από αυτό, για να θεραπευθεί οποιοσδήποτε πρέπει καταρχήν να αποφευχθεί ο άμεσος θάνατος, έτσι δεν είναι; Επίσης επιμένω να θεωρώ πολύ σημαντικό θέμα τη διάλυση των μύθων, πάσης φύσεως μύθων, του παρεκκλίνοντος, του ψαγμένου, του αντισυμβατικού, του μύθου ότι οι ναρκομανείς προέρχονται από διαλυμένες οικογένειες , αυτά μπορεί κάποτε να είχαν μιαν αλήθεια, τώρα όμως πια τίποτα δεν ισχύει. Είναι πολύ περίεργη η ψυχολογία των εφήβων, όσο γερές βάσεις και να έχουν από την οικογένειά τους είναι δύσκολο να μην μπλέξουν αν βρεθούν σε κατάλληλες συνθήκες. Γι' αυτό πιστεύω ότι μια κοινωνία που συλλογικά, αντί να δαιμονοποιεί τα ναρκωτικά, τα αντιμετωπίζει ως ασθένεια αποτρέπει τους νέους από τη χρήση τους (ποιος πιτσιρικάς γουστάρει να τον θεωρούν άρρωστο;). Βέβαια, σήμερα κυκλοφορούν και τόσα άλλα ναρκωτικά, της γενιάς μου μόνο η ηρωίνη είναι, που άντε να βγάλεις άκρη.Κι όχι μόνο στην Αθήνα, στην επαρχία να δεις τι γίνεται. Ξέρεις, ας πούμε, ότι ο Βόλος έχει πολύ υψηλό ποσοστό ναρκομανών; Και πολύ αυξημένη ανεργία επίσης.Είναι άσχετο άραγε αυτό;
Μαρία, έχεις δίκιο σε όσα λες. Ναι σαν πρώτο βήμα, είναι καλή η ελεγχόμενη χορήγηση, όσο για τα υπόλοιπα με βρίσκεις 100% σίγουρη.
Αντιδρώ σε ανθρώπους κοντόφθαλμους που θεωρούν τη μεθαδόνη πανάκεια, αν και κανείς τέτοιος δεν με επισκέφτηκε. Απλά βρήκα την ευκαιρία να το πω και αυτό! :)
Καλημέρα
Δημοσίευση σχολίου