Είναι πολύ άσχημο να σε ξεχνάνε. Να έχεις για παράδειγμα γενέθλια και να μη σε θυμάται ο κολητός σου ή η μητέρα σου. Πληγώνεσαι, θυμώνεις έστω και αν δεν το παραδέχεσαι αλλά προσπαθείς να το παίξεις υπεράνω.
Τι γίνεται όμως όταν ξεχνάς εσύ? Και δεν βρίσκεται κανείς να στο θυμίσει παρά μόνο την τελευταία στιγμή και όταν είσαι πια προ τετελεσμένου?
Τελικά μήπως δεν πρέπει να είμαστε πολύ αυστηροί με τους άλλους?
9 σχόλια:
Μην κολλάς στα μικρά κι ασήμαντα. Τα μεγάλα να κοιτάς! Αυτά έχουν σημασία ;-)
Μου τη σπάει να με ξεχνάνε, αλλά μου τη σπάει και να ξεχνάω.
Αν αρχίζω να το αναλύω αυτό, μάλλον σε κανένα ψυχιατρείο θα καταλήξω..
Γι' αυτό ακολουθώ τη συμβουλή της nosyparker...
Nosy Δεν είναι ό,τι κολλάω. Απλά πάντα θυμάμαι τα πάντα και σήμερα για πρώτη φορά ξέχασα και μάλιστα αδειάζοντας πολύ αγαπημένο μου πρόσωπο, οπότε ένιωσα διπλά άσχημα. Το γράφω για να το θυμάμαι αν με ξεχάσουν!
Kogi σε καταλαβαίνω. Έτσι είμαι και εγώ!
Προσωπικα εχω ανυπαρκτη μνημη και το γνωριζουν ολοι οι γυρω μου, οποτε δεν με παρεξηγουν. Οσο αφορα το αν με ξεχνουν οι αλλοι, δε δινω ιδιαιτερη σημασια.
Εσύ είσαι ωραίος dcd!
Είναι φυσιολογικό να ξεχνάμε, γλυκειά μου. Γι' αυτό, όντως δεν πρέπει να είμαστε τόσο αυστηροί με του άλλους.
DCD, δίδυμοι είμαστε μάλλον (κουφάλα, εσύ είσαι πιο ψηλός)
Nosyparker, κι εγώ σε ξέχασα ε;
Τελικά Nada συμφωνούμε αρκετά! Μόνο που εγώ χτες το συνειδητοποίησα έντονα που μια όμορφη βραδιά χάλασε..
Nada, αδερφε! :P
Δημοσίευση σχολίου