ΦΙΛΑΝΑΓΝΩΣΤΗΣ

Σε βιβλίο καινούριο, μόλις αγορασμένο από βιβλιοπωλείο, βρήκα μέσα το σημείωμα αυτό!
Και τρελάθηκα εντελώς.. Σταμάτησα να διαβάζω το βιβλίο γιατί δεν μπορούσα να το βγάλω από το μυαλό μου. Μα είναι δυνατόν να υπάρχουν άνθρωποι που έχουν φτάσει στο σημείο αυτό? Η μοναξιά, είναι αρκετή για να δημιουργήσει την ανάγκη σε κάποιον να φτιάξει ένα τέτοιο σημείωμα και να πηγαίνει σε βιβλιοπωλεία για να το χώνει στη μέση μιας σελίδας? Ή μήπως ο ανθρωπος αυτός κουβαλάει και κάποια ψυχική ασθένεια? Πόσο επικίνδυνος μπορεί να αποδειχτεί φτάνοντας μέχρι και τον βιασμό? Ή μπορεί πάλι να είναι και κανένας βαριεστημένος μεσήλικας, με γυναίκα και παιδιά που σκέφτεται ότι όλο και κανένα κοριτσάκι θα τηλεφωνήσει, και που ξέρεις, μπορεί να τη θαμπώσω με την αστραφτερή προσωπικότητα μου, και να τη ρίξω στο κρεβάτι..
Από την άλλη, θα υπάρξει καμια/κανένας που θα απαντήσει? Φαντάζομαι μοναχικές γυναίκες που μπορεί να μπουν στον πειρασμό, ή τίποτα κοριτσάκια, που το βρήκε μία από αυτές και φαντάζονται τον ρομαντικό ιππότη, ή έστω αποφασίζουν να κάνουν την πλάκα τους..
Το ομολογώ, ούτε στιγμή δεν μου πέρασε από το μυαλό ότι μπορεί αυτός που το έγραψε να είναι ένας φυσιολογικός άνθρωπος, που ψάχνει την – ας πούμε – κουλτούρα. Γιατί ένας τέτοιος άνθρωπος δε θα κατεύφεγε σε ανώνυμες κινήσεις απελπισίας. Θα πήγαινε σε λογοτεχνικά εργαστήρια, ή παρουσιάσεις βιβλίων όπου θα ενημερωνόταν για το χόμπυ του και θα έβρισκε ανθρώπους με την ίδια αγάπη, και μάλιστα ανεξαρτήτως φύλου. Γιατί όταν ψάχνεις λογοτεχνική συντροφιά, μπορεί να είναι και του ιδίου φύλλου, σωστά?
Τι να πω άλλο? Ανησύχησα απλά που το βρήκα, και με προβλημάτισε, και το αναφέρω προς γενικότερο προβληματισμό και συζήτηση. Γιατί ανάμεσά μας υπάρχπυν πολλοί σαλεμένοι άνθρωποι. Και ίσως –λέω ίσως – όποιος έγραψε το σημείωμα να είναι ένας από αυτούς.

Αθάνατη ελληνική επαρχία!

Στα πλαίσια της μαραθώνιας ενημέρωσης για το πενταπλό φονικό, υπήρξε η ακόλουθη ερωταπόκριση δημοσιογράφου, κατοίκου της περιοχής:

Ερ: Είναι πιθανόν να έπεσαν πάνω σε κάποια παράνομη δοσοληψία?

Απ: Μπα αποκλείεται.. Μέσα στο χειμώνα? Αυτά γίνονται το καλοκαίρι με τα καλαμπόκια (!!!!)

Α, ρε αθάνατη ελληνική επαρχία!

Μαύρο vs Άσπρο

Δεν έχω πολλή όρεξη σήμερα. Και έχω πολλά να σκεφτώ. Για τις ιδέες, τις απόψεις, τις αντιθέσεις. Για το σωστό και το λάθος μιας νοοτροπίας, μιας άποψης. Για το αν κατι αφού δεν είναι σωστό είναι απαραιτήτως λάθος ή αν μπορεί να είναι λίγο σωστό ή λίγο λάθος. Για το αν απορρίπτοντας κάτι δέχεσαι το άκρως αντίθετό του και το ανάποδο. Για το μαύρο και το άσπρο.

Ποτέ δε θέλησα να ζήσω μια γκρίζα ζωή. Ούτε όμως και το μαύρο - άσπρο με εξέφρασε ποτέ. Μου αρέσει το χρώμα, και ακόμα περισσότερο οι αποχρώσεις. Δεν έχω αγαπημένο χρώμα μόνο αγαπημένες αποχρώσεις.

Έτσι και με όσα πιστεύω. Είναι αποχρώσεις. Και μπερδεύομαι, χάνομαι, διαφωνώ, τσακώνομαι, δεν ταιριάζω πουθενά με δυο λόγια. Για τους εδώ είμαι εκεί, για τους εκεί είμαι εδώ και εκνευρίζομαι. Που δεν βρίσκω ανθρώπους να αποδέχονται την ορθότητα μερικά όπως εγώ. Που βλέπω γύρω μου ανθρώπους να καταλαμβάνουν την μία ή την άλλη γωνία και να αφήνουν όλο το ενδιάμεσο δωμάτιο άδειο. Και όλοι να συνωστίζονται στα άκρα. Που αντιλαμβάνομαι γύρω μου ότι αν δεν πιστεύεις αυτό σημαίνει αυτομάτως ότι πιστεύεις το άλλο. Τι σημαίνει το γεγονός ότι η δικιά μου αλήθεια είναι κάπου στη μέση?

Δεν μπορώ την απαξίωση της αντίθετης άποψης εξ ολοκλήρου, όπως δεν μπορώ την υιοθέτηση μιας άποψης εξ ολοκλήρου. Συνήθως η αλήθεια είναι στη μέση, όπως σε ένα καβγά συμμετέχουν πάντα δύο (τουλάχιστον).

Αλλά πάλι ποιος είπε ότι η άποψή μου είναι σωστή? Ή ακόμα ότι έχω άποψη? Ίσως το καλύτερο θα είναι αυτό, να μην έχω ή έστω να μην την αναφέρω. Να ακούω μόνο, για να έχω προσλαμβάνουσες να σκέφτομαι, αλλά να μην την κοινοποιώ. Και έτσι όλοι θα νομίζουν πως έχω την ίδια με αυτούς άποψη. Και τότε θα είναι καλύτερα.

Ναι, μάλλον αυτό θα κάνω.

ΥΓ: Λέει το τραγούδι"oh it's lonely at the top". Που να δει τι γίνεται στη μέση του δωματίου!

Καινούρια αρχή

Επιτέλους έχω καινούριο template.
Και μου έμαθες και πως να κάνω link.

Σε ευχαριστώ! Στο χρωστάω!

Ουσία συνθημάτων

Είδα ένα σύνθημα σε ένα τοίχο στη Σόλωνος, και το μεταφέρω όπως το θυμάμαι:

"Να αλλάξεις τον κόσμο για να αλλάξεις τη ζωή σου"

ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΗ ΖΩΗ ΣΟΥ ΓΙΑ ΝΑ ΑΛΛΑΞΕΙΣ ΤΟΝ ΚΟΣΜΟ

λέω εγώ καλύτερα,

αλλά ποιος μου δίνει σημασία εμένα?

Μπορώ να έχω και εγώ αύξηση 70% στο μισθό μου παρακαλώ?

Μπορώ να έχω αύξηση 70% τοις εκατό στο μισθό μου και εγώ? Και προσέξτε, δεν αναφέρομαι σε μισθό 600 Ευρώ αλλά 3.500 ως πρώτο μισθό.
Ρε μας δουλεύουν οι δικαστάδες? 70% τοις εκατό αύξηση? Βέβαια θα μου πεις έχουν και ένα δίκιο. Ποιος διάολο δίνει μισθό στους προέδρους Ανεξάρτητων Αρχών 8.000 Ευρώ το μήνα?

Αναφέρομαι φυσικά στην απόφαση του μισθοδικίου που εξισώνει τον μισθό του Προέδρου του Αρείου Πάγου με τον μισθό του Προέδρου του Ραδιοτηλεοπτικού, που είναι και ο καλύτερα αμοιβόμενος άνθρωπος στην Ελλάδα σήμερα. Η ρύθμιση για τον πρόεδρο ΑΠ συμπαρασύρει φυσικά και όλες τις βαθμίδες δικαστών με αποτέλεσμα ο πρώτοδίκης που τώρα παίρνει περίπου 3500 να πάρει αύξηση με τελικό ποσό 5.800. Και ανοίγει ο δρόμος για δικαστικές επιδιώξεις αναδρομικών που κυμαίνονται από 50.000 Ευρώ για την πρώτη κλίμακα έως 150.000 για την μεγαλύτερη. Έκαστος έτσι? Για να συνεννοούμαστε. Για να μην μπω στις λεπτομέρειες του ποσοστού τόκου και των ετών που δικαιούνται αναδρομικά και που εμείς φυσικά δεν δικαιούμαστε ούτε να ονειρευτούμε. Άντε πες το αυτό σε όσους διεκδικούν το επίδομα των 176 Ευρώ.

Άκουσα χτες τον πρόεδρο των δικαστών να λέει πως είναι άδικες οι κριτικές, γιατί λεει σε αυτά τα χρήματα συνυπολογίζεται και το δωμάτιο που χρειάζεται ο δικαστής στο σπίτι του για να εργαστεί. Δεν μου λέτε κύριοι, όλους αυτούς τους ελεύθερους επαγγελματίες που μισθώνουν ολόκληρο επαγγελματικό χώρο και δεν βγάζουν ούτε στον ύπνο τους τα λεφτά που βγάζετε εσείς, τους ρωτάτε πως κοιμούνται τα βράδυα? Όλους αυτούς τους ανθρώπους που παίρνουν δουλειά στο σπίτι, και μη φανταστείτε μιλάμε για δυάρι άντε στην καλύτερη τριάρι, τους ρωτήσατε που βρίσκουν δωμάτιο να εργάζονται? Εσείς στην βίλα σας όλο και κάποια αποθηκούλα (!) μπορείτε να εξοικονομήσετε.

Άκουσα σήμερα τον Πρόεδρο των Εισαγγελέων να λέει πως δεν πρέπει να γκρινιάζουμε, αφού θέλουμε αμερόληπτο και ανεξάρτητο δικαστή ώστε να μην χρηματίζεται. Μια χαρά ανεξαρτησία προσφέρουν τα 3.500 σαν πρώτο μισθό αγαπητοί μου, και δε σας είδα να κρατάτε τα χεράκια σας φρόνιμα. Δώστε σε ένα μέσο Έλληνα 3.500 μια φορά το χρόνο και κωλοτούμπες θα κάνει. Ή μήπως θέλετε να πείτε πως τα πολλά λεφτά σας δημιουργούν πολλές ανάγκες και όσα και να έχετε πάντα θα θέλετε περισσότερα. Ε, πέστε το ανοιχτά τουλάχιστον μην ντρέπεστε.

Αλλά θα επιμείνω. Ποιος δίνει τέτοιο μισθό στους προέδρους των Αρχών? Δεν ήξερε πως ο Πρόεδρος του ΑΠ θα διεκδικούσε αυτό που του παρέχει το Σύνταγμα συμπαρρασύροντας και όλες τις υπόλοιπες βαθμίδες? Με ποιο δικαίωμα οι πρόεδροι ανεξάρτητων αρχών εισπράττουν τέτοιους παχυλούς μισθούς? Όταν οι περισσότεροι από αυτούς συνήθως έχουν ένα πολύ καλό μηνιαίο εισόδημα από τη θέση που τους έκανε επαρκείς για να αναλάβουν τη θέση αυτή. Γιατί δεν κόβεται ο δεύτερος μισθός/σύνταξη σε αυτούς φίλοι μου. Αυτοί τα παίρνουν όλα. Όχι σαν εμάς τα σκουληκάκια που δεν δικαιούμαστε δύο συντάξεις και θα πρέπει να επιλέξουμε ανάμεσα στη σύνταξη των 300 ή εκείνη των 322 Ευρώ για να ζήσουμε.

Σίγουρα η απόφαση είναι νόμιμη. Αυτό όμως δεν την κάνει και ηθική. Υπάρχει το γράμμα του νόμου. Υπάρχει όμως και το πνεύμα του νόμου. Η καλή πίστη, η συναλλακτική πρακτική, η ανθρωπιά στην τελική. Και ας μην την βλέπετε γραμμένη πουθενά αυτήν την τελευταία. Θέλετε να σας σεβόμαστε, να σας τοποθετούμε σε ένα βάθρο πιο πάνω από τους κοινούς θνητούς. Κερδίστε τον σεβασμό μας και υπαναχωρείστε. Και αντί να τα πάρετε διεκδικήστε μείωση των μισθών των προέδρων Ανεξάρτητων Αρχών, ώστε ο πρόεδρος του ΑΠ να παίρνει τον υψηλότερο μισθό στην Ελλάδα. Και εκεί θα μας βρείτε δίπλα σας. Βγείτε σε μια λαϊκή αγορά και βοηθείστε μια γιαγιούλα να ψωνίσει από τα πιο φθηνά και χαλασμένα. Μια γιαγιούλα που πλέον ούτε Χριστούγεννα και Πάσχα δεν δοκιμάζει κρέας. Και, ναι μην απορείτε, υπάρχουν ακόμα λαϊκές αγορές, δεν ψωνίζουν όλοι από τα βιολογικά όπως εσείς.

Πολεμείστε λίγο την αρρώστια του επαγγέλματος σας. Δεν είναι τα πράγματα μόνο ΝΟΜΙΜΑ ή ΠΑΡΑΝΟΜΑ. Υπάρχει και το ΗΘΙΚΟ και το ΑΝΗΘΙΚΟ. Και σε όποιον βλέπει την διαφορά αξίζει ο σεβασμός. Σε κανέναν άλλον, ότι θεσάρα και αν έχει.

Παραμιλώ πάλι. Αλλά δεν αντέχω άλλο ρε γαμώτο αυτήν την κοροιδία. Έλεος.

Δωρίζεται ζωή.. Πληροφορίες εντός..

Έβλεπα ειδήσεις σήμερα (το ομολογώ, δεν κόβεται με τίποτα το ρημαδι, ξέρετε τι λένε άλλωστε: "πρώτα θα σου βγει η ψυχή..) και άκουσα για μια κοπέλα , στη Βρετανία νομίζω, η οποία συνήλθε μετά από κώμα οχτώ μηνών. Η οικογένεια, αν και πανευτυχής εξαιτίας της ανάρρωσης, κατηγορεί τους γιατρούς ότι πριν καιρό υποστηρίξαν ότι είχε επέρθει ο εγκεφαλικός θάνατος και ήθελαν να αποσυνδέσουν τα μηχανήματα. Η οικογένεια υποστηρίζει ότι οι γιατροί βιάζονταν γιατί ήθελαν να διαθέσουν το κρεβάτι της εντατικής σε άλλον ασθενή που το χρειαζόταν, και πως αν τους άκουγαν δεν θα της έδιναν τη δυνατότητα να συνέρθει.

Λυπηρό το περιστατικό, αν το σκεφτεί κανείς στην ουσία του, ειδικά από τη στιγμή που δεν μπορείς ακριβώς να κατηγορήσεις τους γιατρούς, διότι δεν συμπεριφέρθηκαν έτσι από αναλγησία, ή από έλλειψη ενδιαφέροντος, το αντίθετο μάλλον θα μπορούσε ίσως να πει κανείς - και σίγουρα οι συγγενείς του ανθρώπου που χρειαζόταν το κρεβάτι -.

Το θέμα μου έφερε στο μυαλό ένα δίλλημα που έχω από τότε που ήμουν κοριτσάκι. Να γίνω δωρήτρια οργάνων ή να μη γίνω? Θυμάμαι, ήμουν στην έκτη τάξη του δημοτικού όταν ήρθαν στο σχολείο γιατροί και μας ενημέρωσαν για τη δωρεά οργάνων. Από την αρχή με συγκίνησε το ζήτημα πολύ και παρακολούθησα με τέτοιο ενδιαφέρον που δεν είχε κάποια λογική εξήγηση αφού δεν είχε παρουσιαστεί ποτέ παρόμοια ανάγκη στον μικρόκοσμό μου. Αποφάσισα από την αρχή να προχωρήσω, και μάλιστα μόνο εγώ έκανα ερωτήσεις ανάμεσα στα παιδιά.

Τελικά δεν έγινα δωρήτρια οργάνων, και εξακολουθώ να μην είμαι μέχρι σήμερα.
Ο λόγος είναι ίσως μια παιδική φοβία που με ακολουθεί ως σήμερα. Θυμάμαι είχα ρωτήσει τότε πως θα ήξεραν οι γιατροί ότι ήμουν δωρήτρια ή όχι, και μου απάντησαν ότι θα το έγραφε η ταυτότητά μου. Ξέρω τώρα ότι δεν κατάλαβα καλά, δε θα το έγραφε η αστυνομική μου ταυτότητα, αλλά θα μου έδιναν μια ταυτότητα δωρητή την οποία θα έπρεπε να κουβαλάω μαζί μου. Αυτός όμως ήταν ο λόγος που δεν έγινα. Μου δημιουργήθηκε η ιδέα ότι θα πάθαινα ατύχημα και οι γιατροί δε θα πάλευαν να με σώσουν προκειμένου να πάρουν τα όργανά μου και να τα δώσουν σε κάποιον άλλον.

Αυτή η άποψη είναι ευρέως διαδεδομένη, από όσο μπορώ να κρίνω από συζητήσεις που έχω κάνει γύρω από το θέμα. Αξιοσημείωτο είναι δε το γεγονός, ότι το έχω ακούσει και από φίλους γιατρούς. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω κατά πόσο έχει έρεισμα στην πραγματικότητα ή αν πρόκειται απλά για μια ευρέως διαδεδομένη παιδική φοβία που μοιραζόμαστε όλοι.

Θεωρώ ότι το να προσφέρεις είναι πολύ σημαντικό. Ειδικά όταν αυτό που προσφέρεις είναι η ίδια η ζωή σε έναν άλλον άνθρωπο. Δε βλέπω το λόγο γιατί να μη δωρηθούν τα όργανά μου εφόσον εγώ έχω πεθάνει προκειμένου κάποιος άλλος να ζήσει. Μπορώ όμως να είμαι σίγουρη πέρα πάσης αμφιβολίας ότι μετά τη δωρεά θα εξακολουθήσουν να με βλέπουν σαν άνθρωπο και όχι σαν καρδιά ή νεφρά ή συκώτι? Ότι θα κάνουν ότι είναι ανθρωπίνως δυνατό για να με σώσουν αντί να μιλάνε στο τηλέφωνο για να κανονίζουν τη μεταφορά?

Δεν μπόρεσα ποτέ να απαντήσω σε αυτό. Ξέρω όμως δύο πράγματα. Το πρώτο είναι ότι ποτέ δε θα γίνω δωρήτρια οργάνων. Το δεύτερο είναι ότι βαθιά μου επιθυμία είναι να δωρηθούν τα όργανά μου μετά τον θάνατό μου. Για το λόγο αυτό το έχω δηλώσει στη οικογένειά μου ζητώντας τους να το σεβαστούν και να βρουν το μυαλό να το δηλώσουν εγκαίρως όταν κρίνουν πως εγώ θα έχω φύγει έτσι κι αλλιώς.

Ένα κορίτσι - τέσσερα αγόρια - τρεις θεατές - ένας βιασμός - κάμερα - φώτα -πάμε

Παντού ακούς για αυτό. Παντού διαβάζεις για αυτό. Σίγουρα έχει το δεκαήμερο δημοσιότητας που του αξίζει. Πειράζει όμως που διαφωνώ με τη διάσταση που το θέμα έχει πάρει? Πειράζει που για άλλη μια φορά εκνευρίζομαι με τους δημοσιογράφους που στρέφουν τα ζητήματα σε όποια κατεύθυνση θέλουν?

Δεν ήθελα να μιλήσω όμως για αυτό. Ήθελα να μιλήσω για ένα βιασμό. Μιας δεκαεξάχρονης. Από τέσσερεις "άντρες". Δεκαέξι ετών. Μέσα σε ένα σχολείο. Και με τρεις θεατές. Φύλου θηλυκού(πειράζει που με ενοχλεί περισσότερο από ότι αν χάζευαν άντρες?). Που έπαιζαν το ρόλο καμεραμαν.

Το γεγονός είναι τραγικό. Το συζητάμε όμως ελάχιστα.

Μιλάμε για ρατσισμό. Είμαι κατά του ρατσισμού. Αλλά πιστεύω πως δεν τίθεται θέμα ρατσισμού. Θα γινόταν έτσι και αλλιώς. Όποιας εθνικότητας και αν ήταν η κοπέλα. Όποιας εθνικότητας και αν ήταν τα αγόρια. Άλλωστε, έτυχε να μην είναι ανάμεικτες οι εθνικότητες των αγοριών. Ας πούμε στην περίπτωση του Άλεξ, αλλοδαπός σκοτώθηκε από 2 Έλληνες και 2 αλλοδαπούς. Πάλι για ρατσισμό μιλάμε. Ρατσισμό τίνος έναντι τίνος? Ή είναι πιασάρικο το θέμα και εύκολο να το συζητήσει ο καθε ένας καλεσμένος σε παράθυρα και εκπομπές? Πλέον, τα παιδιά στα σχολεία έχουν αναμειχτεί. Και οι κατηγορίες παραμένουν ίδιες όπως παλιά. Οι "μάγκες" και τα "φυτά". Οι "κλίκες" και οι "απόβλητοι". Ανεξαρτήτως εθνικότητας.

Κατ' αρχήν να διευκρινήσω κάτι. Καθόλου δεν παραλληλίζω το θέμα του Άλεξ με αυτόν τον βιασμό. Καμία σχέση δεν έχουν. Και αδυνατώ να καταλάβω γιατί όλοι τα συγκρίνουν. Το μόνο κοινό που υπάρχει είναι η τραγικότητα. Ας μην ξεχνάμε πως στην περίπτωση του Άλεξ έχουμε ένα κατά πάσα πιθανότητα νεκρό παιδί, σκοτωμένο από άλλα παιδιά και με ένα κύκλωμα παιδεραστίας υπό τον τίτλο "ο κόσμος το έχει τούμπανο και εμείς κρυφό καμάρι" . Αλλά δε θέλω να μιλήσω για αυτό.

Στο θέμα μας λοιπόν. Αυτά είναι τα σημερινά παιδιά? Είναι δυνατόν να μιλώ σαν γριά εννέα μόλις χρόνια αφότου τέλειωσα το σχολείο εγώ η ίδια? Ας αφήσω προς τον παρόν το θέμα του βιασμού στην άκρη. Δεν μπορώ να αντιληφθώ την φυσικότητα με την οποία όλη η πόλη υποστηρίζει πως ήταν μια απλή φυσιολογική παρτουζίτσα. Δε βαριέσαι μωρέ.. Παιδιά είναι παίζουν, χαζολογάνε. Βρε, πριν δέκα χρόνια αν οι μανάδες μας καταλάβαιναν πως χάσαμε την παρθενιά μας πριν τελειώσουμε το σχολείο, θα μέναμε κλειδωμένες μέσα μέχρι να τελειώσουμε το Πανεπιστήμιο. Δε με σοκάρει τόσο το γεγονός ότι προσπαθούν να βγάλουν πουτάνα την κοπέλα. Είναι αναμενόμενο. Με σοκάρει το γεγονός πως θεωρούν την παρτούζα υπό κοινό φυσιολογική. Που οι γονείς αυτοί πανηγυρίζουν. Πως θα μιλήσουν οι γονείς αυτοί μετά στα παιδιά? Πως θα μαζέψουν τα υπόλοιπα? Πως μπορούν και είναι περήφανοι για τα παιδιά αυτά που συμμετείχαν σε "αφιερώματα ποιητών"?

Είπα παραπάνω πως είναι αναμενόμενο να προσπαθήσουν να βγάλουν την κοπέλα πουτάνα. Μην βγάλετε από τώρα τα μαχαίρια, είναι αποδεδειγμένο εγκληματολογικά πως αυτό συμβαίνει σε περιπτώσεις βιασμού. Η "κοινωνική καταδίκη" ενός θύματος βιασμού είναι το μεγάλο αγκάθι της κοινωνιολογικής και εγκληματολογικής έρευνας και μελέτης ενός βιασμού. Για αυτό σαν έγκλημα ποινικά θεωρείται "ιδιάζον" και έχει εντελώς διαφορετική ποινική αντιμετώπιση από άλλα εγκλήματα. Για παράδειγμα, αν και κακούργημα, διώκεται μόνο μετά από καταγγελία του θύματος, και αν το θύμα αποσύρει την καταγγελία παύει και η ποινική δίωξη. Γιατί θεωρείται τέτοιο το ψυχικό τραύμα του θύματος και τόσο μεγάλες οι προεκτάσεις στην μετέπειτα ζωή του, που του δίνεται η δυνατότητα να επιλέξει αν πραγματικά αντέχει να περάσει την ψυχική ταλαιπωρία του διασυρμού μιας δημόσιας κοινοποιήσης και δικαστικής διαδικασίας. Για αυτό οι εγκληματολογικοί δείκτες των βιασμών είναι τόσο ψευδείς και χαμηλοί. Γιατί δεν καταγγέλονται. Γιατί πάντα σε μια τέτοια δίκη γίνεται προσπάθεια σπίλωσης του θύματος. Και θυματοποίησης του δράστη. Γιατί υπάρχουν ακόμα ανέκδοτα του στυλ "μια γυναίκα με ανεβασμένη φούστα τρέχει πιο γρήγορα από έναν άντρα με κατεβασμένα παντελόνια". Και να σας θυμίσω πως πλέον οι γυναίκες κατά κύριο λόγο φοράνε παντελόνια και όχι φούστες όπως μέχρι πριν μια εικοσαετία. Άρα δεν πρόκειται για φαινόμενο της εποχής μας. Δεν πρόκειται για ρατσισμό εναντίον μιας Βουλγάρας. Πρόκειται για ρατσισμό εναντίον μια βιασμένης γυναίκας. Ο λεγόμενος "κοινωνικός βιασμός" μετά τον πραγματικό. Και η πίστη πως αυτά συμβαίνουν μόνο στα κορίτσια των άλλων. Ποτέ στα δικά μας. Η κοπέλα επέλεξε να καταγγείλει τον βιασμό αυτό. Δεν θα πω μπράβο της, γιατί δε θα περάσω εγώ όσα θα περάσει εκείνη. Πιστέψτε με, αυτό δεν είναι τίποτα, η δίκη θα είναι χειρότερη. Η εξέτασή της από τους δικηγόρους των βιαστών της θα είναι χειρότερη. Χειρότερη ακόμα και από τον βιασμό.

Δεν είναι μόνο αυτά που με σοκάρουν. Είναι και όσα συμβαίνουν στα σχολεία. Είναι η τρομοκρατία που κυριαρχεί στα σχολεία και επιτέλους δειλά δειλά άρχισε να βγαίνει προς τα έξω. Θα ήθελα να τραβήξω το θέμα πολύ μακριά τώρα, αν και σύντομα θα επανέρθω με ολόκληρο post με στοιχεία. Όλα τα παιδιά με κινητά. Όλα τα παιδιά με κάμερες. Στο σχολείο, στο φροντιστήριο, στις καφετέριες. Όλα τα κινητά γεμάτα βίντεο. Γεμάτα τσόντες. Γεμάτα βάναυσες φάρσες εναντίον άτυχων δειλών συμμαθητών -των "αποκλήρων"- και εναντίον καθηγητών. Ναι και καθηγητών κυρίες και κύριοι. Όλοι εσείς που αναρωτιέστε γιατί πληρώνονται αυτοί οι τεμπέληδες, ανοίξτε λίγο τα μάτια σας στην τρομοκρατία που ζουν κάθε μέρα οι άνθρωποι αυτοί. Είδα βίντεο από κινητό, όπου ένας καθηγητής είναι στραμένος προς τον πίνακα και γράφει και ξαφνικά μαθητής πετάγεται και του κατεβάζει παντελόνι σώβρακο , τα πάντα. Τον ξεβρακώνει κανονικά. Και όλη η αίθουσα γελάει, χειροκροτάει, και σφυρίζει. Αυτός κυρίες και κύριοι είναι ο τεμπέλης. Που καθημερινά υβρίζεται, γελοιοποιείται. Που δεν μπορεί να κάνει τίποτα για να αντιδράσει, γιατί το Υπουργείο του το απαγορεύει. Που δεν μπορεί να τιμωρήσει γιατί μετά θα έχει να αντιμετωπίσει τον μαινόμενο γονιό - συνένοχο - καταστροφέα των παιδιών. Των παιδιών αυτών που στη συνέχεια τέσσερεις μαζί θα βιάσουν συμμαθήτριά τους στην τουαλέτα. Και θαυμάσατε όλοι τους γονείς αυτούς και τη συμπεριφορά τους. Θα επανέρθω όμως στο θέμα αυτό, αφού συγκεντρώσω όλες τις διαταγές του Υπουργείου Παιδείας. Για να μάθετε και εσείς αυτό που ξέρουν εκείνοι - γιατί τα σχολεία δεν λειτουργούν. Μπας και καταλάβετε μετά γιατί τα φροντιστήριά κάνουν καλή δουλειά. Γιατί οι γονείς σέβονται τα λεφτά που δίνουν, και σε προέκταση τους καθηγητές. Το θέμα μας όμως τώρα δεν είναι αυτό.

Το θέμα μας είναι μια κοπέλα που πρώτα βιάστηκε, και στη συνέχεια έρχεται η "δίκη" και η "καταδίκη" της.