Η ενηλικίωση είναι μια σύνθετη διαδικασία. Για μένα αποτελεί τη διαδικασία κατά την οποία σπας τους δεσμούς σου με καταστάσεις που σου παρέχουν μία – στοιχειώδη έστω – ασφάλεια, παίρνεις τις αποφάσεις σου και προχωράς μπροστά. Τις περισσότερες φορές δεν μπορείς να επιστρέψεις στην κατάσταση που ήσουν πριν. Αυτός είναι και ο λόγος που πρέπει να σκεφτείς σοβαρά προτού σπάσεις τα δεσμά. Τυπικά η ενηλικίωση επέρχεται στην ηλικία των 18 ετών.
Ουσιαστικά ενηλικιώνεσαι πάρα πολλές φορές κατά τη διάρκεια της ζωής σου. Για την ακρίβεια κάθε φορά που παίρνεις μια απόφαση η οποία έρχεται να αλλάξει τα δεδομένα της ζωής σου. Κάθε φορά που επαναπροσδιορίζεις τις σχέσεις σου με τους γύρω σου και τη θέση σου ανάμεσα σε αυτούς. Πιο απλά κάθε φορά που σηκώνεσαι όρθιος και προβάλλεις αυτό που είσαι και αυτό που θέλεις, διεκδικώντας αυτό που θα ήθελες να υπάρχει στο μέλλον σου. Για να χρειαστεί να το κάνεις αυτό έχεις περιέλθει σε μια κατάσταση κατά την οποία αντιλαμβάνεσαι πως οι άλλοι έχουν μια στρεβλή εικόνα για σένα και τις φιλοδοξίες σου. Στο σημείο αυτό ή κάνεις την υπέρβαση ή υιοθετείς αυτό που οι άλλοι πιστεύουν για σένα και άρα ήρθε η ώρα να αποδεχτείς πως δεν είσαι τίποτα παραπάνω.
Η υπέρβαση επιβάλλει να πάρεις το μεγάλο ρίσκο να αποκοπείς από όσους ή όσα σε κρατούσαν πίσω ως τώρα, χωρίς ποτέ να είσαι βέβαιος πως η απόφασή σου είναι σωστή ή πως θα σε φέρει εκεί που πραγματικά θέλεις. Ίσως απλά να τα χάσεις όλα.
Η διαδικασία αυτή είναι ιδιαίτερα επίπονη.
Θεωρητικά, όποια απόφαση και αν πάρεις – να προχωρήσεις μπροστά ή να παραμείνεις εκεί που είσαι – είναι επωφελής για σένα, αφού επιτέλους αποτελεί προϊόν σοβαρής σκέψης και συνειδητής επιλογής, και όχι απλών συγκυριών όπως συνέβαινε έως σήμερα.
Πρακτικά, πιστεύω πως το να προχωρήσεις μπροστά είναι μονόδρομος. Άπαξ και αμφισβητήσεις τα δεδομένα μιας κατάστασης στο βαθμό που να εξετάζεις πλέον τις εναλλακτικές διεξόδους, η αλήθεια είναι πως έχεις ήδη αποφασίσει. Ο φόβος και η ατολμία είναι ο μόνος λόγος που θα αποφασίσεις να μείνεις στα παλιά. Όμως οι δεσμοί που σε κράταγαν δεμένο με τα παλιά έχουν ήδη σπάσει και για να μείνεις εκεί πρέπει να καταπνίξεις τον εαυτό σου. Σύντομα θα εκνευρίζεσαι με το παραμικρό, θα στέκεσαι και θα ασχολείσαι με αστεία και ασήμαντα πράγματα. Ο απόλυτος δρόμος που οδηγεί στη μιζέρια. Σίγουρα έρχονται στιγμές στη ζωή κάθε ανθρώπου που βιώνει τη μιζέρια – σε μικρό ή μεγάλο βαθμό. Αν όμως μείνεις στάσιμος εκεί κινδυνεύεις να γίνεις μίζερος για μια ζωή. Ένα μικρόνου και πικρόχολο ανθρωπάκι που ζηλεύει όποιον τόλμησε το οτιδήποτε στη ζωή του.
Μου φαίνεται πως, τελικά, προτιμώ την αποτυχία από τη μιζέρια. Ακόμα και αν αποτύχεις – τουλάχιστον τόλμησες να προσπαθήσεις. Και το όλο διάβημα σίγουρα σου προσέφερε πολύτιμη εμπειρία. Μετά μπορείς να εξετάσεις τα λάθη σου, να επανεκτιμήσεις τις επιλογές σου και ξεκινήσεις ξανά. Δεν μπορείς όμως να γυρίσεις πίσω.
Βέβαια, υπάρχει και η μεγάλη πιθανότητα να πετύχεις. Τότε, όμως, η απόφαση που πήρες θα αποδειχτεί πως ήταν η σωστή, εσύ θα είσαι ευτυχής. Δε θα κοιτάς πίσω, δε θα μετανιώνεις.
Όχι. Την απόφαση αν θα προχωρήσεις ή όχι πρέπει να την πάρεις σταθμίζοντας τις συνέπειες της ενδεχόμενης αποτυχίας σου. Κατά πόσο μπορείς να τη δεχτείς με κέφι ως αποτέλεσμα της προσωπικής σου επιλογής που έκρινες αναγκαία και να ξεκινήσεις ξανά. Και με βάση την προοπτική αυτή να χαράξεις με μεγάλη προσοχή τα βήματά σου για να αποτρέψεις όσο μπορείς την αποτυχία.
Είμαι προ των πυλών μιας δικιάς μου ενηλικίωσης.
Εγκλωβισμένη εδώ και καιρό σε συγκυριακές επιλογές μιας εποχής κατά την οποία δεν ήξερα καν ότι επιλέγω. Τότε έκανα την πλάκα μου και νόμιζα πως ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος και πως εγώ είμαι υπερβολικά έξυπνη και ικανή για να αντεπεξέλθω στις προκλήσεις.
Τελικά, βρέθηκα κολλημένη με μια ομάδα ανθρώπων οι οποίοι με εκτιμούν όταν δουλεύω για αυτούς αλλά αδυνατούν να δεχτούν το ενδεχόμενο να μην θέλω απλά να τους ακολουθώ. Τελικά σπατάλησα χρόνο και φαιά ουσία, απλά και μόνο για να κάνω κάποιους άλλους μάγκες. Επιπλέον, οραματίζονται πάνω σε μοντέλα που ήδη υπάρχουν και δεν έχουν το ανοιχτό μυαλό που απαιτείται για να δημιουργήσεις κάτι νέο. Κάτι που οι άλλοι θα μιμούνται αργότερα.
Προσπάθησαν και τα κατάφεραν να με κάνουν να πιστέψω πως δεν είμαι ικανή να βγω μπροστά. Πως το όραμά μου είναι ανώφελο αφού οι άλλοι δεν προχωράνε έτσι. Κουτοπονηριές και μισές καταστάσεις και ό,τι αρπάξει ο κώλος μας δηλαδή.
Είμαι τυχερή γιατί έχει βρεθεί στη ζωή μου ένας άνθρωπος που έχει πιστέψει σε μένα και σε αυτό που θέλω να κάνω. Προσπαθεί εδώ και καιρό να με πείσει να προχωρήσω. Και θα το είχα ήδη κάνει αν μπορούσα να τον έχω συνεργάτη μου, αλλά δυστυχώς αυτό δε γίνεται. Τουλάχιστον όχι στα συγκεκριμένα σχέδια. Ωστόσο με έχει βοηθήσει παραπάνω από όσο έχει καταλάβει και ο ίδιος. Με την αναλυτική του σκέψη, την πίστη του σε μένα και τις αμέτρητες ενέσεις αυτοπεποίθησης με βοήθησε να οργανώσω πλάνο και να πιστέψω πως ό,τι θέλω είναι εφικτό αν βρω τους κατάλληλους ανθρώπους που έχουν το ίδιο πνεύμα. Κάπως έτσι κοίταξα καλύτερα αυτούς που γνωρίζω και ίσως βρήκα τον πρώτο άνθρωπο που μοιράζεται τους ίδιους προβληματισμούς και τον ίδιο τρόπο σκέψης με εμένα.
Είμαι τρομοκρατημένη. Τώρα είναι η ώρα να αποφασίσω. Καλά ήταν τόσο καιρό που όλα υπήρχαν στο μυαλό μου. Τώρα είναι η στιγμή μου. Ή θα προχωρήσω ή θα μείνω πίσω. Μακάρι να μπορούσα να συνδυάσω κάποια πρόσωπα από το παρελθόν μαζί με τα καινούρια και να γίνει μια νέα αρχή. Όμως δεν πιστεύω πια πως ο κόσμος είναι αγγελικά πλασμένος. Και ξέρω πως αυτό δε γίνεται.
Πολύ φοβάμαι πως οι εξελίξεις προηγούνται από εμένα, πως με έχουν πιάσει από το χέρι και με οδηγούν. Στο μυαλό μου η καλύτερη λύση είναι να κάνω καθαρές κουβέντες. Ίσως έτσι βγω από μία ομάδα αλλά δε χάσω τους φίλους. Ή έστω και να τους χάσω να ξέρω πως δεν έφταιγα εγώ. Πως έκανα ό,τι καλύτερο περνούσε από το χέρι μου.
Το βασικό άλλωστε είναι να μην χάσω τον εαυτό μου.
Είμαι πολύ χαρούμενη που βρήκα επιτέλους τον άνθρωπο που είπε «δε θα αφήσω κανένα να βάλει τη Μπέιμπ στη γωνία» (μην το ψάχνεις, είναι από το dirty dancing!). Το όνειρο κάθε έφηβης που έβλεπε την ταινία και έλιωνε. Κατάλαβα όμως πρόσφατα πως όσο ανεκτίμητο και αν είναι να έχει βρεθεί ο άνθρωπος αυτός – δεν είναι αρκετό. Είναι η κινητήρια δύναμη. Γιατί δεν έχει καμία αξία αν το παραπάνω δεν το πω εγώ η ίδια – για τον εαυτό μου.
