Τρίτη 22 Μαΐου 2007

Οι εμμονές του επαγγέλματος

Ήμουν σε μια ημερίδα σχετικά με τις συνεντεύξεις σε εταιρείες προς εύρεση εργασίας. Η όλη παρουσίαση δεν έλεγε τίποτα, στην ουσία μας παρουσίασαν και μας διαφήμισαν τις εταιρείες τους. Η κουβέντα που ακολούθησε όμως είχε γέλιο, κλάμα και σασπένς..


Τι να πρωτοσχολιάσω? Το ότι είχα άγνωστες λέξεις, αλλά μετά κατάλαβα ότι ομιλούσαν τη νέα ελληνική γλώσσα όπου παρεισφρύεις "ασυνείδητα" αγγλικές λέξεις (μιλάμε για τρελλή *λάνγκουιτσ*μάθεια) γιατί έχεις και μια αξία βρε παιδί μου, μη σε μπερδέψουμε και με την πλέμπα που μιλάει ελληνικά. Κοινώς, μιλάμε τέλεια αγγλικά, και πως το λέτε το *κόρσης* (σ.σ. courses) εσείς εδώ στο Ελλάντα?
Πέρα από πλάκα, καταλαβαίνω ότι σε επίπεδο ορολογίας χρησιμοποιείς αγγλικές λέξεις, αλλά δεν αντιλαμβάνομαι γιατί σε χαλάει ο *μπας κλας* (που λέγαμε και στην *Ίνγκλαντ*) όρος σεμινάριο? Ααααα, δεν ξέρεις πως γράφεται? Πες το μου έτσι... Να ξέρετε δεν υπερβάλλω, μιλάμε για απίστευτες αγγλικές λέξεις για το οτιδήποτε.


Τι άλλο ενδιαφέρον ακούσαμε? Α, ναι! Ακούσαμε ότι το *σι-βι* μας πρέπει να είναι άψογο - σοβαρό - σύντομο - περιεκτικό, η συμπεριφορά μας στο τηλεφωνο *στρίκτλυ* επαγγελματική, το *ντρεσ κόουντ* πρέπει να το τηρούμε γιατί "είναι θέμα σεβασμού προς την εταιρεία" κλπ, κλπ, κλπ. Αλλά σε ερώτηση, γιατί οι εταιρείες δεν φροντίζουν να στείλουν απορριπτική απάντηση μετά τη συνέντευξη μάθαμε ότι "άνθρωποι είναι και αυτοί και δεν έχουν χρόνο να ασχοληθούν" (με τη πλέμπα που λέγαμε) και αν ξέραμε μόνο πόσο δύσκολο είναι(δακρύστε και εσείς μαζί μας). Μετά μάθαμε ότι φτιάχνονται ήδη προγράμματα για να αποστέλλουν μαζικές *ριπλάις* (ο φίλος μου, μου ψιθύρισε στα κρυφά πως τα προγράμματα αυτά λέγονται *μέιλ* και είναι εύκολα στη χρήση, αλλά επειδή είναι κακός άνθρωπος κράτησε την τεχνογνωσία για τον εαυτό του.. Υποπτεύομαι πως έχει σκοπό να πάει αύριο να τους πουλήσει την τεχνογνωσία αυτή πανάκριβα και μετά θα τον ψάχνω στον Αγ. Μαυρίκιο).


Αφού αναλύσαμε το πώς πρέπει να πουλάμε τον *σελφ* μας, και τα προσόντα μας, και την *περσονάλιτι* μας, ήθελα να ρωτήσω την άποψή τους για την κλασική ερώτηση "τι μισθό παίρνεις/θες" και τη συνεισφορά της απάντησης στην τελική επιλογή αλλά με πρόλαβαν. Όταν είπε και κάποιος "διαλέγετε τον πιο φτηνό", γελάσαμε όλοι με το *τζόουκ* του, αλλά φυσικά δεν τον διέψευσαν. Ειλικρινά στο τόπικ αυτό δεν θυμάμαι τις *ρισπόνσις* γιατί μάλλον μας δούλευαν ψιλό γαζί, αλλά δεν είμαι και σίγουρη.


Θύμωσα που μου έκλεψαν την ερώτηση και επειδή τα είχα πάρει στο κρανίο με όσα άκουγα, σκέφτηκα να κάνω ένα *στέιτμεντ*, οπότε έθιξα το θέμα ωραρίου (δουλεύεις δωδεκάωρο) και των υπερωριών (ξέρετε, αυτών που δεν πληρώνεται σχεδόν κανένας) με έμφαση στο γεγονός ότι στο δηλώνουν από τη συνέντευξη και επομένως περιλαμβάνεται στη σύμβαση εργασίας σου μολονότι δεν είναι νόμιμο (να μην πληρώνονται οι υπερωρίες ντε) και πως πρέπει ο *κάντιντανντ* να αντιδράσει, αφού αν αρνηθεί θα βρεθεί κάποιος με ανάγκη και θα δεχτεί.


Έλαβα κολοσιαία απάντηση. Με αποστόμωσε πλήρως, εμένα τη φτωχή δικηγόρο, που ζω και κινούμαι στη δικιά μου γεώσφαιρα...Με αποσβολλωμένο βλέμμα για την φρικιαστική ερώτηση που είχα κάνει έμαθα πως είναι θέμα δικής μου επιλογής (το να μείνω άνεργη επειδή διεκδικώ τα δικαιώματά μου), και άλλωστε δεν δουλεύω περισσότερο επειδή μου φορτώνουν δουλειά τριών με μισθό μισού, αλλά επειδή δουλεύω αργά (εγώ η άχρηστη) και τι φταίει η ΜΗΤΕΡΑ εταιρεία για τη δική μου ανεπάρκεια (μετανοώ πλήρως για τις φρικιάστικες *ντεμάνντσ* μου)...


Και ακολούθησε η κορυφαία *κονβερσέισον*:
- όσο για το νόμιμο που αναφέρατε (παύση)
έχετε το δικαίωμα να επιλέξετε (παύση)
πρόκειται για ελεύθερη αγορά (παύση)
Υπάρχει και η επιθεώρηση εργασίας (γελάκι).

-(εγώ, εντελώς παρμένη)
βλέπω γελάτε, προφανώς επειδή ξέρετε πως κανένας δεν τολμάει να πάει

- ε... ναι. Κανένας δεν πηγαίνει ποτέ, καταλαβαίνετε τους λόγους...

-(Από το βάθος ακούγεται φωνή να κάνει *λαρτζ* δήλωση)
ΓΙΑΤΙ ΟΙ ΑΝΘΡΩΠΟΙ ΞΕΧΝΟΥΝ, ΟΙ ΕΤΑΙΡΕΙΕΣ ΠΟΤΕ(!!!!).


Τι να πω τώρα εγώ? Ξυπνήστε ζώα???Κανένας δε θα σώσει κανέναν, όσο για κάθε έναν που αξιώνει τα νόμιμα και την αξιοπρέπειά του, παραφυλάνε δέκα που ελπίζουν να το κάνει (ο μαλάκας)!


Ειπώθηκαν και άλλα ωραία, αλλά επειδή πρόσφατα ανακάλυψα πως έχω αλλεργία στην μαλακία, άρχισα ήδη να τα ξεχνάω!


* όσοι είχατε άγνωστες λέξεις, να πάτε να μάθετε αγγλικά πριν ξαναέρθετε. Εδώ είμαστε σίριους μπλογκ*



Δευτέρα 21 Μαΐου 2007

Είναι λογικό..

...μετά το καλοκαίρι πάντα έρχεται το φθινόπωρο!
Και τι φθινόπωρο!
(Που να ακουγατε και την καταιγίδα που ακούω εγώ αυτήν την στιγμή!!!)

Πέμπτη 10 Μαΐου 2007

Συνέντευξη να το πω και εγώ?

Αγαπητή lote alcarin ιδού η συνέντευξη που μου ζητήσατε! Με πιάσατε και σε περίοδο λίγο κάπως, οπότε βγήκε λίγο downιάρικη, αλλά δεν πειράζει. Να μάθετε να μην ζητάτε!

Η απόλυτη ευτυχία για σας είναι;

Η ηρεμία και η γαλήνη ψυχής. Αυτά τα δύο προσφέρουν όλες τις μεγάλες στιγμές!

Τι σας κάνει να σηκώνεστε το πρωί;

Αυτό για την ανάγκη και τη φιλοτιμία το ξέρετε?

Η τελευταία φορά που ξεσπάσατε σε γέλια;

Δε χάνω ευκαιρία να γελάω! Για αυτό δεν θεωρώ αξιοσημείωτη την τελευταία φορά που γέλασα. Πάντως αν θέλετε να γελάσετε εγγυημένα μπορώ να σας διηγηθώ ορισμένες πολύ αστείες ιστορίες!

Το βασικό γνώρισμα του χαρακτήρα σας είναι;

Ειλικρινά ο εαυτός μου εκπλήσσει ακόμα και μένα πολλές φορές. Πέρα από πλάκα θεωρώ πολύ πλαστό να κάθομαι να αυτοκολακεύομαι. Μπορώ όμως να κουτσομπολέψω όποιον άλλον θέλετε ευχαρίστως.

Το βασικό ελάττωμά σας;

Η ανασφάλειά μου.

Σε ποια λάθη δείχνετε τη μεγαλύτερη επιείκεια;

Στων άλλων. Δυστυχώς.

Με ποια ιστορική προσωπικότητα ταυτίζεστε περισσότερο;

Τον Ίωνα Δραγούμη ασυζητητί.

Ποιοι είναι οι ήρωές σας σήμερα;

Τα άτομα με ειδικές ανάγκες.

Το αγαπημένο σας ταξίδι;

Αυτό που ξεκίνησα ενάμισυ χρόνο πριν. Περιλάμβάνει και πολλά άλλα ταξίδια από τα οποία δεν μπορώ να επιλέξω..

Οι αγαπημένοι σας συγγραφείς;

Για να είμαι απολύτως ειλικρινής, δεν έχω βρει κάποιον συγγραφέα του οποίου το σύνολο έργων να με ενθουσιάζει. Αμέτρητα καλά βιβλία μπορώ να αναφέρω όμως, αλλά φαντάζομαι θα βαριέστε να διαβάζετε λίστες. Επειδή όμως είμαι και ολίγον ψώνιο, ένιωθα πάντα μια έλξη για τον Έσσε, καθώς θα είχαμε ίδια μέρα γενέθλια (αν είχαμε συνυπάρξει!). Φυσικά έγραψε και τον Ντέμιαν, μεταξύ άλλων!
Από ποιητές ο Καβάφης (και η μέρα που ανακάλυψα πως ήταν και φίλος με τον Δραγούμη ήταν πολύ ευτυχισμένη!)

Ποια αρετή προτιμάτε σε έναν άντρα;

Οι λεπτομέρειες είναι που κάνουν τη διαφορά. Αν και στις μέρες μας το να είναι άντρας μετράει σίγουρα θετικά!

και σε μια γυναίκα;

Σαν γυναίκα θα μιλήσω για χαρακτηριστικά που θα με έκαναν να τις θέλω για φίλες μου. Λοιπόν δεν μπορώ να το προσδιορίσω, πάντως όσες γυναίκες έκανα ποτέ φίλες μου έκαναν κατά κύριο λόγο παρέα με άντρες, όπως και εγώ αν και δεν ξέρω τι σημαίνει αυτό. Γενικά, δεν έχω φίλες και πρόσφατα άρχισα να νιώθω αυτήν την έλλειψη.

Ο αγαπημένος σας συνθέτης;

Ο Ντεμπισύ.
Με ενθουσιάζει όμως και ο Μπραμς.

Το τραγούδι που σφυρίζετε κάνοντας ντους;

Δε σφυρίζω ούτε τραγουδάω γιατί είμαι ψυχοπονιάρα και λυπάμαι το ντους (και όποιον άλλο κακομοίρη τύχει να με ακούει!)

Το βιβλίο που σας σημάδεψε;

Ο "Μεγάλος Δεύτερος" του Λευτέρη Κυπραίου.

Η ταινία που σας σημάδεψε;

"Angel baby" αγνώστων λοιπόν στοιχείων. Την είδα τυχαία πριν χρόνια στον μοναδικό κινηματογράφο που την είχε φέρει (άτιμες εταιρείες διανομών) ελλείψει άλλων επιλογών και το μόνο που ξέρω είναι πως πρόκειται για αυστραλέζικη παραγωγή. Αν παρελπίδα κάποιος ξέρει κάτι παραπάνω ας με βοηθήσει.
Επίσης, (και μην με κοροιδέψει κανείς γιατί θα θυμώσω) το Mullholand Drive (σκέφτηκα να το αφήσω απέξω γιατί μου φτάνουν όσα έχω ακούσει μέχρι σήμερα για το γούστο μου, αλλά τελευταία στιγμή παραδόθηκα).

O αγαπημένος σας ζωγράφος;

Δεν ασχολούμαι με ζωγραφική τόσο ώστε να ισχυρίζομαι πως έχω αγαπημένο ζωγράφο. Πάντως μου αρεσει πολύ ο ιμπρεσιονισμός και οι ταραγμένες θαλασσογραφίες (ειδικά μία σε ένα υπόγειο του Λούβρου, αγνώστων λοιπων στοιχείων επίσης που την κοίταζα με τις ώρες μόνη μου. Όλοι οι άλλοι θεωρούσαν πως έπρεπε να θαυμάζουν την Τζοκόντα).

Το αγαπημένο σας χρώμα;

Όλα τα χρώματα σε ζωηρή ματ απόχρωση. Εστιάζω όμως σε όλες τις αποχρώσεις του κόκκινου με κορύφωση στο μπορντώ (εξ ού και η κουζίνα μου σε μπορντώ χρωμα!)

Ποια θεωρείτε ως τη μεγαλύτερη επιτυχία σας;

Θέλω να πιστεύω ότι η μεγαλύτερη επιτυχία μου βρίσκεται στο σύντομο μέλλον μου. Πράγματα για τα οποία νιώθω περήφανη έχω βέβαια και στο παρελθόν μου.

Το αγαπημένο σας ποτό;

Tequila.. it makes me happy! Λευκή, full extra (αλατάκι, λεμονάκι)! Μιλάμε πάντα για σφηνάκι, γιατί ως γνωστόν τα "καλά αρώματα μπαίνουν σε μικρό μπουκάλι"!

Για ποιο πράγμα μετανιώνετε περισσότερο;

Που οι λάθος επιλογές που έκανα κάποτε αλλοίωσαν σε υπερβολικό βαθμό την προσωπικότητά μου.

Τι απεχθάνεστε περισσότερο απ' όλα;

Τον φασισμό και την έλλειψη δημοκρατίας στην συμπεριφορά των άλλων. Ίσως όμως περισσότερο και από αυτό την αγνωμοσύνη.

Όταν δεν γράφετε, ποια είναι η αγαπημένη σας ασχολία;

Δεν γράφω. Ποτέ δεν δήλωσα λογοτέχνης ή συγγραφέας με κανένα τρόπο.

Ο μεγαλύτερος φόβος σας;

Φοβάμαι όλες τις φοβίες που έχω αποκτήσει τα τελευταία χρόνια και δεν μπορώ να αποβάλλω με τίποτα.

Σε ποια περίπτωση επιλέγετε να πείτε ψέματα;

Δεν επιλέγω. Φαντάζομαι μου προκύπτουν ως πιο βολικά όταν στριμώχνομαι ή φοβάμαι.

Ποιο είναι το μότο σας;

Δεν έτυχε, πέτυχε.

Πώς θα επιθυμούσατε να πεθάνετε;

Χωρίς να το καταλάβω. Κατά προτίμηση σε μεγάλη ηλικία.

Εάν συνέβαινε να συναντήσετε τον Θεό, τι θα θέλατε να σας πει;

Δε σκέφτομαι ποτέ τέτοια πράγματα γιατί αγριεύομαι.. Κάθε πράγμα στον καιρό του, είμαι νέα ακόμα.

Σε ποια πνευματική κατάσταση βρίσκεστε αυτόν τον καιρό;

Περίεργη. Πάντως σε γενικές γραμμές, παρά τα άγχη μου είμαι ευτυχισμένη.

Η τελευταία φορά που έκανα πάσα, υπήρξε καταστροφική. Να το ρισκάρω ακόμα μια φορά?
Λοιπόν, θα καλέσω τον
azrai και τον stiliti που με τίμησαν την προηγούμενη φορά. Την πληρωμένη πένα που έχει εξαφανιστεί, τον σεξπυρ γιατί μου αρέσει όταν γκρινιάζει, την maria iribarne παρόλο που την έχει πιάσει η οξεία τεμπελίτιδα γραφής που προκαλείται από το καλοκαίρι και τον lithoni έτσι για να του την σπάσω!

Τετάρτη 9 Μαΐου 2007

Ποιο είναι τελικά το όριο?

Βλέπω ανθρώπους γύρω μου να έχουν απόψεις κατασταλαγμένες για τα πάντα, να στηλώνουν γερά τα πόδια κάτω και να μην κουνιούνται ούτε σπιθαμή. Πάντα ζήλευα τους ανθρώπους αυτούς, γιατί εγώ στα περισσότερα πράγματα υπολογίζω και την αντίθετη άποψη. Κατέληξα ότι η ειδοποιός διαφορά ανά περίπτωση είναι ο καθορισμός των ορίων. Να βρεις δηλαδή το σημείο εκείνο μέχρι το οποίο πρέπει να έχεις την α΄ συμπεριφορά και που αν ξεπεραστεί να περνάς στην συμπεριφορά β΄.
Όταν όμως σκέφτομαι ανά περίπτωση τα όρια αυτά, και που πρέπει να τεθούν μπερδεύομαι, στο μυαλό μου επικρατεί ένα χάος.
Κάποια επαγγέλματα – λειτουργήματα, στηρίζονται σε μία δεοντολογία που δεσμεύει τα πρόσωπα που τα τελούν τόσο ήθικά όσο και νομικά. Πρόκειται για επαγγέλματα – λειτούργήματα των οποίων ο θεμέλιος λίθος είναι η δέσμευση εχεμύθειας και απορρήτου. Απο το απόρρητο δεσμεύονται για παράδειγμα οι δικηγόροι, οι γιατροί ανεξαιρέτως, οι ψυχολόγοι – ψυχίατροι, οι παπάδες...
Θα ήθελα να σταθώ σε εκείνους όπου λόγω θέσης ελκύουν εξομολογήσεις. Αν έχω κάτι που με βαραίνει και δεν μπορώ να το πω στους ανθρώπους γύρω μου, ενδεχομένως θα απευθυνθώ σε ένα ψυχολόγο ή σε ένα παπά. Θα απευθυνθώ εκεί γιατί γνωρίζω πως δεσμεύεται να μην μεταφέρει πουθενά παραέξω τα όσα του έχω πει. Η αναγκαιότητα του απορρήτου είναι πασιφανής, νομίζω. Πάω λοιπόν και ξεφορτώνω το βάρος που έχω μετατίθοντάς το σε πλάτες άλλου. Αν όμως το βάρος μου είναι ένα έγκλημα ειδεχθές, πόσο σωστό είναι τελικά το απόρρητο? Ποιο είναι το όριο και ποια η διαδικασία μέσω της οποίας θα μπορούσε να τηρηθεί η ισορροπία ανάμεσα στην αναγκαιότητα διαφύλαξης των προσωπικών μου ζητημάτων και στην διελεύκανση ή ανακοίνωση εγκλημάτων? Αναρωτιέμαι, αν ένας κατ’ εξακολούθηση βιαστής ας πούμε, πηγαίνει και «εξομολογείται» κάθε έναν βιασμό που διαπράττει στον παπά ή στον ψυχολόγο του, είναι σωστό τελικά οι άνθρωποι αυτοί να δεσμεύονται και να μην μπορούν να το πουν πουθενά παραέξω?
Μιλάω φυσικά για την περίπτωση του 73χρονου, σήμερα, ο οποίος εν ψυχρώ σκότωσε, διαμέλισε και εξαφάνισε τη σύζυγό του πριν από έντεκα χρόνια στη Θεσσαλονίκη. Ενός άντρα που είχε την ψυχραιμία να δηλώσει την εξαφάνιση της συζύγου του στην αστυνομία 24 ώρες μετά. Ενός άντρα που παραφύλαγε από το παράθυρο, προκειμένου να βεβαιωθεί ότι το σκουπιδιάρικο πέρασε, ο κάδος άδειασε και οι σακκούλες πολτοποιήθηκαν. Ο άντρας αυτός εξομολογήθηκε την πράξη του στον παπά, λες και έτσι θα έπαιρνε άφεση αμαρτιών, και συνέχισε τη ζωούλα του.
Και ο παπάς? Ο αποδέκτης της εξομολόγησης αυτής? Ο μόνος άνθρωπος –πλην του δολοφόνου – που γνώριζε την αλήθεια? Η θέση του και η φύση της εξομολόγησης επέβαλε να τηρήσει το απόρρητο. Η συνείδησή του επέβαλε να σπάσει το θεμέλιο λίθο της εξομόλογησης και να μιλήσει. Προφανώς έκανε τελικά αυτό που επέβαλε η συνείδησή του. Ήταν λάθος ή σωστό? Και από ποια σκοπιά εξετάζεις το ζήτημα για να κρίνεις? Αν το εξετάσεις από την πλευρά του εξομολογούμενου λες ότι έπραξε λάθος. Έστω και αν εσύ που το λες, δεν έχεις διαπράξει τέτοιο έγκλημα. Φοβάσαι ότι ανοίγει ο δρόμος να αρχίσει να μιλάει ο παπάς – ή ο ψυχολόγος που θα μπορούσε κάλλιστα να ήταν στη θέση του – δεξιά και αριστερά. Αν όμως το εξετάσεις από τη σκοπιά του θύματος και της οικογένειάς του, τι θα πεις τότε?

Παρασκευή 4 Μαΐου 2007

ΔΕΝ ΞΕΡΩ ΓΙΑ ΕΣΑΣ..

.. αλλά όποτε κάποιος λέει "δομημένα ομόλογα" τα αυτάκια μου ακούνε "γ#@$μένα ομόλογα".
Και το πρόβλημα δεν είναι τι ακούω, το πρόβλημα είναι τι λέω. Ούτε μια κουβέντα της προκοπής δεν μπορώ να κάνω, σοβαρός άνθρωπος!