Δωρίζεται ζωή.. Πληροφορίες εντός..

Έβλεπα ειδήσεις σήμερα (το ομολογώ, δεν κόβεται με τίποτα το ρημαδι, ξέρετε τι λένε άλλωστε: "πρώτα θα σου βγει η ψυχή..) και άκουσα για μια κοπέλα , στη Βρετανία νομίζω, η οποία συνήλθε μετά από κώμα οχτώ μηνών. Η οικογένεια, αν και πανευτυχής εξαιτίας της ανάρρωσης, κατηγορεί τους γιατρούς ότι πριν καιρό υποστηρίξαν ότι είχε επέρθει ο εγκεφαλικός θάνατος και ήθελαν να αποσυνδέσουν τα μηχανήματα. Η οικογένεια υποστηρίζει ότι οι γιατροί βιάζονταν γιατί ήθελαν να διαθέσουν το κρεβάτι της εντατικής σε άλλον ασθενή που το χρειαζόταν, και πως αν τους άκουγαν δεν θα της έδιναν τη δυνατότητα να συνέρθει.

Λυπηρό το περιστατικό, αν το σκεφτεί κανείς στην ουσία του, ειδικά από τη στιγμή που δεν μπορείς ακριβώς να κατηγορήσεις τους γιατρούς, διότι δεν συμπεριφέρθηκαν έτσι από αναλγησία, ή από έλλειψη ενδιαφέροντος, το αντίθετο μάλλον θα μπορούσε ίσως να πει κανείς - και σίγουρα οι συγγενείς του ανθρώπου που χρειαζόταν το κρεβάτι -.

Το θέμα μου έφερε στο μυαλό ένα δίλλημα που έχω από τότε που ήμουν κοριτσάκι. Να γίνω δωρήτρια οργάνων ή να μη γίνω? Θυμάμαι, ήμουν στην έκτη τάξη του δημοτικού όταν ήρθαν στο σχολείο γιατροί και μας ενημέρωσαν για τη δωρεά οργάνων. Από την αρχή με συγκίνησε το ζήτημα πολύ και παρακολούθησα με τέτοιο ενδιαφέρον που δεν είχε κάποια λογική εξήγηση αφού δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ παρόμοια ανάγκη στον μικρόκοσμό μου. Αποφάσισα από την αρχή να προχωρήσω, και μάλιστα μόνο εγώ έκανα ερωτήσεις ανάμεσα στα παιδιά.

Τελικά δεν έγινα δωρήτρια οργάνων, και εξακολουθώ να μην είμαι μέχρι σήμερα.
Ο λόγος είναι ίσως μια παιδική φοβία που με ακολουθεί ως σήμερα. Θυμάμαι είχα ρωτήσει τότε πως θα ήξεραν οι γιατροί ότι ήμουν δωρήτρια ή όχι, και μου απάντησαν ότι θα το έγραφε η ταυτότητά μου. Ξέρω τώρα ότι δεν κατάλαβα καλά, δε θα το έγραφε η αστυνομική μου ταυτότητα, αλλά θα μου έδιναν μια ταυτότητα δωρητή την οποία θα έπρεπε να κουβαλάω μαζί μου. Αυτός όμως ήταν ο λόγος που δεν έγινα. Μου δημιουργήθηκε η ιδέα ότι θα πάθαινα ατύχημα και οι γιατροί δε θα πάλευαν να με σώσουν προκειμένου να πάρουν τα όργανά μου και να τα δώσουν σε κάποιον άλλον.

Αυτή η άποψη είναι ευρέως διαδεδομένη, από όσο μπορώ να κρίνω από συζητήσεις που έχω κάνει γύρω από το θέμα. Αξιοσημείωτο είναι δε το γεγονός, ότι το έχω ακούσει και από φίλους γιατρούς. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω κατά πόσο έχει έρεισμα στην πραγματικότητα ή αν πρόκειται απλά για μια ευρέως διαδεδομένη παιδική φοβία που μοιραζόμαστε όλοι.

Θεωρώ ότι το να προσφέρεις είναι πολύ σημαντικό. Ειδικά όταν αυτό που προσφέρεις είναι η ίδια η ζωή σε έναν άλλον άνθρωπο. Δε βλέπω το λόγο γιατί να μη δωρηθούν τα όργανά μου εφόσον εγώ έχω πεθάνει προκειμένου κάποιος άλλος να ζήσει. Μπορώ όμως να είμαι σίγουρη πέρα πάσης αμφιβολίας ότι μετά τη δωρεά θα εξακολουθήσουν να με βλέπουν σαν άνθρωπο και όχι σαν καρδιά ή νεφρά ή συκώτι? Ότι θα κάνουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να με σώσουν αντί να μιλάνε στο τηλέφωνο για να κανονίζουν τη μεταφορά?

Δεν μπόρεσα ποτέ να απαντήσω σε αυτό. Ξέρω όμως δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι ποτέ δε θα γίνω δωρήτρια οργάνων. Το δεύτερο είναι ότι βαθιά μου επιθυμία είναι να δωρηθούν τα όργανά μου μετά τον θάνατό μου. Για το λόγο αυτό το έχω δηλώσει στη οικογένειά μου ζητώντας τους να το σεβαστούν και να βρουν το μυαλό να το δηλώσουν εγκαίρως όταν κρίνουν πως εγώ θα έχω φύγει έτσι κι αλλιώς.