Τις αναταραχές στην παιδεία τις γνωρίζετε όλοι.
Τελευταία μπήκαν και οι μαθητές στον χορό ξεκινώντας καταλήψεις. Σιγά το νέο θα μου πείτε. Στην γενιά των καταλήψεων στα σχολεία ανήκω και εγώ. Από Πρώτη Γυμνασίου μέχρι και Τρίτη Λυκείου μετράω τις σχολικές χρονιές μεταξύ άλλων και με καταλήψεις. Ίσως πολλοί να με κατηγορήσουν για αυτό που θα πω, αλλά θυμάμαι τότε εμείς κατά κύριο λόγο κάναμε τις καταλήψεις για να χάσουμε μαθήματα, αν και προς τα έξω προβάλλαμε και εμείς επιχειρήματα που μεταξύ μας ούτε που τα καταλαβαίναμε (τι σημαίνει 3% του ΑΕΠ έμαθα πολύ πολύ αργότερα - μολονότι ναι συμφωνώ πως πρέπει να δοθούν λεφτά σε αυτό το χάλι που ονομάζεται παιδεία).
Παραμιλάω παραπάνω, απλά άκουγα χτες πως τα σχολεία ξεκινάνε το ένα μετά το άλλο καταλήψεις. Στην αρχή μου ακούστηκε λογικό, τέτοια ευκαιρία και τα σχολεία να μείνουν ανοιχτά? Μετά όμως συνειδητοποίησα ότι τα σχολεία θα έκλειναν την Πέμπτη έτσι κι αλλιώς προκειμένου να παραδοθούν ως εκλογικά κέντρα. Αν τελούν υπό κατάληψη που θα γίνουν οι εκλογές?
Ξέρω, πολλοί ισχυρίζονται πως οι εκλογές είναι μια γελοιότητα, πως έτσι κι αλλιώς όλοι ίδιοι είναι, πως κανείς δεν κάνει τίποτα, πως πάλι καλά που υπάρχουν και αυτές για να γίνονται κάποια μπαλώματα στους δρόμους κλπ με τα οποία φυσικά και συμφωνώ, όμως θεωρώ πως το να εμποδίζεται η διεξαγωγή τους είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα και θα έλεγα πως το όλο σκηνικό εμένα μου βρωμάει. Από την άλλη όμως, ποιος θέλει να παρεμποδιστούν οι εκλογές?
Τέλος πάντων, δεν έχω ακούσει κανέναν να αναφέρεται στο ζήτημα, ούτε ξέρω πως θα λυθεί εν τέλει αφού δεν έχω ακούσει στοιχεία για τον ακριβή αριθμό των υπό κατάληψη σχολείων ή το σχέδιο β΄ αναπλήρωσης αυτών, εν πάσει περιπτώσει πιστεύω πως κάποια στιγμή θα ήταν καλό να γίνει λόγος για την κομματικοποίηση των μαθητών, ειδικά όταν αυτή παρασύρει και δεν είναι φανερή.
Όλοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με το ζήτημα της κομματικοποίησης στο χώρο των Πανεπιστημίων και η μεγαλύτερη μερίδα των φοιτητών αντιδρά και θα επιθυμούσε την κατάλυσή της. Ωστόσο, το ζήτημα εκεί είναι πολύ διαφορετικό, αφού σε τελική ανάλυση ξέρεις ποιος είναι τι, ξέρεις πως θα μεταφραστεί ή ψήφος σου στις φοιτητικές εκλογές, ξέρεις ποιος θα πανηγυρίσει επί αυτής και έχεις πάντα την επιλογή της αποχής ή της ψήφισης ανεξάρτητης παράταξης που ενδεχομένως λειτουργεί στην εκάστοτε σχολή.
Στα σχολεία όμως το θέμα είναι εντελώς διαφορετικό. Θυμάμαι, όταν ήμουν μαθήτρια, κάναμε τις εκλογές των 5μελών και των 15μελών και ψηφίζαμε φίλους μας. Πάντα πίστευα πως ο μάγκας του σχολείου έβγαινε Πρόεδρος του 15μελούς, και γενικά εκλέγονταν τα πιο δημοφιλή παιδιά. Μετά τις εκλογές στα σχολεία, όμως, πάντα διάβαζα ένα άρθρο στις εφημερίδες για τα ποσοστά της ΠΑΣΠ, της ΜΑΚΙ, της ΚΝΕ κλπ στα σχολεία και αναρωτιόμουν από που προέκυπταν αυτά. Αφού δεν είχαμε παρατάξεις και κόμματα, απλά ψηφίζαμε φίλους μας, τι βλακείες ήταν αυτές?
Πέρασα και εγώ στο Πανεπιστήμιο, και βρήκα τα κόμματα. Και ρώτησα φίλους από τις παρατάξεις για το ζήτημα αυτό και από όλους πήρα την ίδια απάντηση.
Που λέτε στις μαθητικές οργανώσεις που κάθε κόμμα έχει, υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη. Συνήθως τα παιδιά αυτά, επειδή είναι και πολιτικοποιημένα και μπαίνουν στους μηχανισμούς, κατεβαίνουν υποψήφια στις σχολικές εκλογές. Κάποια εκλέγονται κάποια όχι, αλλά πάντα μέσω της διαδικασίας της δημοτικότητας και των ψήφων από φίλους. Μετά τα κόμματα μαζεύουν τους αριθμούς των μελών τους που εκλέχτηκαν και κάπως έτσι βγαίνουν τα εν λόγω ποσοστά.
Λοιπόν, εμένα αυτό μου φαίνεται απαράδεκτο, γιατί κανένα παιδί δεν ξέρει τελικά ποιος μέτρησε κομματικά την ψήφο του, ποιος ακουμπάει σε αυτήν για να υποδηλώνει τη δύναμή του.
Και φυσικά το θέμα δεν σταματάει εκεί. Καθ'όλη τη διάρκεια της χρονιάς τα παιδιά αυτά, που εξακολουθούν να βρίσκονται στους κομματικούς μηχανισμούς παίρνουν γραμμές. Τους μαθαίνουν πως ν μιλάνε στους συμμαθητές τους, πως να πείθουν, πως να περνάνε αυτά που θέλουν. Και τα υπόλοιπα παιδιά συνήθως δεν ξέρουν καν ποιο κόμμα βρίσκεται από πίσω.
Δεν με ενδιαφέρει να φωτογραφίσω συγκεκριμένο κόμμα με όσα γράφω. Τα ίδια κάνουν όλοι. Απλά καιρός είναι να καταλάβουμε όλοι πως υποκινητές στα σχολεία υπάρχουν ήδη, και όσοι δεν με πιστεύετε μπορείτε είτε να ρωτήσετε μέλη κομματικών παρατάξεων όπως έκανα εγώ είτε αν έχετε παιδιά να κρατήσετε τα ονόματα των μελών των συμβουλίων και να ψάξετε.
Γιατί οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι κομματικοί μηχανισμοί μπαίνουν στη ζωή μας από την τρυφερή ηλικία των φοιτητικών μας χρόνων, αλλά η αλήθεια είναι πως είμαστε γρανάζια τους από πολύ πιο πριν, από μια ηλικία που δεν ξέρουμε τι σημαίνει καν κόμμα καλά καλά.
2 σχόλια:
Πραγματικά, έθιξες ένα πολύ σοβαρό θέμα τώρα. Όντως, η κομματικοποίηση ξεκινά από τα σχολεία ή, για να είμαστε ακριβέστεροι, από τη σχολική ηλικία.
Θυμάμαι κι εγώ τα «αγωνιστικά» εκείνα χρόνια του ΚΚΕ όπου και γινόταν οι εγγραφές στους «Νέους Πρωτοπόρους», το εφηβικό φυτώριο των μετέπειτα Κνιτών (ΚΝΕτζήδων καλύτερα) και τελικώς κολλημένων «κομμουνιστών (καταχρηστικά χρησιμοποιώ την έννοια - για μένα οι ΚΚΕδες είναι τελείως άσχετοι με τον κομμουνισμό)»
Ο πατέρας μου, μέλος του κόμματος (το οποίο τον πρόδωσε και τον κατέστρεψε αλλά τουλάχιστον το συνειδητοποίησε αμέσως και τους «έχεσε» μια και καλή - συγγνώμη για τα «γαλλικά»), μου πρότεινε, τότε (1984-85) να γραφτώ, αν θέλω, στους νέους πρωτοπόρους. Ευτυχώς, δε συνέβη ποτέ.
Δυστυχώς όμως, η πρακτική του «γενιτσαρισμού» είναι σήμερα - περισσότερο από ποτέ - το Νο 1 «όπλο» των προπαγανδιστών όλων των κομμάτων. H AGB των εφήβων με κομματικό καπέλωμα!
Nada καλησπέρα.
Συγνώμη για την καθυστέρηση στην εμφάνιση του σχολίου σου, μόλις το είδα και το ανέβασα αμέσως. Κάτι πείραξα στις ρυθμίσεις και δεν το κατάλαβα. Νομίζω πως τώρα το άλλαξα και θα ανεβαίνουν απευθείας.
Όσο για το θέμα, ναι συμφωνούμε πιστεύω, αλλά μην νομίζεις πως μόνο το ΚΚΕ λειτουργεί έτσι. Απλά εκείνοι ίσως βρίσκουν μεγαλύτερη ανταπόκριση λόγω της φύσης της εφηβείας. Εμένα περισσότερο με ενοχλούν οι προεκτάσεις στα παιδιά που δεν ξέρουν τι παίζει. Που πείθονται από φίλους οι οποίοι ακολουθούν κομματικές γραμμές. Γιατί εσύ επέλεξες να μην ασχοληθείς, αλλά ακόμα και αν γραφόσουν επιλογή σου θα ήταν.
Οσο για το θέμα τι είναι και τι δεν είναι ΚΚΕ, ή τι είναι και τι δεν είναι κομμουνισμός ας μην το ανοίξουμε τώρα, είναι τεράστιο. Πάντως σε γενικές γραμμές συμφωνώ μαζί σου.
Έχω όμως την εντύπωση ότι όποιος είναι σε ένα κόμμα την πατάει από αυτό, εκτός αν είναι βαθιά χωμένος. Ο πατέρας σου ας πούμε την "έφαγε" από το ΚΚΕ. Η μητέρα μου από την άλλη που ψηφίζει άλλο, χωρίς να είναι γραμμένη όμως πουθενά, έχει να λέει πως ό,τι καλό είδε ήταν από ΚΚΕδες. Τι να πω, ίσω να ασχολούνται περισσότερο με αυτούς που δεν έχουν προκειμένου να τους αποκτήσουν.
Από προσωπική πείρα όμως σου λέω πως αυτό συμβαίνει παντού, για αυτό και έθιξα το θέμα γενικά.
Δημοσίευση σχολίου