Παρασκευή 27 Οκτωβρίου 2006

Sunscreen


Λίγο μεγάλο, το ξέρω, αλλά αξίζει τον κόπο να το διαβάσετε μέχρι τέλους. Θα κάτσω και να το μεταφράσω σύντομα. Είχε αναγνωστεί ως λόγος της Mary Schmidt σε αποφοίτους αμερικανικού πανεπιστημίου το 1997. Κυκλοφόρησε, και μάλιστα έγινε και τραγούδι. Καλά όχι ακριβώς τραγούδι, περισσότερο μελοποιημένη απαγγελία ήταν. Με εκπληκτικό video clip, ταξιδιάρικο πολύ.
Το 1997 τελείωσα το Λύκειο. Και ήταν σαν να απευθυνόταν και σε μένα. Από τότε αποτελεί στενό σύντροφο, θέλω μάλιστα να το κάνω και καδράκι, μόνο που λόγω μεγέθους θα πρέπει να γίνει καδράρα!

Everybody's Free
(to wear sunscreen)
Mary Schmich Chicago Tribune

Ladies and Gentlemen of the class of ’97...

wear sunscreen.

If I could offer you only one tip for the future, sunscreen would be IT.

The long term benefits of sunscreen have been proved by scientists whereas the rest of my advice has no basis more reliable than my own meandering experience.

I will dispense this advice now.

Enjoy the power and beauty of your youth. Never mind.
You will not understand the power and beauty of your youth until they have faded. But trust me, in 20 years
you’ll look back at photos of yourself and recall in a way you can’t grasp now how much possibility lay before you and how fabulous you really looked.

You are NOT as fat as you imagine.

Don’t worry about the future;
or worry, but know that worrying is as effective
as trying to solve an algebra equation by chewing bubblegum.
The real troubles in your life are apt to be things that never crossed
your worried mind;
the kind that blindside you at 4pm on some idle Tuesday.

Do one thing every day that scares you.

Sing.

Don’t be reckless with other people’s hearts,
don’t put up with people who are reckless with yours.

Floss.

Don’t waste your time on jealousy;
sometimes you’re ahead, sometimes you’re behind.
The race is long,
and in the end, it’s only with yourself.

Remember compliments you receive,
forget the insults;
if you succeed in doing this, tell me how.

Keep your old love letters,
throw away your old bank statements.

Stretch.

Don’t feel guilty if you don’t know what you want
to do with your life.
The most interesting people I know
didn’t know at 22 what they wanted to do with their lives,
some of the most interesting 40 year olds I know
still don’t.

Get plenty of calcium.

Be kind to your knees,
you’ll miss them when they’re gone.

Maybe you’ll marry,
maybe you won’t,
maybe you’ll have children,
maybe you won’t,
maybe you’ll divorce at 40,
maybe you’ll dance the funky chicken on your 75th wedding anniversary.
Whatever you do,
don’t congratulate yourself too much
or berate yourself, either.
Your choices are half chance,
so are everybody else’s.

Enjoy your body, use it every way you can.
Don’t be afraid of it, or what other people think of it,
it’s the greatest instrument you’ll ever own.

Dance.
Even if you have nowhere to do it but in your own living room.

Read the directions,
even if you don’t follow them.

Do NOT read beauty magazines,
they will only make you feel ugly.

Get to know your parents,
you never know when they’ll be gone for good.

Be nice to your siblings;
they are your best link to your past
and the people most likely to stick with you in the future.

Understand that friends come and go,
but for the precious few you should hold on.

Work hard to bridge the gaps in geography
in lifestyle
because the older you get,
the more you need the people you knew when you were young.

Live in New York City once,
but leave before it makes you hard;
live in Northern California once,
but leave before it makes you soft.

Travel.

Accept certain inalienable truths,
prices will rise,
politicians will philander,
you too will get old,
and when you do you’ll fantasize that when you were young
prices were reasonable,
politicians were noble
and children respected their elders.

Respect your elders.

Don’t expect anyone else to support you.
Maybe you have a trust fund,
maybe you'll have a wealthy spouse;
but you never know when either one might run out.

Don’t mess too much with your hair,
or by the time you're 40,
it will look 85.

Be careful whose advice you buy,
but,
be patient with those who supply it.
Advice is a form of nostalgia,
dispensing it is a way of fishing the past from the disposal,
wiping it off,
painting over the ugly parts
and recycling it for more than it’s worth.

But trust me on the sunscreen.


------------------------------------------
ΥΓ. Αφιερωμένο στον Σεξ+Πυρ που αναστενάζει όλο του το blog τελευταία, και σε όσους του συμπαραστέκονται με επίσης αναστεναγμούς. (Αν ήξερα πώς, το όνομά σου θα ήταν link!)

Και λίγο Τρύπες για σας:
-Η ζωή είναι μικρή για να είναι θλιβερή μωρό μου
....
-Η ζωή είναι μεγάλη μην την κάνεις καρναβάλι
...

Πέμπτη 26 Οκτωβρίου 2006

Άφωνη..


Πολλοί έχουν γράψει για το θέμα και δεν έχω κάτι καινούριο να πω, απλά ήθελα να συμπεριλάβω και εγώ το θέμα στο blog μου, έστω και σαν κίνηση.

Συμφωνώ και εγώ πως το θέμα θα καταλήξει με μηνυόμενο τον μηνυτή, όμως υπάρχει και η ταλαιπωρία και η "διαπόμπευση" στη μέση.

Καθαρά νομικά, διαμαρτύρομαι με την ενεργοποίηση των διατάξεων περί αυτοφώρου. Εξ όσων διάβασα, η συγκεκριμένη μήνυση θα έπρεπε να ακολουθήσει το δρόμο της, εφόσον κατατέθηκε αλλά χωρίς την αυτόφωρη διαδικασία.

Κατά τα άλλα, στην Ελλάδα η νομοθεσία περί internet είναι ακόμα σε εμβρυακό επίπεδο για να μην πω ανύπαρκτη. Ζητήματα τέτοια επιλύονται με χρήση γενικών αρχών δικαίου. Πρέπει επιτέλους κάποια στιγμή να ακολουθήσουμε νομοθετικά τις εξελίξεις και να μην ψηφίζουμε νομοσχέδια για την σύνταξη στην τριετία των Βουλευτών. Έτσι, μπας και προστατέψουμε κανέναν άνθρωπο.

Απαράδεκτο. Όσοι μπορούν πρέπει να είναι εκεί, όσοι μπορούν πρέπει να το προβάλλουν.

(Το banner το δανείστηκα από το http://magicasland.com/)

Τετάρτη 25 Οκτωβρίου 2006

Αυτό το post ξεκινάει από το υστερόγραφο

[ΥΓ: Από το πρωί περιμένω να βρω χρόνο να γράψω για κάτι που μου τράβηξε την προσοχή όταν το άκουσα το πρωί στο ράδιο μέσα σε ένα ταξί. Επειδή όμως σε ταξί ήμουν, δεν κράτησα και σημειώσεις, οπότε αποφάσισα να διαβάσω για αυτό κάπου, ώστε να είμαι περισσότερο ενημερωμένη και να μην αναφερθώ σε αβέβαια γεγονότα επειδή κάτι δεν άκουσα καλά.
Δεν βρήκα όμως τίποτα και πουθενά για το θέμα. Μου έκανε μεγάλη εντύπωση. Είναι παλιό και το άκουσα σήμερα, ή τελικά πλήρη ενημέρωση δεν βρίσκεις πουθενά ούτε καν στο internet? Μάλλον θα επανέλθω στο θέμα]

Έχει δημιουργηθεί θέμα στην Βρετανία, τη Γερμανία και το Ευρωκοινοβούλιο κατ' ελάχιστον μετά την απόφαση των British Airways να θέσουν σε αναγκαστική άδεια με το ερώτημα της απόλυσης υπάλληλο εδάφους, η οποία παρά τις επανειλλημένες συστάσεις που της έγιναν αρνήθηκε να κρύψει το σταυρουδάκι που φορούσε στο λαιμό κάτω από τα ρούχα της αλλά το φόραγε σε κοινή θέα. Στην απόφαση αυτή έχουν εναντιωθεί πολιτικοί της Βρετανίας, ακόμα και του κυβερνώντος κόμματος καθώς και η ηγεσία της Γερμανίας που κάλεσε τον Βρετανικό Αερομεταφορέα να αλλάξει στάση, ενώ το θέμα συζητήθηκε και στο Ευρωκοινοβούλιο μετά από την ενός λεπτού εισήγηση Ελληνίδας Ευρωβουλευτού (της οποίας το όνομα δε θυμάμαι οπότε δε θα αναφέρω και το κόμμα). Το θέμα κρίνεται πολύ σοβαρό, ειδικά από τη στιγμή που η εταιρεία επιτρέπει σε Μουσουλμάνες υπαλλήλους να φοράνε μαντήλα καθώς επίσης και σε Σιχ να φοράνε ... το καπελάκι της θρησκείας τους που ντρέπομαι να πω ότι δε θυμάμαι πως το λένε (αλλά θα το κοιτάξω και θα διορθώσω).

Η αλήθεια είναι πως πρώτη φορά υποπέπτει στην αντίληψή μου τέτοιο φαινόμενο έναντι Χριστιανών σε δυτικό Κράτος. Από το μυαλό μου πέρασαν πολλές σκέψεις σαν σφαίρα.

Ομολογώ πως η πρώτη μου σκέψη ήταν ότι είναι λογικό να μην ενοχλεί κανείς τους Χριστιανούς, γιατί η σχέση μας με τη θρησκεία δεν είναι τόσο στενή και δε φέρουμε πάνω μας χριστιανικά σύμβολα, ή και όταν το κάνουμε έχει περισσότερο χαρακτήρα κοσμήματος και όχι θρησκευτικού συμβόλου. Φαντάζομαι αυτό έχει να κάνει κυρίως με τις κοινωνικές δομές
των χριστιανικων Κρατών καθώς και με την πολιτική κατάσταση κάθε περιόδου. Δεν είναι τυχαίο που η βαθιά σύνδεση με την Εκκλησία παρουσιάζεται κατά κύριο λόγο σε δύσκολες κοινωνικές ή πολιτικές περιόδους, και δεν μιλώ φυσικά μόνο για την Ελλάδα αλλά και για άλλα Κράτη όπως π.χ. Ισπανία επί Φράνκο, Χιλή επί Πινοσέτ, Ρωσία γενικά κοκ (η Ιταλία όπως το σκέφτομαι αποτελεί εξαίρεση). Αντίστοιχα, άλλα κράτη με πιο ήρεμη πορεία δεν ανέπτυξαν ποτέ ιδιαίτερη σχέση με κάποια θρησκεία όπως η Ελβετία, η Νορβηγία κλπ.

Η δεύτερη μου σκέψη ήταν πως όλο αυτό είναι στημένο και με συμμετοχή της Βρετανικής Κυβέρνησης, προκειμένου να αποδείξουν πως δεν στρέφονται εναντίον των Μουσουλμάνων μόνο, αλλά οποιουδήποτε θρησκευτικού δόγματος. Πως είναι αντικειμενικοί και δημοκράτες και συνεπείς αθεϊστές. Φυσικά, πρέπει να βρουν και ένα τρόπο να κατευνάσουν την αντιπαράθεση με τους Μουσουλμάνους, γιατί η έκρηξη δεν έχει γίνει ακόμα και αν γίνει θα μας πάρει και θα μας σηκώσει όλους.

Η τρίτη μου σκέψη είναι πως τελικά όλο αυτό το αθεϊστικο στυλάκι δεν το πολυγουστάρω. Όχι γιατί είμαι θρησκευόμενη ή συμπαθώ τους τραγόπαπες. Η σχέση μου με την Εκκλησία δεν είναι καλή, αλλά βασικά πιστεύω. Σε ό,τι αντιλαμβάνομαι εγώ. Μην με ρωτήσει κανείς τι και γιατί, γιατί δεν με ενδιαφέρει να κάνω χριστιανοθρησκευτική συζήτηση. Έλεγα λοιπόν, ότι αυτό το αθεϊστικό στυλάκι που πάνε να μας πλασάρουν εγώ δεν το γουστάρω. Πάνε να μας κάνουν αμερικανάκια. Χρειάζεται η διαφορετικότητα, χρειάζεται η άλλη αντίληψη, ο άλλος τρόπος ζωής. Τους βλέπω να κάνουν τέτοιες κινήσεις και φαντάζομαι το μέλλον. Θα ζει ο καθένας στο κουτάκι του την πλαστική ζωή του, χωρίς πάθος, χωρίς πιστεύω και πάνω από όλα χωρίς ελπίδα. Κάτι ανάμεσα σε 1984 του Orwel και Gataca.

Δε θέλω να είμαι η ίδια με όλους. Έχω γνωρίσει Μουσουλμάνους, έχω γνωρίσει Εβραίους, έχω γνωρίσει Σιχ, έχω γνωρίσει Ινδουιστές και έχω κάνει πολύ ενδιαφέρουσες συζητήσεις μαζί τους. Έχω μάθει πως θα ήταν η ζωή μου αν ήμουν σε κάθε ένα από αυτά τα θρησκεύματα. Έχω νιώσει τη διαφορετικότητα, έχω νιώσει την πίστη, έχω νιώσει την αμφιβολία. Μεταξύ μας, έχω ευλογήσει και την χώρα και τη θρησκεία κάτω από τις οποίες γεννήθηκα, επειδή κατάλαβα όλα αυτά που για εκατομμύρια γυναίκες δεν είναι αυτονόητα όπως για μένα. Αντίστοιχα έχω εξηγήσει. Έχω ακούσει Μουσουλμάνους να μου λένε ότι οι κατάσταση για τις γυναίκες τους είναι άθλια, και πως είμαι τυχερή, αλλά όταν τους είπα να τις αφήσουν πιο ελεύθερες είπαν αποκλείεται. Έχω ρωτήσει τι θέλουν για τις κόρες τους και πήρα την ίδια απάντηση. Αν έρθουν στην Ελλάδα να σπουδάσουν, να δουλέψουν και να γίνουν ανεξάρτητες, αλλά αν μείνουν στη χώρα τους θα τις παντρέψουν από τα δεκαπέντε. Μοιάζουν ασύνδετα όλα αυτά που λέω, όμως τελικά αυτό είναι ο κόσμος. Διαφορετικές πορείες, διαφορετικοί ορίζοντες που ψάχνουν σημείο σύγκλησης. Αν επέρθει η ομοιοποίηση θα χαθεί και η ψυχή από κάθε δραστηριότητα. Κορυφαία είναι και η κεντρική ατάκα της ταινίας Gataca που προανέφερα "There is no germ for spirit". Ας προσπαθήσουμε να το θυμόμαστε.

Και κάτι ακόμα. Θρησκευτική ελευθερία δεν είναι μόνο το δικαίωμα να μην φανερωνεις το θρήσκευμά σου, αλλά και το θετικό δικαίωμα να το δηλώνεις ανοιχτά και να φέρεις τα σύμβολά του, μέχρι του ορίου του προσυλητισμού.


ΥΓ2: Ψάχνοντας όμως για τα παραπάνω βρήκα τίτλο είδησης: "Περισσότεροι θάνατοι από ιατρικά λάθη παρά από τροχαία ατυχήματα στην Ιταλία" (!)
Τι να πω? Αυτοί οι άνθρωποι είτε έχουν τέλειους δρόμους και άψογη οδηγική συμπεριφορά είτε έχουν άχρηστους γιατρούς!

Τρίτη 24 Οκτωβρίου 2006

FW: Tο βάζο του γλυκού, oi δυο κούπες και ο καφες

Αν και μου το είχαν ξαναστείλει παλιότερα, το διάβασα πάλι σήμερα. Μου το έκανε προώθηση ένας φίλος, αλλά κάποια πράγματα ψάχνεις να βρεις τρόπο να μην τα ξεχνάς!



"Όταν τα θέματα και οι υποθέσεις της καθημερινότητας της ζωής σας γίνουν τόσα πολλά που δεν επαρκεί ο χρόνος του 24ωρου για να τα χειριστείτε, να θυμηθείτε το βάζο του γλυκού, τις δυο κούπες και τον καφε.

Ο καθηγητής στάθηκε μπροστά στους φοιτητές της τάξης του, της φιλοσοφικής σχολής, έχοντας μπροστά του κάποια αντικείμενα.
Όταν η τάξη ησύχασε, χωρίς να πει τίποτα, πήρε ένα μεγάλο βάζο του γλυκού και άρχισε να το γεμίζει με μπαλάκια του τένις.
Όταν πλέον δεν χωρούσε άλλο, κοίταξε τους μαθητές του και τους ρώτησε αν το βάζο γέμισε και εκείνοι συμφώνησαν.
Τότε ο καθηγητής πήρε χαλίκια και άρχισε να τα ρίχνει στο βάζο κουνώντας το και αυτά πήγαν στα κενά ανάμεσα στις μπάλες του τένις.
Όταν πια δεν χωρούσαν άλλα χαλίκια ρώτησε τους μαθητές αν το βάζο ήταν γεμάτο και αυτοί κάπως σαστισμένοι είπαν πως είναι.
Ο καθηγητής στη συνέχεια πήρε άμμο και αφού την έριξε στο βάζο, γέμισε όλα τα κενά ανάμεσα στα χαλίκια
και αφού ρώτησε τους μαθητές πάλι αν το βάζο ήταν γεμάτο αυτοί ανταπάντησαν με ένα ομόφωνο ΝΑΙ.
Τότε ο καθηγητής έσκυψε και πήρε κάτω από το γραφείο δυο κούπες καφέ και τις έριξε στο βάζο ενώ οι μαθητές πλέον γελούσαν απορημένοι.

«Τώρα», λέει ο καθηγητής, «Θέλω να θεωρήσετε ότι το βάζο αντιπροσωπεύει τη ζωή σας.
Οι μπάλες του τένις είναι τα πλέον ιερά και μεγάλα πράγματα στη ζωή σας όπως η πατρίδα, η οικογένεια,
τα παιδιά σας, οι φίλοι σας και οι πολύ αγαπημένες σας ασχολίες, πράγματα που ακόμα και αν όλα τα άλλα να χαθούν,
αυτά είναι ικανά να γεμίσουν την ζωή σας.
Τα χαλίκια αντιπροσωπεύουν πράγματα σημαντικά όπως τη δουλειά σας, το αυτοκίνητό σας, ένα σπίτι.
Η άμμος είναι άλλα μικρότερα πράγματα.
Αν γεμίσετε το βάζο πρώτα με άμμο, δεν θα υπάρχει χώρος για να βάλετε τα χαλίκια και τις μπάλες του τένις.

Το ίδιο ισχύει και για τη ζωή σας.

Αν ξοδέψετε την ώρα σας και την ενέργειά σας για μικρά πράγματα δεν θα έχετε χρόνο και δύναμη για μεγαλύτερα και σημαντικότερα για σας πράγματα ..
Φροντίστε τα μπαλάκια του τένις πρώτα και μετά τα χαλίκια. Τα υπόλοιπα είναι άμμος»

Ένας μαθητής σήκωσε το χέρι και ρώτησε, τι αντιπροσώπευε ο καφές.

Ο καθηγητής χαμογέλασε και είπε «Ο καφές είναι για να σας δείξει πως όσο
γεμάτη και να είναι η ζωή σας, πάντα θα υπάρχει χώρος για ένα καφέ με κάποιο φίλο»

Σας ενθαρρύνω να πείτε τα παραπάνω και σε όποιους φίλους έχετε και στα
πρόσωπα που σας ενδιαφέρουν. Εγώ μόλις το έκανα αυτό."

Πέμπτη 19 Οκτωβρίου 2006

Χειμώνας!

Πάντα οι πρώτες μέρες του χειμώνα μου έφερναν μελαγχολία..
Φέτος νιώθω το ακριβώς αντίθετο! Παράξενο, αναρωτιέμαι που να οφείλεται.

Εξακολουθεί όμως, να με ενοχλεί η προοπτική αλλαγής της ώρας.
Τελικά μάλλον αυτό δεν μου αρέσει στον χειμώνα, ότι νυχτώνει νωρίς.

Γιατί όλα τα άλλα τα νοσταλγώ ήδη. Το κρύο, τα ζεστά ρούχα, την γλυκερή αίσθηση που σε τυλίγει όταν μπαίνεις σε έναν ζεστό χώρο, την πρώτη γουλιά από ένα ζεστό ρόφημα, το πάπλωμα..
Αν γινόταν να νύχτωνε και πιο αργά θα ήταν όλα τέλεια!
Όπου να'ναι αλλάζει η ώρα.
Πρόσφατα μου είπαν αλλά δεν έχω τσεκάρει αν είναι αλήθεια (μολονότι εμπιστεύομαι την πηγή) ότι η αλλαγή της ώρας είναι "εφεύρεση" που ήρθε μαζί με την ανακάλυψη του ηλεκτρικού, προκειμένου να γίνεται οικονομία της ενέργειας. Το ηλεκτρικό συνδεόταν για λίγες ώρες οπότε το χειμώνα άλλαζαν την ώρα για να δουλεύουν τα εργοστάσια, αφού τα βράδυα ο κόσμος δεν χρειαζόταν ηλεκτρικό στα σπίτια του.
Αν είναι έτσι γιατί δεν την καταργούμε?

Και ένα τραγουδάκι αγαπημένο από τους New Order:


"True Faith"

I feel so extraordinary
Something's got a hold on me
I get this feeling I'm in motion
A sudden sense of liberty
I don't care 'cause I'm not there
And I don't care if I'm here tomorrow
Again and again I've taken too much
Of the things that cost you too much


I used to think that the day would never come
I'd see delight in the shade of the morning sun
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
I used to think that the day would never come
That my life would depend on the morning sun...


When I was a very small boy,
Very small boys talked to me
Now that we've grown up together
They're afraid of what they see
That's the price that we all pay
Our valued destiny comes to nothing
I can't tell you where we're going
I guess there was just no way of knowing


I used to think that the day would never come
I'd see delight in the shade of the morning sun
My morning sun is the drug that brings me near
To the childhood I lost, replaced by fear
I used to think that the day would never come
That my life would depend on the morning sun...

I feel so extraordinary
Something's got a hold on me
I get this feeling I'm in motion
A sudden sense of liberty
The chances are we've gone too far
You took my time and you took my money
Now I fear you've left me standing
In a world that's so demanding


I used to think that the day would never come

I'd see delight in the shade of the morning sun

My morning sun is the drug that brings me near

To the childhood I lost, replaced by fear

I used to think that the day would never come

That my life would depend on the morning sun...

Τρίτη 17 Οκτωβρίου 2006

Όταν ξεχνάς..

Είναι πολύ άσχημο να σε ξεχνάνε. Να έχεις για παράδειγμα γενέθλια και να μη σε θυμάται ο κολητός σου ή η μητέρα σου. Πληγώνεσαι, θυμώνεις έστω και αν δεν το παραδέχεσαι αλλά προσπαθείς να το παίξεις υπεράνω.
Τι γίνεται όμως όταν ξεχνάς εσύ? Και δεν βρίσκεται κανείς να στο θυμίσει παρά μόνο την τελευταία στιγμή και όταν είσαι πια προ τετελεσμένου?
Τελικά μήπως δεν πρέπει να είμαστε πολύ αυστηροί με τους άλλους?



Τετάρτη 11 Οκτωβρίου 2006

Καταλήψεις και υποκινήσεις

Τις αναταραχές στην παιδεία τις γνωρίζετε όλοι.
Τελευταία μπήκαν και οι μαθητές στον χορό ξεκινώντας καταλήψεις. Σιγά το νέο θα μου πείτε. Στην γενιά των καταλήψεων στα σχολεία ανήκω και εγώ. Από Πρώτη Γυμνασίου μέχρι και Τρίτη Λυκείου μετράω τις σχολικές χρονιές μεταξύ άλλων και με καταλήψεις. Ίσως πολλοί να με κατηγορήσουν για αυτό που θα πω, αλλά θυμάμαι τότε εμείς κατά κύριο λόγο κάναμε τις καταλήψεις για να χάσουμε μαθήματα, αν και προς τα έξω προβάλλαμε και εμείς επιχειρήματα που μεταξύ μας ούτε που τα καταλαβαίναμε (τι σημαίνει 3% του ΑΕΠ έμαθα πολύ πολύ αργότερα - μολονότι ναι συμφωνώ πως πρέπει να δοθούν λεφτά σε αυτό το χάλι που ονομάζεται παιδεία).
Παραμιλάω παραπάνω, απλά άκουγα χτες πως τα σχολεία ξεκινάνε το ένα μετά το άλλο καταλήψεις. Στην αρχή μου ακούστηκε λογικό, τέτοια ευκαιρία και τα σχολεία να μείνουν ανοιχτά? Μετά όμως συνειδητοποίησα ότι τα σχολεία θα έκλειναν την Πέμπτη έτσι κι αλλιώς προκειμένου να παραδοθούν ως εκλογικά κέντρα. Αν τελούν υπό κατάληψη που θα γίνουν οι εκλογές?
Ξέρω, πολλοί ισχυρίζονται πως οι εκλογές είναι μια γελοιότητα, πως έτσι κι αλλιώς όλοι ίδιοι είναι, πως κανείς δεν κάνει τίποτα, πως πάλι καλά που υπάρχουν και αυτές για να γίνονται κάποια μπαλώματα στους δρόμους κλπ με τα οποία φυσικά και συμφωνώ, όμως θεωρώ πως το να εμποδίζεται η διεξαγωγή τους είναι εντελώς διαφορετικό ζήτημα και θα έλεγα πως το όλο σκηνικό εμένα μου βρωμάει. Από την άλλη όμως, ποιος θέλει να παρεμποδιστούν οι εκλογές?
Τέλος πάντων, δεν έχω ακούσει κανέναν να αναφέρεται στο ζήτημα, ούτε ξέρω πως θα λυθεί εν τέλει αφού δεν έχω ακούσει στοιχεία για τον ακριβή αριθμό των υπό κατάληψη σχολείων ή το σχέδιο β΄ αναπλήρωσης αυτών, εν πάσει περιπτώσει πιστεύω πως κάποια στιγμή θα ήταν καλό να γίνει λόγος για την κομματικοποίηση των μαθητών, ειδικά όταν αυτή παρασύρει και δεν είναι φανερή.
Όλοι έχουν έρθει αντιμέτωποι με το ζήτημα της κομματικοποίησης στο χώρο των Πανεπιστημίων και η μεγαλύτερη μερίδα των φοιτητών αντιδρά και θα επιθυμούσε την κατάλυσή της. Ωστόσο, το ζήτημα εκεί είναι πολύ διαφορετικό, αφού σε τελική ανάλυση ξέρεις ποιος είναι τι, ξέρεις πως θα μεταφραστεί ή ψήφος σου στις φοιτητικές εκλογές, ξέρεις ποιος θα πανηγυρίσει επί αυτής και έχεις πάντα την επιλογή της αποχής ή της ψήφισης ανεξάρτητης παράταξης που ενδεχομένως λειτουργεί στην εκάστοτε σχολή.
Στα σχολεία όμως το θέμα είναι εντελώς διαφορετικό. Θυμάμαι, όταν ήμουν μαθήτρια, κάναμε τις εκλογές των 5μελών και των 15μελών και ψηφίζαμε φίλους μας. Πάντα πίστευα πως ο μάγκας του σχολείου έβγαινε Πρόεδρος του 15μελούς, και γενικά εκλέγονταν τα πιο δημοφιλή παιδιά. Μετά τις εκλογές στα σχολεία, όμως, πάντα διάβαζα ένα άρθρο στις εφημερίδες για τα ποσοστά της ΠΑΣΠ, της ΜΑΚΙ, της ΚΝΕ κλπ στα σχολεία και αναρωτιόμουν από που προέκυπταν αυτά. Αφού δεν είχαμε παρατάξεις και κόμματα, απλά ψηφίζαμε φίλους μας, τι βλακείες ήταν αυτές?
Πέρασα και εγώ στο Πανεπιστήμιο, και βρήκα τα κόμματα. Και ρώτησα φίλους από τις παρατάξεις για το ζήτημα αυτό και από όλους πήρα την ίδια απάντηση.
Που λέτε στις μαθητικές οργανώσεις που κάθε κόμμα έχει, υπάρχουν εγγεγραμμένα μέλη. Συνήθως τα παιδιά αυτά, επειδή είναι και πολιτικοποιημένα και μπαίνουν στους μηχανισμούς, κατεβαίνουν υποψήφια στις σχολικές εκλογές. Κάποια εκλέγονται κάποια όχι, αλλά πάντα μέσω της διαδικασίας της δημοτικότητας και των ψήφων από φίλους. Μετά τα κόμματα μαζεύουν τους αριθμούς των μελών τους που εκλέχτηκαν και κάπως έτσι βγαίνουν τα εν λόγω ποσοστά.
Λοιπόν, εμένα αυτό μου φαίνεται απαράδεκτο, γιατί κανένα παιδί δεν ξέρει τελικά ποιος μέτρησε κομματικά την ψήφο του, ποιος ακουμπάει σε αυτήν για να υποδηλώνει τη δύναμή του.
Και φυσικά το θέμα δεν σταματάει εκεί. Καθ'όλη τη διάρκεια της χρονιάς τα παιδιά αυτά, που εξακολουθούν να βρίσκονται στους κομματικούς μηχανισμούς παίρνουν γραμμές. Τους μαθαίνουν πως ν μιλάνε στους συμμαθητές τους, πως να πείθουν, πως να περνάνε αυτά που θέλουν. Και τα υπόλοιπα παιδιά συνήθως δεν ξέρουν καν ποιο κόμμα βρίσκεται από πίσω.
Δεν με ενδιαφέρει να φωτογραφίσω συγκεκριμένο κόμμα με όσα γράφω. Τα ίδια κάνουν όλοι. Απλά καιρός είναι να καταλάβουμε όλοι πως υποκινητές στα σχολεία υπάρχουν ήδη, και όσοι δεν με πιστεύετε μπορείτε είτε να ρωτήσετε μέλη κομματικών παρατάξεων όπως έκανα εγώ είτε αν έχετε παιδιά να κρατήσετε τα ονόματα των μελών των συμβουλίων και να ψάξετε.
Γιατί οι περισσότεροι νομίζουν ότι οι κομματικοί μηχανισμοί μπαίνουν στη ζωή μας από την τρυφερή ηλικία των φοιτητικών μας χρόνων, αλλά η αλήθεια είναι πως είμαστε γρανάζια τους από πολύ πιο πριν, από μια ηλικία που δεν ξέρουμε τι σημαίνει καν κόμμα καλά καλά.